DIASKEDASI.INFO

Κάθλιν Τέρνερ

Αρχές της δεκαετίας του ’80 άρχισε να κάνει τα πρώτα της βήματα στον κινηματογράφο η Αμερικανίδα ηθοποιός, Κάθλιν Τέρνερ. Γεννημένη στις 19 Ιουνίου του 1954 στο Σπρίνγκφιλντ του Μισούρι, πέρασε τα πρώτα χρόνια της ζωής ανάμεσα σε Καναδά, Κούβα και Αγγλία εξαιτίας της δουλειάς του πατέρα της.

Ο πατέρας της, Ρίτσαρντ, ήταν διπλωμάτης και είχε φυλακιστεί κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου από τους Ιάπωνες.
Το περιβάλλον που μεγάλωσε ήταν αρκετά αυστηρό και οι γονείς της δεν ήθελαν η κόρη τους να γίνει ηθοποιός.

Στο Λονδίνο όπου διέμενε έως το 1972 είχε παρακολουθήσει κάποια μαθήματα υποκριτικής παρά τις αντιρρήσεις των γονιών της. Μάλιστα στις ερασιτεχνικές παραστάσεις που συμμετείχε ο πατέρας της περίμενε στο αυτοκίνητο και δεν έμπαινε ποτέ στο θέατρο!

Στα 18 της χρόνια έχασε τον πατέρα της και μαζί με τη μητέρα και τα δύο αδέρφια της επέστρεψε στην Αμερική. Ξεκίνησε σπουδές στο Πανεπιστήμιο του Μισούρι και μετά από δύο χρόνια πήγε στο Πανεπιστήμιο του Μέριλαντ.

Το 1977 μετακόμισε στη Νέα Υόρκη και άρχισε να κάνει κάποιες εμφανίσεις σε παραστάσεις του Μπρόντγουει. Την περίοδο εκείνη εμφανίστηκε σε μία σαπουνόπερα και ξεκίνησε τις οντισιόν με στόχο τον κινηματογράφο, αλλά δεν ήταν εύκολο γιατί δεν είχε εμπειρία.

Είχε όμως ταλέντο και τύχη. Η πρώτη ταινία που συμμετείχε, η» Έξαψη», έμελλε να απογειώσει την καριέρα της. Αντίπαλος για την Τέρνερ στα δοκιμαστικά για τον ρόλο της κυνικής Μάτι Γουόκερ, ήταν η ανερχόμενη ηθοποιός Κιμ Μπάσιντζερ.
Οι υπεύθυνοι διάλεξαν την Τέρνερ εξαιτίας της ομοιότητάς της με την Λορίν Μπακόλ και της βραχνής φωνής της.

Η Τέρνερ υποδύθηκε με μεγάλη επιτυχία τον ρόλο της σκληρής Γουόκερ, που πείθει τον εραστή της να σκοτώσει τον πλούσιο άντρα της. Ο Γουίλιαμ Χαρτ, ένα από τα μεγάλα ονόματα της εποχής,  ήταν ο συμπρωταγωνιστής της. Η υπόθεση της ταινίας διαδραματιζόταν καλοκαίρι, αλλά τα γυρίσματα έγιναν χειμώνα σε πολύ χαμηλές θερμοκρασίες, γι’αυτό οι τεχνικοί ψέκαζαν με νερό τους ηθοποιούς για να φαίνονται ιδρωμένοι.

Η «Έξαψη» την καθιέρωσε αμέσως στο δύσκολο χώρο του Χόλιγουντ και οι προτάσεις για ρόλους ήταν η μία καλύτερη από την άλλη. Τα επόμενα χρόνια ανέλαβε πρωταγωνιστικούς ρόλους και συνεργάστηκε με τον Μάικλ Ντάγκλας, τον Ντάνι Ντε Βίτο. «Κυνηγώντας το πράσινο διαμάντι» ήταν η πρώτη συνεργασία τους, που συνεχίσθηκε με το Διαμάντι του Νείλου και τον επικό «πόλεμο των Ρόουζ». Στην «Τιμή των Πρίτζι» συνεργάζεται με τον Τζακ Νίκολσον και είναι πλέον μια από τις μεγάλες σταρ του Χόλιγουντ. Ήθελε να παίζει δυναμικούς και σκληρούς χαρακτήρες και απέρριπτε όσους ρόλους παρουσίαζαν τη γυναίκα αδύναμη και άβουλη.

