DIASKEDASI.INFO

Λίαμ Νίσον

Ο Λίαμ Νίσον είναι Βορειοϊρλανδός ηθοποιός, ο οποίος έχει προταθεί για Όσκαρ, για τη Χρυσή Σφαίρα και για το βραβείο της Βρετανικής Ακαδημίας Κινηματογράφου και Τηλεόρασης (Βραβείο BAFTA). (Liam John Neeson, 7 Ιουνίου 1952)

Βιογραφικό
Γεννήθηκε το 1952 στην πόλη Ballymena, στη Βόρεια Ιρλανδία. Πρώτη φορά συμμετείχε σε θεατρική παράσταση (που ανέβασε το σχολείο του) σε ηλικία 11 ετών.

Το 1971 γράφτηκε στο Queen's University Belfast της πόλης Μπέλφαστ για να σπουδάσει φυσική και πληροφορική, αλλά εγκατέλειψε τις σπουδές του και εργάστηκε ως οδηγός φορτηγού, σε ανυψωτικά μηχανήματα της εταιρίας Guinness και σε διάφορες άλλες δουλειές.

Το 1978 έκανε το ντεμπούτο του στον κινηματογράφο με την ταινία «Pilgrim's Progress» σε σκηνοθεσία του Κεν Άντερσον. Αργότερα έγινε δεκτός στο Lyric Players' Theatre στο Μπέλφαστ. Λίγο αργότερα μετακόμισε στο Δουβλίνο όπου συμμετείχε στο έργο του Ρον Χάτσινσον «Says I, Says He», που αναφερόταν στην περίοδο που είναι γνωστή στην Μεγάλη Βρετανία και την Ιρλανδία ως «The Troubles» (δεκαετία του '60 μέχρι τα τέλη περίπου της δεκαετίας του '80), σε παραγωγή του Project Arts Centre.

Το 1978 ξεκίνησε τη συνεργασία του με το Abbey Theatre και δύο χρόνια αργότερα υποδύθηκε τον Sir Gawain στην ταινία Excalibur, σε σκηνοθεσία του Τζον Μπούρμαν, ο οποίος είχε δει τον Λίαμ Νίσον στην παράσταση Άνθρωποι και ποντίκια (Of Mice And Men). Στη συνέχεια μετακόμισε στο Λονδίνο και έπαιξε σε 5 ταινίες μεταξύ των οποίων στο Η ανταρσία του Μπάουντι (The Bounty, 1984), πλάι στους: Μελ Γκίμπσον, Άντονι Χόπκινς και Λόρενς Ολίβιε, καθώς και στο Η αποστολή (The Mission, 1986), με τον Ρόμπερτ ντε Νίρο και τον Τζέρεμι Άιρονς.

Το 1987 εγκαταστάθηκε στο Χόλυγουντ και την ίδια χρονιά πρωταγωνίστησε στην ταινία Ύποπτοι (Suspect), μαζί με τη Σερ και τον Ντένις Κουέιντ, περισσότερο γνωστός όμως έγινε με την ταινία Ντάρκμαν (Darkman) το 1990. Το 1993 υποδύθηκε τον Όσκαρ Σίντλερ στην ταινία η Η Λίστα του Σίντλερ (Schindler's List), σε σκηνοθεσία του Στίβεν Σπίλμπεργκ. Για την ερμηνεία του αυτή προτάθηκε για το Όσκαρ Α’ Ανδρικού ρόλου, για το Βραβείο BAFTA και για τη Χρυσή Σφαίρα.

