DIASKEDASI.INFO

Βάσω Δεβετζή

Η Βάσω Δεβετζή ήταν Ελληνίδα δεξιοτέχνις του πιάνου. Πατρικία του πιάνου την αποκαλεί σε σχετικό άρθρο του ο κριτικός τέχνης Κυριάκος Π. Λουκάκος. (Θεσσαλονίκη 9 Σεπτεμβρίου 1925, Παρίσι 1 Νοεμβρίου 1987)

Γεννημένη το 1925 στη Θεσσαλονίκη από ευκατάστατη οικογένεια (ο πατέρας της βιομήχανος από τη Φιλιππούπολη της Ανατολικής Ρωμυλίας και η μητέρα της αρχοντικής καταγωγής από τη Νάουσα του νομού Ημαθίας),στην παιδική της ηλικία γνώρισε την αμέριστη υποστήριξη των γονιών της για την κλίση της προς τη μουσική.

Ήταν άλλωστε, σύμφωνα με την Ελληνίδα μουσικό, μία φυσική εξέλιξη, καθώς όπως χαρακτηριστικά έλεγε και η ίδια, "γεννήθηκα για να παίζω πιάνο, ένοιωθα ότι δεν μπορούσα να κάνω διαφορετικά".

Φοίτησε στο Ωδείο Θεσσαλονίκης, το μοναδικό τότε κρατικό ωδείο της χώρας, όπου συνδέθηκε με μια δυνατή φιλία με την Μαρία Καλογεροπούλου, που γίνεται μετέπειτα γνωστή ως Μαρία Κάλλας, φιλία που διατηρήθηκε μέχρι τον θάνατο της διάσημης υψιφώνου.

Το 1949 ξεκινά η μουσική της σταδιοδρομία στην Ελλάδα, η οποία όμως διακόπτεται από ένα σύντομο, όπως αρχικά θεωρούσε, ταξίδι στη Γαλλία, ως προσκεκλημένη της Μαργκερίτ Λονγκ, δεξιοτέχνιδας του πιάνου και μαθήτριας του Μωρίς Ραβέλ, για να συμμετάσχει στον ομώνυμο διαγωνισμό.

Αυτή η επαφή ήταν αρκετή για να διακρίνει η κυρία Λονγκ το ταλέντο της Βάσως Δεβετζή και να της προτείνει να διδάξει στη φημισμένη Σχολή της, αλλά και να συμμετέχει ως μέλος της κριτικής επιτροπής στη διοργάνωση μουσικών διαγωνισμών ταλέντων.

Στο Παρίσι αποκτά την εκτίμηση και συμπαράσταση από σημαντικές προσωπικότητες της μουσικής, όπως ο συνθέτης Ανρί Σωγκέ, ο κριτικός Ρενέ Ντυμενίλ, ο ομότεχνός της Ζακ Φεβριέ και ο Ζαν Ρουάρ, ο οποίος έμελε να γίνει ο σύντροφος στη ζωή της.

Στις 15 Μαρτίου 1950, εμφανίζεται στη γαλλική τηλεόραση στα πλαίσια αφιερώματος για την Εθνική Παλιγγενεσία, έπειτα από προσωπική σύσταση του Γάλλου Προέδρου Ρενέ Κοτύ.

Προς τα τέλη της δεκαετίας του '50, η Βάσω Δεβετζή πραγματοποιεί την πρώτη περιοδεία της στη Σοβιετική Ένωση, συμπράττοντας με τη φημισμένη Ορχήστρα Δωματίου της Μόσχας του Ρούντολφ Μπαρσάι. Εκεί γνωρίζεται με τον Νταβίντ Όιστραχ που ηχογραφεί μαζί της το 20ό κονσέρτο για πιάνο και ορχήστρα (Κ.466) του Μότσαρτ.

Η συνεργασία τους απετέλεσε και την έναρξη μια μακράς φιλίας. Τον Μάρτιο του 1963, λαμβάνει το Μέγα Βραβείο Δίσκου για τη εκτέλεση της έργου του Γάλλου συνθέτη Ανρί Σωγκέ. Τον Ιανουάριο του 1968, η Βάσω Δεβετζή ερμηνεύει με επιτυχία το 3ο κονσέρτο του Μπετόβεν στη Μόσχα, με τον Κίριλ Κοντράσιν στο πόντιουμ.

