DIASKEDASI.INFO

Τζόνι Ντεπ

Ο Τζoν Κρίστοφερ (Τζόνι) Ντεπ ΙΙ είναι Αμερικανός ηθοποιός,παραγωγός και μουσικός. Είναι κάτοχος Χρυσής Σφαίρας. Η καριέρα του άνθησε όταν έπαιξε στην τηλεοπτική σειρά 21 jump street. (John Christopher "Johnny" Depp II, 9 Ιουνίου 1963)

Ο Ιρλανδικής, Γερμανικής και Ινδιάνικης καταγωγής ηθοποιός γεννήθηκε στο Όνσμπορο του Κεντάκι. Είναι το τελευταίο από τα τέσσερα παιδιά του μηχανικού Τζον Κρίστοφερ Ντεπ και της σερβιτόρας Μπέτι Σου Ντεπ.

Στην ηλικία των 16 παράτησε το σχολείο και στο εξής επιβίωνε κάνοντας ευκαιριακές εργασίες, μεταξύ άλλων στον τομέα του τηλεφωνικού μάρκετινγκ.

Στις αρχές της δεκαετίας του 1980 συνόδευσε έναν φίλο του στο κάστινγκ της ταινίας τρόμου Εφιάλτης στο Δρόμο με τις Λεύκες του Γουές Κρέιβεν, όπου ανακαλύφθηκε ο ίδιος και πήρε τον πρώτο του ρόλο.

Σημαντική ώθηση στην καριέρα του ως ηθοποιού, όμως, του έδωσε ο ρόλος ενός μυστικού αστυνομικού στην τηλεοπτική σειρά 21 Jump Street (1987-1991). Η σειρά αυτή είχε μεγάλη επιτυχία και έκανε διάσημο τον Ντεπ, ο οποίος όμως ένοιωσε εκείνο το διάστημα να υποβαθμίζεται σε προϊόν.

Επηρεασμένος από της θετικές του εμπειρίες με το μικρό ρόλο που είχε αναλάβει το 1986 στην κινηματογραφική ταινία Πλατούν του Όλιβερ Στόουν, αποφάσισε να αφοσιωθεί στον κινηματογράφο.

Τον πρώτο του πρωταγωνιστικό ρόλο είχε στην ταινία Ο παίδαρος (1990) του Τζον Γουότερς. Την πρώτη του μεγάλη κινηματογραφική επιτυχία όμως είχε ως Έντουαρντ στην ταινία Ο Ψαλιδοχέρης (1990). Προτάθηκε για Χρυσή Σφαίρα για την ερμηνεία του στην ρομαντική κωμωδία Μπένι και Τζουν (1993).

Το 1995 ξεκίνησε μια δεύτερη καριέρα ως μουσικός και κυκλοφόρησε ένα άλμπουμ με το συγκρότημά του, τους P, στο οποίο έπαιζε και ο μπασίστας των Red Hot Chili Peppers, ο Flea, για να υποστηρίξει τον φίλο του. Ωστόσο το άλμπουμ δεν είχε αξιόλογη επιτυχία.

Ο Ντεπ συμπληρώνει τους κινηματογραφικούς του ρόλους με «ιδιαίτερα χουζούρια». Όπως λέει ο ίδιος, ερμηνεύει τους ρόλους του χρησιμοποιώντας κατά ένα τρίτο την «μέθοδο Στράσμπεργκ» (το λεγόμενο method acting), κατά ένα τρίτο χαρακτηριστικά γνωστών του ίδιου του Ντεπ και κατά ένα τρίτο τα διάφορα «χουζούρια».

Προσωπική ζωή
Το 1983 παντρεύτηκε την μακιγιέζ Λόρι Άντερσον. Χώρισε δύο χρόνια αργότερα. Η Λόρι τον γνώρισε στον Νίκολας Κέιτζ, ο οποίος τον προέτρεψε να γίνει ηθοποιός. Από το 1998 ζει μαζί με την Γαλλίδα τραγουδίστρια και ηθοποιό Βανέσα Παραντί στη Γαλλία. Έχουν δυο παιδιά. Στις 19/6/2012 ανακοίνωσαν τον χωρισμό τους. Έκανε σχέση με την συμπρωταγωνίστρια του στο Rum Diary, Amber Heard την οποία αρραβωνιάστηκε την παραμονή Χριστουγέννων 2013 και παντρεύτηκε το 2015 (03.02.15). Ωστόσο, ένα χρόνο αργότερα ανακοινώθηκε σε δημοσιεύματα ο χωρισμός του ζευγαριού με τη σύζυγο να απαιτεί διατροφή και μέρος της περιουσίας του ηθοποιού, αφού δεν είχαν υπογράψει προγαμιαίο συμβόλαιο.

Η αδερφή του Ντεπ, η Κρίστι, είναι η μάνατζέρ του. Ο αδερφός του, Ντάνι, είναι σεναριογράφος.

Τιμητικές διακρίσεις
Βραβεύσεις
1999 – César, τιμητικό βραβείο για εξαιρετικό έργο ζωής
1999 – Blockbuster Award, καλύτερος ανδρικός ρόλος σε ταινία τρόμου (Ο Μύθος του ακέφαλου Καβαλάρη)
2004 – SAG Award, καλύτερος Α' ρόλος (Οι Πειρατές της Καραϊβικής: Η Κατάρα του Μαύρου Μαργαριταριού)
2005 – People’s Choice Award, δημοφιλέστερος ηθοποιός (Και έζησαν αυτοί καλά...)
2006 – People's Choice Award, δημοφιλέστερος ηθοποιός (Ο Τσάρλι και το Εργοστάσιο Σοκολάτας)
2007 – People's Choice Award, δημοφιλέστερος ηθοποιός (Οι Πειρατές της Καραϊβικής: Το Σεντούκι του Νεκρού)
2008 – Golden Globe, καλύτερος Α' ανδρικός ρόλος σε κωμοδία/μιούζικαλ Sweeney Todd: Ο Φονικός Κουρέας της Οδού Φλιτ
2008 – MTV Movie Awards, καλύτερη κωμική ερμηνεία (Οι Πειρατές της Καραϊβικής στο Τέλος του Κόσμου) και καλύτερος κακοποιός Sweeney Todd: Ο Φονικός Κουρέας της Οδού Φλιτ