Η συνεργασία που τη σημάδεψε ήταν αυτή με τον σκηνοθέτη Φράνσις Φορντ Κόπολα, που μόλις είχε γυρίσει την ταινια «Αποκάλυψη τώρα». Η δεκαετία του ’80 ήταν η καλύτερη περίοδος για την Τέρνερ, αισθανόταν τόσο ποθητή που όπως είχε δηλώσει με έπαρση, «εάν έμπαινε σε κάποιο εστιατόριο και κάποιος δεν γύρναγε να τη κοιτάξει σήμαινε ότι ήταν γκέι». Η βαριά σέξι φωνή που είχε ήταν ένα επιπλέον δυνατό σημείο για την Τέρνερ, που τη βοήθησε να αναλάβει πιο εξεζητημένους ρόλους.

Δάνεισε τη φωνή της στην «Τζέσικα Ράμπιτ» και και σε πολλούς χαρακτήρες animation. Έπαιξε και σε τρία επεισόδια της σειράς «Φιλαράκια» τον πατέρα του Τσάντλερ! Η καριέρα της άρχισε να παίρνει καθοδική πορεία όταν το 1992 έμαθε ότι πάσχει από ρευματοειδή αρθρίτιδα. Για ένα χρόνο δεν μπορούσε να κουνήσει τα άκρα της ούτε να περπατήσει. Τα βαριά φάρμακα που της χορηγήθηκαν άλλαξαν την εικόνα της. Η σικάτη και γοητευτική κοπέλα με το ντελικάτο κορμί, πήρε πολλά κιλά και το πρόσωπό της πρήστηκε. Οι επαγγελματικές προτάσεις μειώθηκαν με αποτέλεσμα η Τέρνερ να καταφύγει  στο αλκοόλ. Τα επόμενα χρόνια η Τέρνερ συνέχισε την πορεία της στο κινηματογράφο με μικρότερους ρόλους χωρίς ιδιαίτερη επιτυχία.
Πηγή: mixanitouxronou.gr

Ευγένιος Βούλγαρης

Ο Ευγένιος Βούλγαρης ή Βούλγαρις, ήταν Έλληνας κληρικός, παιδαγωγός, μεταφραστής του Βολταίρου και διαπρεπής στοχαστής του Νεοελληνικού Διαφωτισμού. (21 Αυγούστου-Ιουλ. / 1 Σεπτεμβρίου 1715-Γρηγ. - Κέρκυρα & Θάνατος 27 Μαΐου-Ιουλ. / 8 Ιουνίου 1806Γρηγ.)

Με τη διδασκαλία του και τα συγγράμματά του εγκαινίασε μια νέα εποχή στην ιστορία της ελληνικής παιδείας. Οι φιλελεύθερες ιδέες του προετοίμασαν το έδαφος για τον ελληνικό διαφωτισμό.

Μαθητές του υπήρξαν ο ιατροφιλόσοφος Θωμάς Μανδακάσης που δίδαξε για μια χρονική περίοδο στο Ανώτερον Σχολείον Κυρίτζη της Καστοριάς, ο Θεόφιλος ο εξ Ιωαννίνων μετέπειτα επίσκοπος Καμπανίας, ο Ιώσηπος Μοισιόδαξ σχολάρχης στο Ιάσιο κ.α.

Καταπληκτική είναι η συγγραφική παραγωγή του τόσο για τον όγκο όσο και για την ποικιλία της.