Την προσοχή προς την Ελληνίδα πιανίστρια τράβηξε ο Γιεβγκένι Μραβίνσκι, μεγάλη προσωπικότητα της Σοβιετικής Ένωσης στο χώρο της μουσικής και αρχηγός της Φιλαρμονικής του Λένινγκραντ. Παρά το γεγονός ότι ο γνωστός μουσικός αρνούνταν στη μέχρι τότε μουσική του καριέρα να συμπράξει με σολίστ για την εκτέλεση κονσέρτων, η Βάσω Δεβετζή συνεργάζεται μαζί του και συμμετέχει σε πολλές περιοδείες της φιλαρμονικής στη Σοβιετική Ένωση.

Κατά τη διάρκεια της πρώτης περιοδεία της στη Σοβιετική Ένωση, έρχεται σε επαφή και με μια άλλη σημαντική μορφή της ρωσικής μουσικής, τον βιολοντσελίστα Μστισλάβ Ροστροπόβιτς, με τον οποίο συνδέεται αργότερα με δυνατή φιλία με τον οποίο συνεργάζεται στη συνέχεια. Οι θέρμες συστάσεις των Νταβίντ Όιστραχ και Ροστροπόβιτς δημιούργησαν τις προϋποθέσεις ώστε η Βάσω Δεβετζή να ξεκινήσει τις πρώτες εμφανίσεις της στις Ηνωμένες Πολιτείες, ενώ αποκτά την υποστήριξη του ιμπρεσάριου και κινηματογραφικού παραγωγού Σολ Χιούροκ (Sol Hurok).

Στις 19 Αυγούστου 1975, σε ειδική εκδήλωση που διοργάνωσε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας Κωνσταντίνος Τσάτσος προς τιμήν του Μστισλάβ Ροστροπόβιτς, έλαβε ανταμοιβή για την προσφορά της στην μουσική μαζί με το διάσημο βιολοντσελίστα και την Τζίνα Μπαχάουερ. Οι καλλιτέχνες όμως με τη σειρά τους προσέφεραν τα χρήματα για την αποκατάσταση των προσφύγων της Τουρκικής Εισβολής στην Κύπρο.

Το πρώτο της ταξίδι στο Παρίσι, ήταν καταλυτικό για την εξέλιξη της αναγνωρισιμότητάς της. Ενώ είχε φύγει αρχικά για 20 μέρες, τελικά απουσίασε από την Ελλάδα 40 χρόνια, αλλά επισκεπτόταν τακτικά και την Θεσσαλονίκη. Λόγω της καλλιτεχνικής πορείας σε διάφορες χώρες του κόσμου και την έφεσή της στις ξένες γλώσσες, μαθαίνει με ευκολία στην καριέρα της αγγλικά, γαλλικά, γερμανικά, ρωσικά και ιταλικά.

Η σχέση της Βάσως Δεβετζή με την Ελληνίδα ντίβα του λυρικού τραγουδιού Μαρία Κάλλας, συνέπεσε με την καλλιτεχνική άνθηση της πρώτης και την φωνητική κάμψη της δεύτερης. Εν τούτοις, η θερμή φιλία που αναπτύχθηκε μεταξύ τους διατηρήθηκε αμείωτη μέχρι το θάνατο της Μαρίας Κάλλας στην οποία η Βάσω Δεβετζή συμπαρίσταται στα τελευταία δύσκολα χρόνια της ζωής της.

Όταν η ντίβα πεθαίνει το 1977, η Δεβετζή μεταφέρει από το Παρίσι την τέφρα της στην Ελλάδα και, παρουσία του τότε υπουργού πολιτισμού της Ελλάδος, την σκορπίζει στα νερά του Αιγαίου.

Μετά το θάνατο της Κάλλας, η πιανίστρια μειώνει τις εμφανίσεις της προκειμένου ν' αφιερωθεί στην μνήμη της αγαπημένης της φίλης. Έτσι το 1980 ιδρύει με τον εκδότη και φίλο και των δύο καλλιτέχνιδων, Χρήστο Λαμπράκη και με τη συμβολή βεβαίως και άλλων προσωπικοτήτων από την Ελλάδα, τη Γαλλία, την Ελβετία και τη Γερμανία, το διεθνές ίδρυμα "Μαρία Κάλλας", με έδρα την Ελβετία.