Υποψηφιότητες
1990 – Golden Globe, καλύτερος ηθοποιός κωμωδίας/μιούζικαλ (Ο Ψαλιδοχέρης)
1993 – Golden Globe, καλύτερος ηθοποιός κωμωδίας/μιούζικαλ (Μπένι και Τζουν)
1994 – Golden Globe, καλύτερος ηθοποιός κωμωδίας/μιούζικαλ (Ed Wood)
2004 – People's Choice Award, δημοφιλέστερος ηθοποιός (Οι Πειρατές της Καραϊβικής: Η Κατάρα του Μαύρου Μαργαριταριού)
2004 – Critic's Choice Award, δημοφιλέστερος ηθοποιός (Οι Πειρατές της Καραϊβικής: Η Κατάρα του Μαύρου Μαργαριταριού)
2004 – Golden Globe, καλύτερος ηθοποιός κωμωδίας/μιούζικαλ (Οι Πειρατές της Καραϊβικής: Η Κατάρα του Μαύρου Μαργαριταριού)
2004 – BAFTA, καλύτερος πρωταγωνιστής (Οι Πειρατές της Καραϊβικής: Η Κατάρα του Μαύρου Μαργαριταριού)
2004 – Oscar, καλύτερος πρωταγωνιστής (Οι Πειρατές της Καραϊβικής: Η Κατάρα του Μαύρου Μαργαριταριού)
2005 – Critic's Choice Award, δημοφιλέστερος ηθοποιός (Και έζησαν αυτοί καλά...)
2005 – Golden Globe, καλύτερος ηθοποιός σε δράμα (Και έζησαν αυτοί καλά...)
2005 – Screen Actors Guild, καλύτερος πρωταγωνιστής (Και έζησαν αυτοί καλά...)
2005 – Oscar, καλύτερος πρωταγωνιστής (Και έζησαν αυτοί καλά...)
2006 – Golden Globe, καλύτερος ηθοποιός κωμωδίας/μιούζικαλ (Ο Τσάρλι και το Εργοστάσιο Σοκολάτας)
2007 – Golden Globe, καλύτερος ηθοποιός κωμωδίας/μιούζικαλ (Οι Πειρατές της Καραϊβικής: Το Σεντούκι του Νεκρού)
2007 – Kid's Choice Award, δημοφιλέστερος ηθοποιός (Οι Πειρατές της Καραϊβικής: Το Σεντούκι του Νεκρού)
2008 – Oscar, καλύτερος πρωταγωνιστής (Sweeney Todd: Ο Φονικός Κουρέας της Οδού Φλιτ)
2008 – MTV Movie Award, καλύτερη κωμική ερμηνεία (Οι Πειρατές της Καραϊβικής στο Τέλος του Κόσμου)
2008 – MTV Movie Award, καλύτερος κακοποιός (Sweeney Todd: Ο Φονικός Κουρέας της Οδού Φλιτ)
2010 - Golden Globe Α' Ανδρικού Ρόλου - Κωμωδία/Μιούζικαλ (Η Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων και Ο Τουρίστας)

Φιλμογραφία
Οι Πειρατές της Καραϊβικής: Οι Νεκροί δεν λένε Παραμύθια (2017)
Alice in Wonderland:Through the Looking Glass (2016)
Ανίερη Συμμαχία (2015)
Mortdecai (2015)
Τα Μυστικά του Δάσους (2014)
Κυριαρχία (2014)
Ο Μοναχικός Καβαλάρης (2013)
Μεθυσμένο ημερολόγιο (2012)
Dark Shadows (2012)
Jack and Jill (2011)
Τhe Rum Diary (2011)
Οι Πειρατές της Καραϊβικής: Σε Άγνωστα Νερά (2011)
Ο Τουρίστας (2010)
Η Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων (2010)
Δημόσιος Κίνδυνος (2009)
Gonzo: The Life and Work of Dr. Hunter S. Thompson (2008)
Sweeney Todd: Ο Φονικός Κουρέας της Οδού Φλιτ (2008)
Joe Strummer: The Future Is Unwritten (2007)
Οι Πειρατές της Καραϊβικής: Στο Τέλος του Κόσμου (2007)
Οι Πειρατές της Καραϊβικής: Το Σεντούκι του Νεκρού (2006)
Ο Τσάρλι και το Εργοστάσιο Σοκολάτας (2005)
Ψάχνοντας τη Χώρα του Ποτέ (2005)
Η Νεκρή Νύφη (2005)
Και έζησαν αυτοί καλά... (2004)
Οι Πειρατές της Καραϊβικής: Η Κατάρα του Μαύρου Μαργαριταριού (2004)
Μυστικό Παράθυρο (2004)
The Libertine (2004)
Κάποτε στο Μεξικό (2003)
Χαμένοι στην Μάντσα (2002)
Μπλόου (2001)
Επισκέπτης από την Κόλαση (2001)
Πριν πέσει η Νύχτα (2000)
Chocolat (2000)
Ο Άνδρας που έκλαιγε (2000)
Ο Μύθος του Ακέφαλου Καβαλάρη (1999)
Η Γυναίκα του Αστροναύτη (1999)
Η ένατη Πύλη (1999)
Ντόνι Μπράσκο (1997)
Φόβος και παράνοια στο Λας Βέγκας (1997)
Ο Γενναίος (1997)
Ο Νεκρός (1995)
Δον Ζουαν Ντε Μάρκο (1995)
Στην Κόψη του Χρόνου (1995)
Ed Wood (1994)
Αριζόνα Ντρημ (1993)
Μπένι και Τζουν (1993)
Τί βασανίζει τον Γκίλμπερτ Γκρέιπ; (1993)
Ο Παίδαρος (1990)
Ο Ψαλιδοχέρης (1990)
Πλατούν (1986)
Εφιάλτης στο Δρόμο με τις Λεύκες (1984)

Αρχιεπίσκοπος Χρυσόστομος Β΄

Ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος Χρυσόστομος ο Β΄ (κατά κόσμον Θεμιστοκλής Χατζησταύρου) γεννήθηκε στις Τράλλεις της Μικράς Ασίας το 1880. Γονείς του ο Σταύρος Χατζησταύρου και η Κυριακή Πέρρου, απόγονος της οικογενείας Πετρ. Μαυρομιχάλη.

Αριστούχος του Πυθαγορείου Γυμνασίου και στη συνέχεια της Ιερατικής Σχολής Χάλκης, χειροτονήθηκε Διάκονος το 1902 από τον Μητροπολίτη Δράμας και στη συνέχεια Εθνομάρτυρα Μητροπολίτη Σμύρνης, Χρυσόστομο Καλαφάτη.

