Άρθρα
Ναπολέων Ζέρβας, ήταν Έλληνας Στρατιωτικός, Κινηματίας, Ιδρυτής του ΕΔΕΣ και Πολιτικός
| 
| Εμφανίσεις: 943
Ναπολέων Ζέρβας
Ο Ναπολέων Ζέρβας, ήταν Έλληνας Στρατιωτικός, Κινηματίας, Ιδρυτής του ΕΔΕΣ και Πολιτικός. (Άρτα, 17 Μαΐου 1891 - Αθήνα, 10 Δεκεμβρίου 1957)
Γεννήθηκε τον Ιανουάριο του 1891 στην Άρτα. Προερχόταν από την ιστορική φάρα των Ζερβαίων, που πρωτοστάτησε στους αγώνες του Σουλίου την εποχή του Αλη πασά, αλλά και σαν οπλαρχηγοί στην επανάσταση του 1821. Πατέρας του ο Νικόλαος Ζέρβας, είχε λάβει μέρος στον απελευθερωτικό αγώνα των Κρητών από τους Τούρκους, το 1897. Το 1909 ξεσπά το κίνημα του «Στρατιωτικού Συνδέσμου» από ανώτερους αξιωματικούς του Ελληνικού στρατού, με στόχο την ανάληψη της πρωθυπουργίας από τον Ελευθέριο Βενιζέλο, ώστε να ξεπλυθεί η ντροπή του ατυχούς πολέμου και να επέλθει μιά πολιτική και στρατιωτική αλλαγή.
Ο Ζέρβας μέσα σ΄αυτό το κλίμα εντάσσεται το 1910 σαν εθελοντής στο στράτευμα. Ήταν φανατικός βενιζελικός και δημοκράτης. Ως εκ τούτου αντιπαθούσε τον θεσμό της Βασιλείας για ιδεολογικούς λόγους αλλά και για λόγους προσωπικής αντιπάθειας με τον Κωνσταντίνο τον Ά. Συμμετέχει στους Βαλκανικούς πολέμους του 1912-13, όπου απελευθερώνεται μεταξύ άλλων και η πατρίδα του, η Ήπειρος.
Διακρίνεται από την πρώτη στιγμή στο πεδίο της μάχης για το θάρρος και την τόλμη του και τραυματίζεται την 21η Ιουνίου 1913, στη μάχη του Κιλκίς, «διά πυροβόλου όπλου, υποστάς τραύμα διαμπερές...». Θα διακομισθεί για ένα περίπου μήνα στο Στρατιωτικό νοσκομείο της Λάρισας και κατόπιν θα προαχθεί «επ’ ανδραγαθία» στο βαθμό του Ανθυπασπιστή.
Το 1916 συμμετέχει στο κίνημα της «Εθνικής Αμύνης» και διατελεί υπασπιστής του Ελευθερίου Βενιζέλου, για ένα διάστημα. Λαμβάνει μέρος στον Α΄ Παγκόσμιο πόλεμο, στο Μακεδονικό Μέτωπο, όπου διακρίνεται σε μάχες με Γερμανούς και Βούλγαρους. Οι διακρίσεις του στα πεδία των μαχών είναι συνεχείς, για τον λόγο αυτό προαγόταν πάντοτε «επ΄ανδραγαθία». Το 1921 αρνείται μαζί με άλλους αξιωματικούς να τεθεί κάτω από τις διαταγές του βασιλιά Κωνσταντίνου και μεταβαίνει οικειοθελώς στην Κωνσταντινούπολη, όπου οι βενιζελικοί αξιωματικοί ιδρύουν την «Εθνική Άμυνα Κωνσταντινουπόλεως». Επανέρχεται στην Ελλάδα, μετά την επανάσταση των Πλαστήρα, Γονατά, Φωκά και κατατάσσεται στο στράτευμα με τον βαθμό του Ταγματάρχη.
Το 1925 στη δικτατορία Πάγκαλου διορίζεται Φρούραρχος της Αθήνας ενώ παράλληλα ορίζεται διοικητής του Ά Τάγματος Δημοκρατικής Φρουράς. Την επόμενη χρονιά ανατρέπεται ο Θεόδωρος Πάγκαλος, με συμβολή των διοικητών των δύο ταγμάτων Δημοκρατικής Φρουράς, Ζέρβα και Ντερτιλή και αναλαμβάνει ο Γεώργιος Κονδύλης. Παρόλα αυτά, ένα μήνα μετά, τον Σεπτέμβριο του 1926, ο Κονδύλης σαν Πρωθυπουργός θα απαιτήσει από τους Ζέρβα και Ντερτιλή την διάλυση των Ταγμάτων. Η άρνησή τους θα οδηγήσει σε αιματηρές συγκρούσεις στο κέντρο της Αθήνας μεταξύ των δυνάμεων των δύο πλευρών, με αποτέλεσμα την ήττα των ταγμάτων Δημοκρατικής Φρουράς και τη σύλληψη των διοικητών τους. Ο Ναπολέων Ζέρβας και ο Βασίλειος Ντερτιλής, μετά από δίκη στο Στρατοδικείο Αθηνών καταδικάστηκαν σε ισόβια δεσμά και έμειναν στη φυλακή μέχρι τον Οκτώβριο του 1928, όταν και αμνηστεύτηκαν από την κυβέρνηση του Ελευθερίου Βενιζέλου. Ακολούθως ο Ζέρβας αποστρατεύεται με τον βαθμό του Αντισυνταγματάρχη.
Το όνομά του ενεπλάκη μετά από λίγα χρόνια και στο κίνημα του Μαρτίου του 1935, που στόχευε στην εγκαθίδρυση «βενιζελικής δικτατορίας», υπό την αιγίδα του Νικόλαου Πλαστήρα. Η αποτυχία του κινήματος ωστόσο δεν πτόησε τους πρωταγωνιστές του, ανάμεσά τους και τον Ζέρβα. Το 1936 ο Ιωάννης Μεταξάς επιβάλει το καθεστώς της 4ης Αυγούστου. Από τότε σκοπός του κινήματος ορίζεται η ανατροπή του Μεταξά.
Αρχηγός του κινήματος ήταν ο Πλαστήρας, ο οποίος όμως ήταν αυτοεξόριστος στη Νίκαια της Γαλλίας από το 1933. Συνδετικός κρίκος του στην Ελλάδα ήταν –μεταξύ άλλων- ο Ναπολέων Ζέρβας, αν και οι σχέσεις τους δεν ήταν οι καλύτερες. Ο πυρήνας αυτός αποτέλεσε την αρχή του Εθνικού Δημοκρατικού Ελληνικού Συνδέσμου (ΕΔΕΣ) και στόχευε βεβαίως στην ανατροπή τόσο του Ιωάννη Μεταξά όσο και του Βασιλέως Γεωργίου Β΄. Οι ενέργειες των μελών του ΕΔΕΣ, αν και ήταν πολλές δεν κατάφεραν να πραγματοποιήσουν τους στόχους τους. Τα γεγονότα φαίνεται πως τους πρόλαβαν. Το ΟΧΙ του Μεταξά και ο Ελληνοιταλικός πόλεμος, έθεταν σαν προτεραιότητα την ενότητα όλων των Ελλήνων.