Ο κύριος σκοπός του ιδρύματος δεν ήταν άλλος από την προβολή του έργου της Μαρίας Κάλλας και την προστασία της μνήμης της.

Η Βάσω Δεβετζή απεβίωσε το 1987.

Πληροφορίες: el.wikipedia.org/wiki/Βάσω_Δεβετζή

Γιώργος Θεοτοκάς

Ο Γεώργιος Θεοτοκάς ήταν Έλληνας λογοτέχνης και δικηγόρος. Αποτέλεσε έναν από τους εκπροσώπους και τους κορυφαίους διανοητές της γενιάς του ’30, ίσως και το πιο πολύπτυχο μέλος της. (27 Αυγούστου 1906 - 30 Οκτωβρίου 1966)

Οι οικογενειακές ρίζες του Θεοτοκά
Οι γονείς του, Ανδρονίκη και Μιχάλης κατάγονταν από τη Χίο. Οι παλαιότερες αναφορές στην οικογένεια Θεοτοκά εντοπίζονται στον 17ο αι. σε κώδικες αγοραπωλησίας σπιτιών. Ο παππούς του Γεώργιος ήταν δημογέροντας και είχε έναν αδελφό,τον Κωνσταντίνο που έγινε ιερέας και ονομάστηκε Γερμανός, φτάνοντας να γίνει Μητροπολίτης Λέρου και Καλύμνου.

Ο πατέρας του λογοτέχνη, ήταν ο Μιχαήλ Θεοτοκάς (1872-1924) ο οποίος μετά από σπουδές νομικής στην Αθήνα εγκαταστάθηκε στην Κωνσταντινούπολη και εκεί παντρεύτηκε την Ανδρονίκη Νομικού, κόρη εμπόρου από τα Νένητα της Χίου, ο οποίος είχε εγκατασταθεί στην Κωνσταντινούπολη. Απέκτησαν δύο παιδιά, τον Γιώργο και την Μαρία -Ελένη.

Το 1956 ήταν υποψήφιος βουλευτής της «Δημοκρατικής Ένωσης» στην ιδιαίτερη πατρίδα του την Χίο.

Ο Γιώργος Θεοτοκάς γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη στις 27 Αυγούστου το 1906. Φοίτησε στη Σχολή Ζαμαρία την περίοδο 1911-1913 και κατόπιν στο Εθνικόν Ελληνογαλλικόν Λύκειον, όπου και παρέμεινε μέχρι το 1922.

Μετά τη Μικρασιατική καταστροφή το 1922, η οικογένεια Θεοτοκά εγκαταστάθηκε στην Αθήνα.

Στην πρωτεύουσα ο Θεοτοκάς φοίτησε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, εγγραφόμενος σε αυτήν το 1922 από την οποία αποφοίτησε στις 26 Νοεμβρίου 1926.

Τον Ιανουάριο του 1927 αναχώρησε για το Παρίσι με σκοπό την πραγματοποίηση ελεύθερων σπουδών στα αντικείμενα της νομικής, της ιστορίας και της φιλοσοφίας.

To 1928 μετακομίζει από το Παρίσι στο Λονδίνο όπου μελετά το αγγλικό δίκαιο, την αγγλική φιλολογία και παρακολουθεί μαθήματα ιστορίας και πολιτισμού.

Επέστρεψε λίγο αργότερα, το φθινόπωρο του 1929, στην Αθήνα και εργάστηκε ως δικηγόρος. Παράλληλα, δραστηριοποιήθηκε έντονα στον πνευματικό χώρο:

Το 1929 εξέδωσε το δοκίμιό του «Ελεύθερο Πνεύμα», που εκ των υστέρων χαρακτηρίστηκε ως «μανιφέστο" της Γενιάς του '30» και συνεργαζόταν με λογοτεχνικά περιοδικά, ενώ το 1933 κυκλοφόρησε το πρώτο λογοτεχνικό του έργο, το πρώτο μέρος του μυθιστορήματος Αργώ.