Το 1995 υποδύθηκε τον Σκωτσέζο λαϊκό ήρωα Ρομπ Ρόυ ΜακΓκρέγκορ στην ταινία του Michael Caton-Jones Ρομπ Ρόι: Εις το Ονομα της Τιμής (Rob Roy). Την επόμενη χρονιά πρωταγωνίστησε στην ταινία Μάικλ Κόλινς, ο Επαναστάτης (Michael Collins), που σκηνοθέτησε ο Νιλ Τζόρνταν. Στην ταινία αυτή ο Νίσον υποδύθηκε τον επαναστάτη και ηγέτη του αγώνα για την ανεξαρτησία της Ιρλανδίας, Μάικλ Κόλινς και για την ερμηνεία του αυτή κέρδισε το Χρυσό Λιοντάρι στο Φεστιβάλ της Βενετίας και προτάθηκε για τη Χρυσή Σφαίρα (Golden Globe Award for Best Actor – Motion Picture Drama) και για το Βραβείο καλύτερου ηθοποιού της Ένωσης Κριτικών Κινηματογράφου του Σικάγου (Chicago Film Critics Association Award for Best Actor). Τρία χρόνια αργότερα υποδύθηκε το Γιάννη Αγιάννη στην μεταφορά του μυθιστορήματος του Βίκτορος Ουγκό Οι Άθλιοι (Les Misérables). Το 2005 ήταν ξανά υποψήφιος για τη Χρυσή Σφαίρα για την ερμηνεία του στην ταινία Kinsey ας μιλήσουμε για το σεξ (Kinsey).

Συμμετείχε επίσης στις ταινίες: Πόλεμος των άστρων Επεισόδιο 1: Η αόρατη απειλή (Star Wars Episode I: The Phantom Menace) (1999), Πόλεμος των άστρων Επεισόδιο 2: Η επίθεση των κλώνων (Star Wars: Episode II - Attack of the Clones)(2002), Οι Συμμορίες της Νέας Υόρκης (Gangs of New York) (2002), Το Βασίλειο των ουρανών (2005), Batman Begins (2005) και Ο σκοτεινός ιππότης: Η επιστροφή (The Dark Knight Rises) (2012).

Δάνεισε τη φωνή του στο λιοντάρι Ασλάν στις ταινίες Το χρονικό της Νάρνια: Το λιοντάρι, η μάγισσα και η ντουλάπα (The Chronicles of Narnia: The Lion, the Witch and the Wardrobe) (2005), Το Χρονικό της Νάρνια: Ο Πρίγκιπας Κάσπιαν (The Chronicles of Narnia: Prince Caspian) (2008) και Το χρονικό της Νάρνια: Ο ταξιδιώτης της αυγής (The chronicles of Narnia: The voyage of the dawn treader) (2010).

Άλλες ταινίες του Λίαμ Νίσον: Αρπαγή (Taken)(2008), Ο άγνωστος (Unknown) (2011), The Grey (2011), Αρπαγή 2 (Taken 2)(2012), Το μονοπάτι του θανάτου (A Walk Among the Tombstones) (2014), Non-Stop(2014), Αρπαγή 3 (Taken 3)(2014) κ.α.

Υπήρξε παντρεμένος από το 1994 με τη βρετανίδα ηθοποιό και κόρη της Βανέσα Ρεντγκρέιβ, Νατάσα Ρίτσαρντσον. Η Ρίτσαρντσον απεβίωσε το 2009, έπειτα από σοβαρό τραυματισμό της ενώ έκανε σκι. Οι δυο τους απέκτησαν δυο παιδιά.

Πωλ Γκωγκέν
Ο θεολόγος των χρωμάτων!

Ο Πωλ Γκωγκέν ήταν σημαντικός Γάλλος ζωγράφος, εκπρόσωπος του ρεύματος του μεταϊμπρεσιονισμού και έντονα πειραματικός καλλιτέχνης που επηρέασε τα ρεύματα της μοντέρνας τέχνης. Θεωρείται σήμερα ένας από τους μείζονες ζωγράφους όλων των εποχών. (γαλλικά: Eugène Henri Paul Gauguin, Παρίσι, 7 Ιουνίου 1848 – Νήσοι Μαρκέζας, 8 Μαΐου 1903)