Δράση στη Μακεδονία και μεταπτυχιακές σπουδές (1902-1908)
Ως αρχιδιάκονος του Μητροπολίτη Χρυσόστομου, στη Δράμα, έπαιξε αποφασιστικό ρόλο στον Μακεδονικό Αγώνα στην περιοχή της Ανατολικής Μακεδονίας. Μετά το θάνατο του Παύλου Μελά, ανέλαβε μυστικές επαφές με την Αθήνα, για τη δημιουργία της τοπικής Επιτροπής Αμύνης και την οργάνωση ένοπλης δράσης. Για τη δράση του αυτή καταδικάστηκε, ερήμην, σε φυλάκιση 4 ετών από το Τουρκικό Στρατοδικείο Θεσσαλονίκης. Φυγαδεύτηκε με τη βοήθεια του Πατριαρχείου, και ακολούθησε μεταπτυχιακές σπουδές στη Λωζάννη απο όπου επανήλθε το 1908, μετά την επανάσταση των Νεοτούρκων και τη γενική αμνηστία.

Δράση στη Μικρά Ασία (1909-1922)
Επίσκοπος Τράλλεων (1910-1913)
Το έτος 1910 ο Μητροπολίτης Δράμας Χρυσόστομος Κλαφάτης μετατίθεται στη Μητρόπολη Σμύρνης και τον ακολουθεί ο αρχιδιάκονος Χρυσόστομος. Μετά από εισήγηση του Μητροπολίτου Χρυσοστόμου Καλαφάτη, ο Χρυσόστομος Χατζησταύρου προβιβάζεται και χειροτονείται βοηθός επίσκοπος του Μητροπολιτη Σμύρνης, με τον τίτλο της πάλαι ποτέ διαλαμψάσης Επισκοπής Τράλλεων. Στη Σμύρνη ανέπτυξε σημαντική φιλανθρωπική και ποιμαντική δράση. Εξέδωσε το περιοδικό «Ιερός Πολύκαρπος» της Ιεράς Μητροπόλεως Σμύρνης, το οποίο έμεινε στην ιστορία του εκκλησιαστικού τύπου.

Μητροπολίτης Φιλαδελφείας (1913-1921)
Εξελέγη Μητροπολίτης Φιλαδελφείας, περιοχής όπου κυριαρχούσε ο Τουρκικός Εθνικισμός και όπου οι Έλληνες, Χριστιανοί Ορθόδοξοι, μιλούσαν τουρκικά. Με στόχο τη διατήρηση της ελληνικότητας των κατοίκων ίδρυσε, υπό συνθήκες διωγμών, το Εθνικό Οικοτροφείο Φιλαδελφείας, που αποτελούσε πρότυπο οικοτροφείο για Έλληνες μαθητές όλων των βαθμίδων για το οποίο κατήρτισε, σε συνεργασία με τους δασκάλους, αναλυτικά προγράμματα εκπαίδευσης. Εξέδωσε το περιοδικό «Ο Άγγελος της Φιλαδέλφειας».

Στην αρχή του Α' Παγκοσμίου Πολέμου, με σκοπό την αλλοίωση των χριστιανικών πληθυσμών, οι Τούρκοι μετέφεραν Έλληνες των παραλίων της Μικράς Ασίας υπό συνθήκες διωγμού στην ενδοχώρα της Ανατολίας. Τότε παρενέβη ο Μητροπολίτης Χρυσόστομος απειλώντας να καταγγείλει τις τουρκικές ωμότητές στην Δύση. Καταδικάστηκε από τους Τούρκους ερήμην εις θάνατον, με κατασκευασμένες κατηγορίες. Η εκτέλεση της ποινής απετράπη με παρέμβαση των Μεγάλων Δυνάμεων. Εκλήθη συνοδικός στην Κωνσταντινούπολή από τον Πατριάρχη Γερμανό Ε' και ως πρόεδρος της Επιτροπής Αποκατάστασης, περιόδευσε στη Θράκη και τη Μικρά Ασία, κατέγραψε την έκταση των διωγμών κι έκανε διαβήματα προς την Ελληνική κυβέρνηση. Εξέδωσε το επιστημονικό θεολογικό περιοδικό «Νέος Ποιμήν».

Κατά την Ελληνική προέλαση, το 1919, μεσολάβησε στον Ύπατο Αρμοστή Στεργιάδη υπέρ των αμάχων Τούρκων αλλά και των εμπλεκομένων στους διωγμούς πασάδων, παρά τις σφαγές των Ελλήνων του Αϊδινίου, μεταξύ των οποίων και η άμεση οικογένειά του. Μετά την ανάκτηση του Αϊδινίου από τους Έλληνες, ως τοποτηρητής της εκεί Μητροπόλεως, αγωνίστηκε για την ανασυγκρότηση της πόλης κι οργάνωσε τους αμάχους που με δικό του επιτελικό σχέδιο, απέκρουσαν επί τρία ημερονύχτια επίθεση Τσετών. Για τη δράση του αυτή, του απενεμήθη ο Πολεμικός Σταυρός Γ' τάξεως, με πρόταση της Ι’ Μεραρχίας.

Μητροπολίτης Εφέσου 1922
Διαβλέποντας τον κίνδυνο από τον κάματο του Ελληνικού στρατού και τις δραστηριότητες του Κεμάλ, άρχισε να εξοπλίζει τους αμάχους. Τον πρόλαβε δυστυχώς η υποχώρηση του Ελληνικού Στρατού. Συνεργάστηκε με τον πνευματικό του πατέρα Μητροπολίτη Σμύρνης Χρυσόστομο Καλαφάτη στην περίθαλψη προσφύγων που συνέρρεαν από παντού και βρισκόταν μαζί του όταν τον παρέλαβε η άμαξα του Νουρεντίν που τον οδήγησε στο μαρτύριο. Ενώ η Σμύρνη καιγόταν, έφθασε κυνηγημένος στο σπίτι του Άγγλου Ναυάρχου και τον έπεισε να διαθέσει πλοία για την απομάκρυνση των αμάχων, παρά τις αντίθετες εντολές που είχε άνωθεν. Επιβίβασε τους μισούς από τους Έλληνες ιερείς κι επέστρεψε να παραλάβει τους υπολοίπους, αλλά τους βρήκε σκοτωμένους.

Δράση στην Ελλάδα (1922-1968)
Μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή (1922-1924)
Ως Αποκρισάριος του Πατριαρχείου στην Αθήνα αγωνίστηκε για την περίθαλψη των προσφύγων της Μικρασιατικής Καταστροφής. Με εντολή της Ελληνικής Κυβέρνησης συνέταξε έκθεση για τις τουρκικές ωμότητες, την οποία χρησιμοποίησε ο Ελευθέριος Βενιζέλος για να ανατρέψει τους ισχυρισμούς των Τούρκων ότι δε βιαιοπράγησαν. Του προτάθηκε η μητρόπολη της υπό Ιταλική κατοχή Ρόδου, αλλά αρνήθηκε λόγω των απαράδεκτων όρων των Ιταλών. Ανέλαβε για λίγο τη Μητρόπολη Βεροίας-Ναούσης, όπου είχε πολύπλευρη δράση.

