DIASKEDASI.INFO

Φιλοποίμην Φίνος ο "Πατριάρχης" του Ελληνικού Κινηματογράφου

Ο Φιλοποίμην Φίνος γεννήθηκε το 1908 στην Τιθορέα Λοκρίδος. Η οικογένειά του εγκαταστάθηκε στην Αθήνα, όταν ο ίδιος ήταν ακόμα σε νηπιακή ηλικία. Ο πατέρας του, αν και γιατρός, είχε γίνει ένας από τους πιο γνωστούς κινηματογραφικούς επιχειρηματίες. Είχε κινηματογραφικές αίθουσες στην Αθήνα και την επαρχία, με πιο γνωστή το Αλκαζάρ, το μεγαλύτερο και σπουδαιότερο θερινό σινεμά της Αθήνας. Ένα μέρος που αποτελεί σημείο αναφοράς στην πορεία του Φιλοποίμενα, αφού εκεί δέχθηκε τα πρώτα ερεθίσματα της  έβδομης τέχνης, εκεί άρχισε να οραματίζεται...

Μπήκε εσωτερικός μαθητής στην Ιόνιο Σχολή, αλλά αποφοίτησε από το δημόσιο σχολείο «Αθηναϊκό Λύκειο Μεγαρέως» στο Παγκράτι. Από παιδί, είχε πολλές ανησυχίες και ποικίλα ενδιαφέροντα. Αγαπούσε την υποκριτική τέχνη και μάλιστα οργάνωσε με συνομήλικους εφήβους  έναν ερασιτεχνικό και ψυχαγωγικό σύλλογο, τη «Νεολαία», με τον οποίο έδωσαν μερικές θεατρικές παραστάσεις στο θέατρο Κοτοπούλη. Παράλληλα, του άρεσε πολύ η λογοτεχνία και από τα μαθητικά του χρόνια ακόμα ασχολήθηκε με τη δημοσιογραφία. Ίσως αυτό να ήταν και το εφαλτήριο της απόφασής του να ακολουθήσει θεωρητικές σπουδές, σπουδάζοντας νομικά στην Αθήνα και ολοκληρώνοντας με ένα μεταπτυχιακό πολιτικών επιστημών στη Γερμανία.

Από παιδί ακόμα αισθανόταν δέος μπροστά στα μηχανήματα του Αλκαζάρ, τη μαγεία και την έκφραση που ανέδιδαν στην κινηματογραφική εικόνα. Κατά τη διάρκεια των σπουδών του, εργαζόταν εκεί ως μηχανικός προβολής. Στην καμπίνα προβολής του Αλκαζάρ σφυρηλατήθηκε η παθιασμένη σχέση του με τον κινηματογράφο και την τεχνική του. Αν και οι σπουδές του αποτελούσαν μεγάλο εφόδιο για λαμπρή καριέρα, ωστόσο δεν στάθηκαν ικανές να του σιγάσουν αυτό το πάθος και τη λαχτάρα του να κατακτήσει και να εξελίξει την εμβρυακή τότε έβδομη τέχνη στην Ελλάδα. Η ακαταμάχητη επιθυμία του να κάνει κτήμα του οτιδήποτε σχετιζόταν με το τεχνικό μέρος του κινηματογράφου, τον οδήγησε στην επίμονη μελέτη φυσικής, οπτικής και μηχανικής, ώστε να διευρύνει τις γνώσεις του και να τις εφαρμόζει διαλύοντας και ξανασυνθέτοντας κάθε μηχάνημα που έπεφτε στα χέρια του. Κάπως έτσι του βγήκε και το προσωνύμιο «Ο Κατσαβιδάκιας», αφού πάντοτε κουβαλούσε το αγαπημένο του κατσαβίδι για να επιδιορθώσει κάποια μηχανή.

Το 1930, πριν ακόμα ολοκληρώσει τις σπουδές του, κατάφερε να δημιουργήσει και να εγκαταστήσει μηχάνημα ήχου στο Αλκαζάρ. Η επόμενη πρόκληση του Φίνου ήταν να κατασκευάσει ηχοληπτικό μηχάνημα, που θα έδινε τη δυνατότητα να δημιουργηθούν πρωτογενώς ομιλούσες ταινίες χωρίς ντουμπλαρισμένο ήχο. Αυτή η τεχνική φάνταζε αδύνατη ως και ουτοπική εκείνη την εποχή, αφού τα μέσα που διέθετε η χώρα μας ήταν από πενιχρά έως ανύπαρκτα. Με όπλο την πίστη του και κινητήριες δυνάμεις το πάθος και τις γνώσεις του, ο Φίνος κατόρθωσε με την πολύτιμη αρωγή του φίλου του ηλεκτρονικού Ιωάννη Σαλίβερου να κατασκευάσει το 1935 σύγχρονο ηχοληπτικό μηχάνημα. Οι δυο τους, μαζί με τον Νόβακ και τον Παρασκευά, ξεκίνησαν το γύρισμα της ταινίας «Νερωμένο Κρασί», η οποία όμως δεν ολοκληρώθηκε ποτέ.

Ο Φίνος δεν το έβαλε κάτω. Πείσμωσε και έβαλε πλώρη για την πρώτη ομιλούσα ελληνική ταινία! Το 1938, ίδρυσε τα «Ελληνικά Κινηματογραφικά Στούντιο» στο Καλαμάκι, παρέα με τους Σκούρα, Προβελέγγιο, Χλοΐδη, και τους αδελφούς Δριμαρόπουλους και όλοι μαζί, ακούραστοι εργάτες, πέτυχαν τον πολυπόθητο στόχο τους. Τον Απρίλιο του 1940 βγήκε στους κινηματογράφους η ταινία «Το Τραγούδι Του Χωρισμού». Το σενάριο ήταν του Δημήτρη Μπόγρη, ενώ ο Φίνος, εκτός από υπεύθυνος για τα τεχνικά ζητήματα, ήταν και σκηνοθέτης της ταινίας, για πρώτη και τελευταία φορά. Αν και σήμερα η συγκεκριμένη ταινία έχει ιστορική αξία, τα αποτελέσματα τότε δεν ήταν τα προσδοκώμενα. Ωστόσο, αυτή η αποτυχία δεν ήταν ικανή να ανακόψει την πορεία του μεγάλου δημιουργού. Tο πάθος του για δημιουργία και το όραμά του για σύγχρονο ελληνικό κινηματογράφο θα χαλυβδωθούν ακόμη περισσότερο, έστω κι αν οι συνθήκες ήταν αντίξοες και τα εμπόδια φάνταζαν ανυπέρβλητα.  