Η Ακαδημία Αθηνών τον βράβευσε με το «Bραβείο πεζογραφίας» το 1939 για το μυθιστόρημά του «Το Δαιμόνιο».
Το έργο του διακόπηκε όμως προσωρινά λόγω του ελληνοϊταλικού πολέμου του 1940: στις 22 Νοεμβρίου 1940 παρουσιαζεται εθελοντής στο Γουδί αλλά του αρνούνται την κατάταξη.
Στις 3 Δεκεμβρίου του 1940 κατατάχθηκε στο Έμπεδο και στις 17 Ιανουρίου 1941 αποστρατεύεται.
Τον Φεβρουάριο του 1941 κατατάσσεται εκ νέου στον 12ο λόχο του ΓΕΑ, όπου θα εκπαιδευόταν στους όλμους.

Τον Οκτώβριο του 1944 συναντά τον Γεώργιο Παπανδρέου ο οποίος του ζητάει να αναλάβει όποια δημόσια θέση επιθυμούσε.
Αν και τελικά δεν ανέλαβε ο Θεοτοκάς συνεταξε Υπομνημα για την κατάσταση των πνευμάτων στην Αθήνα τπ Φθινόπωρο του 1944.

Στις 10 Μαΐου 1948 παντρεύεται την βυζαντινολόγο Ναυσικά Στεργίου στη Θεσσαλονίκη.

Διετέλεσε διευθυντής του Εθνικού Θεάτρου τις περιόδους: 16 Φεβρουαρίου 1945-10 Μαΐου 1946 (αποπεμφθείς από την κυβέρνηση Τσαλδάρη και 1952-1953. Ο Γεώργιος Θεοτοκάς ασχολήθηκε και με την πολιτική: υπήρξε υποψήφιος βουλευτής του Νομού Χίου το 1955, αλλά απέτυχε να εξασφαλίσει την εκλογή του.

Στις εκλογες του Μαΐου 1958 προσέφερε αυτήν την φορά τη δημόσια υποστήριξή του στο Κόμμα των Φιλελευθέρων, χωρίς να θέσει εκ νέου υποψηφιότητα.
Από τον Αύγουστο του 1952 έως τις αρχές Φεβρουαρίου 1953 ταξιδεύει στις ΗΠΑ.
Αφορμή του ταξιδιού του ήταν πρόσκληση του State Department, το οποίο μέσω του προγράμματος μορφωτικών ανταλλαγών Smith-Mundt, στόχευε στην βελτίωση της εικόνας των ΗΠΑ μέσα στο πλαίσιο του Ψυχρού Πολέμου.
Η επιλογή του είχε να κάνει και με την ιδιότητά του ως διευθυντή του Εθνικού Θεάτρου.

Το 1960 επισκέπτεται την Αίγυπτο, το Όρος Σινά και το Άγιον Όρος.

Το 1961 ταξίδεψε στο Λίβανο και τη Συρία, το 1962 τη Ρουμανία, τη Σοβιετική Ένωση και την Περσία.

Τον Δεκέμβριο του 1962 επισκέπεται την ΕΣΣΔ ως μέλος μιας ομάδας ελλήνων διανοουμένων, οι οποίοι είχαν προσκληθεί στο πλαίσιο της ψυχροποελμικής προπαγάνδας: επισκέφθηκε την Οδυσσό, τη Μόσχα και το Λένινγκραντ.

Τον Σεπτέμβριο του 1963 συμμετείχε μαζί με τον Ευάγγελο Παπανούτσο στην Υποεπιτροπή Παιδείας της Ενώσεως Κέντρου, η οποία συνέταξε ένα πλήρες σχέδιο για το εκπαιδευτικό σύστημα σε περίπτωση που η Ένωση Κέντρου ανελάμβανε την εξουσία.

Το 1964 διορίστηκε πρόεδρος του Δ.Σ. του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος.

Το 1965 επισκέπεται τη Βουλγαρία. Η σύζυγός του Ναυσικά Στεργίου πέθανε τον Ιούλιο του 1959 μετά από νόσο που της είχε διαγνωσθεί από τα τέλη του 1956.

Το 1966 ξαναπαντρεύτηκε, αυτή τη φορά την Κοραλία Ανδρειάδη.