Ο Ζέρβας θα επιδιώξει να επιστρέψει στο στράτευμα για να πολεμήσει στο μέτωπο. Η απάντηση του καθεστώτος της 4ης Αυγούστου ήταν αρνητική. Η αντίδραση του Ζέρβα, σύμφωνα με μαρτυρίες, ήταν να ξεσπάσει σε κλάματα. Τελικά, τον Απρίλιο του '41 συνελήφθη και οδηγήθηκε στις φυλακές Μακρυγιάννη, για δύο περίπου βδομάδες. Ο λόγος ήταν πως το καθεστώς φοβόταν τον ρόλο και τον σκοπό του Ζέρβα. Ήδη από τον Φεβρουάριο της ίδια χρονιάς, ο Ζέρβας είχε εκτεταμένες επαφές με τον Άντονυ Ήντεν και τον ναύαρχο Τέρλ στην Αθήνα ώστε να πείσει τους Βρετανούς για την διεξαγωγή ανταρτοπολέμου, ως πιό αποφασιστικού και χρήσιμου τρόπου διεξαγωγής πολέμου απέναντι στον πανίσχυρο γερμανικό στρατό. Ήταν ως εκ τούτου, ο πρώτος που αντιλήφθηκε την σημασία του ανταρτοπολέμου. Μάλιστα, παρέδωσε τον Μάρτη λίστα στους Βρετανούς, με ονόματα γερμανόφιλων αξιωματικών, στα οποία συμπεριλαμβανόταν και αυτό του Γεωργίου Τσολάκογλου.
Ο ΕΔΕΣ πλέον άλλαζε σκοπό. Από την ανατροπή του Βασιλιά και της 4ης Αυγούστου, έθετε πλέον ως στόχο την καταπολέμηση των κατοχικών δυνάμεων. Ο Ζέρβας ήταν ο ιθύνων νούς και ο οργανωτής της όλης προσπάθειας, καθώς ο επίτιμος αρχηγός της οργάνωσης, Νικόλαος Πλαστήρας δεν συμφωνούσε τόσο με την άμεση έναρξη αντάρτικου αγώνος. Ο Ζέρβας όμως επέμεινε και βρήκε σύμμαχό του, τον απεσταλμένο του Πλαστήρα, Κομνηνό Πυρομάγλου. Το καταστατικό του ΕΔΕΣ είχε συνταχθεί ήδη από τον Ιούνιο του '41, από τον ίδιο τον Ζέρβα, αλλά αναλυτικά παρουσιάστηκε επίσημα την 9η Σεπτεμβρίου της ίδιας χρονιάς.
Ο σκοπός της οργάνωσης ήταν πρωτίστως ο απελευθερωτικός αγώνας αλλά και οι μεταπελευθερωτικές πολιτικές εξελίξεις. Ως προς τις πολιτικές εξελίξεις, ήταν ένα ριζοσπαστικό πρόγραμμα που στόχευε «να εγκαθιδρύση εις την Ελλάδαν το δημοκρατικόν πολίτευμα, σοσιαλιστικής μορφής...». Με την εξαγγελία του καταστατικού, άρχισαν και οι πρώτες ενέργειες του ΕΔΕΣ. Βεβαίως οι Ιταλοί και οι Γερμανοί ενημερώθηκαν για την οργάνωση και συνέλαβαν τον Ζέρβα, την περίοδο Σεπτεμβρίου '41 – Ιουλίου 1942, πέντε φορές. Την τελευταία ενημερώθηκε από αξιωματικό της Γκεστάπο, ότι γνώριζαν τις ενέργειές του και ότι με τα πρώτα στοιχεία που θα έβρισκαν θα τον εκτελούσαν.5 Ο λόγος αυτός σε συνδυασμό με την αινιγματική στάση του αμφιλεγόμενου πράκτορα των Βρετανών, Κουτσογιαννόπουλου, θα τον αναγκάσουν να επισπεύσει την άνοδό του στο βουνό. Ξημερώματα της 23ης Ιουλίου του 1942, μαζί με τους Μυριδάκη, Κωτσάκη, Παπαδάκη και Πυρομάγλου αναχωρούν με προρορισμό αρχικά τον Βάλτο και αργότερα την Ήπειρο.
Οι πρώτες μέρες στο βουνό θα είναι δυσάρεστες. Αφενός οι Βρετανοί δεν τον ενισχύουν με ρίψεις, αφετέρου οι κάτοικοι του Βάλτου του δημιουργούν προβλήματα φοβούμενοι αντίποινα των Ιταλών. Παρά τις αντιξοότητες, ο Ζέρβας και οι πρώτοι αντάρτες του δίνουν την πρώτη μεγάλη νικηφόρα μάχη με τους Ιταλούς στα τέλη Οκτωβρίου. Λίγες βδομάδες αργότερα, ο Ζέρβας συναντάται με την Βρετανική Συμμαχική Αποστολή, που πρόσφατα είχε φτάσει στην Ελλάδα, και δέχεται να συνεισφέρει στην ανατίναξη της γέφυρας του Γοργοποτάμου. Η ενέργεια αυτή του Ζέρβα θα αλλάξει την εικόνα που είχαν γι΄αυτόν οι Βρετανοί, ενώ παράλληλα θα παρασύρει στην επιχείρηση και τις δυνάμεις του Άρη Βελουχιώτη. Ξημερώματα της 25ης – 26ης Νοεμβρίου 1942, η γέφυρα ανατινάζεται και γράφεται στην Ιστορία μιά μεγαλειώδης σελίδα του Ελληνικού αντάρτικου. Ο Ναπολέων Ζέρβας, σαν αρχηγός της επιχείρησης, θα επικηρυχθεί λίγο αργότερα από τους Ιταλούς με 100.000.000 δραχμές. Παράλληλα, όμως με την επιτυχία αυτή ξεκινά αμέσως μετά τον Γοργοπόταμο, μια περίοδος ανταγωνισμού των δύο κυριώτερων οργανώσεων, του ΕΛΑΣ και του ΕΔΕΣ.
Ο ΕΛΑΣ θέτει σε εφαρμογή σχέδιο προσάρτησης ή διάλυσης όσων οργανώσεων δεν συμφωνούσαν μαζί του. Η λογική της ηγεσίας του ήταν πως η εθνική ενότητα έπρεπε να εφαρμοσθεί μέσα από τις τάξεις του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ.1 Έτσι, ξεκινά μιά περίοδος σταδιακής εφαρμογής του σχεδίου αυτού με πιο προσεκτικό τρόπο (Δεκέμβριος 1942-Σεπτέμβριος 1943) απέναντι στον ΕΔΕΣ, στην ΕΚΚΑ και σε άλλες οργανώσεις. Η στάση του Ζέρβα ήταν αναγκαστικά υποχωρητική, ελέω των συμβουλών του Έντυ Μάγιερς, ώστε να αποφευχθεί ο εμφύλιος.2 Στο διάστημα αυτό, η Βρετανική πολιτική μέσω του Γουντχάουζ, εκμεταλλευόμενη την επιθετική στάση του ΕΛΑΣ, ουσιαστικά εξαναγκάζει τον Ζέρβα να στραφεί προς τον Βασιλιά και να αλλάξει εν μέρει τους μεταπελευθερωτικούς αρχικούς σκοπούς του ΕΔΕΣ.