Μητροπολίτης Φιλίππων, Νεαπόλεως και Θάσου (1924-1962)
Ο I. Ναός Κοιμήσεως της Θεοτόκου Καβάλας κτίσθηκε το 1957 επί Μητροπολίτου Φιλίππων Χρυσοστόμου, και βρίσκεται στην ιστορική συνοικία Παναγία όπου εγκαταστάθηκαν πολλοί Μικρασιάτες πρόσφυγες.
Μετετέθη στην νεοσύστατη Μητρόπολη Φιλίππων και Νεαπόλεως, με έδρα την πόλη της Καβάλας. Ο λαός της πόλης, ανάμεσά τους παλαιοί του σύντροφοι Μακεδονομάχοι, τον υποδέχτηκε με ενθουσιασμό. Στην περιοχή βρίσκονταν 45000 πρόσφυγες για την περίθαλψη των οποίων ο Χρυσόστομος κινητοποίησε ιδρύματα και οργανισμούς. Ίδρυσε τη Χριστιανική Εστία όπου οργάνωσε ένα ενεργό μορφωτικό κέντρο, με αίθουσες διαλέξεων, βιβλιοθήκη, σύγχρονα εποπτικά μέσα, σχολή ιεροψαλτών κλπ. Έκανε ομιλίες και κάλεσε διακεκριμένους επιστήμονες για διαλέξεις. Έχτισε ναούς, σχολεία, οικοτροφεία γηροκομεία ενώ παράλληλα ασχολήθηκε με τη συγγραφή επιστημονικών έργων κι εξέδωσε το περιοδικό «Ο Απόστολος Παύλος».

Κατά το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο πρωτοστάτησε στην ενίσχυση του μετώπου και οργάνωσε στα μετόπισθεν τάγματα εθελοντών. Το «Παράρτημα Πληροφοριών και Διευκολύνσεων» της Μητρόπολης βοήθησε οικογένειες στρατευμένων. Περιόδευσε σε χωριά και μονάδες στρατού που ξεκινούσαν για το μέτωπο και παρενέβη για την σωτηρία νεαρών στρατιωτών από το εκτελεστικό απόσπασμα. Ως πρόεδρος του Ερυθρού Σταυρού Καβάλας, είχε φροντίσει εγκαίρως για την εκπαίδευση εθελοντριών που πλαισίωσαν πολεμικά νοσοκομεία.

Μετά τη γερμανική κατάκτηση ήρθαν στη Μακεδονία παλαιοί κομιτατζήδες που υπό καθεστώς τρομοκρατίας υπήγαγαν τις περιοχές σε Βουλγαρικές Μητροπόλεις. Στην Καβάλα τοποθετήθηκε Βούλγαρος αρχιερατικός επίτροπος και έτσι ό,τι θύμιζε Ελληνική διοίκηση καταστράφηκε. Βοήθησε τους ιερείς του και φρόντισε για το σταμάτημα της βίαιης αλλαγής της υπηκοότητας του πληθυσμού. Μετείχε στη σύνοδο που επανέφερε τον εξόριστο Αρχιεπίσκοπο Δαμασκηνό και συχνά χρησιμοποιήθηκε λόγω της γλωσσομάθειας και της διπλωματικής του εμπειρίας, σε επιτυχείς αποστολές προς τις αρχές κατοχής. Διετέλεσε πρόεδρος της Εθνικής Οργάνωση Χριστιανικής Αλληλεγγύης (ΕΟΧΑ), με πρωταγωνιστές εθελοντές, 2000 μόνο στην Αθήνα, που βοήθησαν απόρους, φυλακισμένους και πεινασμένα παιδιά. Έλαβε ενεργό μέρος στην Εθνική Αντίσταση βοηθώντας τις αντιστασιακές οργανώσεις. Ειδοποιημένος από ανώνυμο τηλεφώνημα για επικείμενη έρευνα της Γκεστάπο, πρόφθασε να κρύψει τα ενοχοποιητικά στοιχεία αλλά έμεινε έκτοτε υπό συνεχή παρακολούθηση.

Με την απελευθέρωση επέστρεψε στην Μητρόπολή του, όπου βρήκε τα πάντα λεηλατημένα. Τη Χριστιανική Εστία εντελώς κατεστραμμένη, ιερείς διωγμένους και κάποιους νεκρούς. Ξανάχτισε και ενθάρρυνε. Η Μητρόπολη ήταν ανοιχτή για όλους. Στη Μητρόπολη Φιλίππων & Νεαπόλεως προσαρτήθηκε, το 1953, η Θάσος. Με ενέργειές του καλύφθηκαν τα κενά της κατοχής σε ιερείς και χτίστηκαν κατοικίες για τους εφημέριους δίπλα στους ναούς. Χτίστηκε επίσης το μοναστήρι του Αγίου Σίλα. Στις ενορίες οργανώθηκαν ευκίνητες δραστήριες ομάδες, οι Αδελφότητες. Μία από αυτές ενήργησε να χτιστεί παρεκκλήσιο στις φυλακές Καβάλας και βοηθούσε τους αποφυλακιζόμενους. Κάλυπταν τα έξοδα απόρων επιτόκων, ενώ αδελφές του Ερυθρού Σταυρού περιέθαλπαν γέροντες.

Οργάνωσε στην Καβάλα συλλαλητήριο για την Κύπρο όπου εκφώνησε ενθουσιώδη λόγο. Στην ΙΓ' σύνοδο της Ιεραρχίας έκανε εισήγηση για την Οικουμενική Κίνηση και για τους Ρόταρυ. Το 1960, με πρωτοβουλία εκπροσώπων του λαού, εορτάστηκαν στην Καβάλα τα 50 χρόνια Αρχιεροσύνης του. Παρευρέθηκαν εκπρόσωποι Ορθοδόξων Εκκλησιών, Μητροπολίτες, Υπουργοί, Βουλευτές, πλήθος κόσμου. Του απενεμήθησαν μετάλλια και παράσημα. Ο Δήμος ονόμασε μία λεωφόρο «Μητροπολίτου Χρυσοστόμου».