Το φθινόπωρο του 1940 νοικιάζει ένα παλιό τριώροφο κτήριο στο κέντρο της Αθήνας, στην οδό Στουρνάρα. Στον τρίτο όροφο στήνει, με την αγαπημένη του Τζέλλα, το σπιτικό τους. Το υπόλοιπο κτήριο μετατρέπεται σε κινηματογραφικό στούντιο για να στεγάσει την κινηματογραφική επιχείρηση που σκόπευε να ιδρύσει. Πριν, όμως, προλάβει να θέσει σε λειτουργία τα νέα του σχέδια, αρχίζει να ξεδιπλώνεται μία στρατιωτική και συνάμα φονική μηχανή: αυτή του Άξονα του τρίτου Ράιχ. Την 28η Οκτωβρίου, οι Ιταλοί κηρύσσουν τον πόλεμο στη χώρα μας. Ο Φίνος μαζί με παλιούς συνεργάτες παρουσιάζονται στη Γεωγραφική Υπηρεσία Στρατού, προσφέροντας τους εαυτούς τους στην υπηρεσία της πατρίδας, συγκροτώντας συνεργείο λήψεων επικαίρων στο Αλβανικό Μέτωπο. Μέσα από αφάνταστες δυσκολίες, άσχημες καιρικές συνθήκες και φτωχό κινηματογραφικό εξοπλισμό, μετακινούνται από πόλη σε πόλη και από βουνό σε βουνό, γυρίζοντας ανελλιπώς τις σκηνές του Αλβανικού Έπους, εκτεθειμένοι διαρκώς σε κίνδυνο για τη ζωή τους. Ο απαράμιλλος ηρωισμός των Ελλήνων στρατιωτών και οι αλλεπάλληλες νίκες κατά των Ιταλών ενθουσιάζουν τους νεαρούς οπερατέρ και τους βοηθούν να αναχαιτίζουν κάθε δυσκολία και κάθε εμπόδιο. Οι ταινίες που γυρίζουν για τα «Επίκαιρα», απαθανατίζοντας τα κατορθώματα του στρατού μας, συναρπάζουν και εμψυχώνουν τον κόσμο. Όμως, στις 6 Απριλίου του 1941, και ενώ οι Ιταλοί έχουν υποστεί τεράστια ταπείνωση και εξευτελισμό, παίρνουν τη σκυτάλη οι Γερμανοί μπαίνοντας στη Μακεδονία. Στις 27 Απριλίου καταλαμβάνουν την Αθήνα, υψώνοντας τη  σημαία με τη σβάστικα στην Ακρόπολη και σε όλα τα δημόσια κτήρια της πόλης...

Οι Γερμανοί σταμάτησαν αμέσως όλους τους οπερατέρ των «Επικαίρων», επέταξαν τα κινηματογραφικά μηχανήματα του Φίνου και έψαχναν μανιωδώς να βρουν όλα τα νεγκατίφ των σκηνών του Αλβανικού μετώπου για να τα καταστρέψουν. Μπροστά σε αυτήν τη μανία των Γερμανών δεν γλίτωσαν ούτε τα στούντιο στο Καλαμάκι, τα οποία καταστράφηκαν ολοσχερώς. Ωστόσο, χάρη στη διορατικότητα του Φίνου, ο οποίος προέβλεψε τη θέληση των Γερμανών να βρουν τα νεγκατίφ, κατάφερε με τη βοήθεια ενός φίλου να σώσει και να κρύψει αρκετές κόπιες σε ασφαλές μέρος. Έτσι διασώθηκαν πολλά αρχεία με σκηνές από το Αλβανικό μέτωπο, τα οποία αποτελούν μέχρι σήμερα μοναδικά ιστορικά ντοκουμέντα.

Το καλοκαίρι του 1941, βρίσκει τον Φίνο στην Αθήνα εξουθενωμένο σωματικά και ψυχικά. Μέσα στις πιο αντίξοες συνθήκες, με την Ελλάδα να ασφυκτιά υπό τη Γερμανική κατοχή, προσπαθεί να βρει το κουράγιο να ανασυνταχτεί. Το χειμώνα του ίδιου έτους κινηματογράφησε, μαζί με τον φίλο του Δημήτρη Ιωαννόπουλο, την απογραφή του πληθυσμού για τις ανάγκες μίας ταινίας μικρού μήκους που εμπνεύστηκε ο ίδιος, στην οποία θα προβάλλονταν οι διαδικασίες του σύγχρονου τρόπου απογραφής. Η ταινία εμφάνιζε σημαντικές βελτιώσεις για τα ελληνικά δεδομένα, τόσο σε εικόνα όσο και σε ήχο, αναπτερώνοντας το ηθικό του Φίνου, αφού μέσα σε τόσο δυσμενείς συνθήκες, κατάφερε να εξελίξει την ποιότητα της κινηματογράφησης.