Τον Πωλ Γκωγκέν δεν θα τον συναντήσει κανείς καταχωρημένο ανάμεσα στους επαναστάτες, αν κι ελάχιστοι άνθρωποι έχουν τόσο δικαίωμα σ’ αυτόν τον τίτλο όσο αυτός. Πολύ δε περισσότερο, που η επανάσταση του δεν κατέληξε στα συνηθισμένα λουτρά αίματος των κοινών επαναστάσεων, αλλά υπήρξε ένα ακόμα “αγκωνάρι” στόν μεγάλο καθεδρικό του Ωραίου που υψώνει εδώ και χιλιάδες χρόνια η Ανθρωπότητα. Τίποτε δεν προέλεγε το τι θα γινόταν αυτός ο μέσος Γάλλος αστός και τίποτε δεν συνέτεινε για να περάσει στα βιβλία της μνήμης. Η ζωγραφική δεν περιλαμβανόταν στις πρέπουσες ασχολίες ενός καθωσπρέπει κύριου κι έτσι, τίποτα δεν τον συνέδεσε μ’ αυτήν μέχρι τα 25 χρόνια του. Συνηθισμένος άνθρωπος, με συνηθισμένη μόρφωση και μάλλον κοινότυπη εργασία, στον χρηματιστηριακό οίκο Μπερτέν.

Παντρεύεται την Δανή Μέτε Σοφί Γκάντ, καλής οικογένειας, με την οποία θα αποκτήσουν και 5 παιδιά. Όλα μοιάζουν προδιαγεγραμμένα, χωρίς εκπλήξεις και δράματα κι η θέση του στο οικογενειακό κοιμητήριο τον περιμένει στο τέρμα μιας σεβάσμιας ζωής. Μόνο που ένα χρόνο μετά το γάμο του αρχίζει τελείως ανεξήγητα να εκδηλώνει ενδιαφέρον για την ζωγραφική.
Γύρω του μαίνεται η εικαστική έκρηξη των ιμπρεσιονιστών, από τους οποίους έλκεται σαν μύγα στο γάλα. Αρχίζει τις πρώτες του δειλές, καθαρά ερασιτεχνικές προσπάθειες και ξεκλέβοντας όσο χρόνο μπορεί από τις επαγγελματικές κι οικογενειακές υποχρεώσεις του, επιδιώκει να βρίσκεται κοντά τους, γύρω τους, δίπλα τους.

Όντας μοναδικός ανάμεσα τους με χρήματα μόνιμα στην τσέπη, είναι καλόδεκτος, αν και κανείς δεν φαίνεται να παίρνει και τόσο σοβαρά αυτόν τον ζωγράφο της Κυριακής, όπως ονομάζουν ειρωνικά τους ερασιτέχνες. Εκείνος «εισπράττει» ταπεινά όσα μπορεί.
Είναι τον Ιανουάριο του 1883, που σε ηλικία 38 ετών, κάνει την δική του επανάσταση. Τέρμα το χρηματιστήριο, τέρμα η οικογένεια, τέρμα η αστική ζωή, τέρμα η προδιαγεγραμμένη πορεία.
Συνειδητοποιώντας ότι ευκαιριακός ζωγράφος ίσον ευκαιριακό «μηδενικό», τινάζει στον αέρα τα πάντα για ν’ ακολουθήσει το δικό του μονοπάτι, που κανένα σημάδι  δεν δείχνει ότι μπορεί να είναι φωτεινό. Με την σκληρότητα ενός δημιουργού, αδιαφορεί για την ανέχεια και τις επιπτώσεις της. Σε τρία χρόνια, η σύζυγος του τον εγκαταλείπει.
Εκείνος ταξιδεύει, όπως κι οι άλλοι ομότεχνοι του, στην γαλλική ύπαιθρο, πρώτα στα περίχωρα του Παρισιού κι ύστερα στην Βρετάνη και στην Αρλ. Στην τελευταία, θα συνδεθεί με στενή φιλία με τον Βαν Γκόγκ, μέχρι που αυτός θα εκδηλώσει τις πρώτες κρίσεις της σχιζοφρένειας. Ζει πια στα όρια της πείνας μια μποέμικη ζωή, μπόλικο αψέντι, φτηνό κρασί και γυναίκες της μιας νύχτας,  αναπόφευκτο «τίμημα» τής δημιουργικής ελευθερίας.