Πέθανε στις 30 Οκτωβρίου του 1966 στην Αθήνα, σε ηλικία 61 χρόνων, από καρκίνο στο συκώτι, ο οποίος δεν είχε διαγνωσθεί έγκαιρα.

Πνευματική πορεία του Γιώργου Θεοτοκά
Από τα μαθητικά κι όλας χρόνια εκδηλώνει το πνευματικό στίγμα του ο Θεοτοκάς. Έτσι μαθητής έδωσε διαλέξεις σχετικά με την ιστορία του δημοτικισμού και το έργο του Διονύσιου Σολωμού, αποτελώντας προάγγελοτων αγώνων του για τον δημοτικισμό.
Στα φοιτητικά του χρόνια μέλος της Φοιτητικής Συντροφιάς δημοσιέυει με ευκαιρία την επίσκεψη στην Ελλάδα και την ιδιαίτερη πατρίδα του τη Χίο του Γιάννη Ψυχάρη (27-29 Αυγούστου 1925) άρθρο στην εφημερίδα Νέα Χίος με τίτλο Η κοινωνική σημασία του έργου του Ψυχάρη.
Υπό το ίδιο περιεχόμενο δίνει διάλεξη και προσφωνεί τον Ψυχάρη σε τιμητική εκδήλωση προς τιμήν του στην αίθουσα της Εταιρείας Κοινωνικών Επιστημών στις 20 Νοεμβρίου 1925. Παράλληλα αρθρογραφεί στην ομώνυμη εφημερίδα της Φοιτητικής Συντροφιάς. με θέματα από το γλωσσικό ζήτημα και τη λογοτεχνία, έως το οκογενειακό δίκαιο.

Αργότερα στο Παρίσι αρθρογραφεί από τις στήλες της εφημερίδας Αγών των αδελφών Καστανάκη. Την περίοδο αυτή διαμορφώνονται οι ιδέες που θα αποτυπωσει στο Ελεύθερο Πνεύμα, το οποίο αρχίζει να επεξεργάζεται στον επόμενο σταθμό των σπουδών του το Λονδίνο. To 1931 αρχίζει τη συνεργασία του με τα περιοδικά Νέα Εστία και Κύκλος.

Επίσης από το 1929 έως το 1931 αρθρογραφεί στις εφημερίδες Πρωΐα και Εργασία.
Λίγο πιο πριν αποπυράθηκε να εκδόσει το περιοδικό Οδυσσέας μαζί με τους Ν.Καλαμάτη, Κ.Θ.Δημαρά και Ηλ.Τσιριμώκο, αλλά απέτυχαν.

Τον Ιανουάριο του 1932 εκδίδει το πολιτικό του πιστεύω, Εμπρός στο κοινωνικό πρόβλημα. Από τον Ιανουάριο του 1933 έως τον Μάιο του 1934 αρθρογραφεί στο περιοδικό Ιδέα. Από το 1930 έως το 1935 αρθρογραφεί στο περιοδικό Νέα Γράμματα.

Το 1931 εκδίδει το Ώρες αργίας και το 1933 το Αργώ. Μετά την εγκαθίδρυση της Μεταξικής δικτατορίας διέκοψε τη συνεργασία του με τα Νέα Γράμματα και άρχισε να συνεργάζεται με το περιοδικό Νεοελληνικά Γράμματα.

Στη διάρκεια της δεκαετίας του 1940 στρέφεται στο θέατρο: Αντάρα στ'Ανάπλι (1942), Το Γεφύρι της Άρτας (1942), Πέφτει το βράδυ (γραμμένο το 1941 και δημοσιευμένο το 1943).

Το κάστρο της Ωριάς (1944) και το 1947 Το παιχνίδι της τρέλας και της φρονιμάδας.

Το 1945 προτάθηκε για το Νόμπελ Λογοτεχνίας από το μέλος της Σουηδικής Ακαδημίας Sigfrid Siwertz.