Η Ελλάδα βίωνε τη δυσκολότερη περίοδο της σύγχρονης ιστορίας της. Οι συνέπειες της κατοχής από τους Γερμανούς ήταν τραγικές. Η πείνα θέριζε όλη τη χώρα, άνθρωποι πέθαιναν από ασιτία, το ηθικό του λαού είχε καταρρακωθεί και οι Ναζί κατακτητές επιδείκνυαν υπέρμετρη σκληρότητα. Ο Φίνος είχε όραμα να κάνει σύγχρονο κινηματογράφο στην Ελλάδα. Οι συνθήκες βέβαια ήταν τόσο αρνητικές, που για να σκεφτείς και μόνο να γυρίσεις ταινία χρειαζόταν να έχεις - εκτός από όραμα, θάρρος, τόλμη - και μπόλικη δόση θράσους. Διότι ακόμα κι αν είχες πίστη στις ικανότητες και την αντοχή σου, αψηφώντας όλες τις αντιξοότητες, πώς θα έπειθες κάποιον να επενδύσει χρήματα σε ένα εγχείρημα που έμοιαζε με τρέλα; Κι όμως ο Φίνος μαζί με τον Ιωαννόπουλο, σκέφτηκαν να γυρίσουν μια ταινία μεγάλου μήκους, βασισμένη σε ένα σενάριο που είχε γράψει ο ίδιος ο Ιωανόπουλος. Σκοπός τους, δεν ήταν απλά να γυρίσουν την ταινία, αλλά να καταθέσουν όλο τους το μεράκι, το πάθος και τις τεχνικές γνώσεις του Φίνου, αποφεύγοντας συνάμα όλα τα λάθη της πρώτης εμπειρίας τους.  Όσο για τη χρηματοδότηση της ταινίας; Ο Γιώργος Καβουκίδης, φίλος του Φίνου, τους εμπιστεύτηκε! Όπως ο ίδιος είχε πει "Ο Φίνος είναι μια διάνοια και ένα δαιμόνιο μυαλό και τον θαυμάζω για όλες τις ευρεσιτεχνίες και τα τεχνολογικά του κατορθώματά". Παράλληλα, ήξερε ότι ο Φίνος ήταν αξιόπιστος και έντιμος. Έτσι, μπήκε συμπαραγωγός με 50% ποσοστό, με τον Φίνο να συμμετέχει με το υπόλοιπο 50%, διαθέτοντας ό,τι είχε και δεν είχε από χρήματα πουλώντας κάποια χωράφια του πατέρα του.

Αυτή τη φορά, οι κόποι των συντελεστών δικαιώθηκαν. Τα γυρίσματα της ταινίας «Η Φωνή της Καρδιάς» διήρκησαν περίπου ένα χρόνο και χρειαστήκαν πολλές θυσίες, θαυμαστή επιμονή και απαράμιλλη αντοχή από όλους τους συντελεστές της για να ολοκληρωθεί. Ο Φίνος, εκτός των άλλων, φρόντιζε και για τη σίτιση όλων όσων συμμετείχαν στα γυρίσματα. Πρωταγωνιστής της ταινίας ήταν ο πιο καταξιωμένος ηθοποιός του θεάτρου στην Ελλάδα μέχρι σήμερα: ο Aιμίλιος Βεάκης. Μέχρι τότε, ο μεγάλος ηθοποιός είχε παίξει μόνο σε μια βουβή ταινία, την «Αστέρω». Οι υπόλοιποι ηθοποιοί είχαν ήδη δώσει τα διαπιστευτήρια τους, με κάποιους ήδη καταξιωμένους, όπως ο Αλέκος Λειβαδίτης και ο Λάμπρος Κωνσταντάρας, και κάποιους άλλους που είχαν δείξει το ταλέντο τους και υπόσχονταν λαμπρή καριέρα, όπως ο Δημήτρης Χορν και η Καίτη Πάνου. Αυτή ήταν η πρώτη επίσημη ταινία της Φίνος Φιλμ και η επιτυχία της ήταν μεγαλειώδης. Όπως ο ίδιος ο Φίνος είχε τονίσει: «Η ταινία ήταν ένας εθνικός θρίαμβος». Και τα γεγονότα βεβαιώνουν αυτόν τον ισχυρισμό.  Δεν ήταν μόνο ότι οι Έλληνες είδαν επιτέλους μία άρτια ομιλούσα ταινία και άψογη τεχνικά σε εικόνα και ήχο, αλλά αυτή η κατάκτηση ήρθε στην καρδιά της κατοχής, όπου η καταχνιά, η πείνα και ο θάνατος είχαν απλώσει το δίχτυ τους παντού. Η πρεμιέρα - στις 29 Μαρτίου 1943 - έμοιαζε με αντιστασιακό γεγονός, με την αίθουσα του κινηματογράφου REX στην οδό Πανεπιστημίου να γεμίζει ασφυκτικά. Μετά το τέλος της, οι θεατές ενθουσιασμένοι έκαναν λαμπαδηδρομία από τον κινηματογράφο μέχρι και τις στήλες του Ολυμπίου Διός. Οι Γερμανοί, ανήσυχοι στην αρχή, πλησίαζαν το πλήθος με τα αυτόματα στο χέρι, τα οποία κατέβασαν όταν επιβεβαίωσαν ότι πρόκειται για μία εκδήλωση ενθουσιασμού. Η ταινία έκανε εισπρακτικό πάταγο, κόβοντας 102.237 εισιτήρια στις δύο κινηματογραφικές αίθουσες που προβλήθηκε, ενώ οι κριτικές ήταν διθυραμβικές. Η «Φωνή της Καρδιάς» αποτελεί την αφετηρία του σύγχρονου Ελληνικού Κινηματογράφου. Η τεράστια επιτυχία της ώθησε τον Φίνο να συνεχίσει και να ξεκινήσει τη συναρπαστική του πορεία, με το σήμα της FF να περάσει στη συνείδηση επτά γενεών Ελλήνων ως το απόλυτο σύμβολο της «Χρυσής εποχής του Ελληνικού Κινηματογράφου».

Στις αρχές του 1944, οι Γερμανοί συλλαμβάνουν τον Φίνο και τον πατέρα του, ο οποίος τροφοδοτούσε αντιστασιακά τμήματα με σιτάρι και κριθάρι από τα κτήματά του στην Κωπαϊδα. Το στρατοδικείο καταδίκασε και τους δύο σε θάνατο. Χάρη όμως στην επιμονή του πατέρα του να πείσει τους Γερμανούς πως ο γιος του δεν είχε καμία ανάμειξη, ο Φιλοποίμην αποφυλακίζεται από τις φυλακές Αβέρωφ, με τον όρο «εθελούσιας δωρεάς των περιουσιακών του στοιχείων στις δυνάμεις της κατοχής». Λίγο αργότερα, τον Ιούλιο του 1944, ο πατέρας του Φίνου εκτελείται από τους Γερμανούς...