Πλησιάζει πια στην ωριμότητα. Κατανοεί ότι ο ιμπρεσσιονισμός που τον μάγεψε τείνει να γίνει μια ακόμα φορμαλιστική παγίδα και με αποφασιστικότητα λυτρώνεται από τα ξόρκια του. Θ’ ακολουθήσει πια το προσωπικό του όραμα. Σε ηλικία 42 ετών φεύγει για την Ταϊτή, όπου και θα μείνει για δυο χρόνια. Τι ψάχνει; Τί άλλο από εκείνο που ψάχνουμε όλοι μας, τον τελευταίο Παράδεισο, τον τόπο όπου όλα θα είναι όπως έπρεπε να είναι. Δεν τον βρίσκει. Η Ταϊτή είναι πια πολύ μολυσμένη από την αποικιοκρατία. Επιστρέφει στην πατρίδα του, αλλά μόνο για τρία χρόνια.

Το 1895, σε ηλικία 46 ετών, φεύγει οριστικά πια για τα νησιά Μαρκέσας του Ειρηνικού. Δεν ξέρουμε αν βρήκε ο ίδιος τον Παράδεισο, αλλά η ζωγραφική του σίγουρα βρήκε τον δικό της. Θα ζήσει άλλα 9 χρόνια εκεί, άσημος κι απόβλητος των πάντων.
Τα ζωγραφικά του έργα, όσα διασώθηκαν, θα «περιπλανηθούν» κάμποσο καιρό μεταξύ ιμπρεσσιονισμού κι εξπρεσσιονισμού.
Όπως όλοι οι μεγάλοι, δεν ανήκει πουθενά, είναι από μόνος του μια ολόκληρη όσο και μοναδική Σχολή, κι αυτό μπερδεύει τους αναλυτές και τους μελετητές της Τέχνης. Επιπλέον, ο Γκωγκέν εμφανίζεται πολύ «πρωτόγονος». Περιφρονεί εξίσου τους νεωτερισμούς των ιμπρεσσιονιστών όσο και τον κλασσικισμό.

Παραμερίζει επίσης κάθε τέχνασμα και των δύο, είτε την προοπτική, είτε την χρωματική σύνθεση.
Αυτό που προσπαθεί να προσεγγίσει είναι μια αρχαϊκή «θρησκευτικότητα», ένα συνδυασμένο απόηχο των προϊστορικών σπηλαίων, των πρωτοχριστιανικών αγιογραφήσεων και των μεσαιωνικών βιτρώ. Πλάθει μια νέα Εδέμ, όπου τα πάντα είναι θεϊκά, ένα λουλούδι, ένα άλογο, μία γυναίκα, ανόθευτα από τον πολιτισμένο άνθρωπο που μολύνει ό,τι αγγίζει.
O Γκωγκέν δεν ανήκει στους “προικισμένους” από την φύση δημιουργούς. Ανοίγει κάθε πόρτα με αγωνία και αγώνα, παλεύοντας για την κάθαρση βήμα με βήμα.  
Βασανισμένος όσο λίγοι, έδωσε ζωή (αυτό δεν σημαίνει ζωγραφική;) σ’ ένα σύμπαν γεμάτο με άγια μειλιχιότητα κι ιερό σεβασμό για κάθε ύπαρξη.
O Πώλ Γκωγκέν έδειξε, ίσως καλύτερα από κάθε άλλον, ότι η ζωγραφική μπορεί να είναι ένας ακόμα δρόμος για να αγγίξει κανείς τα έσχατα μυστικά τής ύπαρξης.