Ωστόσο, αυτή η ενέργεια του Ζέρβα δεν σήμαινε ότι ουσιαστικά ο ίδιος και η οργάνωσή του αποκήρυταν τις δημοκρατικές απόψεις τους. Δεν ήταν παρά μια κίνηση, μια υποχώρηση που κατά ανάγκη γινόταν, προκειμένου ο ΕΔΕΣ να ισχυροποιήσει τη θέση του έναντι του ΕΑΜ. Αν οι Βρετανοί του ζητούσαν να αναιρέσει αυτή του την ενέργεια, θα δεχόταν πολύ ευχάριστα τη συμβουλή τους. Το καλοκαίρι του ’43, οι δυνάμεις του ΕΔΕΣ θα συμμετάσχουν στην επιχείρηση «Ζώα» και θα προκαλέσουν μεγάλα προβλήματα στους Ιταλούς. Οι επιθετικές ενέργειες κατά πολύ μεγαλύτερων δυνάμεων του εχθρού, μαζί με τα σαμποτάζ στην περιοχή της Ηπείρου και του Αγρινίου θα προσφέρουν μεγάλες υπηρεσίες στη Συμμαχική Αποστολή. Οι αναφορές των Βρετανών συνδέσμων για τη δράση των ανταρτών του Ζέρβα, θα προκαλέσουν τον θαυμασμό του Αρχιστράτηγου της Μέσης Ανατολής, Ουίλσον.
Παρόλα αυτά, ο εμφύλιος φούντωσε τον Οκτώβριο του 1943, χωρίς να ευθύνεται για αυτό ο Ζέρβας. Οι επιθέσεις του ΕΛΑΣ πολλές φορές ήταν ταυτόχρονες μ’ αυτές των Γερμανών και λίγο έλειψαν να διαλύσουν τον ΕΔΕΣ. Οι Γερμανοί έστρεψαν όλες τις δυνάμεις τους προς την περιοχή του Βουλγαρελίου, όπου έδρευε το αρχηγείο του Ζέρβα και επεδίωκαν την οριστική διάλυσή του.6 Την ίδια στιγμή, ο ΕΛΑΣ έθετε σαν προτεραιότητά του τον πόλεμο κατά του ΕΔΕΣ και όχι κατά των Γερμανών. 
Τελικά, οι δύο οργανώσεις από τα τέλη Νοεμβρίου του 1943 μέχρι τον Φεβρουάριο του '44, όπου υπεγράφη η συμφωνία της Πλάκας που τερμάτιζε τον εμφύλιο, αφοσιώθηκαν στο μεταξύ τους αγώνα ξεχνώντας ότι ο κατακτητής δεν είχε αποχωρήσει. Από τον Φλεβάρη του 1944 μέχρι τα τέλη Ιουνίου, η ανταρτική δραστηριότητα δεν ήταν έντονη κατά του κοινού εχθρού, λόγω ξεκάθαρης διαταγής του Στρατηγείου Μέσης Ανατολής.
Ο αρχηγός του ΕΔΕΣ μάλιστα, στις αρχές του 1944, απευθύνθηκε στο ΣΜΑ, όπου ζητούσε να ξεκαθαρίσουν οι σύμμαχοι αν επιθυμούσαν επιθετική ή αμυντική στάση έναντι των Γερμανών. Οι οδηγίες του Καίρου έκαναν λόγο για αποκλειστικά αμυντική στάση. Έτσι, ο αρχηγός του ΕΔΕΣ αρχίζει την ανασυγκρότηση των δυνάμεών του καθώς και την ίδρυση νέων Μεραρχιών, που αργότερα θα απελευθερώσουν πολλές πόλεις της Ηπείρου από τους Γερμανούς και τους συνεργάτες τους Τσάμηδες.
Τα γερμανικά αρχεία της Υπηρεσίας Ψυχολογικού πολέμου των Γερμανών (I/C), παρουσιάζουν -την εποχή αυτή- τον Ζέρβα ώς «ουδέτερο έναντι των Γερμανικών δυνάμεων και απόλυτα φιλικό έναντι των Βρετανών». Μάλιστα κάνουν λόγο για «συμφωνία κυρίων», με τη λογική της αποχής από επιθετικές ενέργειες μεταξύ των. Μάλιστα, η ΕΑΜική πλευρά καθώς και η ιστοριογραφία αυτής, εκμεταλλευόμενες τις αναφορές αυτές των γερμανικών εγγράφων, δεν δίστασαν να προπαγανδίσουν τη «συνεργασία» αυτή. Οι κατηγορίες αυτές ωστόσο φαίνονται ότι περισσότερο αποτελούν «κομμουνιστική προπαγάνδα» παρά ιστορική πραγματικότητα, τουλάχιστον με τον τρόπο που παρουσιάζονται.
Ο Κρις Γουντχάουζ σε λόγο του για την Εθνική Αντίσταση, τον Οκτώβριο του 1984, στην Αθήνα για την ίδια περίοδο είχε επισημάνει: «Ο Ζέρβας επέτρεψε στους Γερμανούς να υποθέσουν ότι δεν θα παιρνε την πρωτοβουλία να τους επιτεθεί, αλλά μόνο σε μιά εποχή που είχε πάρει διαταγές από το στρατηγείο μας να μην αναλάβει επιθετικές επιχειρήσεις – με άλλους λόγους προτού αρχίσει η Επιχείρηση Κιβωτός του Νώε».
Τελικώς από την 25η Ιουνίου και μετά αρχίζουν επιθετικές επιχειρήσεις των δυνάμεων του ΕΔΕΣ κατά των Γερμανοτσάμηδων. Οι εντολές για επιθετικές ενέργειες είχαν δοθεί από το ΣΜΑ προς όλες τις αντιστασικές οργανώσεις. Οι μάχες της Παραμυθιάς (26 Ιουνίου), της Πάργας (29 Ιουνίου), της Πρέβεζας (5-14 Ιουλίου) καθώς και της Μενίνας (17-18 Αυγούστου) αποτελούν τις κυριώτερες του ΕΔΕΣ. Τα αποτελέσματά τους προκάλεσαν πολλά προβλήματα στους Γερμανούς, διέσωσαν την Ήπειρο από τις αυτονομιστικές βλέψεις των Τσάμηδων ενώ αποτέλεσαν σελίδες ένδοξης ιστορίας του ΕΔΕΣ και ισχυροποίησαν ακόμα περισσότερο την αντιστασιακή αίγλη της οργάνωσης στον ελληνικό πληθυσμό.
Κατά το φθινόπωρο του '44, την ώρα που οι Γερμανοί αποχωρούσαν ο Ζέρβας διέταξε τους άνδρες του «... Κτυπάτε τους Γερμανούς ημέρα και νύκτα. Εκδικηθείτε τα δεινά της Πατρίδος και δοξάσατε τα Ελληνικά όπλα και πάλιν». Αποτέλεσμα των έντονων επιχειρήσεων των δυνάμεων του ΕΔΕΣ προς τους Γερμανούς ήταν το τηλεγράφημα του Στρατηγείου Μέσης Ανατολής προς τον αρχηγό του ΕΔΕΣ: «Αι πρόσφατοι επιχειρήσεις σας κατεπόνησον τον εχθρόν και εμπόδισαν την υποχώρησή του. Συγχαρητήρια. Εξαίρετα. Εξακολουθείστε πίεσιν ακαταπαύστως μέχρι τελικής ήττης Γερμανών».