Προήδρευσε στην Α' Πανορθόδοξη Συνάντηση της Ρόδου για τον καθορισμό των θεμάτων της Μεγάλης Συνόδου της Εκκλησίας λόγω της πλούσιας διεθνούς εμπειρίας του (Οικουμενικό Πατριαρχείο 1918, Αλεξάνδρεια 1928, Φανάρι 1959, Μόσχα, Βουλγαρία, Βελιγράδι, Ελσίνκι).

Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και Πάσης Ελλάδος (1962-1968)
Ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και Πάσης Ελλάδος Χρυσόστομος Β'.
Εξελέγη σχεδόν παμψηφεί από τη Σύνοδο της Ιεραρχίας, Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και Πάσης Ελλάδος, μετά τον θάνατο του Αρχιεπισκόπου Θεοκλήτου και την παραίτηση του διαδόχου του, Ιακώβου, για να ηγηθεί μίας Εκκλησίας σε δεινή κατάσταση. Την εκλογή υποδέχτηκε ο λαός με παραλήρημα χαράς και με κραυγές «Άξιος». Ο τύπος αναφέρθηκε με ενθουσιασμό τον καινούριο Αρχιεπίσκοπο. Στον ενθρονιστήριο λόγο του αναφέρθηκε στους κρίσιμους τομείς της εκκλησίας: Μόρφωση, μισθοδοσία, συνταξιοδότηση κλήρου, σχέση Ορθοδόξων και ξένων Εκκλησιών, ένωση των Εκκλησιών, Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών, Καταστατικός Χάρτης Εκκλησίας, διεύρυνση έργου Αποστολικής Διακονίας, οικοδόμηση Συνοδικού Μεγάρου, εξασφάλιση του υπερεκατονταετούς αρχείου της Εκκλησίας, εφημεριακό, κατηχητικά, ανάπτυξη του ΟΔΕΠ, εκκλησιαστικό κτηματολόγιο, βυζαντινή μουσική στους ναούς, εκσυγχρονισμός κηρυγμάτων, τυποποίηση εκκλησιαστικών τελετών, κατάρτιση μοναστηριακών κανονισμών, οργάνωση υπηρεσιών Συνόδου και Ιεραρχίας, ταξινόμηση-διατήρηση αρχείου της Συνόδου, νομοθεσία Εκκλησιαστικών Δικαστηρίων και κωδικοποίηση Ιερών Κανόνων της Εκκλησίας.

Στις 16 Νοεμβρίου του 1964 έληξαν στη Ρόδο οι εργασίες της Γ' Πανορθοδόξου Διασκέψεως. Στην τελετή, παρόντες μεταξύ άλλων ήταν ο υπουργός Εξωτερικών Σταύρος Κωστόπουλος και ο υπουργός Βιομηχανίας Ιωάννης Ζίγδης. Η κυριότερη απόφαση της Διάσκεψης ελήφθη στις 13 Νοεμβρίου και αφορούσε το διάλογο με την Καθολική Εκκλησία. Οι ιεράρχες, που αντιπροσώπευαν δεκατέσσερις Ορθόδοξες Εκκλησίες, στην απόφασή τους -αφού υπενθύμισαν ότι η Α' Διάσκεψη απεφάνθη υπέρ της καλλιέργειας διαχριστιανικών σχέσεων και η Β' θέλησε κατ' αρχήν να προτείνει στην Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία διάλογο επί ίσοις όροις- επανέλαβαν την επιθυμία διαλόγου, αλλά επισήμαναν ότι χρειάζεται η δέουσα προπαρασκευή και η δημιουργία κατάλληλων συνθηκών.

Ταυτόχρονα, δήλωσαν ότι κάθε Ορθόδοξη Εκκλησία είναι ελεύθερη να συνεχίσει, όχι όμως εξ ονόματος και των άλλων, τις αδελφικές σχέσεις με τη Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία. Οι επιφυλάξεις της Διάρκεψης για διάλογο με τη Ρώμη έγιναν σαφέστερες στις 14 Νοεμβρίου με δήλωση του Αρχιεπισκόπου Αθηνών Χρυσοστόμου, ο οποίος τόνισε: "(...) Αναμένομεν ένδειξιν καλής διαθέσεως εκ μέρους του Βατικανού, η οποία μέχρι στιγμής δεν εφάνη. Ο αρχηγός της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας εμμένει εις τα προνόμιά του περί "αλαθήτου" και "πρωτείων". Εις πρόσφατον εγκύκλιόν του τονίζει ότι "απατώνται όσοι πιστεύουν ότι ημείς θα αποστώμεν των προνομίων μας τα οποία Θεόθεν εδόθησαν δια του Αποστόλου Πέτρου". Υπό τοιαύτας συνθήκας, δεν είναι εύκολος ο διάλογος εν ίσοις όροις"

Τη διοίκηση της Εκκλησίας: Ενέργειες για θέσπιση Νέου Καταστατικού Χάρτη. Ενεργοποίηση εκκλησιαστικών οργανισμών. Δραστηριοποίηση της Ιεράς Συνόδου για διάφορα θέματα. Εκλογή μητροπολιτών.
Τα εφημεριακά προβλήματα: Μικρή βελτίωση μισθών, εξασφάλιση υγειονομικής περίθαλψης των ιερέων. Ποιμαντικές ενασχολήσεις: Χωρισμός των Ναών σε τομείς, με επικεφαλής βοηθούς Επισκόπους. Τήρηση λειτουργικής τάξης και παράδοσης. Προσωπική επίσκεψη σε όλους τους ναούς. Επαναφορά της βυζαντινής μουσικής στις ακολουθίες. Φιλανθρωπικό έργο. Επισκέψεις σε φυλακές και ιδρύματα. Εορτασμός της Χιλιετηρίδας του Αγίου Όρους και μεταφορά στην Αθήνα της Εικόνος «Άξιον Εστί» και του Τιμίου Ξύλου.
Αγώνες για την Ορθοδοξία: Διαφωνία με τον Πατριάρχη Αθηναγόρα για την εσπευσμένη και χωρίς προηγούμενη συνεννόηση με την Ελληνική Εκκλησία αποστολή παρατηρητών στην Β' Σύνοδο του Βατικανού.