Εργογραφία
Μυθιστορήματα
Αργώ, τόμος Α 1933, τόμος Β 1936, εκδ.Βιβλιοπωλείον της Εστίας, 1998
Το Δαιμόνιο, 1938 (βραβείο πεζογραφίας της Ακαδημίας Αθηνών), εκδ. Δημοσιογραφικός Οργανισμός Λαμπράκη, 2012
Λεωνής, (1940), εκδ. Βιβλιοπωλείον της Εστίας, 2004
Ασθενείς και Οδοιπόροι, μέρος Α (Ιερά Οδός) 1950, ολοκληρωμένη έκδοση 1964, εκδ.Βιβλιοπωλείον της Εστίας, 2005
Οι Καμπάνες, 1970, εκδ. Βιβλιοπωλείον της Εστίας, 2002

Το 1985 δημοσιεύτηκε η πρώτη μορφή του Λεωνή μαζί με το ημερολόγιο εργασίας του Λεωνή και τα διηγήματα της «Παιδικής ηλικίας», με γενικό τίτλο Σημαίες στον ήλιο.

Διηγήματα
Ευριπίδης Πεντοζάλης και Άλλες Ιστορίες (1937)
Δοκίμια
Ελεύθερο Πνεύμα, 1929, με το ψευδώνυμο Ορέστης Διγενής, εκδ. Βιβλιοπωλείον της Εστίας, 1998
Εμπρός στο κοινωνικό πρόβλημα, Αθήναι: Πυρσός, 1932
Στο κατώφλι των νέων καιρών, 1945
Προβλήματα του καιρού μας, 1956 (Α΄ Κρατικό Βραβείο Δοκιμίου το 1957)
Πνευματική Πορεία, 1961
Εθνική κρίση, 1966
Αναζητώντας τη διαύγεια. Δοκίμια για τη νεότερη ελληνική και ευρωπαϊκή λογοτεχνία, εκδ. Βιβλιοπωλείον της Εστίας, 2005
Στοχασμοί και θέσεις. Πολιτικά κείμενα. 1925-1966, τομ. 2, πρόλογος Νίκος Αλιβιζάτος, επιμ. Νίκος Αλιβιζάτος, -Μ. Τσαπόγας, Αθήνα, Εστία, 1996

Θεατρικά έργα
Θεατρικά έργα Α΄, Νεοελληνικό θέατρο: Αντάρα στ' Ανάπλι, Το γεφύρι της Άρτας, Όνειρο του Δωδεκάμερου, Το κάστρο της Ωριάς, Το παιχνίδι της τρέλας και της φρονιμάδας, Συναπάντημα στην Πεντέλη, Το τίμημα της λευτεριάς, εκδ. Εστία 1965
Θεατρικά έργα Β΄, Έργα διάφορα: Πέφτει το βράδυ, Αλκιβιάδης, Ο τελευταίος πόλεμος, Λάκκαινα, Σκληρές ρίζες, Η άκρη του δρόμου, εκδ. Εστία 1966

Ταξιδιωτικά
Δοκίμιο για την Αμερική, εκδ. Βιβλιοπωλείον της Εστίας, 2009
Ταξίδι στη Μέση Ανατολή και στο Άγιον Όρος, (1961)
Ταξίδια: Περσία, Ρουμανία, Σοβιετική Ένωση, Βουλγαρία, εκδ. Βιβλιοπωλείον της Εστίας, 1971

Άλλα έργα
Ώρες Αργίας, 1931
Ημερολόγιο της «Αργώς» και του «Δαιμονίου», 1939
Τετράδια Ημερολογίου 1939-1953, εκδ. Βιβλιοπωλείον της Εστίας, 2005
Στοχασμοί και Θέσεις, Πολιτικά Κείμενα: 1925-1949 Και 1950-1966, Τόμοι Α΄ Και Β΄, εκδ. Βιβλιοπωλείον της Εστίας, 1996
Η Ορθοδοξία στον Καιρό Μας, εκδ. Εκδόσεις των Φίλων, 1975
Μια Αλληλογραφία

Πληροφορίες: el.wikipedia.org/wiki/Γιώργος_Θεοτοκάς

Ντάνιελ Νέιθανς

Ο Ντάνιελ Νέιθανς ήταν Αμερικανός μικροβιολόγος, που βραβεύθηκε με το Βραβείο Νόμπελ Φυσιολογίας και Ιατρικής το 1978 για την ανακάλυψη των περιοριστικών ενζύμων. (Daniel Nathans, 30 Οκτωβρίου 1928 – 16 Νοεμβρίου 1999)

Ο Νέιθανς γεννήθηκε στο Γουίλμινγκτον του Ντέλαγουερ και ήταν το τελευταίο από τα εννέα τέκνα που απέκτησαν οι Ρωσοεβραίοι μετανάστες Σάρα (το γένος Λέβιταν) και Σάμιουελ Νέιθανς.