Έγραψε πραγματείες επί παντός επιστητού: νομικές, ιστορικές, θεολογικές, γραμματικές, γλωσσικές, αστρονομικές, πολιτικές, μαθηματικές, αρχαιολογικές, περί μουσικής, περί ανεξιθρησκίας, περί ευθανασίας, περί παλιρροιών.

Ποιήματα, λόγους, εκκλήσεις προς την Αικατερίνη Β΄ για την απελευθέρωση της Ελλάδος και εκατοντάδες επιστολές.

Επιμελήθηκε πολύτιμες εκδόσεις βυζαντινών συγγραφέων και κλασικών συγγραμμάτων και μετέφρασε πλήθος κειμένων από τα λατινικά στα γαλλικά.

Η ζωή και το διδακτικό έργο του Βούλγαρη
Γεννήθηκε το 1716 στην Κέρκυρα και το όνομά του ήταν Ελευθέριος που το άλλαξε σε Ευγένιος, όταν χειροτονήθηκε διάκονος, το 1737 ή το 1738. Διετέλεσε μαθητής του Μεθοδίου Ανθρακίτη, καθόσον έχει επιβεβαιωθεί ότι και νωρίτερα από το 1736- 1738 σπούδαζε στα Ιωάννινα. Δίδαξε στη Μαρουτσαία Σχολή στα Ιωάννινα από το 1742 ως τις αρχές του 1746.

Εκεί δίδαξε τη φυσική και τα μαθηματικά του Νιούτον και του Λάιμπνιτς, τον εμπειρισμό του του Λοκ, τα φιλοσοφήματα του Τόμας Χομπς και Βολφ κ.α. Αντιμετώπισε όμως την εχθρότητα του συντηρητικού δασκάλου της σχολής Γκιούμα Μπαλάνου Βασιλόπουλου και αναγκάστηκε τελικά να αφήσει τη θέση αυτή. Του προσφέρθηκε τότε η διεύθυνση του σχολείου της Κοζάνης, όπου ο Βούλγαρης δίδαξε ως τις αρχές του 1750. Επανήλθε στη Μαρουτσαία Σχολή και το 1753 ανεχώρησε για την Αθωνιάδα Ακαδημία.

Η Αθωνιάδα Ακαδημία
Στη συνέχεια ανέλαβε, το 1753, τη διεύθυνση της Αθωνιάδας Ακαδημίας, η οποία είχε ιδρυθεί από τη Μονή Βατοπεδίου τρία χρόνια νωρίτερα και στην οποία γίνονταν δεκτοί μοναχοί αλλά και λαϊκοί, παίρνοντας τη θέση του Αρχιμανδρίτη του Παναγίου Τάφου Αγάπιου, ο οποίος δεν είχε προλάβει όμως να διδάξει στη σχολή, καθώς είχε δολοφονηθεί ερχόμενος να αναλάβει τα καθήκοντα του, μετά την παραίτηση του πρώτου διευθυντή της Νεοφύτου του Καυσοκαλυβίτη.

Εκεί δίδαξε λογική,εισαγωγή στη φιλοσοφία, μεταφυσική, αριθμητική, γεωμετρία, φυσική και κοσμογραφία χρησιμοποιώντας δικές του μεταφράσεις έργων Δυτικοευρωπαίων φιλοσόφων, μαθηματικών και φυσικών.

Έξι χρόνια όμως αργότερα αναγκάστηκε να αποχωρήσει, καθώς αντίθετοι κύκλοι στην Ακαδημία και ιδιαίτερα η αντιζηλία του Πατριάρχη Κυρίλλου Ε΄ προκαλούσαν δυσχέρειες στο έργο του.

Ο άλλοτε μαθητής του Ευγενίου Βούλγαρη και γνωστός λόγιος Ιώσηπος Μοισιόδαξ, σχολάρχης στο Ιάσιο στα 1769 έγραφε:
«Μιά βολή όμματος θλιβερά επ΄εκείνη τη πολυκροτουμένη Σχολή του Άθωνος, η συμφορά και η ερημία της οποίας, ώστε να ομιλήσω τοιουτοτρόπως, έτι και νύν αχνίζει ενώπιον ημών.

