DIASKEDASI.INFO

Ελένη Καραΐνδρου

Η Ελένη Καραΐνδρου, Ελληνίδα συνθέτρια με πολλές διακρίσεις και βραβεία, έχει συνθέσει πολλά έργα για το θέατρο, τον κινηματογράφο και την τηλεόραση, ενώ έργα της κυκλοφορούν διεθνώς από γερμανική δισκογραφική εταιρία. (25 Νοεμβρίου 1941)

Η Ελένη Καραΐνδρου γεννήθηκε στο Τείχιο Φωκίδας και στα επτά της χρόνια μετακόμισε με τους γονείς της στην Αθήνα. Ο πατέρας της ήταν μαθηματικός και άρχισε να διδάσκει σε σχολείο στους Αμπελόκηπους, ενώ η μητέρα της πέθανε μερικούς μήνες αργότερα (1948) κατά τη διάρκεια του Εμφυλίου πολέμου.

Την ίδια εποχή, η Ελένη Καραΐνδρου βρήκε ένα πιάνο στο σχολείο της το οποίο στάθηκε αφορμή για να κάνει τα πρώτα της βήματα στη μουσική. Άρχισε μαθήματα πιάνου και τελικά στα δέκα της χρόνια γράφτηκε στο Ελληνικό Ωδείο όπου παρέμεινε δεκαεφτά χρόνια.

Σπουδές
1950-1967
Το 1950 άρχισε σπουδές πάνω στο πιάνο στο Ελληνικό Ωδείο δίπλα στην Έφη Ματαράγκα, τον Αλέξανδρο Τουρνάισσεν, τον Μιλτιάδη Κουτούγκο, τον Μάριο Βάρβογλη και τον Αντίοχο Ευαγγελάτο. Οι σπουδές της στο Ωδείο ολοκληρώθηκαν δεκαεφτά χρόνια αργότερα, το 1967. Παράλληλα σπούδασε Ιστορία και αρχαιολογία στο Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών.

1967-1975
Στο διάστημα 1967 έως 1975 σπούδασε ενορχήστρωση και διεύθυνση ορχήστρας στη Schola Cantorum και εθνομουσικολογία στο Ecole pratique des hautes etudes στο Παρίσι.

Παρίσι
Σε ηλικία εικοσιτεσσάρων ετών εγκαταστάθηκε στο Παρίσι, όπου πήρε υποτροφία από το γαλλικό κράτος και άρχισε τη διδακτορική της διατριβή. Παράλληλα εργαζόταν στο Centre National de la Recherche Scientifique. Κατά τη διάρκεια της διαμονής της στο Παρίσι, γνώρισε το 1972 τον Μάνο Χατζιδάκι.

«Ερχόταν και μας ξενυχτούσε στα διάφορα καφέ που πηγαίναμε να τον ακούσουμε. Ήταν πολύ έξυπνος. Εκεί στο σπίτι του Κούνδουρου άκουσε τα πλέι-μπακ που είχα κάνει για τη «Μεγάλη Αγρυπνία». Αγαπηθήκαμε με τον Μάνο από την πρώτη στιγμή.

Όταν βγήκε ο δίσκος, τρία χρόνια αργότερα, ο Μάνος ήταν στη ραδιοφωνία και ήταν ο μόνο άνθρωπος που βγήκε και είπε ότι ήταν ο καλύτερος δίσκος που είχε ακούσει τα τελευταία δέκα χρόνια. Είχε μια τρομερή γενναιοδωρία.» Από συνέντευξη της Ελένης Καραΐνδρου το 2014.

Παράλληλα γνώρισε, μεταξύ άλλων, με τη Μαρία Φαραντούρη, τον Μιχάλη Κακογιάννη, τη Μελίνα Μερκούρη και έναν νέο τότε σκηνοθέτη, τον Δημήτρη Μαυρίκιο.

Επιστροφή στην Ελλάδα
Η Καραΐνδρου επέστρεψε στην Ελλάδα με την Μεταπολίτευση και από το ’75 ως το ’82 υπήρξε στέλεχος του τρίτου προγράμματος της ΕΡΤ, κοντά στον Μάνο Χατζιδάκι, με τον οποίο είχε γνωριστεί και δεθεί από τα χρόνια του Παρισιού. Νωρίς εξειδικεύτηκε στην κινηματογραφική μουσική, με δύο ταινίες του Χριστόφορου Χριστοφή, τη “Περιπλάνηση” και τη “Ρόζα”, για την οποία πήρε το πρώτο της βραβείο μουσικής στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης.

Εκεί, το 1982, γνώρισε τον σκηνοθέτη Θόδωρο Αγγελόπουλο, ο οποίος της ζήτησε να συνεργαστούν. Τα επόμενα χρόνια συνεργάστηκε και με άλλους σκηνοθέτες, όπως την Τόνια Μαρκετάκη, τον Jules Dassin, τον Chris Markre, την Margarethe von Trotta, τον Δημήτρη Μαυρίκιο, τον Τάκη Κανελλόπουλο, τον Λευτέρη Ξανθόπουλο. Αντίστοιχα έντονη είναι η παρουσία της στο θέατρο.

«Στο θέατρο δούλευα κάθε χρόνο, από το 1975, με πρώτη την παράσταση του Ντουφεξή, με τον Βογιατζή –εκεί ήμουν και ιδρυτικό μέλος της Σκηνής–, τον Ντασέν στο Εθνικό. Το 1986 μου ζήτησε ο Αντώνης Αντύπας να κάνω τη μουσική για τη Νίκη της Λούλας Αναγνωστάκη.» Από συνέντευξη της Ελένης Καραΐνδρου το 2014.

Έχει συνθέσει πολλά έργα για το θέατρο και τον κινηματογράφο. Είναι ιδιαίτερα γνωστή για τη συνεργασία της με τον Θόδωρο Αγγελόπουλο, καθώς και με τον θεατρικό σκηνοθέτη Αντώνη Αντύπα. Έργα της κυκλοφορούν διεθνώς από τη γερμανική δισκογραφική εταιρία ECM και στην Ελλάδα από την καλλιτεχνική εταιρεία Μικρή Άρκτος.

Μουσική για τον κινηματογράφο
2010 Sey Venecia, ντοκιμαντέρ σκην. Carlo Mazzacurati
Στην Εξορία - Καλλιόπη Λεγάκη

2009 Τριλογία ΙΙ – Η σκόνη του Χρόνου (Trilogy ΙΙ – Dust of Time), σκην. Θόδωρος Αγγελόπουλος

2004 Τριλογία Ι - Το Λιβάδι που Δακρύζει (Trilogy I - The Weeping Meadow), σκην. Θόδωρος Αγγελόπουλος

1998 Μια αιωνιότητα και μια μέρα (Eternity and a day), σκην. Θόδωρος Αγγελόπουλος, Χρυσός Φοίνικας - Φεστιβάλ Καννών

1995 Το Βλέμμα του Οδυσσέα (Ulysses’ Gaze), σκην. Θόδωρος Αγγελόπουλος, επίσημη συμμετοχή στο Φεστιβάλ Καννών. Μέγα βραβείο επιτροπής.