Κατά τη μεγάλη οικονομική ύφεση ο πατέρας του έχασε τη μικρή επιχείρησή του και έμεινε άνεργος για μακρό χρονικό διάστημα. Ο Ντάνιελ πήγε σε δημόσια σχολεία και μετά σπούδασε χημεία, φιλοσοφία και φιλολογία στο Πανεπιστήμιο του Ντέλαγουερ, από όπου απεφοίτησε το 1950.

Στη συνέχεια πήρε πτυχίο ιατρικής από το Πανεπιστήμιο Ουάσινγκτον στο Σαιντ Λούις το 1954 και κατόπιν πήγε στο Ιατρικό Κέντρο Columbia-Presbyterian στη Νέα Υόρκη (το πανεπιστημιακό νοσοκομείο του Πανεπιστημίου Κολούμπια) για απόκτηση ειδικότητας (internship) στην ιατρική με τον ικανότατο επιστήμονα Ρόμπερτ Λεμπ.

Ο Νέιθανς εργάσθηκε στο εργαστήριο του Φριτς Λίπμαν στο Ινστιτούτο Ροκφέλερ από το 1959 μέχρι το 1962, και στη συνέχεια στο Τμήμα Μικροβιολογίας της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου Τζονς Χόπκινς μέχρι το τέλος της σταδιοδρομίας του.

Μαζί με τους Βέρνερ Άρμπερ και Χάμιλτον Σμιθ, ο Νέιθανς ανεκάλυψε και ερεύνησε τα περιοριστικά ένζυμα (ενδονουκλεάσες). Οι τρεις επιστήμονες μοιράσθηκαν για τις έρευνές τους αυτές το Βραβείο Νόμπελ Φυσιολογίας και Ιατρικής το 1978. Ο Νέιθανς τιμήθηκε επίσης με το Εθνικό Μετάλλιο Επιστήμης το 1993.

Ο Νέιθανς διετέλεσε πρόεδρος του Πανεπιστημίου Τζονς Χόπκινς από το 1995 μέχρι το 1996. Μετά τον θάνατό του, η Ιατρική Σχολή του ιδρύματος ανακοίνωσε τη δημιουργία του Ινστιτούτου Γενετικής Ιατρικής «McKusick-Nathans», ονομασμένο προς τιμή του και προς τιμή του Βίκτορ Μακούζικ, ενώ το 2005 το ένα από τα 4 κολέγια της Ιατρικής Σχολής ονομάσθηκε προς τιμή του Νέιθανς.

Ο Ντάνιελ Νέιθανς απεβίωσε στη Βαλτιμόρη σε ηλικία 71 ετών.
Είχε νυμφευθεί στις 4 Μαρτίου 1956 την Τζοάν Γκόμπεργκ (Joanne Gomberg), με την οποία απέκτησαν τρεις γιους: τον Ελί, τον Τζέρεμυ και τον Μπεν.

Πληροφορίες: el.wikipedia.org/wiki/Ντάνιελ_Νέιθανς

Αλίκη Διπλαράκου

Η Αλίκη Διπλαράκου, Λαίδη Ράσσελ ήταν Μις Ελλάς και η πρώτη Ελληνίδα Μις Ευρώπη (1930). (28 Αυγούστου 1912 - 30 Οκτωβρίου 2002)

Γεννήθηκε το 1912 και καταγόταν από την Κρήνη της Μάνης. Ήταν κόρη τού Γεωργίου Διπλαράκου και της Ελένης Νικολέση.
Ο πατέρας της είχε το επώνυμο Βαβούλης, αλλά το άλλαξε και έλαβε το επώνυμο της μητέρας του Διπλαράκου· η οικογένεια ζούσε στην Αθήνα.
Αδέλφια της Αλίκης ήταν η Νάντα (1912-1266) σύζυγος Ανδρέα Ροδοκανάκη Γάλλου διπλωμάτη, η Χριστίνα (1918-1999) σύζυγος Ανρί Κλωντέλ (γιού τού Πωλ και ανιψιού της γλύπτριας Καμίγ Κλωντέλ) και η Εντμέ σύζυγος Σπυρίδωνος Βασιλοπούλου.