Το 1967 εκδιώχθηκε πραξικοπηματικά από τη Στρατιωτική Κυβέρνηση της 21ης Απριλίου και τα Ανάκτορα και εξαναγκάστηκε να παραμείνει στο Νοσοκομείο του Ερυθρού Σταυρού για περισσότερο από ένα μήνα, χωρίς να είναι ασθενής. Στο διάστημα αυτό νομοθετήθηκε όριο ηλικίας και κηρύχθηκε, ζώντος του Αρχιεπισκόπου, ο θρόνος εν χηρεία και εξελέγη νεός Αρχιεπίσκοπος από Αριστίνδην-αντικανονική Σύνοδο ο μέχρι τότε Πρωθιερέας των Ανακτόρων Ιερώνυμος Κοτσώνης που είχε τη στήριξη του δικτατορικού καθεστώτος. Ο Χρυσόστομος, χωρίς να παραιτηθεί, ιδιώτευσε έκτοτε μέχρι τον θάνατό του ως Αρχιεπίσκοπος Πρώην Αθηνών και Πάσης Ελλάδος.

Εκοιμήθη μετά ολιγοήμερη ασθένεια, στις 9 Ιουνίου 1968, Κυριακή της Πεντηκοστής και ετάφη στο Α' Κοιμητήριο Αθηνών.

Στην Καβάλα κεντρική οδός φέρει το όνομά του ενώ στον Βύρωνα έχει ανεγερθεί μαρμάρινος ανδριάντας του.

Ζωρζ Σαρή
1925 – 2012

H Ζωρζ Σαρή ήταν Ελληνίδα ηθοποιός και συγγραφέας. Θεωρείται από τους σπουδαιότερους συγγραφείς παιδικών βιβλίων στη χώρα μας.

Η Ζωρζ Σαρή ή Γεωργία Σαρηβαξεβάνη, όπως ήταν το πραγματικό της όνομα, γεννήθηκε τον Μάιο του 1925 στην Αθήνα από Μικρασιάτη πατέρα και Γαλλίδα μητέρα. Από πολύ μικρή άρχισε να ασχολείται με το θέατρο, με δάσκαλο το Βασίλη Ρώτα.

Στα χρόνια της Κατοχής φοίτησε στη Δραματική Σχολή του Δημήτρη Ροντήρη, παράλληλα με τη δράση της στην Αντίσταση, μέσα από τις γραμμές της ΕΠΟΝ. Το 1947, μεσούντος του Εμφυλίου Πολέμου, αναγκάστηκε να αυτοεξοριστεί στο Παρίσι, όπου συνέχισε τις σπουδές της στην υποκριτική, στη σχολή του Σαρλ Νιτλέν.

Στη γαλλική πρωτεύουσα γνώρισε και παντρεύτηκε τον Αιγυπτιώτη χειρουργό Μάρκελλο Καρακώστα, με τον οποίο απέκτησε δύο παιδιά.

Το 1962 επέστρεψε οριστικά στην Ελλάδα και άρχισε να εμφανίστηκε στο θέατρο και τον κινηματογράφο. Μετά την επικράτηση της Απριλιανής Χούντας το 1967 έμεινε άνεργη και στράφηκε στο γράψιμο.

Ως συγγραφέας πρωτοεμφανίσθηκε το 1969, με το μυθιστόρημα Ο Θησαυρός της Βαγίας, που ξεκίνησε σαν παιχνίδι με τα παιδιά της και τους φίλους τους. Το βιβλίο είχε και εξακολουθεί να έχει μεγάλη εκδοτική επιτυχία και το 1985 μεταφέρθηκε στην τηλεόραση.

Συνέχισε να γράφει πολλά βιβλία, κυρίως για μικρά παιδιά και νέους, με τη  θεματολογία της να περιστρέφεται πολλές φορές γύρω από σημαντικές στιγμές της νεότερης ελληνικής ιστορίας.

Μαζί με την Άλκη Ζέη καθιέρωσε ένα νέο στυλ στο νεανικό μυθιστόρημα, τόσο από την άποψη του ζωντανού, αυτοβιογραφικού ύφους, όσο και της εισαγωγής του πολιτικού, κοινωνικού και ιστορικού στοιχείου στο είδος, γεγονός που είχε ως αποτέλεσμα η πολιτική σκέψη να μην αποτελεί πια προνόμιο μόνο των ενηλίκων. Με τα βιβλία της  οδήγησε στην απομάκρυνση της ελληνικής παιδικής λογοτεχνίας από τα πρότυπα του 19ου αιώνα, στα οποία κυριαρχούσε το προστατευτικό ύφος, ο ηθικοπλαστικός διδακτισμός και η προβολή ενός ιδεατού κόσμου. Η Ζωρζ Σαρή αντιμετώπισε το παιδί ως αυτόνομο άτομο με δική του προσωπικότητα και προέβαλε ήρωες ρεαλιστικούς.

Το 1994 βραβεύτηκε με το Βραβείο Παιδικού Λογοτεχνικού Βιβλίου για το μυθιστόρημα Νινέτ. Το 1995 και το 1999 βραβεύτηκε από τον Κύκλο Ελληνικού Παιδικού Βιβλίου. Το 1988 προτάθηκε για το διεθνές βραβείο Χανς Κρίστιαν Άντερσεν. Ως ηθοποιός τιμήθηκε το 1960 με το βραβείο Β' Γυναικείου ρόλου του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης για την ταινία του Ντίνου Κατσουρίδη Έγκλημα στα Παρασκήνια.

Η Γεωργία Σαρη Βαξεβάνη (Ζωρζ Σαρή) πέθανε στις 9 Ιουνίου 2012, σε ηλικία 87 χρονών.

Βιβλιογραφία
Μυθιστορήματα
Ο Θησαυρός της Βαγίας (1969)
Το Ψέμα (1970)
Όταν ο Ήλιος… (1971)
Κόκκινη κλωστή δεμένη… (1974)
Τα γενέθλια (1977)
Τα στενά παπούτσια (1979)
Οι νικητές (1983)
Τα Χέγια (1987)
Το παραράδιασμα (1989)
Η αντιπαροχή (1989)
Κρίμα κι άδικο (1990)
Nινέτ (1993)
Zoυμ (1994)
E.Π. (1995)
Μια αγάπη για δύο (με την Αργυρώ Κοκορέλη, 1996)
Ο Χορός της ζωής (1998)
Σοφία (2000)
Κλειστά Χαρτιά (με την Μελίνα Καρακώστα, 2001)
Ο Κύριός μου (2002)
Ο πόλεμος, η Μαρία και το αδέσποτο (2003)
Τότε... (2004)
Γράμμα από την Οδησσό (2005)
Το προτελευταίο σκαλοπάτι (2009)

Παιδικά
Το γαϊτανάκι (1973)
Ο Φρίκος ο Κοντορεβυθούλης μου (1980)
Η σοφή μας η δασκάλα (1982)
Η κυρία Κλοκλό (οκτώ βιβλία) (1986-1987)
Ο Τοτός και η Τοτίνα (οκτώ βιβλία, 1988 - 1990)
Ο Αρλεκίνος (1993)
Η Πολυλογού (1993)
Ο Αρλεκίνος (2001)
Η τουλιπίτσα (2002)
Το κουμπί και μια βελόνα (2010)