Η απελευθέρωση της Ελλάδας τον Οκτώβριο του 1944 δυστυχώς δεν αποτέλεσε τον τέλος του πολέμου. Με ευθύνη όλων των πλευρών και των παρατάξεων οδηγηθήκαμε στον αιματηρό Δεκέμβρη, όπου ο ΕΛΑΣ προσπάθησε μέσα από έναν ακόμη αιματηρό εμφύλιο να επιβάλει την δική του εξουσία. Ένας από τους λόγους που τελικά δεν το κατάφερε – και που μας ενδιαφέρει στην ανάρτηση αυτή- ήταν ότι στην Ήπειρο υπήρχε ο ΕΔΕΣ. Έτσι, απεστάλη για την διάλυσή του ο Άρης Βελουχιώτης και ο Στέφανος Σαράφης μαζί με επίλεκτες και έμπειρες δυνάμεις του ΕΛΑΣ. Οι δυνάμεις αυτές αν κατευθύνονταν προς την Αθήνα ίσως η εξέλιξη της ιστορίας να ήταν σήμερα διαφορετική. Εν τέλει, η ήττα του ΕΛΑΣ τον Δεκέμβρη οδήγησε στη Βάρκιζα. Τότε αποστρατεύθηκαν και οι δυνάμεις του ΕΔΕΣ.
Ο Ναπολέων Ζέρβας από το 1945 ασχολήθηκε με την πολιτική. Στις 15 Φεβρουαρίου του 1945 ο Ζέρβας θα πολιτευτεί και θα ιδρύσει το Εθνικόν Κόμμα Ελλάδος (ΕΚΕ). Στις εκλογές της 31 Μαρτίου 1946 το ΕΚΕ εξέλεξε 22 βουλευτές. Στις εκλογές της 5ης Μαρτίου 1950 το ΕΚΕ πήρε το 3,65% κ εξέλεξε 7 βουλευτές.
Στις εκλογές του 1952, ενώ το ΕΚΕ είχε ενσωματωθεί στο κόμμα των Φιλελευθέρων, ο Ζερβας δεν κατόρθωσε να εκλεγεί βουλευτής. Διετέλεσε 4 φορές υπουργός, άνευ Χαρτοφυλακίου, Δημόσιας Τάξεως, Δημοσίων Έργων και Εμπορικής Ναυτιλίας. Συνοψίζοντας, μπορούμε να πούμε ότι ο Ναπολέων Ζέρβας ήταν μιά έντονη και ενδιαφέρουσα προσωπικότητα. Εξαίρετος και έμπειρος στρατιωτικός, με πολλές διακρίσεις στα πεδία των μαχών. Απόγειο της προσωπικής του δόξας αποτέλεσε η εποποιία του ΕΔΕΣ την περίοδο 1941-1944.
Στην πολιτική δεν κατάφερε πολλά πράγματα. Ο φίλος και στενός συνεργάτης του, Ηρακλής Πετιμεζάς, σε ένα άρθρο του στην εφημερίδα «Ακρόπολη» είχε σκιαγραφήσει την προσωπικότητα του στρατηγού. Παρουσιάζω ένα μέρος του, που κατά την γνώμη μου συνοψίζει σε λίγες γραμμές το πορτραίτο του Ναπολέοντα Ζέρβα: «... Ο Ζέρβας ήταν άνθρωπος των δυσχερών ωρών και των ανωμάλων περιστάσεων. Όπως και οι περισσότεροι από τους τότε αντιστασιακούς που αναδείχτηκαν. Δεν ήταν άνθρωπος για τα συνηθισμένα έργα, για τα λημνάζοντα ύδατα της ρουτίνας και ομαλότητας. Μέσα στα μεγάλα κύματα των τρικυμισμένων εποχών βρισκόταν στο στοιχείο του. Ήταν ο δυναμικότερος στρατιωτικός του 1941 και ο ικανότερος για τις χαλεπές ημέρες που πλησίαζαν και στις οποίες διακρίθηκαν όλοι όσοι πραγματικά τότε κάτι άξιζαν. Αυτός ήταν ο Ζέρβας...».
Περισσότερες πληροφορίες για τον Ναπολέων Ζέρβα ΕΔΩ
Μένης Κουμανταρέας, ήταν από τους σπουδαιότερους έλληνες πεζογράφους, γνωστός στο ευρύ κοινό από το μυθιστόρημά του "Η φανέλα με το 9", που μετέφερε στη μεγάλη οθόνη ο Παντελής Βούλγαρης το 1988
| | Εμφανίσεις: 889
Μένης Κουμανταρέας
1931 – 2014
Ο Μένης Κουμανταρέας, ήταν από τους σπουδαιότερους έλληνες πεζογράφους, γνωστός στο ευρύ κοινό από το μυθιστόρημά του "Η φανέλα με το 9", που μετέφερε στη μεγάλη οθόνη ο Παντελής Βούλγαρης το 1988.
Ο Αριστομένης Κουμανταρέας γεννήθηκε στις 17 Μαΐου 1931 στην Αθήνα και ήταν γιος του τραπεζικού και χρηματιστή Αντώνη Κουμανταρέα.
Το 1948 έζησε για έξι μήνες κοντά στον αδερφό του πατέρα του στο Λονδίνο, όπου ήρθε σε επαφή με την εκεί πολιτιστική κίνηση. Τον επόμενο χρόνο αποφοίτησε από το Πρότυπο Λύκειο Αθηνών και τη συνέχεια σπούδασε νομικά και φιλολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, χωρίς να ολοκληρώσει τις σπουδές του.
Υπηρέτησε τη στρατιωτική του θητεία στο ναυτικό ως υποκελευστής και στη συνέχεια εργάστηκε για είκοσι χρόνια ως υπάλληλος σε ναυτιλιακές και ασφαλιστικές εταιρειών.
Στα γράμματα πρωτοεμφανίστηκε το 1961, με μεταφράσεις έργων των Αλμπέρτο Μοράβια, Έρνεστ Χέμινγουεϊ και Τζέιμς Τζόις, στο περιοδικό «Ταχυδρόμος». Το πρώτο βιβλίο, η συλλογή διηγημάτων «Τα μηχανάκια», κυκλοφόρησε το 1962 και περιλαμβάνει ιστορίες καταπιεσμένων εφήβων της εποχής, που αναζητούν διέξοδο στις παρορμήσεις και τα όνειρά τους.
Κατά τη διάρκεια της απριλιανής δικτατορίας πήρε μέρος στην αντιστασιακή έκδοση «Δεκαοχτώ Κείμενα» και οδηγήθηκε τρεις φορές σε δίκη για το δεύτερο βιβλίο του «Το αρμένισμα», που είχε τιμηθεί με κρατικό βραβείο διηγήματος. Το 1969 αποδέχθηκε υποτροφία του ιδρύματος «Φορντ», η οποία συνετέλεσε στην ολοκλήρωση του μυθιστορήματός του «Βιομηχανία Υαλικών» και το 1972 σπούδασε με υποτροφία στο Βερολίνο για έξι μήνες.
Το βιβλίο του «Δύο φορές Έλληνας», μία τοιχογραφία της ελληνικής κοινωνίας από το 1949 έως το 1990, αποτέλεσε μεγάλη εκδοτική επιτυχία το 2001. Κείμενά του δημοσιεύτηκαν σε πολλά λογοτεχνικά περιοδικά, όπως τα «Εκλογή», «Επιθεώρηση Τέχνης», «Τραμ», «Ηριδανός», «Ο Ταχυδρόμος», «Οδός Πανός», «Η Λέξη».