Αναδείχτηκε στον τίτλο της ομορφότερης γυναίκας στην Ελλάδα και μετά στην Ευρώπη σε ηλικία 18 ετών, στο Παρίσι το 1930.

Όταν ρωτήθηκε πώς ξεκίνησε η συμμετοχή της, είπε: "Ήμουν με τη μητέρα μου στο τσάι της Βρετανικής πρεσβείας, όταν κάποιος πρότεινε να πάμε να δούμε τον διαγωνισμό ομορφιάς σε ένα θέατρο.

Κάποια στιγμή οι κριτές φώναξαν το όνομά μου· νόμισα ότι ήταν αστείο. Προσπάθησα να αρνηθώ, αλλά ο Πρόεδρος της Ελλάδας μου είπε, ότι αυτό θα πρόβαλλε την Ελλάδα και να δεχθώ.

Τρεις ημέρες μετά βρέθηκα στο Παρίσι, όπου κέρδισα στον Ευρωπαϊκό διαγωνισμό και έπρεπε να συνεχίσω στο Ρίο".
Η καστανομάλλα καλλονή ήλθε 2η στον διαγωνισμό μις Κόσμος τού Ρίο ντε Ζανέιρο το ίδιο έτος.

Περιόδευσε στις ΗΠΑ, δίνοντας διαλέξεις για τον αρχαίο και νέο ελληνικό πολιτισμό. Μιλούσε με ευχέρεια Αγγλικά, Γαλλικά και Ιταλικά.

Το 1930 ντύθηκε με ανδρικά ρούχα και παραβίασε το άβατο τού Αγίου Όρους· ήταν η τρίτη παραβίαση από γυναίκα και το συμβάν έγινε πρωτοσέλιδη είδηση.

Το περιοδικό Time αναφέρθηκε σε αυτήν και στον ρόλο των γυναικών στην ιστορία, στο τεύχος 13-7-1953. Προσπάθησε να δοκιμάσει το ταλέντο της στο θέατρο και έπαιξε στο έργο "Προμηθεύς".

Έγινε γνωστή διεθνώς εξαιτίας του (δεύτερου) γάμου της με το Σερ Τζων Ράσσελ (Sir John Wriothesley Russell, 1914 – 1984), Άγγλο ευπατρίδη. Απεβίωσε στις 30 Οκτωβρίου του 2002.

Οικογένεια
Παντρεύτηκε πρώτα το 1932 τον Πωλ-Λουί Βάιλερ αεροπόρο και διευθυντή της "Γκνομ ε Ρον Συνένωσης", βιομήχανο και φιλάνθρωπο, γιο τού Λαζάρ Βάιλερ μηχανικού, βιομήχανου & πολιτικού και της Αλίκης Ζαβάλ. Είχε ένα παιδί:
Πωλ-Αννίκ Βάιλερ 1933-1998, νυμφεύτηκε την ντόνα Ολυμπία-Εμμανουέλα Τορλόνια ντι Τσιβιτέλα-Τσέζι, κόρη της Βεατρίκης των Βουρβόνων (κόρης τού Αλφόνσου ΙΓ΄ της Ισπανίας) και κόρη τους είναι η: Σιβύλλα Βάιλερ γενν. 1968, παντρεύτηκε τον Γουλιέλμο των Καπετιδών-Βουρβόνων-Πάρμας πρίγκιπα τού Λουξεμβούργου, γιο τού Ιωάννη και αδελφό τού Ερρίκου, μεγάλων δουκών τού Λουξεμβούργου.

Η Αλίκη διαζεύχθηκε και έκανε το 1945 δεύτερο γάμο με τον Τζων Ράιθσλυ Ράσσελ Βρετανό διπλωμάτη, πρέσβη της Βρετανίας σε Αιθιοπία, Βραζιλία και Ισπανία, απόγονο των δουκών τού Μπέντφορντ.

Είχε δυο παιδιά:
Γεωργιάνα-Αλεξάνδρα Ράσσελ γενν. 1947
Αλέξανδρος-Κάρολος-Θωμάς Ράσσελ γενν. 1950.