Από εκείνη την ημέρα και μετά, η ζωή του Φίνου είναι απόλυτα συνυφασμένη με την εταιρεία του. Κατά τη διάρκεια αυτών των 33 χρόνων, ο Φίνος αφοσιώνεται πλήρως στη δουλειά του. Δεν είχε κοινωνική ζωή και δεν τον ενδιέφεραν οι κοσμικές εμφανίσεις και οι δημόσιες σχέσεις. Οι διασκεδάσεις και τα γλέντια ήταν μετρημένα. Δεν ζήτησε ποτέ βοήθεια από το κράτος, παρά το γεγονός ότι τον συνέδεε μακρά φιλία με τον επί χρόνια πρωθυπουργό εκείνης της περιόδου, Κωνσταντίνο Καραμανλή. Όσα χρήματα κέρδιζε από τις ταινίες του, τα επένδυε στις επόμενες. Για αυτό, άλλωστε, δεν είχε κάνει περιουσία παρά μόνο ένα διαμέρισμα στο όνομα της πολυαγαπημένης του συντρόφου, Τζέλλας Βανάκου. Με την Τζέλλα παντρεύτηκε το 1947 στο σπίτι της μητέρας του (!) - επιτρεπόταν τότε - μουτζουρωμένος και αλαφιασμένος από τη δουλειά. Ήταν ζευγάρι από λίγο πριν τον πόλεμο, ενώ κουμπάρος τους ήταν ο φίλος του Φίνου και αγαπημένος του συνεργάτης, Αλέκος Σακελάριος. Η Τζέλλα ήταν το απόλυτο στήριγμα του Φιλοποίμενα, παρά το γεγονός ότι στερήθηκε ανέσεις, πολυτέλειες και ψυχαγωγία. Η ίδια είχε πει «Όλη του τη ζωή την είχε δώσει και την είχε αφιερώσει στον κινηματογράφο και μόνο. Το σπίτι, η διασκέδαση, η ψυχαγωγία ήταν δεύτερο πλάνο για μας».

Όσο και αν ο Φίνος αφιέρωσε τη ζωή του αποκλειστικά στην 7η τέχνη, κάποιοι του καταλόγισαν πως δεν έκανε πολλές ταινίες "τέχνης". Όπως δήλωσε σε συνέντευξή του, στόχος του ήταν να δημιουργήσει καλό, εμπορικό κινηματογράφο - κάτι που πέτυχε απόλυτα. Επιπλέον, είχε την ατυχία να χάσει πολλά χρήματα όσες φορές επένδυσε σε πιο "καλλιτεχνικές" παραγωγές τις οποίες είχε πιστέψει. Ωστόσο, πάντα βοηθούσε και στήριζε δημιουργούς, οι οποίοι είχαν βαθύτερες καλλιτεχνικές αναζητήσεις. Όπως έχει πει ο Νίκος Κούνδουρος: "Ο Φίνος συντηρούσε για μας, τις μηχανές και την υποδομή ολόκληρη. Και όταν λέω «μας» εννοώ έναν περιορισμένο κόσμο που κάναμε ένα άλλο είδος κινηματογράφου".

Ο Φιλοποίμην Φίνος είναι μια από τις σημαντικότερες μορφές της σύγχρονης πολιτιστικής ιστορίας του τόπου μας. Το έργο του αποτελεί παγκόσμιο πρότυπο «μαζικής κουλτούρας», χωρίς αυτό να σημαίνει χαμηλή καλλιτεχνική στάθμη. Η μεγαλύτερη απόδειξη είναι η αέναη αγάπη του κόσμου ανεξαρτήτως ηλικίας, που ψυχαγωγείται βλέποντας ακούραστα ξανά και ξανά αυτές τις ταινίες. Όπως, άλλωστε, έχει πει και ο ίδιος "Στο τέλος μιλάει το πανί".

Πληροφορίες: finosfilm.com

Μιχάλης Γενίτσαρης

Ο ρεμπέτης Μιχάλης Γενίτσαρης ή Γεννήτσαρης, όπως ήταν κανονικά το επίθετό του, γεννήθηκε στις 15 Ιουνίου 1917 στην Αγια-Σοφιά του Πειραιά. Ο πατέρας του διατηρούσε μπιραρία στη γειτονιά, δουλειά που δεν ήταν αρκετή για την επιβίωση της οικογένειας.

Στους δρόμους από τα 10 του χρόνια, πρωτάκουσε μπουζούκι από το ταβερνείο που βρισκόταν απέναντι από το σπίτι του. Ήταν το μαγαζί του περίφημου Γιώργου Μπάτη. Γοητευμένος από τον ήχο του οργάνου, μια μέρα ανακάλυψε κρυμμένο σε μια κασέλα ένα παλιό μπαγλαμαδάκι του πατέρα του και αυτοδίδακτος άρχισε σιγά - σιγά να παίζει.

Σε ηλικία 17 ετών -κι ενώ δούλευε στις επισκευές καραβιών για να ζήσει- έγραψε το πρώτο του τραγούδι, το περίφημο «Εγώ μάγκας φαινόμουνα», το οποίο γραμμοφωνήθηκε τρία χρόνια αργότερα στην Columbia. Το τραγούδι έκανε τεράστια επιτυχία και ο Γενίτσαρης βρέθηκε στο πάλκο του θρυλικού «Δάσους» του Α. Βλάχου στο Βοτανικό να συνεργάζεται με τον Βαμβακάρη, τον Παγιουμτζή, τον Τσιτσάνη, τον Κηρομύτη, τον Δελιά κ.ά.