Που ο κλεινός Ευγένιος, που η πολυπληθής χορεία των μαθητών, ήτις εν χαρά της Ελλάδος πάσης συνεκρότει ένα Ελικώνα νέων Μουσών και μουσοτρόφων!

Εφυγαδεύθη εκείνος, εφυγαδεύθη αυτή. Βροντή νεμέσεως επέπεσε και εσκόρπισε διδάσκοντας και διδασκομένους, και η οικοδομική εκείνη, υπέρ της οποίας ο τοσούτος θρούς εν τη βασιλευούση και εν εν τη λοιπή Ελλάδι, κατήντησε οίμοι! η κατοικία, η φωλέα των κοράκων!»
Από τα θρανία της Αθωνιάδας Σχολής έχει περάσει και ο μοναχός Κοσμάς ο Αιτωλός, μια από τις μεγαλύτερες προσωπικότητες, πνευματικές και πολιτικές, που εμφανίζονται το 18ο αιώνα.

Τον ίδιο χρόνο διορίστηκε δάσκαλος στην Πατριαρχική Ακαδημία (Μεγάλη του Γένους Σχολή) της Κωνσταντινούπολης, όπου παρέμεινε για τρία χρόνια και έπειτα αποχώρησε λόγω προστριβών με τον πατριάρχη Σαμουήλ τον Α', ο οποίος ήταν φανατικός οπαδός του Αριστοτέλη.

Ο Βούλγαρης έφυγε οριστικά από τον ελλαδικό χώρο το 1763 και τα υπόλοιπα χρόνια της ζωής του τα πέρασε σε ελληνικές κοινότητες του εξωτερικού, όπου ασχολήθηκε με εκκλησιαστικά καθήκοντα και με την έκδοση έργων του. Αφού έζησε ένα διάστημα στη Χάλε και στη Λειψία, πήγε στη Μόσχα, όπου το 1775 χειροτονήθηκε ιερέας. Τον επόμενο χρόνο έγινε αρχιεπίσκοπος Σλαβωνίου και Χερσώνος στην Ουκρανία, παραιτήθηκε όμως το 1787. Την ίδια χρονιά έγινε μέλος της Αυτοκρατορικής Ακαδημίας. Το 1802 αποσύρθηκε στη Μονή του Αγίου Αλεξάνδρου Νιέφσκι, όπου πέθανε το 1806.

Στα έργα του Βούλγαρη συνυπάρχουν η νεότερη φιλοσοφία και η πειραματική επιστήμη με την αφοσίωση του στην Ορθοδοξία. Ο ίδιος είχε πει ότι παρέμενε ένας θεολογών φιλόσοφος.

Τζέιμς Μάθιου Μπάρι
δημιουργός του Πίτερ Παν

Ο Τζέιμς Μάθιου Μπάρι, Μέλος του Τάγματος της Αξίας, γνωστός και ως Τζ. Μ. Μπάρι, ήταν Σκωτσέζος συγγραφέας και δραματουργός. Είναι περισσότερο γνωστός ως δημιουργός του Πίτερ Παν, τον οποίο εμπνεύστηκε από τους φίλους του, τα αγόρια της οικογένειας Λουέλιν Ντέιβις. (James Matthew Barrie, 9 Μαΐου 1860 – 19 Ιουνίου 1937)

Γεννήθηκε στο Angus του Kirriemuir, και ήταν ο προτελευταίος από δέκα αδέρφια. Σπούδασε στην Ακαδημία Dumfries και στο Πανεπιστήμιο του Εδιμβούργου. Εργάστηκε ως δημοσιογράφος στο Νότιγχαμ, ώσπου άρχισε να ασχολείται με τη συγγραφή μυθιστορημάτων και αργότερα με τη δραματουργία.