Τιμήθηκε τέσσερις φορές με το κρατικό βραβείο πεζογραφίας (1967 για το «Αρμένισμα», 1975 για τη «Βιοτεχνία Υαλικών», το 1997 για τη συλλογή « Η μυρωδιά τους με κάνει να κλαίω» και το 2002 για τον «Ωραίο Λογαχό»). Το 2001 έλαβε το βραβείο Blue Book για το μυθιστόρημά του «Ο ωραίος λοχαγός». Το 2008 η Ακαδημία Αθηνών τον τίμησε για το σύνολο του έργου του.
Έργα του μεταφράστηκαν στα αγγλικά, γαλλικά, ρωσικά γερμανικά, ενώ ο ίδιος μετέφρασε κυρίως αγγλοσάξωνες συγγραφείς. Υπήρξε ιδρυτικό μέλος της Εταιρείας Συγγραφέων και από το 1982 ως το 1986 διετέλεσε μέλος του Δ.Σ. της Εθνικής Λυρικής Σκηνή.
Το 1971 έγραψε το σενάριο της ταινίας του Παντελή Βούλγαρη «Το προξενιό της Άννας», ενώ τρία δικά του έργα μεταφέρθηκαν στο θέατρο, τη μικρή και τη μεγάλη οθόνη: «Κυρία Κούλα» (το 1983 στην τηλεόραση σε σκηνοθεσία Διαγόρα Χρονόπουλου και το 1987 στο θέατρο σε σκηνοθεσία Νίκου Μαστοράκη), «Τα Καημένα» (το 1987 για την τηλεόραση σε σκηνοθεσία Γιάννη Διαμαντόπουλου) και «Η φανέλα με το 9» (το 1988 για τον κινηματογράφο σε σκηνοθεσία Παντελή Βούλγαρη).
Ο Μένης Κουμανταρέας τοποθετείται χρονολογικά στη λεγόμενη δεύτερη μεταπολεμική γενιά της ελληνικής πεζογραφίας. Η γραφή του κινείται στα όρια ανάμεσα στον κοινωνικό ρεαλισμό με έμφαση στην απεικόνιση των αλλοτριωτικών κοινωνικών μηχανισμών και την ποιητική έκφραση του αισθήματος της φθοράς και της χαμένης αθωότητας της νεανικής ηλικίας.
Ο Μένης Κουμανταρέας βρέθηκε νεκρός στο διαμέρισμά του στην Κυψέλη τα ξημερώματα της 6ης Δεκεμβρίου 2014. Η αστυνομία αποδίδει τον θάνατό του σε εγκληματική ενέργεια.
Εργογραφία
Πεζογραφία
Τα μηχανάκια (Φέξης, 1962)
Το αρμένισμα (Κολλάρος, 1967)
Τα καημένα (Κέδρος, 1972)
Βιοτεχνία υαλικών (Κέδρος, 1975)
Η κυρία Κούλα (Κέδρος,1978)
Το κουρείο (Κέδρος, 1979)
Σεραφείμ και Χερουβείμ (Κέδρος, 1981)
Ο ωραίος λοχαγός (Κέδρος,1982)
Η φανέλλα με το εννιά (Κέδρος, 1986)
Πλανόδιος σαλπιγκτής (Κέδρος, 1989)
Η συμμορία της άρπας (Κέδρος, 1993)
Θυμάμαι τη Μαρία (Καστανιώτης, 1994)
Η μυρωδιά τους με κάνει να κλαίω (Κέδρος, 1996)
Δύο φορές Έλληνας (Κέδρος, 2001)
Nώε (Κέδρος, 2003)
Η γυναίκα που πετάει (Κέδρος, 2006)
Θυμάμαι την Μαρία (Καστανιώτης, 2007)
Το Show είναι των Ελλήνων (Κέδρος, 2008)
Σ’ ένα στρατόπεδο άκρη στην ερημιά (Κέδρος, 2009)
Ξεχασμένη φρουρά (Καστανιώτης, 2010)
Οι αλεπούδες του Γκόσπορτ (Κέδρος, 2011)
Ο θησαυρός του χρόνου (Πατάκης, 2014)
Μετάφραση
Χέρμαν Χέσε, Ντέμιαν (1961)
Κάρσον ΜακΚάλερς, Η μπαλάντα του λυπημένου καφενείου (1969)
Γουίλιαμ Φόκνερ, Καθώς ψυχορραγώ (1970)
Λιούις Κάρολ, Η Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων (1972)
Γκέοργκ Μπίχνερ, Λεντς (1977)
Χέρμαν Μέλβιλ,, Μπάρτεμπλυ ο γραφιάς και άλλες ιστορίες (Οδυσσέας, 1980)
Φ.Σ. Φιτζέραλντ , Το πλουσιόπαιδο (1980, 1996)
Έρνεστ Χέμινγουεϊ, Οι φονιάδες (Κέδρος, 1995)
Ε.Α Πόε, Στη δίνη του Μάελστρομ (Κέδρος, 1995)
Χέρμαν Μέλβιλ, Τρεις απόκληροι. Μπάρτλεμπυ, ο γραφιάς. Ο βιολιστής. Τζίμυ Ρόουζ (Καστανιώτης, 2010).
Κώστας Τσάκωνας ήταν ηθοποιός του θεάτρου, του κινηματογράφου και της τηλεόρασης, περισσότερο γνωστός από τις κωμικές ταινίες του
| | Εμφανίσεις: 909
Κώστας Τσάκωνας
Ο Κώστας Τσάκωνας ήταν ηθοποιός του θεάτρου, του κινηματογράφου και της τηλεόρασης, περισσότερο γνωστός από τις κωμικές ταινίες του "Μάθε παιδί μου γράμματα", "Κλασική περίπτωση βλάβης" και "Η μεγάλη απόφραξη". (Αθήνα, 12 Οκτωβρίου 1943 - 4 Νοεμβρίου 2015)
Γεννήθηκε στις 12 Οκτωβρίου 1943 στην Αθήνα. Από 11 χρονών βγήκε στη βιοπάλη, ενώ παράλληλα φοιτούσε σε νυχτερινό σχολείο.
Ο Κώστας Τσάκωνας τελείωσε τη Διπλάρειο Σχολή με την ειδικότητα του Ηλεκτρολόγου Μηχανικού και φοίτησε στη Δραματική Σχολή του Λαϊκού Πειραματικού Θεάτρου του Λεωνίδα Τριβιζά και στη δραματική σχολή "Βεάκη".
Σταδιοδρομία
Η πρώτη του εμφάνιση στον κινηματογράφο έγινε με εντελώς τυχαίο τρόπο σε μια ταινία μικρού μήκους του Κώστα Ζυρίνη. Στην συνέχεια έπαιξε σε πολλούς πρωταγωνιστικούς ρόλους στον κινηματογράφο, το θέατρο αλλά και στην τηλεόραση. Χαρακτηριστικός ήταν ο ρόλος του στην ταινία "Μάθε παιδί μου γράμματα".
Στη συνέχεια έπαιξε πολλούς ρόλους στον κινηματογράφο, το θέατρο και στην τηλεόραση, δίπλα σε σπουδαίους κωμικούς ηθοποιούς, όπως Θανάσης Βέγγος, Σωτήρης Μουστάκας, Στάθης Ψάλτης και Κώστας Βουτσάς.