Το μπουζούκι, ταυτισμένο εκείνη την εποχή με την αλητεία, ήταν υπό διωγμόν. Όταν ένας αστυφύλακας συνέλαβε τον Γενίτσαρη και του έσπασε το μπουζούκι, εκείνος τον ξυλοφόρτωσε, με αποτέλεσμα να παραμείνει για έξι μήνες έγκλειστος στις φυλακές Αβέρωφ. Αυτή ήταν η πρώτη καταδίκη του, καθώς ακολούθησαν πολλές ακόμα για παρόμοιους λόγους.

Στη διάρκεια της Κατοχής, «πολέμησα -θυμόταν ο ίδιος- τους Γερμανούς με τους σαλταδόρους». Η εμπειρία του αυτή έγινε τραγούδι και μάλιστα εμβληματικό: είναι ο θρυλικός «Σαλταδόρος»... «Εγώ πάντα βολεύομαι γιατί τηνε σαλτάρω / σε κάνα αμάξι Γερμανού και πάντα τη ρεφάρω. Θα σαλτάρω, θα σαλτάρω, τη ρεζέρβα να τους πάρω».

Μετά την απελευθέρωση, ο Γενίτσαρης συνέχισε την πορεία του στα λαϊκά πάλκα. Έγραψε περί τα 700 τραγούδια, αλλά από αυτά πολύ λίγα γραμμοφωνήθηκαν. Τραγούδια του, βέβαια, ερμήνευσαν κατά καιρούς μερικοί από τους μεγαλύτερους του λαϊκού τραγουδιού: Καζαντζίδης, Μπιθικώτσης, Γαβαλάς, Γκρέυ, Παγιουμτζής, Διονυσίου, Βιτάλη, Αλεξίου, Νταλάρας, Μητσιάς, Γλυκερία κ.ά.

Από το 1951 έως το 1972 ο Γενίτσαρης, ουσιαστικά, χάθηκε. Ένα διάστημα φυλακίσθηκε, μετά άνοιξε ένα μπουζουξίδικο στην Αίγινα αλλά έπεσε έξω οικονομικά και μετά έπιασε δουλειά στη λαχαναγορά.

Από την αφάνεια τον ανέσυρε ο Ηλίας Πετρόπουλος, που από το 1971 οργάνωσε στο «Κύτταρο» σειρά εμφανίσεων των βετεράνων του ρεμπέτικου. Με τις επανεκδόσεις των παλαιών εκτελέσεων των τραγουδιών του σε νέους δίσκους ή με νέες εκτελέσεις από τραγουδιστές όπως ο Νταλάρας, ο Γενίτσαρης άρχισε να γίνεται γνωστός στο ευρύτερο κοινό, ενώ ο ίδιος έπεισε να επανέλθει ύστερα από χρόνια στην ενεργό δράση και την Aννα Xρυσάφη, την οποία είχε στο πλευρό του, στις εμφανίσεις του στο Κύτταρο.

Το 1996 αποφάσισε ν' αποσυρθεί. Προς τιμήν του διοργανώθηκε στο θέατρο του Λυκαβηττού μια μεγάλη, πολυσυμμετοχική συναυλία. Τα επόμενα χρόνια εμφανίστηκε σποραδικά, μέχρι να αποσυρθεί οριστικά. Πέθανε στις 11 Μαΐου του 2005.

Ξαβιέρα Χολάντερ
Η γραμματέας της Ολλανδικής Πρεσβείας που έγινε πόρνη, μαντάμ,
διάσημη συγγραφέας και αρθρογράφος του Penthouse για 30 χρόνια.

Για 30 χρόνια οι αναγνώστες του Penthouse διάβαζαν μανιωδώς τη στήλη της Ξαβιέρα Χολάντερ. Δεν ήταν επαγγελματίας αρθρογράφος, ούτε επιστημονικός συνεργάτης του περιοδικού. Ήταν πόρνη και μαντάμ που έστελνε όμορφα κορίτσια στους υψηλούς πελάτες της, όπως τον Άλφρεντ Χίτσκοκ ή σε διάσημους ηθοποιούς, τραγουδιστές, πολιτικούς και επιχειρηματίες. Ήξερε καλά την τέχνη του σεξ και μέσα από τα κείμενά της, προσπαθούσε να τη διδάξει και σε άλλους....

Η καλύτερη γραμματέας της Ολλανδίας Η Ξαβιέρα Χολάντερ γεννήθηκε το 1943 στις Ολλανδικές Ανατολικές Ινδίες, σημερινή Ινδονησία. Μέχρι δύο χρονών έζησε με τη μητέρα της σε γιαπωνέζικο στρατόπεδο συγκεντρώσεως. Μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο η οικογένειά της επέστρεψε στην Ολλανδία, όπου η μικρή Ξαβιέρα τελείωσε το σχολείο. Παρακολούθησε μαθήματα γραμματειακής υποστήριξης και ανακηρύχθηκε «Η Καλύτερη Γραμματέας της Ολλανδίας», σε σχετικό διαγωνισμό. Έφυγε για τη Νότια Αφρική όπου εργάστηκε στις πρεσβείες της Ολλανδίας και του Βελγίου.

Όταν το 1968, ο αρραβώνας της με έναν αμερικανό οικονομολόγο διαλύθηκε, αποφάσισε να κάνει το μεγάλο βήμα και να ζήσει στην Νέα Υόρκη. Η ιπτάμενη Ολλανδέζα Στις ΗΠΑ συνέχισε να εργάζεται ως γραμματέας της ολλανδικής πρεσβείας, όπου έγινε γνωστή σαν η «Ιπτάμενη Ολλανδέζα» που πετούσε από κρεβάτι σε κρεβάτι.

Παράλληλα έψαχνε τρόπους για να ενισχύσει το εισόδημά της. Μια φίλη της πρότεινε να κάνει σεξ έναντι πληρωμής, αφού της άρεσε τόσο, λέγοντάς της: «έχεις πάνω σου ένα χρυσωρυχείο και το αφήνεις να χαραμίζεται». Η ιδέα της άρεσε και για να χαρίσει απολαυστικές νύχτες στους άνδρες, χρέωνε πλέον με χίλια δολάρια.