Το 1913 τιμήθηκε με τον τίτλο του βαρώνου. Η σορός του Μπάρι βρίσκεται στο Kirriemuir, δίπλα στους τάφους των γονιών, της αδελφής και του μεγαλύτερου αδελφού του, Ντέιβιντ, που είχε πεθάνει πριν από τα 14α γενέθλιά του.

Λογοτεχνική καριέρα
Οι πρώτες νουβέλες του Μπάρι διαδραματιζόταν στο Kirriemuir, το οποίο αποκαλούσε "Thrums" (ο πατέρας του δούλευε σαν υφαντής). Ο Μπάρι συχνά έγραφε τους διαλόγους των έργων του στη Σκωτσέζικη γλώσσα. Αργότερα άρχισε να γράφει για το θέατρο. Μερικά από τα πιο γνωστά θεατρικά του έργα είναι το Quality Street (1901), το What Every Woman Knows (1908), και το The Admirable Crichton (1902). Το τελευταίο του θεατρικό έργο, The Boy David (1936), είχε ως θέμα τη βιβλική ιστορία του βασιλιά Σαούλ και του νεαρού Δαβίδ. Όπως και ο ρόλος του Πίτερ Παν, ο ρόλος του Δαβίδ ερμηνεύθηκε από γυναίκα ηθοποιό,την Ελίζαμπεθ Μπέργκνερ (Elisabeth Bergner).

Τα μυθιστορήματά του γνώρισαν μεγάλη επιτυχία όταν δημοσιεύθηκαν, ξεκινώντας από το Auld Licht Idylls (1888). Ακολούθησαν το A Window in Thrums (1889), και το The Little Minister (1891). Τα δύο μυθιστορήματά του, Sentimental Tommy και Tommy and Grizel δημοσιεύθηκαν το 1896 και το 1902 αντίστοιχα, και τα θέματά τους ήταν πιο σχετικά με την μετέπειτα ιστορία του Πίτερ Παν. Ο λογοτεχνικός χαρακτήρας του Πίτερ Παν εμφανίστηκε για πρώτη φορά στο The Little White Bird (1901).

Το 1891 ο Μπάρι έγραψε το Ibsen's Ghost, μια παρωδία του θεατρικού έργου του Ερίκου Ίψεν Ghosts, που μόλις είχε ανέβη και στην Αγγλία από την θεατρική ομάδα Independent Theatre Society του J. T. Grein. Το έργο του Μπάρι ανέβηκε για πρώτη φορά στις 31 Μαϊου στο Toole's Theatre στο Λονδίνο. O Μπάρι φαίνεται πως εκτιμούσε τις αρετές του Ίψεν. Ακόμα και ο Ουίλιαμ Άρτσερ, ο μεταφραστής των έργων του Ίψεν στα αγγλικά, διασκέδασε με το χιούμορ της παράστασης και την συνέστησε και σε άλλους.

Η θεατρική παράσταση Πίτερ Παν ανέβηκε για πρώτη φορά στις 27 Δεκεμβρίου 1904. Το 1924, ο Μπάρι διευκρίνισε ότι τα πνευματικά δικαιώματα του έργου μεταβιβάζονται στο νοσοκομείο του Great Ormond Street στο Λονδίνο. Το ισχύον καθεστώς των πνευματικών δικαιωμάτων του έργου είναι περίπλοκο.

Ο Μπάρι, μαζί με κάποιους άλλους θεατρικούς συγγραφείς, συμμετείχε κατά τη διετία 1909-1911 στην προσπάθεια άρσης της λογοκρισίας του Βασιλικού Επιτρόπου στις θεατρικές παραγωγές του Λονδίνου.

Οι γνωριμίες του Μπάρι
Ο Μπάρι, ο Άρθουρ Κόναν Ντόιλ, και ο Ρόμπερτ Λούις Στίβενσον ήταν γνωστοί από το πανεπιστήμιο. Και οι τρεις φοίτησαν στο Πανεπιστήμιο του Εδιμβούργου και έγραφαν στην πανεπιστημιακή εφημερίδα. Ο Μπάρι γνωρίστηκε επίσης με τον Τόμας Χάρντι μέσω του Χιού Κλιφορντ (Hugh Clifford) κατά τη διάρκεια της παραμονής του στο Λονδίνο.

Η οικογένεια Λουέλιν Ντέιβις
Η οικογένεια Λουέλιν Ντέιβις αποτελείτο από τους γονείς, Άρθουρ (1863–1907) και Σύλβια (1866–1910) (κόρη του George du Maurier), και τους πέντε γιούς, Τζωρτζ (George Llewelyn-Davies) (1893–1915), Τζακ (Jack Llewelyn-Davies) (1894-1959), Πίτερ (Peter Llewelyn-Davies) (1897–1960), Μάικλ (Michael Llewelyn-Davies) (1900–1921), και Νίκολας (Nicholas Llewelyn-Davies) (1903–1980).

Ο Μπάρι γνώρισε την οικογένεια το 1897 ή 1898, αφού συνάντησε τον Τζωρτζ και τον Τζακ μαζί με την γκουβερνάντα τους στους κήπους Κένσινγκτον του Λονδίνου , που βρίσκονταν κοντά στο σπίτι του και όπου συχνά έβγαζε για περίπατο τον σκύλο του, Πόρθο. Την μητέρα τους Σύλβια την γνώρισε αργότερα, σε μια φιλική συγκέντρωση.

Έγινε δεύτερος πατέρας τους, και όταν τα παιδιά ορφάνεψαν, ανέλαβε την κηδεμονία τους. Ο Μπάρι είχε την οικονομική δυνατότητα να κρατηθούν τα αδέλφια ενωμένα και να μην διασκορπιστούν υπό την προστασία των διαφόρων συγγενών.

Το άγαλμα του Πίτερ Παν στους κήπους Κένσινγκτον, που ανεγέρθηκε μέσα σε μια νύχτα για την Πρωτομαγιά του 1912, υποτίθεται ότι θα βασιζόταν σε μια φωτογραφία του Μάικλ, αλλά ο γλύπτης άλλαξε γνώμη και χρησιμοποίησε ως μοντέλο κάποιο άλλο παιδί, αφήνοντας τον Μπάρι πολύ απογοητευμένο με το αποτέλεσμα.

Ο Μπάρι υπέφερε από την απώλεια των δύο παιδιών με τα οποία ήταν περισσότερο δεμένος. Ο Τζορτζ σκοτώθηκε σε μάχη του Α' Παγκοσμίου Πολέμου το 1915. Ο Μάικλ, με τον οποίο ο Μπάρι αλληλογραφούσε καθημερινά, πέθανε από πνιγμό στην Οξφόρδη το 1921, ένα μήνα πριν κλείσει τα 21 του χρόνια.

Μερικά χρόνια μετά το θάνατο του Μπάρι, ο Πίτερ Ντέιβις, που αργότερα έγινε εκδότης, έγραψε το βιβλίο 'Morgue', στο οποίο παραθέτει πολλές πληροφορίες για την οικογένεια και σχόλια για τον Μπάρι.

Κινηματογραφικές βιογραφίες
Το 1978 προβλήθηκε από το BBC μια μίνι σειρά του Άντριου Μπίρκιν, με τίτλο The Lost Boys. Ο Ίαν Χόλμ υποδυόταν τον Μπάρι και η Άνν Μπελ την Σύλβια. Η σειρά αυτή θεωρείται μια πιστή μεταφορά της βιογραφίας του Μπάρι σε σχέση με την οικογένεια, και αναφέρεται και στον Άρθουρ Λουέλιν Ντέιβις.

Μια ταινία για τη σχέση του Μπάρι με την οικογένεια Λουέλιν Ντέιβις, με τίτλο Ψάχνοντας τη Χώρα του Ποτέ (Finding Neverland), προβλήθηκε τον Οκτώβρη του 2004, με τον Τζόνι Ντεπ και την Κέιτ Γουίνσλετ στους πρωταγωνιστικούς ρόλους του Μπάρι και της Σύλβια Λουέλιν Ντέιβις. Η ταινία δεν αναφέρει τους Άρθουρ Λουέλιν Ντέιβις και Νίκολας Λουέλιν Ντέιβις.

Ευάγγελος Ζάππας

Ο Ευάγγελος Ζάππας, ή Ευαγγέλης Ζάππας, ήταν Έλληνας αγωνιστής της Ελληνικής Επανάστασης του 1821, επιχειρηματίας, φιλάνθρωπος και εθνικός ευεργέτης. Πρωτοστάτησε και έπαιξε κύριο ρόλο στην αναβίωση των Ολυμπιακών Αγώνων. (Λάμποβο, Αργυροκάστρου, 23 Αυγούστου 1800 – Μπροστένι Ρουμανίας, 19 Ιουνίου 1865)

Ήταν ο νεότερος γιος του Βασίλη Ζάππα, έμπορος από τους σημαντικούς της περιοχής και της Σωτηρίας, το γένος Μέξη. Το χωριό ανήκε στην επαρχία Τεπελενίου, πατρίδα του Αλή Πασά.

Ο Ευάγγελoς, σε ηλικία 13 ετών, στρατολογήθηκε απ τον Αλή Πασά και στάλθηκε φρουρός σε ένα φρούριο κοντά στα Γιάννενα. Με τη συμμαχία των Σουλιωτών με τον Αλή, ο Ζάππας βρέθηκε στο στρατόπεδο του Αγώνα και μεταπήδησε στην εξουσία του Μάρκου Μπότσαρη. Έγινε, μάλιστα, υπασπιστής και τον ακολούθησε.

Μετά το θάνατο του Μάρκου Μπότσαρη, ο Ευαγγέλης Ζάππας πολέμησε με τον Κωνσταντίνο Μπότσαρη, αδελφό του ήρωα, και στη συνέχεια με τον στρατηγό Νικόλαο Ζέρβα, τον Λάμπρο Βέικο, τον Γκούρα, με συναγωνιστή τον Μακρυγιάννη, τον Νοταρά και τον Πανουργιά.

Το 1824, έγινε ταξίαρχος και διοίκησε τα Βλαχοχώρια των Σαλώνων. Σύμφωνα με άλλες πηγές, πολέμησε με τον Καραϊσκάκη, τον Κολοκοτρώνη και τον Οδυσσέα Ανδρούτσο.

Στο τέλος της επανάστασης αρνείται την χρηματική αποζημίωση για τους ήρωες της Επανάστασης και μεταναστεύει στο Βουκουρέστι το 1831.

Η περιοχή αυτή των Παραδουνάβιων Ηγεμονιών είχε την περίοδο εκείνη μεγάλη ελληνική παράδοση, από την εποχή που η Υψηλή Πύλη διόριζε Φαναριώτες στις διοικητικές θέσεις.

Ο Ζάππας εγκαταστάθηκε στη Βλαχία. Η κοινωνικοοικονομική δομή της περιοχής χαρακτηριζόταν από την ισχνότητα αστικών κέντρων και τα μεγάλα κτήματα.

Ο Ζάππας εντάχθηκε στην τοπική κοινωνία χρησιμοποιώντας ένα εκλεπτυσμένο σύστημα δημοσίων σχέσεων. Φρόντισε να εξοικειωθεί με τους άρχοντες και τους ηγούμενους των ελληνικών μοναστηριών οι οποίοι διαχειρίζονταν τα μοναστηριακά κτήματα.

Ο Ζάππας ακολούθησε την τακτική και άλλων Ελλήνων, νοίκιασε και εκμεταλλεύτηκε μοναστηριακά κτήματα στην περιοχή της Γιαλόμιτζας, κοντά στο Βουκουρέστι. Σε τρεις περίπου δεκαετίες απέκτησε τεράστια περιουσία και αντίστοιχα εισοδήματα.

Η μακροχρόνια απουσία του Ευαγγέλου απ' την Ελλάδα και το ρίζωμα του στη βλάχικη κοινωνία δημιούργησε περιπλοκές στην έκφραση της εθνικής του συνείδησης. Η διάθεση του ήταν να ευεργετήσει και τις δύο πατρίδες του.

Ο κύριος αποδέκτης των ευεργεσιών του ήταν η Ελλάδα. Η πιο εντυπωσιακή εκδήλωση της προσφοράς του Ευαγγέλου προς την Ελλάδα ήταν το εγχείρημα αναβίωσης των Ολυμπιακών αγώνων.

Ο Ευάγγελος Ζάππας, μαζί με τον εξάδελφό του Κωνσταντίνο Ζάππα τιμώνται ως εθνικοί ευεργέτες από το 1859, όταν ιδρύθηκαν τα "Νέα Ολύμπια", έκθεση γεωργική, τεχνική και βιομηχανική που ορίστηκε να πραγματοποιούνται ανά τετραετία (στο "Ζάππειο").

Το 1863 ο Ευαγγέλης προσβλήθηκε από ψυχική νόσο. Ο Έλληνας Γενικός Πρόξενος στο Βουκουρέστι χαρακτηρίζει την αρρώστια του ως "φρενιτίαση" ή κάποιου είδους "μονομανία".

Ο Ευαγγέλης Ζάππας πέθανε στις 19 Ιουνίου του 1865 στο Μπροστένι, και ο εξάδελφός του Κωνσταντίνος στις 20 Ιανουαρίου του 1892 στο Μαντόν της Γαλλίας.

Ένα μεγάλο μέρος της περιουσίας τους το διέθεσαν για κοινωφελείς και εθνικούς σκοπούς στην ιδιαιτέρα πατρίδα τους.
Συγκεκριμένα, ίδρυσαν εκπαιδευτήρια στο Λάμποβο, την Πρεμετή, τη Νίβανη, το Δέλβινο και τη Δρόβιανη.

Οι Ζάππειοι αγώνες
Το 1856 έγραψε στο βασιλιά Όθωνα προσφέροντας 400 μερίσματα της Εθνικής Ατμοπλοΐα ώστε τα κέρδη να χρησιμοποιηθούν για την ίδρυση των Ολυμπιακών αγώνων, την Ολυμπιάδα και για τα βραβεία των νικητών των αγώνων.

Το 1859 κατάφερε να αναβιώσει τους Ολυμπιακούς Αγώνες σε μια πλατεία της Αθήνας.

Το 1865 πέθανε αφήνοντας ένα μεγάλο χρηματικό ποσό, που χρηματοδότησαν τους αγώνες του 1870 και 1875 που πραγματοποιήθηκαν στο Παναθηναϊκό Στάδιο που επίσης αναστύλωσε.

Οι Ζάππειοι αγώνες του 1859, 1870 και 1875 ήταν επίσης διεθνείς αφού συμμετείχαν αθλητές από την Ελλάδα και από την Οθωμανική αυτοκρατορία.

Ο Ζάππας αναβιώνοντας τους Ολυμπιακούς Αγώνες για πρώτη φορά από την Αρχαιότητα, έθεσε τη βάση για τους μεγάλους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1896. από το βαρώνο Πιέρ ντε Κουμπερτέν και τη Διεθνή Ολυμπιακή Επιτροπή που ιδρύθηκε το 1894.

Ο Ζάππας επίσης χρηματοδότησε τη δημιουργία του Ζαππείου μεγάρου που χρησιμοποιήθηκε για τους αγώνες ξιφασκίας στους Ολυμπιακούς αγώνες του 1896 και ως κέντρο τύπου στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004.