Θεατρικά
Το τρακ (1988)
Φιλμογραφία
«Το τελευταίο ψέμμα» του Μιχάλη Κακογιάννη (1958)
«Ο άνθρωπος του τραίνου» του Ντίνου Δημόπουλου (1958)
«Έγκλημα στα παρασκήνια» του Ντίνου Κατσουρίδη (1960)
«Φαίδρα» του Ζιλ Ντασέν (1962)
«Φεύγω με πίκρα στα ξένα» του Ερρίκου Θαλασσινού (1964)
«Προδοσία» του Κώστα Μανουσάκη (1964)
«Το μπλόκο» του Άδωνι Κύρου (1965)
«Το νησί της Αφροδίτης» του Γιώργου Σκαλενάκη (1969)
«Χάππυ νταίη» του Παντελή Βούλγαρη (1976)
«Ελευθέριος Βενιζέλος» του Παντελή Βούλγαρη (1980)
«Γενέθλια πόλη» του Τάκη Παπαγιαννίδη (1987)

Νέρων

Ο Νέρων ήταν Ρωμαίος Αυτοκράτορας από το 54 έως το 68 και ο τελευταίος της Ιουλιο-Κλαυδιανής Δυναστείας. (Lucius Domitius Ahenobarbus Nero Claudius Caesar Augustus Germanicus, 15 Δεκεμβρίου 37 - 9 Ιουνίου 68)

Στις 25 Φεβρουαρίου του 50, ο Νέρων υιοθετήθηκε από τον Κλαύδιο κι έτσι έγινε κληρονόμος και Διάδοχός του. Ανήλθε στο Θρόνο στις 13 Οκτωβρίου του 54, μετά το θάνατο του Κλαύδιου.

Τα πρώτα χρόνια
Ο Νέρων είχε γεννηθεί με το όνομα Λούκιος Δομίτιος Αχενόβαρβος ως ο μόνος γιος του Γνάιου Δομίτιου Αχενοβάρβου και της Ιουλίας Αγριππίνας, δισέγγονης του Οκταβιανού Αυγούστου, κόρης του στρατηγού Γερμανικού και αδερφής του Αυτοκράτορα Καλιγούλα. Ο πατέρας του, αξιωματούχος στην Αυλή του Καλιγούλα ο οποίος καταγόταν από τον Αύγουστο αλλά και από τον Μάρκο Αντώνιο, απεβίωσε όταν ο Λούκιος ήταν μόλις τριών ετών. Ο νεαρός δεν προοριζόταν για το ανώτατο αξίωμα, καθώς ο Καλιγούλας αναμενόταν να έχει δικό του αρσενικό απόγονο. Όμως ο πρόωρος φόνος του οδήγησε στη διαδοχή του στον θρόνο από τον ηλικιωμένο θείο του Κλαύδιο• ο γάμος του τελευταίου με την Ιουλία Αγριππίνα έκανε αυτομάτως τον Λούκιο υιοθετημένο γιο του αυτοκράτορα (με το όνομα Νέρων Κλαύδιος Καίσαρ Δρούσος) και πιθανό διάδοχο. Το 51 ο δεκατετράχρονος Νέρων κηρύχθηκε ενήλικος και έγινε ανθύπατος. Δύο χρόνια μετά παντρεύτηκε, κατ' εντολή του Κλαύδιου, την κόρη του τελευταίου Κλαυδία Οκταβία.

Η ενθρόνιση
Το 54 ο Κλαύδιος απεβίωσε, σύμφωνα με τις φήμες δηλητηριασμένος από την Αγριππίνα, και ο Νέρων έγινε ο νεαρότερος μέχρι τότε αυτοκράτορας της Ρώμης χάρις στις δολοπλοκίες της μητέρας του. Ο Νέρωνας ήταν ένας ψηλός, παχύς άνδρας με χλωμοκίτρινο πρόσωπο και ξανθά μαλλιά. Κατά την πρώτη πενταετία της θητείας του υπήρξε ένας ήσυχος και λαοφιλής κυβερνήτης, αλλά αργότερα εξελίχθηκε σ' έναν πραγματικό τύραννο. Επηρεαζόταν ιδιαίτερα στις αποφάσεις του από τη μητέρα του, από τον επικεφαλής των Πραιτοριανών Σέξτο Αφράνιο Βούρο και από τους δασκάλους του, όπως ο Σενέκας ο Νεότερος, οι οποίοι ανταγωνίζονταν συνεχώς τη φιλόδοξη Αγριππίνα. Παράλληλα, απογοητευμένος από τον γάμο του, παραμέρισε την Οκταβία και σύναψε φανερή ερωτική σχέση με μία απελεύθερη από τη Μικρά Ασία, την Κλαυδία Ακτή  Η μητέρα του προσπάθησε να επέμβει προς όφελος της Οκταβίας αλλά ο αυτοκράτορας αρνήθηκε να ακολουθήσει τις συμβουλές της. Σύμφωνα με τον ιστορικό Τάκιτο η Αγριππίνα τότε άρχισε να συνωμοτεί εναντίον του γιου της έτσι ώστε να ανεβάσει στον θρόνο τον ανήλικο Βρεττανικό, γιο του Κλαύδιου. Γρήγορα όμως ο νεαρός απεβίωσε, πιθανώς δηλητηριασμένος από τον Νέρωνα. Μέσα στα επόμενα χρόνια σταδιακά ο αυτοκράτορας απαλλάχθηκε από την επιρροή τόσο της μητέρας του όσο και των συμβούλων του, φτάνοντας τελικά σε σημείο να διατάξει το 59 τη δολοφονία της Αγριππίνας, καθώς (σύμφωνα με τον ιστορικό Σουητώνιο) πίστευε ότι θα τον εμπόδιζε να πάρει διαζύγιο από την Οκταβία για να παντρευτεί τη νέα του ερωμένη Ποππαία Σαβίνα. Αργότερα, μετά τον θάνατο του Βούρου το 62 και κατηγορούμενος για υπεξαίρεση χρημάτων, ο Σενέκας αποσύρθηκε από τον δημόσιο βίο αφήνοντας τον Νέρωνα ανεξέλεγκτο. Την ίδια χρονιά, ο Νέρωνας σκότωσε την πρώτη του γυναίκα, την Οκταβία. Σ' έναν παροξυσμού θυμού δολοφόνησε και τη δεύτερη κι έσφαξε μια άλλη που αρνιόταν να τον παντρευτεί. Την ίδια τύχη είχε κι ο σύζυγος μιας τέταρτης που άρεσε στον αυτοκράτορα