Η πανέμορφη Ξαβιέρα παραιτήθηκε από την πρεσβεία και επένδυσε ό,τι χρήματα είχε για να ανοίξει τον οίκο ανοχής Vertical Whorehouse στην 73η οδό, πληρώνοντας 10 χιλιάδες δολάρια σε μια παλιά μαντάμ για να αγοράσει την τηλεφωνική ατζέντα με τους πελάτες της. «Την περίοδο που δούλεψα ως μαντάμ γνώρισα πολλούς και γοητευτικούς άνδρες, όπως ο Φρανκ Σινάτρα και ο Χένρι Φόντα.

Εκεί συνειδητοποιείς ότι ένας άνδρας γυμνός, όποιος και να είναι, είναι ένας άνδρας γυμνός. Και τότε καταλαβαίνεις πόσο ευάλωτος είναι. Είχα πελάτες την κρεμ ντε λα κρεμ», έλεγε σε συνέντευξή της, χωρίς να αποκαλύπτει άλλα ονόματα διασήμων που είχαν περάσει από το κρεβάτι της.

Το 1970 ήταν πασίγνωστη στην υψηλή κοινωνία της Νέας Υόρκης και το όνειρο πολλών ανδρών ήταν να ζήσουν μια νύχτα μαζί της. Είχε καταφέρει να λειτουργεί τον οίκο, χωρίς να πληρώνει προστασία σε παράνομα κυκλώματα και προστάτες. Την επόμενη χρονιά όμως συνελήφθη για πορνεία, μετά από σκάνδαλο που ξέσπασε και οι αρχές την απέλασαν από τις Ηνωμένες Πολιτείες.

Η Ξαβιέρα όμως δεν πτοήθηκε. Η συγγραφέας Το 1971 έγραψε τα απομνημονεύματά της υπό τον τίτλο «Η χαρούμενη Πόρνη, η ιστορία μου». Το βιβλίο έγινε αμέσως best seller, καθώς πούλησε 16 εκατομμύρια αντίτυπα και έγινε ταινία με πρωταγωνίστρια την Λιν Ρεντγκρέιβ. Στις σελίδες του βιβλίου της για πρώτη φορά οι αναγνώστες διάβαζαν με γλαφυρό τρόπο και  λεπτομέρειες για ένα θέμα ταμπού όπως οι σεξουαλικές σχέσεις.

«Όσοι δεν άντεχαν τα σεξουαλικά ή σεξιστικά στεγανά βρήκαν στο βιβλίο μου σημεία με οποία συμφώνησαν ή ταυτίστηκαν. Έτσι δεν είχαμε μόνο την ευτυχισμένη πόρνη αλλά εμφανίστηκε ο χαρούμενος ομοφυλόφιλος, ο ευτυχισμένος κομμωτής, η χαρούμενη νοικοκυρά και άλλοι.

Κατά κάποιο τρόπο αναθεωρήθηκαν οι απόψεις περί συζυγικού σεξ και βοήθησαν στην απελευθέρωση των γυναικών», θυμόταν η Χολάντερ....

Από τότε έγραψε άλλα 17 βιβλία σχετικά με το σεξ, πραγματοποιώντας την παιδική της επιθυμία να γίνει συγγραφέας. «Διέκοψα τη συγγραφή για 7 χρόνια όταν γνώρισα την αγάπη της ζωής μου, ο οποίος με έπεισε ότι μια πουτάνα δεν μπορεί να γράφει βιβλία. Τελικά όμως συνέχισα να γράφω», έλεγε χαρακτηριστικά.

Το 1972 συμφώνησε με το περιοδικό Penthouse να γράφει μια μηνιαία στήλη με την ονομασία «Call me Madam», η οποία έκανε θραύση με τις σεξουαλικές συμβουλές που έδινε σε άνδρες και γυναίκες. Από τότε η επικοινωνία της με τον κόσμο δεν σταμάτησε ποτέ. Ακόμη και σήμερα που διανύει το εβδομηκοστό πρώτο έτος της ηλικίας της δέχεται διαρκώς μέιλ και μηνύματα στη σελίδα της στο facebook.

Η ιέρεια «Έχω δημιουργήσει τη δική μου θρησκεία. Έχω τόσους οπαδούς σε όλον τον κόσμο που πολλές φορές σκέφτηκα να κάνω το δικό μου δόγμα. Ιέρεια εγώ και οι πιστοί μου να φοράνε μοβ καφτάνια που είναι και το αγαπημένο μου χρώμα», υποστηρίζει η διάσημη μαντάμ....

Μιλά έξι γλώσσες και έκανε αμέτρητες τηλεοπτικές εμφανίσεις σε μεγάλα κανάλια στο Λονδίνο, το Παρίσι, το Βέλγιο και την Ολλανδία, έδινε διαλέξεις σχετικά με το σεξ σε πανεπιστήμια και συνέδρια. Μεταξύ των θεμάτων που ανέπτυσσε στο ακροατήριο ήταν: «Η κατανόηση των ανθρώπινων σεξουαλικών σχέσεων», «Οι γυναίκες στην εξουσία», «Ο ερωτισμός και ο σαδομαζοχισμός», και άλλα θέματα σχετικά με το σεξ και τις παραμέτρους του.

Πάντα άρχιζε τις ομιλίες της με τη φράση: «Η απόλαυσή μου είναι η δουλειά μου». Παράλληλα, προσπάθησε να κάνει καριέρα στο τραγούδι με δύο δίσκους που κυκλοφόρησε, χωρίς όμως να σημειώσουν επιτυχία.

Έφτιαξε στο Άμστερνταμ ένα καλλιτεχνικό χώρο όπου παρουσιάζονταν θεατρικές παραστάσεις και μοίραζε τη ζωή της στα πολυτελή σπίτια που είχε αγοράσει στην ισπανική Μαρμπέλα, τον Καναδά και το Άμστερνταμ.

Σήμερα δραστηριοποιείται στο ξενοδοχείο της ,«Χαρούμενο Σπίτι», όπου οποιοσδήποτε μπορεί να πάει να ξεκουραστεί και να γίνει καλύτερος εραστής ή καλύτερη ερωμένη, υπό την καθοδήγηση της Χολάντερ. Βασικός συνεργάτης της είναι ο σύζυγός της Φίλιπ με τον οποίο ζει, μετά τις λεσβιακές περιπέτειες που είχε τη δεκαετία του ’90.

Ο γάμος της όμως δεν ήταν η έναρξη της μονογαμίας στη ζωή της, καθώς όπως έλεγε σε παλαιότερη συνέντευξή της: «Η μονογαμία για μένα είναι η πιο βρώμικη λέξη. Ο άνθρωπος από τη φύση του είναι πολυγαμικό ον και όσες φορές προσπαθεί για το αντίθετο το κάνει για ηθικούς λόγους, στερώντας από τον εαυτό του την επιθυμία της ηδονής»....

Πηγή: mixanitouxronou.gr

Ντέμης Ρούσσος

Ο Ντέμης Ρούσσος ήταν Έλληνας τραγουδιστής και μουσικός. (Αρτέμιος Βεντουρής-Ρούσσος, 15 Ιουνίου 1946 – 25 Ιανουαρίου 2015)

Πρωτοέγινε γνωστός διεθνώς ως μέλος του συγκροτήματος Aphrodite's Child μαζί με τον Βαγγέλη Παπαθανασίου και γνώρισε πολλές επιτυχίες κατά τη διάρκεια της προσωπικής του καριέρας, ιδίως τη δεκαετία του '70. Πούλησε παγκοσμίως πάνω από 70 εκατομμύρια δίσκους.

Τα πρώτα χρόνια
Γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αλεξάνδρεια. Οι γονείς του Γεώργιος και Όλγα ήταν Έλληνες της Αιγύπτου.

Η μητέρα του ήταν γνωστή τραγουδίστρια με το ψευδώνυμο Νέλλη Μασλούμ και ο πατέρας του ήταν μηχανικός και κλασικός κιθαρίστας.

Κατά τη διάρκεια της παιδικής του ηλικίας ο Ρούσσος μελέτησε μουσική και ήταν μέλος της βυζαντινής εκκλησιαστικής χορωδίας της Αλεξάνδρειας.

Κατά την κρίση του Σουέζ οι γονείς του έχασαν τα πάντα και η οικογένεια μετοίκησε στην Ελλάδα.

Πρώϊμη μουσική καριέρα
Μετά από την εγκατάστασή του στην Ελλάδα, συμμετείχε σε διάφορα μουσικά συγκροτήματα αρχίζοντας με τους Idols σε ηλικία 17 χρόνων, όπου γνώρισε τους Βαγγέλη Παπαθανασίου και Λουκά Σιδερά, με τους οποίους αργότερα θα σχημάτιζε τους Aphrodite's Child. Αργότερα πήγε με τους We Five, ένα συγκρότημα που έπαιζε κυρίως διασκευές και δεν γνώρισε σημαντική επιτυχία.

Aphrodite's Child
Στο ευρύτερο ακροατήριο έγινε γνωστός το 1967 ως μέλος του προγκρέσιβ ροκ συγκρότηματος Aphrodite's Child, αρχικά στα φωνητικά και αργότερα και ως μπασίστας. Το ξεχωριστό φωνητικό του ύφος βοήθησε το συγκρότημα σε διεθνή επιτυχία στη Γαλλία και άλλα μέρη της Ευρώπης από το 1968 έως το 1972.

Τον Μάιο του 1968 οι Ρούσσος, Παπαθανασίου και Σιδεράς προσπάθησαν να μετοικήσουν στο Λονδίνο, το τότε διεθνές κέντρο της ποπ μουσικής, για να ακολουθήσουν διεθνή τους καριέρα αλλά τους σταμάτησαν στα σύνορα λόγω προβλημάτων με την άδεια εισόδου τους.

Κατευθύνθηκαν υποχρεωτικά στο Παρίσι, εν μέσω των ταραχών, όπου και αποφάσισαν να παραμείνουν, υπογράφοντας συμβόλαιο με την Philips Records.

Το πρώτο τους σινγκλ, ήταν το «Rain and Tears», μια σύνθεση του Παπαθανασίου σε στίχους του Μπορίς Μπεργμάν με τον Ρούσσο να τραγουδάει με τη χαρακτηριστική του φωνή.

Το σινγκλ κυκλοφορησε το καλοκαίρι του '68 σε όλη την Ευρώπη και σημείωσε αξιοσημείωτη επιτυχία σε πολλές χώρες.

Με το συγκρότημα ηχογράφησε αρκετά σινγκλς και τρεις δίσκους οι οποίοι γνώρισαν διεθνή επιτυχία. Ο πλέον αξιοσημείωτος είναι το κύκνειο άσμα τους, ο κόνσεπτ δίσκος 666, ο οποίος θεωρείται ένας από τους κλασικότερους προγκρέσιβ ροκ δίσκος.

Ο Ρούσσος συνεργάστηκε σποραδικά με τον Παπαθανασίου και εκτός Aphrodite's Child . Το 1970 ηχογράφησαν μαζί σάουντρακ της ταινίας Sex Power (το οποίο κατά καιρούς αποδίδεται στους Aphrodite's Child) και το 1977 το Magic.

Η επιτυχέστερη συνεργασία τους ήταν το Race to the End, μια φωνητική προσαρμογή του μουσικού θέματος από το βραβευμένο με Oscar Οι Δρόμοι της Φωτιάς, που κυκλοφόρησε και στα ισπανικά με τον τίτλο Tu Libertad.

Το 1982 ο Ρούσσος πήρε μέρος και στο σάουντρακ της κινηματογραφικής ταινίας Blade Runner με το τραγούδι Tales of the Future.

Προσωπική καριέρα
Η προσωπική καριέρα του Ρούσσου ξεκίνησε το 1971 με το σινγκλ «We Shall Dance». Αρχικά δεν είχε εμπορική επιτυχία αλλά μέσα από την περιοδεία του στην Ευρώπη έγινε σύντομα ευρύτερα γνωστός ως κορυφαίος τραγουδιστής. Η σταδιοδρομία του έφτασε στο ζενίθ τη δεκαετία του '70 με πολλές επιτυχημένες κυκλοφορίες.Το σίνγκλ του «Forever and Ever» ανέβηκε στην κορυφή πολλών τσαρτς το 1973, ανάμεσα τους και του βρετανικού το 1976.

Άλλες επιτυχίες του ήταν τα «My Friend The Wind», «My Reason», «Velvet Mornings», «Goodbye My Love, Goodbye», «Someday Somewhere» και «Lovely Lady Of Arcadia». Το 1974 κυκλοφόρησε το «White Sails», μια αγγλική διασκευή του τραγουδιού «Άσπρα, Κόκκινα, Κίτρινα, Μπλε» τον Δήμου Μούτση από τον δίσκο Συνοικισμός Α του 1972, σηματοδοτώντας μια σύντομη περίοδο συνεργασίας του με τον Έλληνα συνθέτη. Ήταν εξίσου δημοφιλής στην Ευρώπη, τη Λατινική Αμερική, τη Μέση Ανατολή και την Ιαπωνία.

Το 1973 ο Ρούσσος έκανε στη Βρετανία μια από τις πρώτες του τηλεοπτικές του εμφανίσεις στην εκπομπή The Basil Brush Show ενώ εμφανίστηκε και στην τηλεοπτική εκπομπή της Νανάς Μούσχουρη. Το 1980 είχε επιτυχία με το «Lost in Love» των Air Supply που το τραγούδησε ντουέτο μαζί με την Φλόρενς Γουόρνερ και με τον Ντικ Μόρισι στο σαξόφωνο.

Μετά από μια περίοδο σιωπής και κλινικής κατάθλιψης τη δεκαετία του '80, επανήλθε το 1993 με το Insight (γνωστό και ως Morning has Broken) που απέσπασε θετικές κριιτικές. Στη συνέχεια συνεργάστηκε με την ολλανδική εταιρεία BR Music για την παραγωγή των δίσκων Immortel, Serenade και In Holland, χρησιμοποιώντας ποικίλα εθνικά και ηλεκτρονικά στυλ.

Συνεχίζοντας τις ηχογραφήσεις και τις περιοδείες, την άνοιξη του 2002 έκανε μια επιτυχημένη περιοδεία στη Βρετανία, όταν η συλλογή που κυκλοφόρησε με τίτλο Forever and Ever έφθασε το Νο 20 του καταλόγου των επιτυχιών. Από το 2006 έως το 2008 ήταν μέρος της περιοδείας Age Tendre Et Tetes De Bois που περιελάμβανε τραγουδιστές με επιτυχία στη Γαλλία τις δεκαετίες του '60 και ΄70. Η τελευταίο ηχογράφηση σε στούντιο του Ρούσσου ήταν το Demis που κυκλοφόρησε στις 11 Μαΐου 2009. Στις 25 Ιουνίου 2010 πραγματοποίησε την πρώτη εμφάνιση του στην Ελλάδα μετά από 37 χρόνια, μια συναυλία στο Ηρώδειο στα πλαίσια του Φεστιβάλ Αθηνών, τα εισιτήρια της οποίας εξαντλήθηκαν σε λίγες ώρες.

Αεροπειρατεία της πτήσης 847
Κατά τη διάρκεια της πτήσης 847 της TWA, από την Αθήνα στη Ρώμη στις 14 Ιουνίου 1985, ο Ντέμης Ρούσσος, όντας επιβάτης, έπεσε θύμα αεροπειρατείας. Οι Λιβανέζοι αεροπειρατές γιόρτασαν ακόμη και τα γενέθλιά του όταν τον αντιλήφθηκαν ανάμεσα στους ομήρους και ήταν από τους πρώτους που απελευθέρωσαν.

Προβλήματα υγείας
Για πολλά χρόνια ο Ρούσσος είχε πρόβλημα με το βάρος του. Τον Ιούνιο του 1980 ζύγιζε 147 κιλά, όταν και ξεκίνησε μια δίαιτα με την οποία έχασε 50 κιλά σε 10 μήνες. Το 1982 συνέγραψε το βιβλίο Αδυνατίστε και παραμείνετε αδύνατοι σε συνεργασία με τη στενή του φίλη Βερονίκ Σκαβινσκά, όπου μιλούσε ειλικρινά για τα προβλήματα του με την παχυσαρκία. Κατά τη διάρκεια μιας δύσκολης περιόδου τη δεκαετία του '80 όταν οι κυκλοφορίες του δεν σημείωναν πλέον επιτυχία έπασχε από κλινική κατάθλιψη.

Θάνατος
Ο Ρούσσος πέθανε το πρωί της 25ης Ιανουαρίου 2015, ενώ νοσηλευόταν στο νοσοκομείο Υγεία. Ο θάνατος του ανακοινώθηκε την επόμενη μέρα μέσω ενός tweet του φίλου του παρουσιαστή Νίκου Αλιάγα. Αργότερα επιβεβαιώθηκε από την κόρη του. Γνωστοί φίλοι και πρώην συνεργάτες του όπως η Νανά Μούσχουρη και ο Βαγγέλης Παπαθανασίου εξέφρασαν τη θλίψη τους για τον χαμό του.

Απόδοση τιμών
Το Σεπτέμβριο του 2013, παρασημοφορήθηκε από την Γαλλική Δημοκρατία με τον τίτλο του Ιππότη της Λεγεώνας της Τιμής, σε τελετή που παρατέθηκε στην πρεσβεία της Γαλλίας στην Αθήνα.

Ο Ρώσος αστρονόμος Timur Kryachko έδωσε το όνομά του (279226 Demisroussos) στον αστεροειδή κύριας ζώνης που ανακάλυψε στις 24 Οκτωβρίου 2009 από το ειδικό αστροφυσικό παρατηρητήριο της ρωσικής ακαδημίας επιστημών που βρίσκεται κοντά στην πόλη Ζελεντσούσκαγια.