Μουαμάρ Καντάφι

Ο Μουαμάρ αλ Καντάφι, ήταν Λίβυος στρατιωτικός (συνταγματάρχης) πραξικοπηματίας και επαναστάτης που κατέστη στη συνέχεια ντε φάκτο ηγέτης της Τζαμαχιρίας της Λιβύης από το 1969 ως το 2011. Το πλήρες όνομά του ήταν Μουαμάρ Αμπού Μινιάρ αλ-Καντάφι. Καταγόταν από οικογένεια Βεδουίνων νομάδων. Ήταν πατέρας 8 παιδιών, με μεγαλύτερο γιο τον Μουχαμάντ Καντάφι, επικεφαλής της Ολυμπιακής Επιτροπής της Λιβύης. (Mu'ammar Muhammad Abu Minyar 'Abd al-Salam al-Qadhdhafi, 7 Ιουνίου 1942 - 20 Οκτωβρίου 2011)

Το βίαιο τέλος ενός ασταθή και νάρκισσου δικτάτορα Τρία χρόνια από το θάνατο του Μουαμάρ Καντάφι. Ο Αμερικανός πρόεδρος Ρόναλντ Ρίγκαν τον αποκαλούσε «ο τρελός σκύλος της Μέσης Ανατολής".

Ο συνταγματάρχης Μουαμάρ ελ-Καντάφι, ο ασταθής, προκλητικός δικτάτορας που κυβέρνησε τη Λιβύη για 42 χρόνια και συνέθλιβε τους αντιπάλους μέσα στο ίδιο του το σπίτι, βρήκε έναν βίαιο και εκδικητικό θάνατο στις 20 Οκτωβρίου του 2011 στα χέρια των λιβυκών δυνάμεων. Η εικόνα του μποτοξαρισμένου, με αμφίεση γερασμένου ροκ σταρ Καντάφι, κατέρρευσε και τη θέση της πήρε ένας ημιθανής ηλικιωμένος άνδρας που καθρέφτιζε στα μάτια του, όλους τους αρχέγονους φόβους της ανθρωπότητας.   Η οικονομία της Λιβύης γνώρισε μεγάλη ευημερία. Τα δημόσια έσοδα αυξήθηκαν κατακόρυφα και οι παροχές στους πολίτες μέσω κοινωνικών δομών, όπως νοσοκομεία, σχολεία, δρόμοι, αλλά και σπίτια σφράγισαν τη νέα εποχή. Το προσδόκιμο ζωής αυξήθηκε από τα 51 χρόνια το 1969 στα 74 που είναι σήμερα και το ποσοστό του αναλφαβητισμού μειώθηκε στο ελάχιστο.

Τα βίντεο που έχουν αναρτηθεί στο διαδίκτυο δείχνουν την ασύλληπτη μανία των ανταρτών προς τον Καντάφι. Τον σοδομίζουν, τον περιφέρουν ημίγυμνο και αιμόφυρτο με κραυγές, τον χτυπούν  κάνοντας ουσιαστικά ό,τι και ο ίδιος στους αντιπάλους του. "Οποιος δεν φοβάται το πρόσωπο του τέρατος πάει να πει ότι του μοιάζει. Και η πιθανή προέκταση του αξιώματος είναι να συνηθίσουμε τη φρίκη, να μας τρομάζει η ομορφιά. Ο Φρανκενστάιν έγινε πόστερ και στολίζει το δωμάτιο ενός όμορφου αγοριού. Από την ώρα που ο Φρανκενστάιν γίνεται στόλισμα νεανικού δωματίου, ο κόσμος προχωράει μαθηματικά στην εκμηδένισή του, γιατί δεν είναι που σταμάτησε να φοβάται αλλά γιατί συνήθισε να φοβάται".