Τη δεκαετία του '80 έγινε ιδιαίτερα γνωστός, μέσα από τις βιντεοκασέτες, όπου είχε πρωταγωνιστικούς ρόλους. Στο θέατρο διακρίθηκε σε επιθεωρησιακούς ρόλους, που διακωμωδούσαν τα κόμματα εξουσίας της εποχής, ΠΑΣΟΚ και Νέα Δημοκρατία.
Ο ηθοποιός τραυματίστηκε σοβαρά το 2004 όταν ένα δέντρο έπεσε στο κεφάλι του, το 2010 έπαθε εγκεφαλικό και το 2014 διαγνώστηκε με καρκίνο στην ουροδόχο κύστη, κατόπιν δεν ήταν πλέον σε θέση να εργασθεί στο θέατρο.
Τα προβλήματα υγείας και η δυσχερής οικονομική του κατάσταση τον οδήγησαν να σκεφτεί να κάνει απεργία πείνας, ως ένδειξη διαμαρτυρίας το Πάσχα του 2011.
Τον τελευταίο χρόνο της ζωής του δεν μπορούσε να περπατήσει πάνω από 15 λεπτά την ημέρα. Αντιμετώπισε με αξιοπρέπεια τη σοβαρή κατάσταση της υγείας του, έχοντας αποταμιεύσει τα αναγκαία χρήματα για τα γεράματά του, όπως είχε δηλώσει.
Ο ίδιος ήθελε να βγει στο σανίδι, παρά την κατάσταση της υγείας του, αλλά στο μυαλό του γυρόφερνε μια φράση που του είχε πει ο Νίκος Σταυρίδης: "Ποτέ μη ζητήσεις να παίξεις και να λένε "τον καημένο, πώς κατάντησε...". Δεν πρέπει να σε βλέπουν και να σε λυπούνται. Ο ηθοποιός εκπέμπει φως, λάμψη, γέλιο, κλάμα. Όχι μιζέρια».
Θάνατος
Ο Κώστας Τσάκωνας άφησε στην Κόρινθο την τελευταία του πνοή το απόγευμα της Τετάρτης 4 Νοεμβρίου του 2015 σε ηλικία 72 χρονών.
Φιλμογραφία σαν ηθοποιός
1973 Λάβετε θέσεις
1974 Τα χρώματα της ίριδος
1978 Από που πάνε για τη χαβούζα
1980
Βέγγος ο τρελλός καμικάζι
Θανάση σφίξε κι άλλο το ζωνάρι
1981 Μάθε παιδί μου γράμματα
1983
Τι έχουν να δουν τα μάτια μου
Χούλιγκανς (Kάτω τα χέρια απ’ τα νιάτα!)
1984
Εθνική παπάδων
Θηλυκό θηριοτροφείο
Ρόδα τσάντα & κοπάνα Νο 3
Ροκάκιας την ημέρα... το βράδυ καμαριέρα
1985
Ιππότης της λιγούρας
Χωρίς μαλλί και γνώση
Επαγγελματίας οπαδός
Η γυναικάρα απ’ το Κιλκίς
Ο κυνηγός της χαμένης φαλάκρας
Πόντιος είμαι... αλλά κάνω θεραπεία
Ο προφήτης με την πυρηνική κεφαλή
1986
Οι Πόντιοι
Ο παπα...μαφίας
Επάγγελμα: Γυναίκα
Κερατάς και... δαρμένος
Μάθε παιδί μου μπάσκετ
Άλλες τον προτιμούν γουλί
Ο άνθρωπος από το Τσερνομπίλ
"Ο εξολοθρευτής ήταν... Πόντιος"
1987
Ο ψευδομάρτυρας
Λόρδαν ο βάρβαρος
Για μια χούφτα τούβλα
Κλασική περίπτωση βλάβης
Πόντιος είμαι ό,τι θέλω κάνω
Καθαρίζω για τη γυναίκα μου
Μας τάπαν κι άλλοι που την είχαν πιο μεγάλη
1988
Φαλακρός στόχος
Η μεγάλη απόφραξη
1989
Ο φακίρης
Ο τοκογλύφος
1990
Αθηναίοι
Ο κόμης Τσάκωνας
2000
Φτηνά τσιγάρα
2001
Η φούσκα
2011
Magic hour
Σεναριογράφος
1985 Πόντιος είμαι αλλά κάνω θεραπεία
1987 Μας τα 'παν κι άλλοι που την είχαν πιο μεγάλη
1988 Φαλακρός στόχος
Σπύρος Μαρινάτος, ήταν Έλληνας αρχαιολόγος και ακαδημαϊκός με σπουδαία ανασκαφική δραστηριότητα
| | Εμφανίσεις: 922
Σπυρίδων Μαρινάτος
Ο Σπύρος Μαρινάτος ήταν Έλληνας αρχαιολόγος και ακαδημαϊκός με σπουδαία ανασκαφική δραστηριότητα. (Ληξούρι, 4 Νοεμβρίου 1901 - Ακρωτήρι Θήρας, 1 Οκτωβρίου 1974)
Ο Σ. Μαρινάτος γεννήθηκε στο Ληξούρι της Κεφαλλονιάς στις 4 Νοεμβρίου του 1901 και πέθανε στον χώρο του ανασκαφών του προϊστορικού οικισμού του Ακρωτηρίου της Σαντορίνης την 1 Οκτωβρίου του 1974. Σπούδασε αρχαιολογία στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, από όπου αποφοίτησε το 1921. Το 1925 διορίστηκε Έφορος Αρχαιοτήτων Κρήτης. Κατά την περίοδο 1927-1929 έφυγε για μετεκπαίδευση στη Γερμανία.
Την περίοδο 1937-1939 ήταν διευθυντής Αρχαιοτήτων και Ιστορικών Μνημείων του Υπουργείου Παιδείας. Το 1939 εκλέχθηκε τακτικός καθηγητής της Αρχαιολογίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Το 1955 εκλέχθηκε τακτικό μέλος της Ακαδημίας Αθηνών. Την περίοδο 1955-1958 διετέλεσε για δεύτερη φορά διευθυντής Αρχαιοτήτων και Ιστορικών Μνημείων του Υπουργείου Παιδείας. Το 1958 εκλέχθηκε πρύτανης του Πανεπιστημίου Αθηνών. Το 1967 ανέλαβε τη Γενική Επιθεώρηση Αρχαιοτήτων.
Κατά την περίοδο 1967-1974 πραγματοποίησε ανασκαφές στο Ακρωτήρι της Σαντορίνης.
Το Σεπτέμβριο του 1967, στην αίθουσα διαλέξεων της ΕΣΗΕΑ, ο Σπ. Μαρινάτος έκανε μία ιστορική ανακοίνωση για το ανασκαφικό του έργο στη νήσο Θήρα:
"...Απεδείχθη ότι ευρισκόμεθα ενώπιον μεγάλου συγκροτήματος το οποίον περισσότερον φαίνεται να είναι ανάκτορον. Τα δωμάτια είναι πλήρη παντός είδους αρχαιοτήτων. Αφθονωτάτη είναι η ζωγραφική κεραμική. Ευρέθησαν σαφή ίχνη μεγάλου σεισμού, ο οποίος κατέρριψε τα οικοδομήματα προτού αρχίση η βροχή της κισήρεως και της τέφρας...".