Η εγκαθίδρυση της απόλυτης εξουσίας και τα έργα του
Ο Νέρων μετά την πρώτη «ήπια» πενταετία της βασιλείας του αφαίρεσε κάθε εναπομένουσα ισχύ από τη Σύγκλητο προς όφελος του Αυτοκράτορα και προχώρησε σε προγραφές υποτιθέμενων συνωμοτών. Ακόμα και ο Σενέκας διατάχθηκε να αυτοκτονήσει το 65 κατηγορούμενος για συνωμοσία. Επί των ημερών του Νέρωνα ωστόσο μειώθηκε η φορολογία, θεσπίστηκαν νέα διατάγματα για την προστασία των δούλων και των απελεύθερων από την κακομεταχείριση ή τον εκ νέου εξανδραποδισμό, εξερράγησαν και καταπνίγηκαν εξεγέρσεις στη Βρετανία, την Παλαιστίνη και την Γαλατία, ενώ έγινε κι ένας περίφημος διακανονισμός με τους Πάρθους σχετικά με το Βασίλειο της Αρμενίας, σύμφωνα με τον οποίον η νέα κυβερνώσα κατοχική δυναστεία της χώρας θα ήταν παρακλάδι των Πάρθων Αρσακιδών (με πρώτο επισήμως αναγνωρισμένο Βασιλιά τον Τιριδάτη Α’) αλλά η στέψη και η έγκριση του εκάστοτε μονάρχη θα γινόταν στην Ιταλία από τη Σύγκλητο. Ο διακανονισμός αυτός τερμάτισε μία διαμάχη δεκαετιών μεταξύ Ρωμαίων και Πάρθων. Ο Νέρων επίσης προώθησε ένα μεγάλο πρόγραμμα δημοσίων έργων, οργάνωσε αθλητικούς και καλλιτεχνικούς αγώνες, έδωσε φοροαπαλλαγές στις εισαγωγές τροφίμων για να μειώσει το κόστος τους και έσφιξε τους δεσμούς του ρωμαϊκού κράτους με τον ελληνικό κόσμο. Ακόμα, όντας αυτοανακηρυγμένος ποιητής και εραστής των τεχνών, επιχείρησε να στηρίξει έναν νέο, προπαγανδιστικό αυλικό λογοτεχνικό κύκλο (στα πρότυπα των αυγούστειων ποιητών του Μαικήνα), στον οποίον ανήκαν ο Σενέκας ο Νεότερος και ο Λουκανός.

Ο Νέρωνας είχε μεγάλο πάθος για τη μουσική, την ποίηση και τις αρματοδρομίες. Η τελευταία αυτή αγάπη του τον έκανε να θέλει να λάβει κι εκείνος μέρος σε αρματοδρομίες. Ώρες ολόκληρες έτρεχε με το άρμα του στους απέραντους αυτοκρατορικούς κήπους, κοντά στον ποταμό Τίβερη, για να εξασκηθεί. Μα όταν παρουσιάστηκε στους Ολυμπιακούς αγώνες σ' ένα άρμα που το έσερναν δέκα άλογα, έπεσε κάτω και παραλίγο να σκοτωθεί. Φυσικά, παρόλα αυτά, ανακηρύχθηκε νικητής.

Οι απερίσκεπτες σπατάλες του πολύ σύντομα τον χρεωκόπησαν. Όταν δεν είχε χρήματα να πληρώσει τους στρατιώτες του ή να καλύψει τα δικά του έξοδα, άρχισε να εκτελεί πλούσιους Ρωμαίους για να δημεύσει και να καρπωθεί τις περιουσίες τους.

Η μεγάλη πυρκαγιά και το τέλος
Το 64 ξέσπασε μία μεγάλη πυρκαγιά στη Ρώμη, η οποία κατέστρεψε τα δύο τρίτα της πόλης. Αμέσως διαδόθηκε πως ο Νέρωνας είχε προκαλέσει τη φωτιά για να εμπνευσθεί και πως όσο την παρακολουθούσε απάγγελνε στίχους και έπαιζε τη λύρα του. Για να βγάλει την κατηγορία από πάνω του έριξε την ευθύνη στους |χριστιανούς και διέταξε την τιμωρία τους. Έτσι άρχισε η πρώτη μεγάλη καταδίωξη των χριστιανών στη Ρωμαϊκή αυτοκρατορία

Αφού κατεσβέσθη η πυρκαγιά, ο Νέρων προχώρησε σε ένα μεγαλεπήβολο και πολυέξοδο σχέδιο οικιστικής αναμόρφωσης της πρωτεύουσας. Για τον εαυτό του έφτιαξε ένα πολυτελέστατο ανάκτορο, που τ' ονόμασε Χρυσούν Μέγαρον, και μέσα σ' αυτό υπήρχε ένα πελώριο άγαλμά του, ύψους 30 μέτρων. Το παλάτι αυτό είχε αμέτρητες αίθουσες, εσωτερικούς κήπους και χιλιάδες υπηρέτες. Έτσι ο Νέρωνας απολάμβανε να ζει μέσα στη χλιδή και την πολυτέλεια. Μα όταν τα χρέη του έφτασαν στο απροχώρητο, ήρθε η συμφορά.

Η βαριά φορολογία και η κακή διοίκηση έκαναν το λαό να επαναστατήσει. Το 68, επαναστατικά στρατεύματα με αρχηγό τον Γάλβα, τον διοικητή της Ισπανίας, βάδισαν κατά της Ρώμης. Μαζί τους ενώθηκαν και οι σωματοφύλακες του αυτοκράτορα, ενώ ο ίδιος το έσκαγε από την πόλη. Νιώθοντας πως πλησίαζε το τέλος του, αλλά μη έχοντας το θάρρος να αυτοκτονήσει, έβαλε έναν αυλικό του να τον μαχαιρώσει

Μετά θάνατον, η Σύγκλητος τον κήρυξε δημόσιο κίνδυνο και αναγνώρισε ως αυτοκράτορα τον Γάλβα, με αποτέλεσμα την έκρηξη ενός σύντομου εμφυλίου πολέμου, τον φόνο του Γάλβα και το τέλος της Ιούλιο-Κλαυδιανής δυναστείας που αντλούσε το κύρος της από τους συγγενικούς δεσμούς με τον Οκταβιανό Αύγουστο και, μέσω αυτού, με τον Ιούλιο Καίσαρα.