Τα λόγια του Μάνου Χατζιδάκι στο Τρίτο πρόγραμμα παίρνουν σάρκα και οστά σε ένα βίντεο 9 λεπτών. Κατά τη διάρκεια της εξουσίας του, ο 69χρονος συνταγματάρχης Καντάφι, προσπάθησε να παίξει έναν τεράστιο ρόλο στην παγκόσμια ενεργειακή σκηνή, αξιοποιώντας τον πετρελαϊκό πλούτο της χώρας του.   Αποκαλούσε τον εαυτό του: "Ο ηγέτης αδελφός", "Ο οδηγός της εποχής των μαζών", "Ο βασιλιάς των βασιλιάδων της Αφρικής" και το αγαπημένο του "Ο ηγέτης της επανάστασης".   Ωστόσο οι τίτλοι τους οποίους του έδιναν άλλοι, δεν ήταν και τόσο τιμητικοί. Ο Αμερικανός πρόεδρος Ρόναλντ Ρίγκαν τον αποκαλούσε «ο τρελός σκύλος της Μέσης Ανατολής", ενώ ο πρόεδρος Ανουάρ ελ Σαντάτ από τη γειτονική Αίγυπτο τον κατονόμαζε «ο τρελός της Λιβύης".  

Εκτός από τη Λιβύη, τη Βρετανία, ο Καντάφι βρέθηκε και στην Ελλάδα, όπου φοίτησε στη Σχολή Ευελπίδων από το 1963 μέχρι το 1966   Γεννημένος το 1942-43 στη Σύρτη σε μια έρημο της δυτικής Λιβύης, έζησε τα πρώτα χρόνια με την οικογένειά του, Βεδουίνους νομάδες της φυλής Καντάφα. Κι εφόσον οι νομάδες δεν κρατούσαν αρχεία γεννήσεων, η ακριβής ημερομηνία που ήρθε στη ζωή, δεν υπάρχει. Με όλες τις βάσεις (πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση) κατάφερε να μπει στο πανεπιστήμιο της Βεγγάζης, ώστε να κάνει σπουδές πάνω στην ιστορία, πολύ σύντομα όμως, άφησε τις σπουδές του για να ακολουθήσει στρατιωτική καριέρα. Εκτός από τη Λιβύη, τη Βρετανία, ο Καντάφι βρέθηκε και στην Ελλάδα, όπου φοίτησε στη Σχολή Ευελπίδων από το 1963 μέχρι το 1966.  

Πριν καν κλείσει τα 30 του χρόνια, το 1969, ηγήθηκε του πραξικοπήματος που ανέτρεψε το βασιλιά Ιντρίς Πριν καν κλείσει τα 30 του χρόνια, το 1969, ηγήθηκε του πραξικοπήματος που ανέτρεψε το βασιλιά Ιντρίς ο οποίος έκανε εκείνη την εποχή διακοπές στην Ελλάδα.   Η Λιβύη ήταν σε απελπιστικά κακή οικονομική κατάσταση, μέχρι το 1959, όταν ανακαλύφθηκαν τα πρώτα κοιτάσματα πετρελαίου. Μια δεκαετία αργότερα, οι Λίβυοι κατάφεραν να αγγίξουν λίγο από τον πλούτο τους.  

Το πραξικόπημα του 1969 άλλαξε τα δεδομένα στην περιοχή. Η νέα κυβέρνηση της Λιβύης ανάγκασε τις μεγάλες εταιρείες πετρελαίου να παραχωρήσουν την πλειοψηφία των μετοχών σε αντάλλαγμα τη συνεχή πρόσβαση στα πετρελαϊκά κοιτάσματα της χώρας και ζήτησε μεγαλύτερο μερίδιο από τα κέρδη. Η αναδιαπραγμάτευση των συμβολαίων εκμετάλλευσης από τον Καντάφι προς όφελος της Λιβύης, έγινε παράδειγμα προς μίμηση και οδήγησε και άλλες πετρελαιοπαραγωγές χώρες να κάνουν το ίδιο. Είναι χαρακτηριστική η κίνηση με την οποία επέλεγε τα αθώα θύματά του στα σχολεία. Αν του άρεσε ένα παιδί, το χάιδευε στο κεφάλι. Αργότερα οι σωματοφύλακές του θα το απήγαγαν και θα του το πήγαιναν στον ειδικά διαμορφωμένο χώρο στο σπίτι του.  

Με τον Φιντέλ Κάστρο   Η οικονομία της Λιβύης γνώρισε μεγάλη ευημερία. Τα δημόσια έσοδα αυξήθηκαν κατακόρυφα και οι παροχές στους πολίτες μέσω κοινωνικών δομών, όπως νοσοκομεία, σχολεία, δρόμοι, αλλά και σπίτια σφράγισαν τη νέα εποχή. Το προσδόκιμο ζωής αυξήθηκε από τα 51 χρόνια το 1969 στα 74 που είναι σήμερα και το ποσοστό του αναλφαβητισμού μειώθηκε στο ελάχιστο.   Για να εδραιώσει την εξουσία του, ο Καντάφι, προήχθη με δική του πρωτοβουλία σε συνταγματάρχη και προσπάθησε να απομονώσει τα υπόλοιπα 11 μέλη του Επαναστατικού Διοικητικού Συμβουλίου. Απεργίες, διαδηλώσεις, ακόμη και αναφορές στα Μέσα Ενημέρωσης, οδηγούσαν σε τιμωρία με θάνατο. Βιβλία με δυτική φιλοσοφία κάηκαν, ενώ κάθε ιδιωτική πρωτοβουλία απαγορεύτηκε.  

Ο πρόεδρος Ανουάρ ελ Σαντάτ από τη γειτονική Αίγυπτο τον κατονόμαζε «ο τρελός της Λιβύης"   Το 1979 εκδόθηκαν οι τρεις τόμοι του «Πράσινου Βιβλίου» με βασικό σύνθημα την «κυβέρνηση των μαζών»   Στα τέλη της δεκαετίας του 1970 και στις αρχές της δεκαετίας του '80, είχε εξαλειφθεί κάθε κριτική προς το πρόσωπό του, μέσα από δημόσιες δίκες και εκτελέσεις. Για παραδειγματισμό μάλιστα, κρεμούσε τα πτώματα των αντικαθεστωτικών σε κοινή θέα, προκαλώντας τον τρόμο στους πολίτες της Λιβύης. Το 1977 ανακήρυξε τη λιβυκή "Τζαμαχιρίγια". Ήταν η δική του μετάφραση της κυριαρχίας των μαζών.    

Δημιούργησε τη δική του πολιτική φιλοσοφία, χαρακτηρίζοντάς την "τρίτη οικουμενική θεωρία" (μετά την πρώτη και τη δεύτερη που είναι ο καπιταλισμός και ο κομμουνισμός). Από το 1976 μέχρι το 1979 εκδόθηκαν οι τρεις τόμοι του «Πράσινου Βιβλίου» με βασικό σύνθημα την «κυβέρνηση των μαζών». Το βιβλίο μάλιστα διδάσκονταν υποχρεωτικά στα σχολεία.      

Ακολούθησε μια περίοδος με έντονες ζυμώσεις όσον αφορά την εξωτερική πολιτική και τις διπλωματικές σχέσεις της Λιβύης με τις υπόλοιπες χώρες. Ο Καντάφι έπαιζε με τους δικούς του όρους, ακόμη και με τις Ηνωμένες Πολιτείες. Χρηματοδότησε τρομοκρατικά χτυπήματα, ενώ κατηγορήθηκε ότι βρισκόταν πίσω από το βομβαρδισμό νυχτερινού κέντρου όπου σύχναζαν Αμερικανοί στρατιώτες στο Βερολίνο το 1986.

Το 1988 η παγκόσμια κοινή γνώμη στράφηκε εναντίον το μετά την έκρηξη αεροσκάφους της Pan-Am πάνω από το Λόκερμπι της Σκοτίας, που οδήγησε στο θάνατο 270 ανθρώπους και ήταν η πλέον αιματηρή τρομοκρατική επίθεση που σημειώθηκε ποτέ στο Ηνωμένο Βασίλειο.  

Κατηγορήθηκε για εκατοντάδες βασανισμούς και σεξουαλικά σκάνδαλα, με χειρότερο, αυτό της παιδεραστίας. Ο ίδιος πίστευε ότι οι σεξουαλικές σχέσεις με τα παιδιά είναι επιτρεπτές αφού είχαν "την τιμή" να βρίσκονται στο κρεβάτι του. Mαρτυρίες κάνουν λόγο για αμέτρητα πτώματα παιδιών που πετάγονταν σε σοκάκια και πάρκιγκ. Είναι χαρακτηριστική η κίνηση με την οποία επέλεγε τα αθώα θύματά του στα σχολεία. Αν του άρεσε ένα παιδί, το χάιδευε στο κεφάλι. Αργότερα οι σωματοφύλακές του θα το απήγαγαν και θα του το πήγαιναν στον ειδικά διαμορφωμένο χώρο στο σπίτι του. Και οι γυναίκες όμως είχαν σχεδόν την ίδια τύχη. Μετά το θάνατό του εκατοντάδες Λίβυες εξομολογήθηκαν τους βιασμούς και τον σοδομισμό που υπέστησαν από τον Καντάφι.

Τον Φεβρουάριο του 2011, η Αραβική Άνοιξη έφτασε στο ανατολικό τμήμα της Λιβύης, όπου η ο Καντάφι ένιωθε πιο αδύναμος. Από εκεί ξεκίνησε η γιγάντωση του κινήματος, κάτι όμως που δεν προβλημάτισε αρχικά τον Συνταγματάρχη. Έφτασε στο σημείο να πει ότι για την επαναστατική συμπεριφορά των "εφήβων", έφταιγε το γάλα και ο νέσκαφέ, αφού "περιείχαν βαρβιτουρικά".   Ο στρατός του Καντάφι επιχείρησε να καταστήλει την εξέγερση, αλλά ήταν αδύνατο να σταματήσει την αλυσιδωτή αντίδραση. Η κατάσταση κλιμακώθηκε παίρνοντας πλέον τη μορφή ενός εμφυλίου πολέμου. Στις 20 Οκτώβρη, ο Μουαμάρ Καντάφη, επί 42 χρόνια στο τιμόνι της ηγεσίας της Λιβύης, οδηγήθηκε σε έναν βάρβαρο και εκδικητικό θάνατο. Όπως αυτούς που ο ίδιος διέταζε για τους αντιπάλους.

Καρλ Φέρντιναντ Μπράουν

Ο Καρλ Φέρντιναντ Μπράουν, ήταν Γερμανός φυσικός, εφευρέτης και νομπελίστας φυσικής. (γερμ. Karl Ferdinand Braun, γενν. 6 Ιουνίου 1850, Φούλντα - απεβ. 20 Απριλίου 1918, Νέα Υόρκη)

Ο Μπράουν συνέβαλε σημαντικά στην ανάπτυξη της τεχνολογίας του ραδιοφώνου και της τηλεόρασης.

Το 1909 μοιράστηκε με τον Γκουλιέλμο Μαρκόνι το βραβείο Νόμπελ Φυσικής.

Βιογραφία
Ο Μπράουν γεννήθηκε στη Φούλντα της Γερμανίας και σπούδασε στο Πανεπιστήμιο του Μάρμπουργκ, και το 1872 πήρε το διδακτορικό του από το Πανεπιστήμιο του Βερολίνου.

Έγινε διευθυντής του Ινστιτούτου Φυσικής και καθηγητής της Φυσικής στο Πανεπιστήμιο του Στρασβούργου το 1895.

Το 1897 κατασκεύασε τον πρώτο καθοδικό σωλήνα (CRT) που έλαβε το όνομά του (σωλήνας Braun) και το αντίστοιχο παλμοσκόπιο.

Η τεχνολογία του καθοδικού σωλήνα άρχισε να αντικαθίσταται έναν αιώνα μετά, στις αρχές του 21ου αιώνα με τεχνολογίες επίπεδης οθόνης όπως LCD, LED και Plasma.