Σύμφωνα με τον καθηγητή, τα ευρήματα (ανάκτορο μινωικής εποχής) επιβεβαιώνουν τη θεωρία του ότι ο μινωικός πολιτισμός καταστράφηκε το 1500 π.Χ., από γιγαντιαία έκρηξη του ηφαιστείου της Θήρας. Ο Σπ. Μαρινάτος οραματιζόταν να δημιουργήσει "ένα πρωτότυπον μουσείον-ανασκαφή όπου ο επισκέπτης θα βλέπη μίαν προϊστορικήν Πομπηίαν, όπως ήτο κατά την στιγμήν οπότε αποτόμως εκόπη το νήμα της ζωής της, κάποτε πέριξ του 1500 π.Χ.".
Την 1η Οκτωβρίου του 1974, ο Σπυρίδων Μαρινάτος πέθανε σε δυστύχημα στη λεγόμενη «Τριγωνική Πλατεία», στον χώρο των ανασκαφών του προϊστορικού οικισμού του Ακρωτηρίου.
Ο Σπύρος Μαρινάτος κηδεύθηκε αρχικά, όπως επιθυμούσε, στον χώρο του Συγκροτήματος Δ, στον προϊστορικό οικισμό του Ακρωτηρίου της Σαντορίνης και έμεινε εκεί μέχρι το 2005. Στη συνέχεια, όμως, μεταφέρθηκε πλησίον του φυλακίου στη νότια (κεντρική) είσοδο του αρχαιολογικού χώρου, αλλά αναμένεται στο μέλλον να μεταφερθεί σε μνημείο που θα χτιστεί προς τιμή του σε άλλη κοντινή θέση.
Η χήρα του Μαρινάτου, Αιμιλία, απεβίωσε στις 17 Δεκεμβρίου 1997, είκοσι τρία χρόνια μετά το θάνατο του αρχαιολόγου.
Ανασκαφική δραστηριότητα
Το 1927 αποκάλυψε είσοδο προϊστορικού σπηλαίου κοντά στο χωριό Ελένες Αμαρίου του Νομού Ρεθύμνου, το οποίο έγινε γνωστό ως τρύπα του Μαργελέ. Το βάθος του είναι ανεξερεύνητο ακόμα.
Το 1932, οι ανασκαφές του Σπύρου Μαρινάτου στην Αμνισό της Κρήτης έφεραν στο φως μινωική έπαυλη της Μεσομινωικής ΙΙΙ περιόδου με θαυμάσιες τοιχογραφίες. Κατά την διάρκεια των ανασκαφών βρήκε ηφαιστειακό υλικό σε μινωικά στρώματα, πράγμα που τον οδήγησε στην άποψη ότι ο Μινωικός πολιτισμός πρέπει να καταστράφηκε από την ηφαιστειακή έκρηξη της Θήρας. Την θεωρία αυτή την δημοσίευσε το 1939.
Αυτό τον οδήγησε το 1967 στην μεγάλη ανακάλυψη του προϊστορικού οικισμού στο Ακρωτήρι της Σαντορίνης, αν και τελικά, με
βάση τις πρόσφατες χρονολογήσεις της Μινωικής έκρηξης, η θεωρία του περί της εκρήξεως αποδείχτηκε εσφαλμένη.
Το 1934 έφερε στο φως μεγάλο oίκημα του τέλους της Μεσομινωικής περιόδου στην περιοχή του Αποδούλου, στον Νομό Ρεθύμνου.
Το 1934, κοντά στο χωριό Μονοπολάτα της Κεφαλλονιάς, ανακάλυψε Μυκηναικό Νεκροταφείο (1300 - 1100 π.Χ.) με πλήθος πήλινων και χάλκινων αντικειμένων καθώς και μια σαρκοφάγο.
Το 1963 έκανε ανασκαφές στο νησάκι που βρίσκεται μέσα στην υπόγεια λίμνη της Μελισσάνης στην Κεφαλλονιά, όπου ανακάλυψε ιερό αφιερωμένο στον θεό Πάνα καθώς και κεραμική του 3ου και 4ου αιώνα π.Χ., όπως ειδώλιο του Πάνα, λυχνάρια και πλάκες με ανάγλυφη γυναικεία μορφή και με πομπή νυμφών.
Κατά την περίοδο 1967-1974 πραγματοποιεί ανασκαφές στο Ακρωτήρι της Σαντορίνης, όπου ήρθε στο φως μια ολόκληρη πόλη της Υστεροκυκλαδικής Ι περιόδου, θαμένη κάτω από τα ηφαιστειακά υλικά. Ο Σπύρος Μαρινάτος υποστήριξε ότι η Σαντορίνη ήταν η χαμένη Ατλαντίδα που αναφέρει ο Πλάτων.
Η τυχαία εύρεση το 1969 ενός τάφου στη θέση Τσέπι Μαραθώνος οδήγησε τον Σπύρο Μαρινάτο στην αποκάλυψη μεγάλου μέρους προϊστορικού νεκροταφείου και στην ανασκαφή κατά την περίοδο 1970-1973 27 τάφων.
Άλλες περιοχές στις οποίες ο Σπύρος Μαρινάτος είχε ανασκαφική δραστηριότητα ήταν:
• Οι αρχαιολογικοί χώροι της Αμφιγενείας και της Περιστεριάς στη Μεσσηνία. Ευρήματα από τις ανασκαφές στεγάζονται στο αρχαιολογικό μουσείο Χώρας.
• Τα ερείπια της Κράνης και οι τάφοι της Λειβαθώς στην Κεφαλλονιά.
• Οι Αρχάνες της Κρήτης (μικρή ανασκαφική δραστηριότητα)
Σπυρίδων Μαρινάτος και Δικτατορία των Συνταγματαρχών
Ο Σπύρος Μαρινάτος είχε κατηγορηθεί ως θιασώτης της Δικτατορίας των Συνταγματαρχών. Σε πανηγυρικό λόγο, μάλιστα, που εκφώνησε στις 2 Μαΐου 1968 ανέφερε ανάμεσα σε άλλα: «Σήμερον εορτάζομεν μίαν νέαν επέτειον εις την δολιχοδρομίαν του Ελληνικού Εθνους, του παλαιοτέρου ιστορικού έθνους επί του εδάφους της Ευρώπης και ενός εκ των δύο ή τριών παλαιοτάτων εθνών επί του πλανήτου. Είναι η επέτειος της 21ης Απριλίου». Με απόφαση του Αρχαιολογικού Συμβουλίου, του οποίου είχε οριστεί πρόεδρος από τη Χούντα, είχε τεθεί σε διαθεσιμότητα ο Μανόλης Χατζηδάκης.