1991 Το μετέωρο βήμα του πελαργού (The suspended step of the stork), σκην. Θόδωρος Αγγελόπουλος, επίσημη συμμετοχή στο Φεστιβάλ Καννών

1990 L’ Africana (Η Αφρικάνα), σκην. Margarethe von Trotta, επίσημη συμμετοχή στο Φεστιβάλ Βενετίας

1989 Σημάδια της νύχτας (Scars of the night), σκην. Πάνος Κοκκινόπουλος, Κρατικό Βραβείο 1989

1988 Τοπίο στην ομίχλη (Landscape in the mist), σκην. Θόδωρος Αγγελόπουλος, Ασημένιο Λιοντάρι στο Φεστιβάλ Βενετίας 1988, Βραβείο Felix 1989
Ο Λιποτάκτης (The deserter), σκην. Γιώργος Κόρας, επίσημη συμμετοχή στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης

1986 Ο Μελισσοκόμος (The Beekeeper), σκην. Θόδωρος Αγγελόπουλος, επίσημη συμμετοχή στο Φεστιβάλ Βενετίας 1986
Καλή Πατρίδα Σύντροφε (Happy homecoming, comrade), σκην. Λ. Ξανθόπουλος, Βραβείο Καλύτερης Ταινίας και Καλύτερου Νέου Σκηνοθέτη στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, Βραβείο Κριτικών στο Φεστιβάλ του Λοκάρνο
O άλλος Μύθος (The other Myth), σκην. Μαίρη Παπαλιού, ντοκιμαντέρ για τα γυρίσματα της ταινίας Μελισσοκόμος, επίσημη συμμετοχή στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης

1985 Εν πλω (Sailing), σκην. Σταύρος Κωνστανταράκος, επίσημη συμμετοχή στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης 1985

1984 Ταξίδι στα Κύθηρα (Voyage to Cythera), σκην. Θόδωρος Αγγελόπουλος, επίσημη συμμετοχή στο Φεστιβάλ Καννών 1984

1983 Η τιμή της αγάπης (The price of love), σκην. Τόνια Μαρκετάκη, επίσημη συμμετοχή στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης 1983

1982 Ρόζα, (Rosa) σκην. Χρ. Χριστοφής, επίσημη συμμετοχή στο Φεστιβάλ Καννών (Un certain regard) και Βραβείο Σκηνοθεσίας στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης 1982.

1979 Περιπλάνηση (Wandering), σκην. Χρ. Χριστοφής. Βραβείο Καλύτερης Ταινίας και Καλύτερου Νέου Σκηνοθέτη στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης 1979
Όμορφη πόλη (Beautiful town), σκην. Δημήτρης Σοφιανόπουλος, επίσημη συμμετοχή στο Φεστιβάλ Λάρισας

1975 Το χρονικό μιας Κυριακής (A Sunday’s Chronicle), σκην. Τάκης Κανελόπουλος, επίσημη συμμετοχή στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης.
Πολεμόντα (Working), σκην. Δ. Μαυρίκιος, ντοκιμαντέρ για τα ελληνόφωνα χωριά της Κάτω Ιταλίας. Βραβείο Κριτικών στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης

Μουσική για το θέατρο
2011 Βαγόνι στα Νερά, Λεωνίδας Προυσαλίδης, σκην. Αντώνη Αντύπα, Απλό Θέατρο

2011 Mήδεια, Ευριπίδης, σκην. Αντώνη Αντύπα, Απλό Θέατρο. (Πρεμιέρα: 22 Ιουλίου 2011, Φεστιβάλ Επιδαύρου

2010 Ευτυχισμένες Μέρες (Happy Days), Σάμουελ Μπέκετ, σκην. Αντώνη Αντύπα, Απλό Θέατρο

2010 Ο Επιστάτης (The Caretaker), Χάρολντ Πίντερ, σκην. Αντώνη Αντύπα, Απλό Θέατρο

2009 Ποιος φοβάται τη Βιρτζίνια Γουλφ; Έντουαρντ Άλμπη, σκην. Αντώνη Αντύπα, Απλό Θέατρο

2008 Aνάσα Ζωής (The Breath of Life), Nτέιβιντ Χερ, σκην. Αντώνη Αντύπα, Απλό Θέατρο

2007 Μακρύ ταξίδι της Μέρας μέσα στη Νύχτα (Long Day’s Journey into Night) O’ Νηλ, σκην. Αντώνη Αντύπα, Απλό Θέατρο

2006 Επτά λογικές απαντήσεις, Λεωνίδα Προυσαλίδη, σκην. Α. Αντύπα, Απλό Θέατρο

2005 Πάρτι γενεθλίων (Βirthday Party), Χάρολντ Πίντερ, σκην. Α. Αντύπα, Απλό Θέατρο

2004 Βρυκόλακες(Τhe ghosts) Eρίκου Ίψεν, σκην. Αντώνη Αντύπα, Απλό Θέατρο

2002 Ο Ξεριζωμός (Translations) Μπράιαν Φρίελ, σκην. Αντώνη Αντύπα, Απλό Θέατρο

2002 Η Επέτειός μας (Celebration) Χάρολντ Πίντερ, σκην. Αντώνη Αντύπα, Απλό Θέατρο

2001 Τρωάδες, Ευριπίδης, σκην. Αντώνη Αντύπα, Απλό Θέατρο. (Πρεμιέρα: 31 Αυγούστου
- 1 Σεπτεμβρίου, Φεστιβάλ Επιδαύρου)

2000 Θαυματοποιός (Faith Healer) Μπράιαν Φρίελ, σκην. Αντώνη Αντύπα, Απλό Θέατρο

1998 Νεκρή Ζώνη (No Man’s Land), Χάρολντ Πίντερ, σκην. Α. Αντύπα, Απλό Θέατρο

1997 Φεγγάρι για καταραμένους (A Moon for the Misbegotten) O’ Νηλ, σκην. Αντώνη Αντύπα, Απλό

Θέατρο
1996 Μόλλυ Σουήνυ (Molly Sweeney) Μπράιαν Φρίελ, σκην. Α.Αντύπα, Απλό Θέατρο

1995 Φεγγαρόφωτο (Moonlight), Χάρολντ Πίντερ, σκην. Αντώνη Αντύπα, Απλό Θέατρο
Νέες Προοπτικές, Τα αγαπημένα σας τραγούδια, Φ.Ξ. Κρετς, σκην. Α. Αντύπα, Απλό Θέατρο

1994 Ολεάννα (Oleanna) Ντέιβιντ Μάμετ, σκην. Αντώνη Αντύπα, Απλό Θέατρο

1993 Ο Θάνατος του Εμποράκου (Death of a Salesman) Άρθουρ Μίλλερ, σκην. Ζυλ Ντασσέν, Αθήναιον
Λόγω Φάτσας, Γιώργου Διαλεγμένου, σκην. Αντώνης Αντύπας, Απλό Θέατρο

1992 Ένας σύζυγος (A husband) Ίταλο Σβέβο, σκην. Αντώνης Αντύπας, Απλό Θέατρο
Τσερλίνε (Zerline), Χέρμαν Μπροχ, σκην. Α. Αντύπας, Απλό Θέατρο.

1991 Ρόσμερσχολμ (Rosmersholm), Ερρίκου Ίψεν, σκην. Α. Αντύπας, Απλό Θέατρο.

1990 Διαμάντια και Μπλουζ, Λ. Αναγνωστάκη, σκην. Β. Παπαβασιλείου, Αθήναιον
Η σκιά του Μαρτ (Mart’s shadow), Στιγκ Ντάγκερμαν, σκην. Αντώνης Αντύπας, Απλό Θέατρο

1989 Λεηλασία (Loot), Τζο Όρτον, σκην. Αντώνης Αντύπας, Απλό Θέατρο
Αγάπης αγώνας άγονος (Love’s labour’s lost), Ουίλιαμ Σαίξπηρ, σκην. Μάγια Λυμπεροπούλου, Δημοτικό Θέατρο Πατρών
Θείος Βάνιας, (Uncle Vania), Άντον Τσέχωφ, σκην. Λ. Βογιατζής, Εταιρία Θεάτρου Σκηνή
Ελίζα, Ξένια Καλογεροπούλου, σκην. Στ. Φασουλής, Παιδικό Θέατρο, Μικρή Πόρτα
Νεφέλες, Αριστοφάνης, σκην. Κ. Μπάκας, Δημοτικό Θέατρο Κομοτηνής

1988 Ο γλάρος (The Seagull), Άντον Τσέχωφ, σκην. Ζυλ Ντασσέν, Εθνικό Θέατρο
Άλλοι τόποι (Other places), Χάρολντ Πίντερ, σκην. Α. Αντύπας, Απλό Θέατρο
Ο γυάλινος κόσμος, (The glass menagerie), Τενεσί Ουίλιαμς, σκην. Αντώνης Αντύπας, Aπλό Θέατρο. (Βραβείο Κριτικών - Εκκύκλημα)
Οι μικροαστοί (The middle class people), Μαξίμ Γκόρκι, σκην. Μάγια Λυμπεροπούλου, Δημοτικό Θέατρο Πατρών

1987 Μην προσπερνάς την ευτυχία (Bohneur, impair et passe), Φρανσουάζ Σαγκάν, σκην. Αντώνης Αντύπας, Απλό Θέατρο
Σε φιλώ στη μούρη, Γιώργος Διαλεγμένος, σκην. Λευτέρης Βογιατζής, Εταιρεία Θεάτρου Σκηνή
Ο γενικός γραμματεύς, Ηλία Καπετανάκη, σκην. Ν. Αρμάος, Δημοτικό Θέατρο Καλαμάτας.

1986 Το καινούργιο σπίτι, (The new house), Κάρλο Γκολντόνι, σκην. Β. Παπαβασιλείου, Θεατρικός Οργανισμός Εποχή
Η Νίκη, Λ. Αναγνωστάκη, σκην. Αντώνης Αντύπας, Απλό Θέατρο

1985 Συμφορά από το πολύ μυαλό (Misfortune for having too much brains), Γκριμπογέντοφ, σκην. Λ. Βογιατζής, εταιρία Θεάτρου Σκηνή
Ο Τυχοδιώκτης, Μ. Χουρμούζης, σκην. Β. Αρδίτης, Δημοτικό Θέατρο Σερρών
Ο Γενικός Γραμματεύς, Ηλία Καπετανάκη, σκην. Ν.Αρμάος, ΚΘΒΕ
Νεφέλες, Αριστοφάνης, σκην. Κ. Μπάκας, Επίδαυρος, Θέατρο Ηρώδου Αττικού

1984 Ένας μήνας στην εξοχή (One month at the country), Τουργκένιεφ, σκην. Ζυλ Ντασσέν, Εθνικό Θέατρο

1983 Οι αγροίκοι (The Boorish), Κ. Γκολντόνι, σκην. Λ. Βογιατζής, Εταιρία Θεάτρου Σκηνή

1981 Κατάλογοι 1-4, Δ. Δημητριάδης, Μουσικός Αύγουστος, σκην. Δ.Βερνίκος (Τρίτο Πρόγραμμα)

1980 Δαβίδ (Αγνώστου Χίου Ποιητή, 18ου αι.), σκην. Σ. Ευαγγελάτου, Ομήρειο Πνευματικό Κέντρο Χίου

1979 Τα τρία αδέλφια και η Γοργόνα, Μ. Ρώτα, ΚΘΒΕ σκην. Σ. Ευαγγελάτου / Παιδικό Θέατρο Κύπρου, ΘΟΚ

1975 Ημέρωμα της Στρίγγλας (The taming of the shrew), Ουίλιαμ Σαίξπηρ, σκην. Σ. Ντουφεξής, Θέατρο Αλάμπρα

Μουσική για μπαλέτο
2015 Ταξίδι στην Αιωνιότητα, Εθνική Λυρική Σκηνή, θέατρο Ολυμπιά (πρώτη παρουσίαση 7 Οκτωβρίου 2015) χορογραφία: Ρενάτο Τζανέλλα, Corps de Ballet της ΕΛΣ, Ορχήστρα της Εθνικής Λυρικής Σκηνής, Μουσική διεύθυνση: Τάσος Συμεωνίδης

2013 Ταξίδι στην Αιωνιότητα, Εθνική Λυρική Σκηνή, θέατρο Ολυμπιά (πρώτη παρουσίαση 2 Μαρτίου 2013) χορογραφία: Ρενάτο Τζανέλλα, Corps de Ballet της ΕΛΣ, Ορχήστρα της Εθνικής Λυρικής Σκηνής, Μουσική διεύθυνση: Μίλτος Λογιάδης, Τάσος Συμεωνίδης

2000 Φαίδρα του Ρακίνα, Όπερα του Ρήνου, Ντύσελντορφ. (πρώτη παγκόσμια παρουσίαση: 30 Νοεμβρίου) χορογραφία - λιμπρέτο: Jochen Ulrich Συμφωνική Ορχήστρα του Ντύσελντορφ, διεύθυνση: Wen-Pin-Chien

Μουσική για τηλεόραση, ταινίες και σειρές
2008 «το 10» (Μ. Καραγάτση) σκηνοθεσία Πηγή Δημητρακοπούλου, τηλεοπτική σειρά του Alpha

1990 Η δε πόλις ελάλησεν (And the city spoke), σκηνοθεσία Γιάννης Σμαραγδής, ποιητική σειρά για Σεφέρη, Καβάφη κ.ά. ΕΡΤ 1

1989 L’ Heritage de la Chouette (Η κληρονομιά της κουκουβάγιας), σκην. Chris Marker, σειρά TF1, Παρίσι, Γαλλία
Κλειστοί δρόμοι, Κ. Ουράνης, σκην. Γ. Μιχαηλίδης, σειρά, ΕΡΤ 1
Το κεφάλι της γάτας, Β. Αλεξάκης, σκην. Δ. Σταύρακας, σειρά, ΕΡΤ 2
Το αγαπημένο μας παιχνίδι, σκην. Δ. Σοφιανόπουλος, ταινία ΕΡΤ 2

1985 Το ξυλένιο πόδι, Νίκος Νικολαΐδης, σκην. Μαρία Νικολακοπούλου, ταινία ΕΡΤ 1

1984 Ο Πατούχας, Ι. Κονδυλάκης, σκην. Αλέξης Δαμιανός, σειρά, ΕΡΤ 1

1981 Λωξάντρα, Μ. Ιορδανίδου, σκην. Γ. Γρηγορίου, σειρά, ΕΡΤ 1

1980 Καλή σου Νύχτα Κυρ Αλέξανδρε, σκην. Γ. Σμαραγδής, ταινία, ΕΡΤ 1

1976 Γαλήνη, Η. Βενέζης, σκην. Β. Γεωργιάδης, σειρά, ΕΡΤ 1
Μουσική για ραδιόφωνο

1989 Το σήμα του 90,2 Αριστερά στα FM. Στην ηχογράφηση που έγινε στο στούντιο Bell, στο Όσλο, έλαβαν μέρος ο Νορβηγός Jan Garbarek (τενόρο σαξόφωνο), ο Βραζιλιάνος Nana Vasconselos (κρουστά) και η Ελένη Καραΐνδρου (συνθεσάιζερ).

1988 Θεατρικά έργα:
Ο γλάρος Άντον Τσέχωφ, / Χιουρέμ Κατρίν Κλεμάν, / Μήδεια Σενέκα, σκην. Αντώνη Αντύπα

1981 Ποιητικές σειρές:
Ηροδότου ιστορίες, μτφ. από τα Αρχαία Ελληνικά Δ. Μαρωνίτης, παραγωγή Ειρήνη Λεβίδη
1980 Μαλαισιακά τραγούδια, Ιβάν Γκολ μτφ. Ε.Χ. Γονατάς - Δ. Παπαδίτσας, παραγωγή Μαρία Κυρτζάκη

Δισκογραφία
2015 Μουσική και τραγούδια για το θέατρο (Βιβλίο-Λεύκωμα) MA 15232-58

2014 Μουσική για τη Μικρή Οθόνη (Βιβλίο-Λεύκωμα – με 2 CD) Mικρή Άρκτος MA 15232-54

2013 Medea (Mήδεια), ECM 2376

2013 Concert In Athens, ECM New Series 2220

2011 Music for the Film Sounds and Silence (CD anthology) ECM Munich, CD 2250

2011 Sounds and Silence - Travels with Manfred Eicher (DVD & Blu Ray) ECM 5050

2010 Μουσική για το Θέατρο (Πρωτότυπες ηχογραφήσεις 1986-2010- Βιβλίο-Λεύκωμα – με 3 CD) Mικρή Άρκτος MA 15232-24

2009 Elegy of the Uprooting, (H ελεγεία του ξεριζωμού) live recording, ECM, Munich, Concert DVD ECM 5506

2009 Dust of Time (Η Σκόνη του χρόνου) ECM New Series Μόναχο, CD 2070

2008 Το «10»ΕCΜ/Μικρή ‘Άρκτος CD ΜΑ15231-11

2006 Elegy of the Uprooting (H ελεγεία του ξεριζωμού), ζωντανή ηχογράφηση, ΕCM New Series,Μόναχο, CD 1952-53

2005 Επανέκδοση 8 έργων (digital remastered),( H μεγάλη αγρυπνία, Η τιμή της αγάπης, Ταξίδι στα Κύθηρα, ο Μελισσοκόμος, L' Africana, Το Μετέωρο Βήμα του Πελαργού, Τοπίο στην ομίχλη,

Ανέκδοτες ηχογραφήσεις) Minos,
2004 Trilogy I – The Weeping Meadow (Τριλογία Ι – Το Λιβάδι που Δακρύζει), ECM New Series 1885

2002 Trojan Women (Τρωάδες), ECM New Series 1810

2001 Ελένη Καραΐνδρου / Μουσική για ταινίες Κασετίνα 5 cds (Η τιμή της αγάπης, Ταξίδι στα Κύθηρα, ο Μελισσοκόμος, L' Africana, Το Μετέωρο Βήμα του Πελαργού) Minos

1998 Eternity and a day (Μια αιωνιότητα και μια μέρα) ΕCM New Series,Μόναχο, CD 1692

1996 Ρόζα / Περιπλάνηση (Rosa / Wandering) Lyra - Musurgia, Aθήνα, LP, CD, MC 4872 (Επανέκδοση)

1995 Ulysses’ Gaze (Το Βλέμμα του Οδυσσέα) ΕCM New Series, Μόναχο, CD - MC 1570

1992 The suspended step of the stork (Το μετέωρο βήμα του πελαργού) ECM, Μόναχο, LP CD 1456
Music for films (Μουσική από τον κινηματογράφο), ECM, POCT-1104, Ιαπωνία

1991 Ελένη Καραΐνδρου/Ανέκδοτες Ηχογραφήσεις Minos, CD 908,9,10
Το μετέωρο βήμα του πελαργού, Minos, LP, CD 983
Music for films (Μουσική από τον κινηματογράφο), ECM, Μόναχο, LP CD 1429
Paysage dans le brouillard (Τοπίο στην ομίχλη), Milan Records, VICP 146, Ιαπωνία.

1990 L’ Africana, Μουσική για την ταινία της Margarethe von Trotta, Minos, LP, MSM 903
Ελένη Καραΐνδρου/ Ανέκδοτες Ηχογραφήσεις, κασετίνα με τρεις δίσκους. Τα κυριότερα θέματα για
24 έργα, θεατρικά, κινηματογραφικά και τηλεοπτικά. Minos, MSM 908-909-910
L’ Africanα, Milan records, CDCH 566, Γαλλία.
Ο Μελισσοκόμος, Minos, CD, MCD 646/647

1989 Paysage dans le brouillard (Τοπίο στην ομίχλη), Milan Records, CDCH 299/RC 650, Γαλλία

1988 Ελένη Καραΐνδρου, Ζωντανή ηχογράφηση της Συναυλίας στο Ωδείο Ηρώδου Αττικού, (Φεστιβάλ Αθηνών) με μουσική από τον κινηματογράφο και το θέατρο. Μικρή Συμφωνική Ορχήστρα, Jan Garbarek, Μαρία Φαραντούρη, Γιώργος Νταλάρας, Minos, MSM 753/754

1987 L’ apiculteur (Ο Μελισσοκόμος), Milan Records, LP A 326, Γαλλία

1986 Ο Μελισσοκόμος, Minos, 2LP, MSM 646/647

1985 Voyage a Cythere (Ταξίδι στα Κύθηρα), Ed. Saravah, LP DKB 1111, Γαλλία

1984 Ταξίδι στα Κύθηρα, Minos, LP, MSM 538

1983 Η τιμή της αγάπης, Minos, LP, MSM 520

1982 Ρόζα και Περιπλάνηση, Ηχογραφική Ε.Κ. 001

1973 Η μεγάλη αγρυπνία, (The great vigilance) Ποίηση Κ.Χ. Μύρης, με τη Μαρία Φαραντούρη. Εξώφυλλο από τον Γ. Τσαρούχη, ΕΜΙ, JJ 064-70159

1972-1971 Συμμετοχή σε LP της Νάνας Μούσχουρη, Polygram, Γαλλία: Le tournesol, Une voix, Le plus grands succes, The unique Nana Mouschouri, Je finirai par l’ oublier (45 στροφών) κ.λ.π.

Διακρίσεις και βραβεία
2014 Διάσημο του Ιππότη του Τάγματος Γραμμάτων και Τεχνών, που απονεμήθηκε από τον Olivier Descotes, Σύμβουλο Συνεργασίας και Μορφωτικής Δράσης της Πρεσβείας της Γαλλίας και Διευθυντή του Γαλλικού Ινστιτούτου Ελλάδος, εκπροσωπώντας την Υπουργό Πολιτισμού και Επικοινωνίας της Γαλλικής Δημοκρατίας

2011 Βραβείο μουσικής του περιοδικού Αθηνόραμα για την παράσταση Ο Επιστάτης (σκην. Αντώνης Αντύπας).

2010 Βραβείο μουσικής του περιοδικού Αθηνόραμα για την παράσταση Ποιός φοβάται τη Βιρτζίνια Γουλφ (σκην. Αντώνης Αντύπας).

2009 Μετάλλιο του Δήμου Αθηναίων «για την προσφορά της στην μουσική και τον πολιτισμό»

2008 Βραβείο μουσικής κοινού του περιοδικού «Αθηνόραμα» για την παράσταση Tαξίδι μιας μεγάλης μέρας μέσα στη νύχτα. (σκην. Αντώνης Αντύπας).

2008 Βραβείο μουσικής (Πρόσωπα 2008, TV Έθνος) για το «10» του Μ. Καραγάτση.

2006 Τιμητική διάκριση XENIA

2006 Βραβείο μουσικής κοινού του περιοδικού Αθηνόραμα για την παράσταση Πάρτυ Γενεθλίων ((σκην. Αντώνης Αντύπας).

2005 Βραβείο μουσικής κοινού του περιοδικού Αθηνόραμα για την παράσταση Βρυκόλακες (σκην. Αντώνης Αντύπας).

2005 Βραβείο από το Πανόραμα Ευρωπαϊκού Κινηματογράφου της Ελευθεροτυπίας «για τη σημαντική συμβολή της στη τέχνη του Κινηματογράφου».

2004 Υποψηφιότητα στα Ευρωπαϊκά Όσκαρ(FELIX) για τη μουσική της στο Λιβάδι που δακρύζει (σκην. Θόδωρος Αγγελόπουλος).

2003 Βραβείο μουσικής κοινού του περιοδικού Αθηνόραμα, για την παράσταση Ο Ξεριζωμός (σκην. Αντώνης Αντύπας).

2002 Χρυσός Σταυρός του Τάγματος της Τιμής από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας.

2000 Βραβείο ΤΕΙ Κρήτης «για τη προσφορά της στην τέχνη».

1998 Κρατικό κινηματογραφικό βραβείο ποιότητας ΥΠΠΟ για την ταινία Μια αιωνιότητα και μια μέρα (σκην. Θόδωρος Αγγελόπουλος).

1994-96 Έπαθλο Δημήτρης Μητρόπουλος για τη μουσική της στο Θέατρο (παραστάσεις: Ολεάννα / Φεγγαρόφωτο /Νέες προοπτικές / Μόλλυ Σουήνυ, σκην. Αντώνη Αντύπα).

1992 Βραβείο FELLINI Καλύτερου Συνθέτη της Ευρώπης από την Europa Cinema (Ιταλία).

1987 Κρατικό Βραβείο ποιότητας του ΥΠΠΟ για την ταινία Ο Μελισσοκόμος (σκην. Θόδωρος Αγγελόπουλος).

1986 Βραβείο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης,, για την ταινία Καλή πατρίδα, σύντροφε (σκην. Λευτέρης Ξανθόπουλος)

1983 Βραβείο Μουσικής Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, για την ταινία Η τιμή της αγάπης (σκην. Τώνια Μαρκετάκη).

1982 Βραβείο Μουσικής Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, για την ταινία Ρόζα (σκην. Χριστόφορος. Χριστοφής).

Πληροφορίες: el.wikipedia.org/wiki/Ελένη_Καραΐνδρου

 

 

Γεωργία Βασιλειάδου

Η Γεωργία Βασιλειάδου ήταν Ελληνίδα ηθοποιός του θεάτρου, κινηματογράφου και τηλεόρασης, έπαιξε κυρίως σε κωμωδίες και αποτέλεσε την "ομορφότερη άσχημη" του ελληνικού κινηματογράφου. (1 Ιανουαρίου 1897 - 12 Φεβρουαρίου 1980)

Η Γεωργία Βασιλειάδου γεννήθηκε στην Αθήνα στην περιοχή της Κυψέλης το 1897 σε μια οικογένεια με δέκα παιδιά. Το πραγματικό της όνομα ήταν Γεωργία Αθανασίου αλλά η ίδια το άλλαξε σε Βασιλειάδου όταν αποφάσισε να ασχοληθεί με το τραγούδι και την υποκριτική.

Υποχρεώθηκε να αφήσει νωρίς το σχολείο για να εργαστεί σε κατάστημα και να βοηθήσει την πολυμελή οικογένειά της, μετά τον αιφνίδιο θάνατο του πατέρα της κατόπιν πτώσης από άλογο, ο οποίος ήταν αξιωματικός του ιππικού.

Την πρώτη της καλλιτεχνική εμφάνιση έκανε το 1922 σαν μέλος της χορωδίας του Θεάτρου Ολύμπια, στο έργο Ερνάνη του Τζουζέπε Βέρντι, μάλλον συμπτωματικά οπότε και ξεκίνησε τις σπουδές της στην Γεννάδειο Σχολή το 1923 και κατόπιν εμφανίστηκε σε διάφορες όπερες.

Εργάστηκε σε μεγάλα θεατρικά σχήματα της εποχής με τους Κυβέλη, Μαρίκα Κοτοπούλη, Δημήτρη Μυράτ, ερμηνεύοντας ποικίλους ρόλους.

Στα μέσα του 1930 αποφάσισε να σταματήσει, μετά από ένα γάμο της που υπήρξε όμως ατυχής. Στη συνέχεια γνώρισε τη Σοφία Βέμπο η οποία και της υποσχέθηκε να τη βοηθήσει.

Ο άνθρωπος που την ανακάλυψε και της έδωσε την ευκαιρία να κάνει μεγάλη καρίερα ήταν ο Αλέκος Σακελλάριος έτσι στα σαράντα δύο της χρόνια η Γεωργία Βασιλειάδου κάνει ένα νέο δυναμικό ξεκίνημα και με το έμφυτο ταλέντο της κατακτάει αμέσως το κοινό.

Ο Αλέκος Σακελλάριος της προσέφερε ένα ρόλο το 1939 στα Κορίτσια της παντρειάς, που έγινε η αφορμή για το ξεκίνημα μιας δεύτερης, αλλά περισσότερο γνωστής καριέρας - αυτή τη φορά ως κοσμαγάπητης κωμικού, της "ομορφότερης άσχημης" του ελληνικού κινηματογράφου, όπως χαρακτηρίστηκε. Στην εταιρεία της Φίνος Φιλμ έγιναν οι μεγάλες της επιτυχίες όπως: Η ωραία των Αθηνών, Η θεία απ΄ το Σικάγο, Ο Κλέαρχος, η Μαρίνα και ο κοντός και πολλές άλλες. Έλαβε μέρος στην τηλεοπτική σειρά Ο Χριστός ξανασταυρώνεται.

Θάνατος
Έμενε στο Μαρούσι και είχε μια κόρη, την Φωτεινή Αποστολίδου. Τον τελευταίο καιρό, υπέφερε από βρογχικό άσθμα. Η κατάσταση της υγείας της επιδεινώθηκε και νοσηλεύτηκε στον Ευαγγελισμό.

Πέθανε στις 12 Φεβρουαρίου του 1980, κηδεύτηκε δύο μέρες μετά, ένα βροχερό πρωί με πολύ κρύο. Ωστόσο παραμένει ακόμα αξιαγάπητη χάρη στις ταινίες της. Κηδεύτηκε παρουσία λίγου κόσμου, στο Α΄ Νεκροταφείο Αθηνών.

Χαρακτηριστική ατάκα
Από την ταινία "Η κυρά μας η μαμή"
Η Μ.Μεταξά βρίσκει την κυρα-μαμή στο δρόμο και της λέει ότι το παιδί της είναι ματιασμένο.

Η Βασιλειάδου βλέπει το παιδί και κάνει διάγνωση: "και είναι από γαλανό μάτι"

Μεταξά: "Κι είναι κακό αυτό;"

Μαμή: "Κακό; Τα μαυρομάτικα ματιάσματα καθώς και τα μαυρομάτικα φασόλια δεν είναι τίποτα. Το γαλανό είναι άτιμο μάτι, φτάνει μέχρι το μεδούλι... Μωρέ είναι ρουφηγμένο το παιδί."

Όταν ξεμάτιασε το παιδάκι:

"Και με το συμπάθειο κυρα-μαμή μου τί σου χρωστάω;"

"Τί να μου χρωστάς; τίποτα δεν μου χρωστάς. Αλλά μιας και άνοιξες την τσάντα και είναι γρουσουζιά να την κλείσεις χωρίς να δώσεις τίποτα..."

"Μπά;;;;"

"Μεγάλη γρουσουζιά δεν το ξέρεις; Ε, αυτά είναι γνωστά. Δώσε τέλος πάντων ότι καταλαβαίνεις κι αν δεν έχεις χοντρά δεν πειράζει, μου τα δίνεις άλλη φορά που δεν θα έχεις ψιλά."

Από την ταινία: "Η θεία από το Σικάγο"
.... "Και όλη αυτή η παλαιτσαρία θα φύγει!.. Yes yes!.. Θα βάλουμε ένα ωραίο σαλονάκι, απ'αυτά τα πολύ μοντέρνα, τα very, very πως τα λέτε εσεις εδώ, γιατί ξεχνάω πως τα λέμε εμείς εκεί! ..."

Φιλμογραφία
1930: Όνειρο γλυπτού & Για την αγάπη της

1946: Παπούτσι από τον τόπο σου

1948: Οι Γερμανοί ξανάρχονται

1951: Τα τέσσερα σκαλοπάτια, Μια νύχτα στον παράδεισο, Εκείνες που δεν πρέπει ν' αγαπούν

1952: Ο φαταούλας, Ο γρουσούζης, Το στραβόξυλο

1954: Γκολ στον έρωτα, Χαρούμενο ξεκίνημα, Η ωραία των Αθηνών

1955: Η καφετζού, Ο μαγκούφης, Πιάσαμε την καλή, Ο αγαπητικός της βοσκοπούλας

1957: Το αμαξάκι, Η κυρά μας η μαμή, Η θεία απ΄ το Σικάγο

1959: Αστέρω, Μπουμπουλίνα, Νταντά με το ζόρι, Ο θείος από τον Καναδά, Ο θησαυρός του μακαρίτη

1960: Η κυρία δήμαρχος

1961: Ο Κλέαρχος, η Μαρίνα κι ο κοντός

1962: Ο μαγκούφης, Το καρπουζάκι, Έξυπνοι και κορόιδα, Η Ελληνίδα και ο έρωτας, Οι γαμπροί της Ευτυχίας, Ο Θύμιος στη χώρα του στριπτιζ, Ο Μιχαλιός του 14ου Συντάγματος.

1963: Εμείς τα μπατιράκια, Αγάπησα και πόνεσα, Ο ανιψιός μου ο Μανώλης, Ο Θύμιος στη χώρα του γέλιου

1964: Ήταν όλοι τους κορόιδα, Κάλλιο πέντε και στο χέρι

1966: Διπλοπενιές, Ησαΐα χόρευε, Προξενήτρα πράκτωρ 017, Ο Μελέτης στην άμεσο δράση, Δοσατζού επιχείρησις γαμπρός

1968: Η λυγερή, Η Σμυρνιά, Τόσα όνειρα στους δρόμους

1970: Η περιπτερού, Η βαρώνη και ο Προκόπης

1975: Ένα ένα τέσσερα, Ο Χριστός ξανασταυρώνεται

Θέατρο
1929: Η κυρία με τις καμέλιες
1941: Η κυρία επιθεώρηση
1944: Πρίγκηψ Μουρούζης
1947: Να τι θέλει ο λαός
1950: Μαντάμ Σουσού
1953: Κοντή φούστα, Χρυσά κουτάλια
1955: Σουσουράδα, Τζώνηδες και καουμπόυ
1958: Χειμώνας στην Αθήνα
1961: Ο τζίτζικας ελάλησε
1962: Κάτω οι γυναίκες
1963: Ο Κλέαρχος, η Μαρίνα και ο κοντός
1964: Πέντε λεπτά από την Ομόνοια
1965: Άλλος για υπουργείο

Τηλεοπτικές σειρές
1974: Το παλιό το κατοστάρι ΥΕΝΕΔ
1975: Ο Χριστός ξανασταυρώνεται ΕΙΡΤ

 

 

 

Πιερ ντε Κουμπερτέν

Ο Πιέρ ντε Φρεντύ, Βαρόνος ντε Κουμπερτέν, ήταν Γάλλος παιδαγωγός και ιστορικός. Ήταν περισσότερο γνωστός ως ο ιδρυτής και πρόεδρος της Διεθνούς Ολυμπιακής Επιτροπής και ως ο πατέρας των σύγχρονων Ολυμπιακών Αγώνων. (γαλλικά: Pierre de Fredy, Baron de Coubertin, 1 Ιανουαρίου 1863 - 2 Σεπτεμβρίου 1937)

Γεννημένος από μια γαλλική αριστοκρατική οικογένεια, έγινε ακαδημαϊκός και μελέτησε μια ευρεία γκάμα θεμάτων, κυρίως την εκπαίδευση και την ιστορία. Αποφοίτησε από το Ινστιτούτο Πολιτικών Σπουδών του Παρισιού με πτυχίο στην νομική και στις δημόσιες σχέσεις. Βρισκόταν στην Sciences Po όταν συνέλαβε την ιδέα των Θερινών Ολυμπιακών Αγώνων.

Το μετάλλιο Πιερ ντε Κουμπερτέν (γνωστό ως μετάλλιο Κουμπερτέν ή μετάλλιο True Spirit of Sportsmanship) είναι ένα βραβείο που δίνει η ΔΟΕ στους αθλητές που υποστηρίζουν το πνεύμα της αθλητικής διοργάνωσης στους Ολυμπιακούς Αγώνες.

Γεννήθηκε στο Παρίσι από αριστοκρατική οικογένεια και ήταν το τέταρτο παιδί του Charles Louis de Fredy, βαρόνου ντε Κουμπερτέν, και της Marie-Marcelle Gigault de Crisenoy. Η οικογενειακή παράδοση υποστήριζε ότι το όνομα Fredy είχε εμφανιστεί για πρώτη φορά στην Γαλλία στις αρχές του 15ου αιώνα και ότι ο πρώτος καταγεγραμμένος τίτλος ευγενείας που αποδόθηκε στην οικογένεια δόθηκε από τον Λουδοβίκο XI σε έναν πρόγονο της οικογένειας, που ονομαζόταν και αυτός Pierre de Fredy, το 1477.

Άλλα παρακλάδια του οικογενειακού δέντρου του ντε Κουμπερτέν προχώρησαν ακόμα περισσότερο στην γαλλική ιστορία και υποστήριξαν ότι οι πρόγονοι και των δυο γονιών του περιλάμβαναν ευγενείς, στρατιωτικούς ηγέτες και συνεργάτες των διαφόρων βασιλιάδων της Γαλλίας.

Ο πατέρας του Charles ήταν ένας σθεναρός βασιλιάς και ένας καταξιωμένος καλλιτέχνης. Τα έργα του εκτέθηκαν και έλαβαν βραβεία στα παριζιάνικα σαλόνια, τουλάχιστον σε εκείνα τα χρόνια που δεν απουσίαζαν οι διαμαρτυρίες για την γρήγορη άνοδο του Ναπολέοντα στην εξουσία.

Οι πίνακές του συχνά επικεντρώνονταν σε θέματα σχετικά με την ρωμαιοκαθολική εκκλησία και τον κλασικισμό, θέματα που αντανακλούσαν τα πράγματα τα οποία θεωρούσε σημαντικότερα.

Σε ένα μετέπειτα αυτοβιογραφικό έργο, με τον τίτλο Le Roman d'un rallie, ο Κουμπερτέν περιγράφει την σχέση του και με τους δυο γονείς του, η οποία είχε κάπως διαταραχθεί κατά την διάρκεια της παιδικής και εφηβικής του ηλικίας.

Τα απομνημονεύματά του παρουσίασαν περισσότερες πληροφορίες και περιέγραψαν ως σημαντική στιγμή της ζωής του την απογοήτευσή του κατά την συνάντησή του με τον Henri, κόμη του Chambord, τον οποίο ο γηραιότερος Κουμπερτέν θεωρούσε ως τον νόμιμο βασιλιά.

Ο Κουμπερτέν μεγάλωσε σε μια εποχή βαθιάς αλλαγής στην Γαλλία : γνώρισε την ήττα της Γαλλίας στον Γαλλο-Πρωσικό πόλεμο, την Παρισινή Κομμούνα και την ίδρυση της Τρίτης Γαλλικής Δημοκρατίας αλλά και την Υπόθεση Ντρέιφους. Ωστόσο ενώ τα γεγονότα αυτά αποτέλεσαν το σκηνικό της παιδικής του ηλικίας, οι εμπειρίες του στο σχολείο ήταν το ίδιο μορφοποιητικές.

Τον Οκτώβριο του 1874, οι γονείς του εντάχθηκαν στο σχολείο Ιησουϊτών με τον τίτλο Externat de la rue de Vienne, το οποίο δεν είχε διαμορφωθεί πλήρως κατά τα πέντε πρώτα χρόνια της συμμετοχής της οικογένειας Κουμπερτέν σε αυτό.

Ενώ πολλοί από τους μαθητές του εν λόγω σχολείου ήταν φοιτητές, ο Κουμπερτέν συμμετείχε στο σχολείο υπό την επίβλεψη ενός Ιησουΐτη ιερέα, για τον οποίο οι γονείς του πίστευαν ότι θα μπορούσε να μεταδώσει στον νεαρό Κουμπερτέν μια ισχυρή ηθική και θρησκευτική εκπαίδευση.

Ο Κουμπερτέν ήταν ένας από τους τρεις κορυφαίους σπουδαστές στην τάξη του και ένας από τους αξιωματικούς της ελίτ του σχολείου, ελίτ η οποία αποτελούνταν από τα καλύτερα και λαμπρότερα μυαλά της εποχής. Αυτό υποδηλώνει ότι παρά την ανυπακοή του στο σπίτι, ο Κουμπερτέν προσαρμόστηκε καλά στις αυστηρές δυσκολίες της εκπαίδευσης των Ιησουϊτών.

Ως αριστοκράτης, ο Κουμπερτέν είχε μια ποικιλία επιλογών για σταδιοδρομία από τις οποίες μπορούσε να επιλέξει, μεταξύ των οποίων κάποιες σημαντικές θέσεις στον στρατό ή την πολιτική. Ωστόσο επέλεξε να ακολουθήσει μια καριέρα ως διανοούμενος, να σπουδάσει και να γράψει πάνω σε ένα ευρύ φάσμα θεμάτων - συμπεριλαμβανομένης της εκπαίδευσης, της ιστορίας, της λογοτεχνίας και της κοινωνιολογίας.

Εκπαιδευτική φιλοσοφία
Το θέμα που φαίνεται να ενδιαφέρει περισσότερο τον Κουμπερτέν ήταν η εκπαίδευση και έτσι η μελέτη του επικεντρώθηκε κυρίως στην φυσική αγωγή και στον ρόλο του αθλητισμού στην σχολική εκπαίδευση. Το 1883 επισκέφτηκε για πρώτη φορά την Αγγλία και μελέτησε το πρόγραμμα φυσικής αγωγής που ίδρυσε ο Thomas Arnold.

Ο Κουμπερτέν πίστευε ότι αυτές οι μέθοδοι θα οδηγούσαν στην επέκταση της βρετανικής εξουσίας κατά την διάρκεια του 19ου αιώνα και υποστήριξε την εισαγωγή και χρήση τους στα γαλλικά ιδρύματα. Η ένταξη της φυσικής αγωγής στο πρόγραμμα σπουδών των γαλλικών σχολείων έγινε η διαρκής επιδίωξη του Κουμπερτέν.

Πιστεύεται ότι ο Κουμπερτέν υπερέβαλλε πάνω στην σημασία του αθλητισμού που υποστήριζε ο Thomas Arnold, τον οποίο θεωρούσε ως "έναν από τους ιδρυτές της αθλητικής ιπποσύνης". Ο χαρακτήρας του αθλητισμού και η επιρροή που ασκούσε πάνω στον Κουμπερτέν, ο οποίος είχε εντυπωσιαστεί από αυτόν, είναι πιο πιθανό να προέρχεται από το μυθιστόρημα School Days του Tom Brown και όχι από τις ιδέες του ίδιου του Arnold.

Παρόλα αυτά, ο Κουμπερτέν ήταν ένας ενθουσιώδης άνθρωπος που αναζητούσε μια αιτία, την οποία βρήκε στην Αγγλία και στον Thomas Arnold. "Ο Thomas Arnold, ο ηγέτης και το κλασικό μοντέλο των Άγγλων εκπαιδευτικών, έδωσε την ακριβή φόρμουλα για τον ρόλο του αθλητισμού στην παιδεία. Ο αθλητισμός κέρδισε γρήγορα έδαφος. Τα στάδια ξεπήδησαν γρήγορα σε όλη την Αγγλία", έγραψε ο Κουμπερτέν.

Με έντονο ενδιαφέρον με όσα είχε διαβάσει για τα δημόσια σχολεία της Αγγλίας, το 1883, σε ηλικία 20 ετών, ο Κουμπερτέν πήγε στο Rugby School και σε άλλα σχολεία της Αγγλίας ώστε να τα δει ο ίδιος από κοντά. Περιέγραψε τα αποτελέσματα της έρευνάς του στο βιβλίο L'Education en Angleterre που δημοσιεύθηκε στο Παρίσι το 1888.
Ο ήρωας του βιβλίου του είναι ο Thomas Arnold. Στην δεύτερη επίσκεψή του στην Αγγλία το 1886, ο Κουμπερτέν παρουσίασε την επιρροή που άσκησε ο Arnold στο παρεκκλήσι του Rugby School.

Αυτό που είδε ο Κουμπερτέν στα αθλητικά στάδια του Rugby School και των άλλων αγγλικών σχολείων που επισκέφτηκε ήταν το "πώς ο οργανωμένος αθλητισμός μπορεί να δημιουργήσει ηθική και κοινωνική δύναμη". Τα οργανωμένα παιχνίδια όχι μόνο βοηθούσαν στην εξισορρόπηση του μυαλού και του σώματος αλλά παράλληλα απέτρεπαν τον χρόνο να ξοδεύεται διαφορετικά.

Αρχικά ανεπτυγμένα από τους αρχαίους Έλληνες, τα οργανωμένα παιχνίδια αποτελούσαν μια προσέγγιση στην εκπαίδευση για την οποία πίστευε πως είχε ξεχαστεί και αποφάσισε να αφιερώσει την υπόλοιπη ζωή του στην αναγέννησή τους.

Ως ιστορικός και διανοούμενος της εκπαίδευσης, ο Κουμπερτέν μυθιστοριοποίησε την αρχαία Ελλάδα. Έτσι, όταν ξεκίνησε να αναπτύσσει την θεωρία του πάνω στην εκπαίδευση, έλαβε ως παράδειγμα την ιδέα του αθηναϊκού γυμνασίου, ενός εκπαιδευτικού συστήματος που ενθάρρυνε τόσο την φυσική όσο και την διανοητική ανάπτυξη.

Ο Κουμπερτέν είδε σε αυτό το γυμνάσιο μια τριπλή ενότητα ανάμεσα στο παλιό και στο νέο, ανάμεσα στην πειθαρχία και ανάμεσα σε διαφορετικές κατηγορίες ανθρώπων, εννοώντας ανάμεσα σε αυτούς των οποίων η εργασία ήταν θεωρητικής φύσεως και σε αυτούς των οποίων η εργασία ήταν χειρωνακτικής φύσεως.

Ο Κουμπερτέν υποστήριξε ότι αυτές οι έννοιες και η τριπλή ενότητα πρέπει να εισαχθούν στα σχολεία.

Ωστόσο ενώ ο Κουμπερτέν ήταν μυθιστοριογράφος, και ενώ το όραμά του για την αρχαία Ελλάδα θα τον οδηγούσε στην ιδέα των Ολυμπιακών Αγώνων, η υποστήριξή του στην φυσική αγωγή βασιζόταν και σε πρακτικές ανησυχίες.

Πίστευε ότι οι άνδρες που λάμβαναν μια εκπαίδευση πάνω στην φυσική αγωγή θα ήταν καλύτερα προετοιμασμένοι για να πολεμήσουν στους πολέμους και θα ήταν καλύτερα ικανοί να κερδίσουν μάχες όπως τον Γαλλο-Πρωσικό πόλεμο, στον οποίο η Γαλλία ηττήθηκε.

Δυστυχώς για τον Κουμπερτέν, οι προσπάθειές του να εισαχθούν περισσότερα μαθήματα φυσικής αγωγής στα γαλλικά σχολεία απέτυχαν. Ωστόσο, η αποτυχία της πρωτοβουλίας αυτής ακολουθήθηκε στενά από την ανάπτυξη μιας νέας ιδέας ; την αναγέννηση των αρχαίων Ολυμπιακών Αγώνων, υπό την μορφή μιας διεθνούς αθλητικής διοργάνωσης.

Ήταν ο διαιτητής στον πρώτο τελικό του γαλλικού πρωταθλήματος ράγκμπι που πραγματοποιήθηκε στις 20 Μαρτίου 1892, στο Racing Club de France και στο Stade Francais.

Πρόεδρος της Διεθνούς Ολυμπιακής Επιτροπής
Οι θερινοί Ολυμπιακοί Αγώνες του 1906 αναβίωσαν την ώθησή τους και οι Ολυμπιακοί Αγώνες έχουν θεωρηθεί ως η σημαντικότερη αθλητική διοργάνωση στον κόσμο.

Ο Coubertin δημιούργησε το μοντέρνο πένταθλο για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1912 και στη συνέχεια παραιτήθηκε από την προεδρία της ΔΟΕ μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1924 στο Παρίσι, που αποδείχθηκαν πολύ πιο επιτυχημένοι από την πρώτη προσπάθεια στην πόλη αυτή το 1900.

Τον διαδέχτηκε ως πρόεδρος το 1925 ο Βέλγος Henri de Baillet-Latour.

Προσωπική Ολυμπιακή επιτυχία
Ο Κουμπερτέν κέρδισε το χρυσό μετάλλιο λογοτεχνίας στους Θερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες του 1912 για το ποίημά του Ode to Sport ("Ωδή στον Αθλητισμό").

Προσωπική ζωή
Το 1895 ο Πιερ ντε Κουμπερτέν παντρεύτηκε την Marie Rothan, την κόρη οικογενειακών φίλων. Ο γιος τους Jacques (1896–1952) αρρώστησε μετά την υπερέκθεσή του στον ήλιο όταν ήταν μικρό παιδί. Η κόρη του Renee (1902–1968) υπέφερε από συναισθηματικές διαταραχές και δεν παντρεύτηκε ποτέ. Η Marie και ο Πιερ προσπάθησαν να παρηγορηθούν με δυο ανίψια αλλά αυτά τα τελευταία σκοτώθηκαν στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο. Ο Κουμπερτέν πέθανε από καρδιακή προσβολή στην Γενεύη της Ελβετίας στις 2 Σεπτεμβρίου 1937. Η Marie πέθανε το 1963.

Μετά τον θάνατό του και κατόπιν επιθυμίας του, η καρδιά του μεταφέρθηκε στην Αρχαία Ολυμπία, όπου και τάφηκε σε επιτύμβια στήλη που φέρει την ονομασία Μνημείο Ντε Κουμπερτέν.

Κληρονομιά
Το σλόγκαν των Ολυμπιακών Αγώνων Citius, Altius, Fortius (Faster, Higher, Stronger) προτάθηκε από τον Κουμπερτέν το 1894 και είναι το επίσημο σλόγκαν από το 1924. Ο Κουμπερτέν εμπνεύστηκε το σλόγκαν εμπνεύστηκε από τον Henri Didon OP, φίλο του Κουμπερτέν, κατά την διάρκεια μιας συγκέντρωσης φίλων στο Παρίσι το 1891.

Το μετάλλιο Πιερ ντε Κουμπερτέν (επίσης γνωστό ως μετάλλιο Κουμπερτέν ή μετάλλιο True Spirit of Sportsmanship) είναι ένα βραβείο που απονέμεται από την Διεθνή Ολυμπιακή Επιτροπή σε εκείνους τους αθλητές που επιδεικνύουν ένα πνεύμα αθλητισμού στους Ολυμπιακούς Αγώνες.

Αυτό το μετάλλιο θεωρείται από αρκετούς αθλητές και θεατές ως το ανώτερο βραβείο που ένας αθλητής των Ολυμπιακών Αγώνων μπορεί να λάβει ενώ θεωρείται ακόμα μεγαλύτερο από ένα χρυσό μετάλλιο. Η Διεθνής Ολυμπιακή Επιτροπή θεωρεί αυτό το μετάλλιο ως την ύψιστη τιμή.

Ένας μικρός πλανήτης, ο 2190 Κουμπερτέν, ανακαλύφθηκε το 1976 από τον σοβιετικό αστρονόμο Nikolai Stepanovich Chernykh και έλαβε το όνομα του Κουμπερτέν.

Η οδός όπου βρίσκεται το Ολυμπιακό Στάδιο στο Μόντρεαλ (το οποίο φιλοξένησε τους Θερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες του 1976) πήρε το όνομα του Πιερ ντε Κουμπερτέν και έδωσε στο στάδιο την διεύθυνση 4549 Pierre de Coubertin Avenue.

Είναι το μοναδικό Ολυμπιακό Στάδιο στον κόσμο που βρίσκεται σε μια οδό που φέρει το όνομα του Κουμπερτέν. Υπάρχουν επίσης δυο σχολεία στο Μόντρεαλ που φέρουν το όνομα του Πιερ ντε Κουμπερτέν.

Ο Louis Jourdan ενσάρκωσε τον Κουμπερτέν στην μίνι σειρά του NBC, The First Olympics: Athens 1896 (1984).

Το 2007, ο Κουμπερτέν μπήκε στην Λεωφόρο της Δόξας IRB Hall of Fame για τις υπηρεσίες του στο ράγκμπι.

 

 

Ερρίκος ο Θαλασσοπόρος

Ο ινφάντης Ερρίκος της Πορτογαλίας, δούκας του Βιζέου, περισσότερο γνωστός ως Ερρίκος ο Θαλασσοπόρος από τον Οίκο των Αβίς , ήταν σημαντική προσωπικότητα της πορτογαλικής πολιτικής του 15ου αιώνα και των πρώτων ημερών της Πορτογαλικής Αποικιακής Αυτοκρατορίας. Ήταν επίσης μία από τις διασημότερες μεσαιωνικές φυσιογνωμίες που δραστηριοποιήθηκε στον τομέα των ναυτικών εξερευνήσεων. (Infante Dom Henrique de Avis, 4 Μαρτίου 1394 – 13 Νοεμβρίου 1460)

Γεννήθηκε στο Πόρτο. Ήταν ο τρίτος γιος του βασιλιά της Πορτογαλίας Ιωάννη Α΄ του μέγα, του ιδρυτή της Δυναστείας των Αβίς και της Φιλίππης του Λάνκαστερ, κόρης του Ιωάννη της Γάνδης. Σε ηλικία 21 ετών ενθάρρυνε τον πατέρα του να κατακτήσει την Θέουτα, λιμάνι στην βόρεια Αφρική, από το οποίο πειρατές έκαναν επιθέσεις στην Ιβηρική καταστρέφοντας τις ακτές.

Η κατάκτηση της Θέουτα, πόλης στρατηγικής σημασίας για την χώρα του, δημιούργησε το ενδιαφέρον να εξερευνήσει την Μαυριτανία και τις Αφρικανικές ακτές νότια του Μαρόκου.

Στην σχολή του στην χερσόνησο του Σάγκρες συγκέντρωσε ναυτικούς οδηγούς και χάρτες. Περιγράφεται σαν χαρακτήρας καλοκάγαθος, ήρεμος, με διάθεση πάντοτε να προσφέρει. Το 1419 διορίστηκε από τον πατέρα του κυβερνήτης της Αλγκάρβε.

Τα πλοία εκείνη την εποχή ήταν βαριά και αργά ακατάλληλα για τις εξερευνήσεις που ήθελε να κάνει στον ωκεανό, γι' αυτό ο Ερρίκος ο θαλασσοπόρος δημιούργησε έναν νέο τύπο πλοίου πιο ελαφρύ και ευκίνητο, την καραβέλα.

Ο Ερρίκος διορίστηκε ισόβια διοικητής του τάγματος των εναπομείναντων Ναϊτών ιπποτών και έβαλε σαν πρώτο βασικό στόχο του να κατακτήσει τα Κανάρια νησιά που είχαν ανακαλύψει οι Πορτογάλοι από το 1346.

Ο αδελφός του, βασιλιάς Εδουάρδος, του δώρησε όλους τους ναυτικούς χάρτες και πληροφορίες που είχε στην διάθεση του Ερρίκου για να τον βοηθήσουν στο ταξίδι που ήθελε να κάνει στο νοτιότερο σημείο του τότε γνωστού κόσμου, το ακρωτήρι Μπογιαδόρ.

Όταν πέθανε ο Εδουάρδος, ο Ερρίκος υποστήριξε τον αδελφό του Πέτρο στην προσπάθεια του να αναλάβει την αντιβασιλεία για λογαριασμό του ανήλικου ανιψιου του.

Ναυτικές εξερευνητικές επιχειρήσεις
Στη διάρκεια της αντιβασιλείας του Πέτρου (1439 – 1448) πραγματοποίησε εποικισμό στις Αζόρες. Στην Αλγκάρβε δημιούργησε μια πόλη, την Τερσαναμπάλ, που την χρησιμοποίησε σαν το επίκεντρο των ναυτικών του εξερευνητικών αποστολών στην Μαυριτανία, και μετέφερε στην πόλη του Λάγκος πολυάριθμους Αφρικάνους σκλάβους και αγαθά.

Την πόλη του Λάγκος την έκανε κέντρο δουλεμπορίου, ενώ παράλληλα δημιούργησε εκεί το νέο ναυτικό του λιμάνι για τις εξερευνήσεις στην Αφρική. Τα ταξίδια γίνονταν με μικρές καραβέλες κατά μήκος της ακτής, ενώ τις νύχτες αποβιβάζονταν στις ακτές.

Περί το 1420 ο Ερρίκος με τους άντρες του εποίκησαν την νήσο Μαδέρα, στην συνέχεια ανακάλυψαν τις Αζόρες (1427) και τις εποίκησαν (1430). Το 1434 αποφάσισαν να περάσουν το ακρωτήρι Μπογιαδόρ, επικίνδυνο εγχείρημα, γιατί το συγκεκριμένο ακρωτήρι θεωρείτο το τέλος του κόσμου εκείνη την εποχή.

Τα κατάφερε μετά από πολλές αποτυχημένες προσπάθειες που κράτησαν μια δεκαετία. Ακολούθησε (1437) η αποτυχημένη εκστρατεία στην Ταγγέρη, όπου ο μικρότερος αδελφός του, Φερνάντο, δόθηκε σαν όμηρος στους μουσουλμάνους για να εκπληρωθούν οι όροι της ειρήνης και πέθανε στην αιχμαλωσία σε άθλιες συνθήκες.

Οι μουσουλμάνοι δεν κράτησαν τους όρους της ειρήνης λεηλατώντας αργότερα πολλές Πορτογαλικές πόλεις.

Άνοιξε τον δρόμο στους ναυτικούς εξερευνητές
Τα επόμενα χρόνια της ζωής του ασχολήθηκε τόσο με ναυτικές εξερευνήσεις όσο και στην Πορτογαλία με την οργάνωση του Πανεπιστημίου της Λισαβόνας.

Την περίοδο (1452 – 1456) συνεργάστηκε με τους πάπες, που με δύο παπικές βούλες έδωσαν τα αποκλειστικά δικαιώματα του εμπορίου στη δυτική Αφρική στους Πορτογάλους βασιλιάδες και απαγόρευσαν σε ολα τα χριστιανό να την επισκεφθεί χωρίς την άδειά τους.

Τους μαύρους πολλές φορές τους χρησιμοποιούσαν σαν διερμηνείς με τους γηγενείς κατοίκους στις επόμενες περιοχές που είχαν σκοπό να ανακαλύψουν.