Ενδεικτική εργογραφία
Μαρινάτος, Σπ.: «Επιγραφή εις Βριτομάρπιν εκ Χερσονήσου», ΑΔ 9, 1924
Μαρινάτος, Σπ.: «Γοργόνες - Γοργόνεια», ΑΕ 1927-1928, 7-41
Μαρινάτος, Σπ.: «Ευμάθιος ο Φιλοκαλής, τελευταίος στρατηγός του βυζαντινού θέματος της Κρήτης», ΕΕΒΣ 7, 1930
Μαρινάτος, Σπ.: «ΑΙ ΠΕΡΙΦΗΜΟΙ ΚΡΗΤΙΚΑΙ ΚΥΝΕΣ ΤΗΣ ΑΡΧΑΙΟΤΗΤΟΣ», περιοδικό Κυνηγετικά Νέα, Μάρτιος 1933
Μαρινάτος, Σπ.: «Παγκαλοχώρι», ΑΔ 15, (1933-35)
Μαρινάτος, Σπ.: "The Volcanic Destruction on Minoan Crete", Antiquity 425:39, 1939
Μαρινάτος, Σπ.: Περί τους νέους βασιλικούς τάφους των Μυκηνών, Γέρας Αντωνίου Κεραμοπούλλου, Αθήνα 1953
Μαρινάτος, Σπ.: Θερμοπύλαι, Αθήνα 1955
Μαρινάτος, Σπ.: «Εργασίαι εν Βαθυπέτρω, Αρχάναις και Ιδαίω Άντρω», ΠΑΕ 1956, 223-225
Marinatos, Sp.: "Kleidung, Haar und Barttracht", ArchHom I,A,B, 1967
Μαρινάτος, Σπ.: «ΑΝΑΣΚΑΦΑΙ ΜΑΡΑΘΩΝΟΣ», Πρακτικά της Εν Αθήναις Αρχαιολογικής Εταιρείας, 1970
Μαρινάτος, Σπ.: «ΜΑΡΑΘΩΝ», Πρακτικά της Εν Αθήναις Αρχαιολογικής Εταιρείας, 1971
Μαρινάτος, Σπ.: Θησαυροί της Θήρας, Έκδοση Εμπορικής Τράπεζας της Ελλάδος, Αθήνα 1972
Marinatos, Sp., Hirmer M.: "Kreta, Thera und das Mykenische Hellas", Μόναχο 1973
Μαρινάτος, Σπ.: Ανασκαφαί Θήρας VI (1972), Αρχαιολογική Εταιρεία, Αθήνα 1974
Μαρινάτος, Σπ.: Ανασκαφαί Θήρας VII (1973), Αρχαιολογική Εταιρεία, Αθήνα 1976
Γιάννης Καλαμίτσης, ήταν Έλληνας θεατρικός συγγραφέας της επιθεώρησης, στιχουργός και παραγωγός του ραδιοφώνου
| | Εμφανίσεις: 826
Γιάννης Καλαμίτσης
Ο Γιάννης Καλαμίτσης ήταν Έλληνας θεατρικός συγγραφέας της επιθεώρησης, στιχουργός και παραγωγός του ραδιοφώνου. (Πειραιάς, 31 Οκτωβρίου 1939 - Μελίσσια Αττικής, 3 Νοεμβρίου 2013)
Γεννήθηκε στον Πειραιά. Ακολούθησε αρχικά, το επάγγελμα του πατέρα του που ήταν έμπορος υφασμάτων και γυναικείων ενδυμάτων. Ξεκίνησε να σπουδάζει αρχιτεκτονική στον Καναδά αλλά εγκατέλειψε τον κλάδο. Έκανε διάφορες εργασίες στην Ελλάδα και σε άλλες χώρες. Συνεργάστηκε με πολύ γνωστούς καλλιτέχνες και έγραψε επιθεωρήσεις και στίχους που είχαν μεγάλη επιτυχία. Ασχολήθηκε ερασιτεχνικά με το ποδόσφαιρο (δήλωνε φίλαθλος της Προοδευτικής Νεολαίας), τη ζωγραφική, την οινοποιία και την ξυλουργική.
Διατηρούσε από το 1990 πρωινή ραδιοφωνική εκπομπή (06:00 με 08:00) με τίτλο Πρωινές χειρηλασίες με μεγάλη ακροαματικότητα (αρχικά στο ραδιόφωνο του ΑΝΤ1 σήμερα Easy 97.2, από το φθινόπωρο του 2006 μετέπειτα στη ΝΕΤ 105.8 σήμερα ΕΡΑ Πρώτο Πρόγραμμα και από το 2009 στον Real FM 97.8). Το καλοκαίρι του 2013 η εκπομπή του μετακινήθηκε στο πρωινό 7-10 του Σαββατοκύριακου, όπου κι αναδείχθηκε ως μια από τις εκπομπές με τις μεγαλύτερες ακροαματικότητες της πρωινής ζώνης. Αποσύρθηκε οριστικά από το ραδιόφωνο το φθινόπωρο του 2013.
Στη ραδιοφωνική εκπομπή του ενσωμάτωνε στοιχεία επιθεωρησιακά (με μια εμπνευσμένη και κοινώς αποδεκτή ελευθεροστομία) γράφοντας καθημερινώς καινούριες σκωπτικές παρλάτες και τραγούδια (ανάλογα με την επικαιρότητα).
Από το Σεπτέμβριο του 2010 έγραφε τακτικά χρονογραφήματα στην εφημερίδα Real News. Υπήρξε επίσης ενεργός στην τηλεόραση, καθώς από τις 8 Νοεμβρίου του 2008 συμπαρουσίαζε με το γεωπόνο Χρήστο Μαρλαντή την εκπομπή οικολογικού ενδιαφέροντος "Μην πατάτε το πράσινο" στην ΕΤ1 "με θέμα τα φυτά, τα δέντρα, τα χόρτα και γενικώς, με ό,τι… πρασινίζει τον χώρο μας και το περιβάλλον!"
Ο Γιάννης Καλαμίτσης έγραψε πάνω από 400 τραγούδια, μερικά από τα οποία θεωρούνται στιχουργικά διαμάντια του ελληνικού ρεπερτορίου ("Υπάρχουν άνθρωποι που ζουν μονάχοι", "Θα σ' αγαπώ", "Χώμα Ελληνικό" κτλ). Κάποια εξ' αυτών έχουν μελοποιηθεί από γνωστούς συνθέτες (Μίκης Θεοδωράκης, Γιάννης Σπανός, Θανάσης Γκαϊφύλλιας, Χρήστος Νικολόπουλος, Κώστας Τουρνάς, Χρήστος Δάντης, Γιώργος Χατζηνάσιος).
Πέθανε στο Σισμανόγλειο Νοσοκομείο όπου νοσηλευόταν με αιματολογικό πρόβλημα, στις 3 Νοεμβρίου 2013.
Περισσότερα Άρθρα...
- Ανδρέας Κάλβος, ήταν ένας από τους σημαντικότερους Έλληνες ποιητές, του οποίου δεν υπάρχει γνωστή απεικόνιση
- Αιμίλιος Βεάκης, από τους μεγαλύτερους έλληνες ηθοποιούς, διακρίθηκε στους Βαλκανικούς Πολέμους, έλαβε μέρος στην Αντίσταση την Κατοχή ως μέλος του ΕΑΜ, αλλά αργότερα δέχτηκε διώξεις λόγω των αριστερών του πεποιθήσεων
- Μελ Μπρουκς, Αμερικανός σκηνοθέτης, κωμικός ηθοποιός, σεναριογράφος, παραγωγός κινηματογραφικών ταινιών και συνθέτης, γνωστός περισσότερο ως δημιουργός ταινιών παρωδίας και φάρσας
- Λουίτζι Πιραντέλλο, ήταν Ιταλός δραματουργός, μυθιστοριογράφος και δοκιμιογράφος, στον οποίο απονεμήθηκε το βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας