DIASKEDASI.INFO

Χρόνης Εξαρχάκος

Ο Χρόνης Εξαρχάκος, ήταν Έλληνας κωμικός ηθοποιός του κινηματογράφου και του θεάτρου. (Πραγματικό ονοματεπώνυμο: Πολυχρόνης Έξαρχος, Ερμούπολη Σύρου, 18 Ιανουαρίου 1932 - Αθήνα, 27 Σεπτεμβρίου 1984)

Είχε μπριόζικο στυλ, έδινε τέμπο στο ρόλο του και είχε την ικανότητα να μιλάει γρήγορα, αλλά πολύ καθαρά. Οι γκριμάτσες του και μόνο, αρκούσαν για να προκαλούν το γέλιο στους θεατές.

Γεννήθηκε το 1932 στην Ερμούπολη της Σύρου και μεγάλωσε στην Πλάκα.

Σπούδασε τη δραματική τέχνη στη σχολή του Πέλου Κατσέλη και πρωτοεμφανίστηκε στη σκηνή το 1963, στο έργο «Βίλα των οργίων» με το θίασο Αναλυτή - Ρηγόπουλου.

Από τότε συνεργάστηκε με τα μεγαλύτερα ονόματα του ελληνικού θεάτρου.

Έπαιξε με τον Μάνο Κατράκη, όταν το "Ελληνικό Λαϊκό Θέατρο" ήταν στις δόξες του, στο έργο του Σαίξπηρ "Ιούλιος Καίσαρ" (1964), με την Κατερίνα στα έργα "Χαρτοπαίχτρα", "Αντροτραγανίστρα" και "Ελάτε να γελάσουμε", με τον Κώστα Βουτσά, τη Μάρω Κοντού και τον Γιώργο Κωνσταντίνου στα έργα "Μην πατάτε τη χλόη" και "Ο Καραγκιόζης στη Βουλή".

Το υποκριτικό του ταλέντο και τα προσόντα του αναδείχτηκαν όταν έπαιξε στο "Γλάρο" του Τσέχωφ με τον Γιάννη Φέρτη και την Ξένια Καλογεροπούλου (1966), ενώ είχε ήδη γίνει ευρύτερα γνωστός με τη συμμετοχή του στο θεατρικό του Αλέκου Σακελλάριου "Η κόρη μου η σοσιαλίστρια", που παρουσιάστηκε από το θίασο Βουγιουκλάκη - Παπαμιχαήλ, προτού γυριστεί σε ταινία και γνωρίσει μεγαλύτερη επιτυχία.

Μαζί τους έπαιξε και στο έργο του Πολ Όσμπορν "Ο κόσμος της Σούζι Βογκ".

Ο Χρόνης Εξαρχάκος συμμετείχε και σε πολλές απ’ τις ταινίες που σφράγισαν τη χρυσή εποχή της Φίνος Φιλμ. Εμφανίστηκε σε 20 ταινίες και έπαιξε σε 60 επιθεωρήσεις.

Μερικές από τις πιο γνωστές ταινίες του είναι: Η κόρη μου η σοσιαλίστρια (1966), Γοργόνες και μάγκες (1968), Η Παριζιάνα (1969), Μαριχουάνα στοπ (1971), Μια Ελληνίδα στο χαρέμι (1971), "Ένας ιππότης για τη Βασούλα", "Μια κυρία στα μπουζούκια", "Κάτι κουρασμένα παλικάρια" και πολλές άλλες.
Το 1965 συμμετείχε στην ανολοκλήρωτη ταινία του Θόδωρου Αγγελόπουλου "Forminx Story".

Στην τηλεόραση, πρωταγωνίστησε στη σειρά του Αλέξη Τριανταφύλλου "Ένας απίθανος ντετέκτιβ", που προβλήθηκε το 1973 από την ΥΕΝΕΔ. Ενσάρκωνε τον ιδιωτικό ντετέκτιβ Τίτο Χαρίτο, που έμπλεκε σε απίθανες καταστάσεις, στην προσπάθειά του να εξιχνιάσει διάφορες υποθέσεις.

Η τελευταία του εμφάνιση στο θέατρο ήταν στο "Ακροπόλ" στο έργο "Το παραμύθι πάει σύννεφο" (1982).

Οι φίλοι του τον περιγράφουν ως έναν ευχάριστο και πλακατζή άνθρωπο ο οποίος όμως, είχε έντονα ξεσπάσματα και εκρήξεις.
Ο Κώστας Βουτσάς με τον οποίο ήταν φίλοι, θυμάται τον κυκλοθυμικό του χαρακτήρα, αλλά και το γεγονός ότι ήταν πολύ αγαπητός στις παρέες του.
Πολλοί αποδίδουν τις απότομες αλλαγές στη συμπεριφορά του στην καταπίεση που δεχόταν από τη μητέρα του. Ο ηθοποιός έζησε μεγάλο μέρος της ζωής του μαζί της, καθώς η μάνα του ήταν άρρωστη και χρειαζόταν ιδιαίτερη φροντίδα. Λέγεται πως λόγω της μεγάλης αδυναμίας που του είχε, δεν τον ενθάρρυνε να παντρευτεί.

Έζησε διακριτικά, χωρίς σκάνδαλα και προκλήσεις, όπως οι περισσότεροι ηθοποιοί της γενιάς του.

Η ασθένεια
Ο Χρόνης Εξαρχάκος αντιμετώπισε τον καρκίνο με γενναιότητα, αλλά δεν κατάφερε να τον νικήσει. Ωστόσο, ακόμα και όταν αντιμετώπιζε το σοβαρό πρόβλημα με την υγεία του, δεν έχασε το χιούμορ του. Ο Κώστας Βουτσάς θυμάται τον αγαπημένο του φίλο στο νοσοκομείο, όταν η κατάσταση του είχε επιδεινωθεί, να πειράζει τις νοσοκόμες, να λέει αστεία και να κάνει πλάκες.

Ο Χρόνης Εξαρχάκος πέθανε σε ηλικία 52 ετών, στις 27 Σεπτεμβρίου 1984 στο νοσοκομείο "Άγιος Σάββας" της Αθήνας, νικημένος από την επάρατη νόσο. Έπασχε από καρκίνο των οστών.
Η κηδεία του έγινε την επομένη στο Α’ Νεκροταφείο της Αθήνας.

Η μητέρα του Άννα δεν άντεξε το χαμό του. Μαράζωσε και ένα χρόνο μετά τον θάνατό του, έφυγε και η ίδια από τη ζωή.

Φιλμογραφία
Ο καταφερτζής (1964)... Γιώργος
Έκλεψα τη γυναίκα μου (1964)... Χαρίλαος
Διαζύγιο αλά ελληνικά (1964)
Μόνο για σένα (1965) ... Γιώργος
Ενώνει ο πόνος δυο καρδιές (1965)
Η κόρη μου η σοσιαλίστρια (1966)... Ενωματάρχης, σταθμού Πικερμίου
Σύντομο διάλειμμα (1966)
Διπλοπενιές (1966) .... Κανέλλος (σερβιτόρος)
Ο Λαμπίρης εναντίον παρανόμων (1967)... Σάββας
Κάτι κουρασμένα παλικάρια (1967) .... Βούλης Ζόλας - ‘φον Κουνέλας‘
Μια κυρία στα μπουζούκια (1968) .... Βανζέλ Παπαντόν
Γοργόνες και μάγκες (1968) .... Κωστάκης (Γρίπης)
Ένας ιππότης για τη Βασούλα (1968) ...Αριστείδης Ιωάννου Tουγκανάκης
Η Παριζιάνα (1969) .... Λεωνίδας
Η ωραία του κουρέα (1969)... Κίτσος
Γυμνοί στο δρόμο (1969) .... ένας τρελός
Ο γόης (1969) .... Αρίστος Καραζέρης
Αυτοί που μίλησαν με τον θάνατο (1970)... Γιαννάκης Αθανασίου
Μια Ελληνίδα στο χαρέμι (1971) .... Χρόνης
Μαριχουάνα στοπ (1971) .... Ιπποκράτης
Ο κατεργάρης (1971) .... Χρόνης Βαρνής
Το κοροϊδάκι της πριγκιπέσσας (1972) .... Χρόνης Μόρρος
Γκαρσονιέρα για 10 (1981) .... Χρόνης Μπαμπατσίκος
Είσαι στην ΕΟΚ... Μάθε για την ΕΟΚ (1981) .... Νώντας, κοινοτάρχης
Εδώ και τώρα αγγούρια! Πόσα φάγατε σήμερα (1982)

Θέατρο
Το παραμύθι πάει σύννεφο (1982)
Ευτχέστα κι άστα (1976)
Όλα τα μασάει ο Κουταλιανός (1973)
Αλάτι και πιπέρι (1971)
Ο κόσμος της Σούζυ Βογκ (1971)
Ο Καραγκιόζης στη Βουλή (1969)
Μην πατάτε τη χλόη (1968)
Ο γλάρος (1968)
Λουλουδισμένη Αθήνα (1967)
Ελάτε να γελάσουμε (1967)
Χαρτοπαίχτρα (1966)
Αντροτραγανίστρα (1966)
Η κόρη μου η σοσιαλίστρια (1965)
Ο κόσμος της Σούζυ Βογκ (1965)
Το κουρέλι - (Scampolo) (1965)
Διαζύγιο αλά ελληνικά (1964)
Ιούλιος Καίσαρ (1964)
Βίλα των οργίων (1963) 1963

Τηλεοπτικές σειρές
Ένας απίθανος ντετέκτιβ (1973) ΥΕΝΕΔ

Νεόφυτος Δούκας

Ο Νεόφυτος Δούκας, Έλληνας κληρικός και λόγιος, με έντονη συγγραφική δραστηριότητα. Από τις πιο σημαντικές μορφές του Νεοελληνικού Διαφωτισμού. Η ζωή και το έργο του παρέμειναν μέχρι και τις μέρες μας άγνωστα στις λεπτομέρειές τους, κυρίως γιατί υιοθέτησε συντηρητικές απόψεις στο γλωσσικό ζήτημα. (1760- 20 Δεκεμβρίου 1845)

Γεννήθηκε στα Άνω Σουδενά, περιοχής Ζαγορίου Ηπείρου. Από 10 ετών έζησε μέσα σε μοναστηριακή κοινότητα, όπου αργότερα χειροτονήθηκε διάκονος και σε ηλικία μόλις 18 χρονών πρεσβύτερος.

Φοίτησε στα σχολεία των Ιωαννίνων και του Μετσόβου και αργότερα στην Αυθεντική Σχολή του Βουκουρεστίου, την οποία διεύθυνε ο λόγιος Λάμπρος Φωτιάδης από τα Ιωάννινα.
Εκεί παρακολούθησε ανώτερα μαθήματα, μελέτησε την αρχαία ελληνική γραμματεία καθώς και πλήθος εκκλησιαστικών και θρησκευτικών κειμένων.

Το 1803 έγινε εφημέριος της ελληνικής κοινότητας Βιέννης, όπου εφημέρευε, δίδασκε και συνέγραφε επί 12 χρόνια.

Το 1815 επέστρεψε στο Βουκουρέστι και ανέλαβε την διεύθυνση του Λυκείου του Βουκουρεστίου, είχε προηγηθεί ο θάνατος του Λ. Φωτιάδη. Η διδακτική του δραστηριότητα του ήταν εξαιρετική. Μέσα σε έξι μήνες οι μαθητές αυξήθηκαν από 60 σε 400.

Το Πατριαρχείο της Κωνσταντινούπολης εκτίμησε το έργο του και του απένειμε τον τίτλο του αρχιμανδρίτη. Το 1820 μυήθηκε στη Φιλική Εταιρεία και όταν κηρύχτηκε η Επανάσταση, διέτρεξε όλη την Τρανσυλβανία ως εθναπόστολος.

Με την δημιουργία του πρώτου Ελληνικού κράτους, ύστερα από πρόσκληση του Ιωάννη Καποδίστρια, ήρθε στην Ελλάδα και ανέλαβε την διεύθυνση του Ορφανοτροφείου της Αίγινας, στο οποίο είχε στείλει περίπου 11.000 βιβλία από το Βουκουρέστι.

Τέλος στην Αθήνα μαζί με το Γεώργιο Γεννάδιο συνέβαλε στην ίδρυση της Ριζαρείου Σχολής, στην οποία διορίστηκε διευθυντής, αλλά δεν πρόλαβε να ασκήσει τα καθήκοντά του. Πέθανε το 1845 σε ηλικία 85 χρονών.

Η σημαντική συγγραφική και διδακτική του δραστηριότητα παρέμειναν μέχρι και στις μέρες μας απαρατήρητες σε μεγάλο βαθμό, κυρίως επειδή υπήρξε οπαδός συντηρητικών αντιλήψεων στο γλωσσικό ζήτημα και πολέμιος όσων πρέσβευαν απόψεις την επικράτηση της δημοτικής στην εκπαίδευση.

Κατηγορήθηκε από άλλους σημαντικούς εκπροσώπους του Νεοελληνικού Διαφωτισμού για αυτές τις απόψεις, ο Αδαμάντιος Κοραής τον χαρακτήρισε, για αυτόν τον λόγο αντιφιλόσοφο.

Παρά το μεγάλο εκδοτικό (τις επιστολές του τις εκδίδει ο ίδιος για να χρησιμεύσουν ως πρότυπο επιστολογραφίας) και διαφωτιστικό του έργο και την ενδιαφέρουσα προσωπικότητά του, δεν μελετήθηκε ανάλογα ούτε και πήρε τη θέση που του αρμόζει στα γράμματά μας.

Το έργο του
Τα συγγράμματα του Νεόφυτου Δούκα αποτελούν ολόκληρη βιβλιοθήκη. Ξεπερνούν τους 70 τόμους.

Ενδεικτική βιβλιογραφία είναι η εξής:
Πρώτο έργο του ήταν η "Γραμματική Τερψιθέα" (1804),
δεκάτομη παράφραση του Θουκυδίδη με σημειώσεις (1805 - 1806),
Ευτρόπιος (2 τόμοι, 1807),
Αρριανός (1809),
Δίων Χρυσόστομος (1810),
Μάξιμος Τύριος (1810),
Απολλόδωρος (1811),
Οι δέκα αττικοί ρήτορες (10 τόμοι, 1812 - 13),
Αισχίνης ο Σωκρατικός (1814),
Φοίνιξ (1815),
Παραφράσεις και σχόλια στον Όμηρο, Ευριπίδη και Σοφοκλή (1834 - 1835),
Πίνδαρος (1842),
Αριστοφάνης (3 τόμοι, 1845).

Βασίλης Τσιβιλίκας

Ο Βασίλης Τσιβιλίκας, ήταν Έλληνας κωμικός ηθοποιός με σημαντική παρουσία στον ελληνικό κινηματογράφο, την τηλεόραση και ιδιαίτερα το θέατρο. (Θεσσαλονίκη, 17 Ιανουαρίου 1942 - Αθήνα, 29 Φεβρουαρίου 2012)

Είχε καταγωγή από τα Δομνίστα και Μεγάλο Χωριό Ευρυτανίας. Ήταν το πρώτο παιδί της οικογένειας και είχε δύο αδερφές. Η αδελφή του Ελένη Τσιβιλίκα είναι σημαντική αρχαιολόγος του Εθνικού Αρχαιολογικού Μουσείου Αθηνών, με ανασκαφικό έργο στην Κρήτη και τις Κυκλάδες. Ο πατέρας του ήταν καταστηματάρχης ο οποίος εξασφάλισε άνετη ζωή στην οικογένειά του και αγαπούσε το θέατρο.

Φοίτησε στο Αμερικάνικο Κολέγιο της Θεσσαλονίκης "Anatolia". Εκεί οι καθηγητές του τον παρότρυναν να ασχοληθεί με την υποκριτική, συμμετέχοντας αρχικά στη θεατρική ομάδα του σχολείου.

Μετά την ολοκλήρωση των εγκύκλιων σπουδών του πέρασε στην Αγγλική Φιλολογία, την οποία όμως εγκατέλειψε για να κατεβεί στην Αθήνα και να ασχοληθεί επαγγελματικά πλέον με την υποκριτική.

Μετά από μία αποτυχημένη προσπάθεια να εισαχθεί στο Θέατρο Τέχνης, σπούδασε τελικά στη Δραματική Σχολή του Πέλου Κατσέλη.

Πρώτη του εμφάνιση στο θέατρο ήταν το 1965 στη Νέα Ιωνία.

Δύο χρόνια αργότερα ο Κάρολος Κουν τον καλεί στο Θέατρο Τέχνης.

Στις αρχές της δεκαετίας του 70 ξεκινά να ασχολείται με την επιθεώρηση και στα μέσα της με την πρόζα.

Η δεκαετία του '70 ήταν η περίοδος που πρωτοεμφανίστηκε στον κινηματογράφο. Η πρώτη ταινία που συμμετείχε ήταν Η θεία μου η χίπισσα του Αλέκου Σακελλάριου.

Προσωπική ζωή
Ήταν παντρεμένος με την δικηγόρο και νομικό Αλίκη Τσιβιλίκα και πατέρας ενός γιου και μιας κόρης.

Απεβίωσε στις 29 Φεβρουαρίου 2012 σε ηλικία 70 ετών.
Εμφάνισε πρόβλημα στην καρδιά και εξέπνευσε κατά τη διακομιδή του στο Σισμανόγλειο Γενικό Νοσοκομείο. Μέχρι την τελευταία στιγμή έπαιζε στο θέατρο, στην παράσταση "Η Ζωή ποδήλατο".

Κινηματογράφος
1970
Η θεία μου η χίπισσα

1971
Ο κατεργάρης
Ζητείται επειγόντως γαμπρός

1972
Ο κύριος σταθμάρχης
Η Ρένα είναι οφ-σάιντ
Ο μάγκας με το τρίκυκλο

1974
Ψυχή και σάρκα

1980
Τώρα, θέλω τώρα

1985
Ένα τραγούδι θα σου πω
Παντρευτείτε γιατί χανόμαστε

1986
Το είδωλο
Η γκαρσονιέρα της τρέλας
Σου χαρίζω την γυναίκα μου

1987
Πονηρό τετ-α-τετ

1988
Ξαφνικός πειρασμός

Τηλεόραση
1970
Το θέατρο της Δευτέρας

1972
Αξιωματικός υπηρεσίας

1973
Το μωρό μου
Βίβα Κατερίνα
Εν τούτω Νίκα
Ένα ζευγάρι παπούτσια

1974
Ούτε γάτα ούτε ζημιά
Αλφρέδο ο κατακτητής

1975
Χριστουγεννιάτικη οπτασία
Από την κωμωδία στο δράμα

1976
Ατσίδες
Κρουαζιέρα
Μπράβο Κολλονέλο
Η συμμορία των πέντε
Ο καλύτερος του κόσμου
Λέσχη μυστηρίου:Έγκλημα σε ρυθμό ροκ

1977
1000 χρόνια πριν
Θωμάς επι Κολωνώ
Ιστορίες χωρίς δάκρυα
Ο δειλός και ο τολμηρός
Οι Γερμανοί ξανάρχονται
Ο επισκέπτης που δεν χτύπησε το κουδούνι
Χίλια χρόνια πριν-Βυζάντιο: Η γιορτή των Καλενδών

1978
Τρεις στο γύρο
Η αντιπεθερίνη
Θεοί στον Όλυμπο
Ελληνικό μουσικοχορευτικό πρόγραμμα

1979
Η μεγάλη παρέλαση
Της ζήλειας τα καμώματα

1980
Το παιδί της μαμάς
Το προξενιό της Βιολέττας

1981
Ο φίλος μου ο Λευτεράκης

1982
Πράματα και θάματα

1983
Νυχτερινή επίσκεψη

1984
Βραδυά επιθεώρησης
Παγωτό μες το χειμώνα

1985
Το ψάθινο καπέλο
Απόψε θα τη βρούμε

1986
Ο φίλος μας ο Κ.Ο.Κ.
Καλλιτεχνικό καφενείο

1989
Τηλεμπλόφες

1990
Ο κύριος συνήγορος

1992
Χάι Ροκ

1993
Πατέρα κάτσε φρόνιμα

1994
Πρωινή δροσιά
Ο τέταρτος γάμος

1999
Μπέϊμπι Στάϊλ

2000
Άρωμα γυναίκας

Θεατρικές παραστάσεις

Ζωρζής Δρομοκαΐτης

Ο Ζωρζής Δρομοκαΐτης, ήταν Έλληνας έμπορος και εθνικός ευεργέτης.

Η καταγωγή του ήταν από την Χίο. Γεννήθηκε εκεί στις αρχές του 19ου αιώνα πιθανότατα το 1805. (1805 Χίος - Χίος 20 Δεκεμβρίου 1880 Ιουλ.ημερολ.- 1 Ιανουαρίου 1881 Γρηγ. ημερολ.)

Δεκαετής αποδήμησε από την πατρίδα του το 1822 για να βρει δουλειά. Με αυστηρές οικονομίες κατάφερε να συγκεντρώσει ένα μικρό κεφάλαιο και ξεκίνησε εμπόριο στην Αίγυπτο, Συρία, και αργότερα στη Μαδαγασκάρη.
Εγκαταστάθηκε εκεί μαζί με την γυναίκα του Ταρσή το γένος Φραγκοπούλου.

Η γυναίκα του αρρώστησε βαριά, και το ανδρόγυνο επέστρεψε στην Χίο, όπου η γυναίκα του πέθανε. Ο Δρομοκαΐτης μετά τον θάνατο της γυναίκας του δεν ξαναπαντρεύτηκε, και αφού δεν είχε παιδιά αφοσιώθηκε εντελώς στο εμπόριο και στην αγαθοεργία.

Πέθανε στις 20 Δεκεμβρίου 1880.

Κληροδότησε γενναία ποσά, τριακόσιες χιλιάδες δραχμές στο γυμνάσιο της Χίου, είκοσι πέντε χιλιάδες στο Λωβοκομείο του νησιού, είκοσι πέντε χιλιάδες υπέρ της Φιλοπτώχου Αδελφότητος, εκατό χιλιάδες στο Αμαλίειο Ορφανοτροφείο, σαράντα χιλιάδες στον Σύλλογο των Κυριών υπέρ της γυναικείας εκπαιδεύσεως, σαράντα χιλιάδες στο νοσοκομείο του Ευαγγελισμού.

Το μεγαλύτερο από τα έργα του, ήταν το Δρομοκαΐτειο θεραπευτήριο, για το οποίο διέθεσε πάνω από πεντακόσιες χιλιάδες φράγκα, και το οποίο ανεγέρθη κοντά στο Δαφνί, λίγο έξω από την Αθήνα.

Ο Ζωρζής Δρομοκαΐτης γεννήθηκε στη συνοικία Εγκρεμός στον κάμπο της νήσου Χίου μεταξύ των ετών 1805 – 1810 και υπήρξε απόγονος της οικογένειας Δερμοκαΐτη, ενός από τους πλέον αξιόλογους βυζαντινούς οίκους που εμφανίστηκε στις αρχές του Ι’ αιώνα επί Ρωμανού (916 – 944 μ.Χ.).

Ενδεχομένως το οικογενειακό τους όνομα να οφείλεται στο σχετικό επάγγελμα της επεξεργασίας δερμάτων. Σύμφωνα με ιστορικά στοιχεία η οικογένεια των Δρομοκαΐτηδων προήρχετο από την Κωνσταντινούπολη και μέλη της υπήρξαν επιφανείς ιεράρχες, στρατιωτικοί, πολιτικοί, διοικητικοί αξιωματούχοι και πνευματικοί άντρες.

Κατά τα χρόνια της Άλωσης και πιθανώς προ του 1453, κάποιοι ή κάποιος εξ αυτών μετοίκησε στη Χίο. Τότε η οικογένεια εμφανίζεται για πρώτη φορά με το επίθετο Δρομοκαΐτη, το οποίο σταδιακά επικρατεί.

Κατά την περίφημη σφαγή της Χίου (30 Μαρτίου 1822) οι Τούρκοι απαγχόνισαν τον Ιάκωβο Δρομοκαΐτη, πατέρα του Ζωρζή, μαζί με άλλους προύχοντες Χιώτες, τον δε Ζωρζή τον μετέφεραν στην Κωνσταντινούπολη για να τον πουλήσουν ως δούλο. Φυσικά η οικογενειακή του περιουσία διηρπάγη και κατεστράφη υπό των επιδρομέων κατά την πανωλεθρία εκείνη της πατρίδος. Στην Κωνσταντινούπολη όμως για καλή του τύχη τον εντόπισε και τον αγόρασε ο θείος του Μιχαήλ Αγέλαστος ο οποίος και τον προστάτεψε κατά τα κρίσιμα εκείνα χρόνια της εφηβικής του ηλικίας.

"Η εμπορική του σταδιοδρομία"
Με την πάροδο των ετών και αφού στην αρχή δούλεψε ως παραγιός σε διάφορα καταστήματα, ο Ζωρζής κατόρθωσε να εξασκήσει με επιτυχία το εμπορικό επάγγελμα αποκομίζοντας σημαντικά κέρδη. Όταν μάλιστα αποφάσισε να επεκτείνει την εμπορική του δραστηριότητα και να εγκατασταθεί στη Βηρυτό του Λιβάνου, αναδείχθηκε σε σημαίνον εμπορικό παράγοντα της Μέσης Ανατολής.

Στην Βηρυτό γνώρισε και νυμφεύτηκε την αδελφή του επίσης εξέχοντος εμπόρου Σταματίου Φραγκόπουλου, Ταρσή. Οι Φραγκόπουλοι ήταν παλαιό χιώτικο γένος που ήκμασαν στη Χίο έως τα τέλη του 19ου αιώνα. Στενά συνεταιρισμένος με τον Σταμάτη Φραγκόπουλο επεξέτεινε ακόμα περισσότερο τις εμπορικές του επιχειρήσεις στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου, στη Μασσαλία της Γαλλίας, στη Συρία καθώς και στη Μαδαγασκάρη.

Το 1859, έχοντας πλέον αποκτήσει πολύ μεγάλη περιουσία, εγκατέλειψε οριστικά τον ενεργό εμπορικό βίο και εγκαταστάθηκε στη Μασσαλία μέχρι το 1871.

Λόγω της σοβαρής και ανίατης ψυχασθένειας της συζύγου του, το ανδρόγυνο επέστρεψε στη γενέτειρά τους όπου η Ταρσή απεβίωσε.

Ο Ζωρζής μετά τον θάνατο της γυναίκας του δεν ξαναπαντρεύτηκε, και αφού δεν είχε παιδιά αφοσιώθηκε στην αγαθοεργία.

Κληροδότησε γενναία ποσά, τριακόσιες χιλιάδες δραχμές στο γυμνάσιο της Χίου, είκοσι πέντε χιλιάδες στο Λωβοκομείο του νησιού, είκοσι πέντε χιλιάδες υπέρ της Φιλόπτωχου Αδελφότητος, εκατό χιλιάδες στο Αμαλίειο Ορφανοτροφείο, σαράντα χιλιάδες στον Σύλλογο των Κυριών υπέρ της γυναικείας εκπαιδεύσεως, σαράντα χιλιάδες στο νοσοκομείο του Ευαγγελισμού.
Όμως το μεγαλύτερο από τα έργα του, αυτό που αποθανάτισε το όνομά του ήταν το Δρομοκαΐτειο Θεραπευτήριο το οποίο ανεγέρθη στην περιοχή Αγία Βαρβάρα Δαφνίου, λίγο έξω από την Αθήνα.

"Η σύσταση του Δρομοκαΐτειου Ιδρύματος"
Επιδεικνύοντας εξαιρετική ευαισθησία, κληροδότησε, διά κοινής με τη σύζυγό του διαθήκης, την οικογενειακή τους περιουσία σε διάφορα κοινωφελή και φιλανθρωπικά ιδρύματα. Η μεγαλύτερή τους όμως προσφορά αποτελεί το κληροδότημα των 500.000 γαλλικών φράγκων για την ίδρυση και λειτουργία του φερώνυμου φρενοκομείου. Το Δρομοκαΐτειο Ψυχιατρικό Νοσοκομείο λειτουργεί από το 1888 και περιθάλπει δωρεάν άπορους φρενοβλαβείς. Ατυχώς όμως ο Ζωρζής δεν πρόφθασε να ιδεί πραγματοποιούμενο το έργο για το οποίο διέθεσε της μεγαλύτερο μέρος της περιουσίας του διότι τον πρόλαβε ο θάνατος την 20η Δεκεμβρίου 1880 στο σπίτι του στη Χίο.

Αξίζει να παρατεθεί ένα απόσπασμα από την επιστολή του Ζωρζή Δρομοκαΐτη με ημερομηνία 17/29 Νοεμβρίου 1879 «…Επιθυμώ διά των ολίγων χρημάτων, άτινα μοι έδωκεν ο Θεός, να κάμω κατά το παρόν δύο έργα, τα οποία υποθέτω χρήσιμα διά τους ομογενείς μου και αναγκαία εις την Πατρίδα ημών. Επιθυμώ να συστήσω εν ιδιωτικόν Φρενοκομείον εις τας Αθήνας και να προικίσω το Γυμνάσιον της πατρίδος μου Χίου με εν χρηματικό ποσόν, ίνα βοηθήσω εις την διατήρησίν του…».

Εκτελεστές της διαθήκης ορίστηκαν οι:
1) Μάρκος Ρενιέρης, Διοικητής της Εθνικής Τραπέζης της Ελλάδος
2) Ιωάννης Χωρέμης
3) Εμμανουήλ Χαρίλαος, εμποροκτηματίας
4) Ιωάννης Βούρος, ιατρός
Οι εξουσιοδοτημένοι εκτελεστές της διαθήκης άρχισαν γρήγορα τις ενέργειες για τη σύσταση του νομικού προσώπου του Φιλανθρωπικού Ιδρύματος που έπρεπε να δημιουργηθεί για να ακολουθήσουν οι διαδικασίες ανεγέρσεως του φρενοκομείου.

Ο Ζωρζής Δρομοκαΐτης διέταξε να κατατεθούν 500.000 φράγκα στην Εθνική Τράπεζα της Ελλάδος εκ των οποίων οι 200.000 θα χρησιμοποιούνταν για την ανέγερση του φρενοκομείου, οι υπόλοιπες 300.000 θα παρέμεναν στην τράπεζα ώστε από τους τόκους αυτούς να διατηρείται το ίδρυμα.
Αφού ολοκληρώθηκαν όλες οι γραφειοκρατικές διαδικασίες, το Θεραπευτήριο άρχισε να χτίζεται τον Ιούλιο του 1884.

Στην αρχή χτίστηκαν 4 νοσηλευτικά κτίρια συνολικής δυνάμεως 110 κλινών.
Όμως από την μοναδικότητα και την καλή φήμη που απέκτησε στην πορεία το Δρομοκαΐτειο, παρακινήθηκαν κι άλλοι εύποροι φιλάνθρωποι οι οποίοι διέθεσαν σημαντικά ποσά που επέκτειναν το αρχικό νοσοκομείο.

Ο Ανδρέας και η Ιφιγένεια Συγγρού, ο Κωνσταντίνος Σεβαστόπουλος, ο Πανταλέων Θεολόγος, η Βιργινία Σκυλίτση, η Έλενα Βενιζέλου, ο Σοφοκλής Δάφτσιος, ο Χαράλαμπος Σπηλιόπουλος, ο Αλέξανδρος Πάλλης και πολλοί άλλοι ευεργέτες ενίσχυσαν το αρχικό ποσό της δωρεάς και έτσι χτίστηκαν κι άλλα νοσηλευτικά κτίρια, που φέρουν κατά κανόνα τα ονόματα των δωρητών τους.

Τα αποκαλυπτήρια της προτομής του Δρομοκαΐτη στον περίβολο του θεραπευτηρίου έγιναν την 1η Ιουλίου 1959. Η προτομή του αείμνηστου ιδρυτή είναι έργο του γλύπτη Νίκου Σοφιαλάκη, φτιαγμένη ολόκληρη από πεντελικό μάρμαρο.

Το όνομα του Δρομοκαΐτειου είναι συνώνυμο με την ελληνική ψυχιατρική καθώς αποτέλεσε το πρώτο σύγχρονο ψυχιατρείο της Ελλάδας. Η σημασία και η χρησιμότητά του για τη χώρα υπήρξε τεράστια, καθότι δεν υπήρχε μέχρι τότε άλλο ψυχιατρείο εκτός από το παλαιωμένο και ακατάλληλο ψυχιατρείο Κέρκυρας το οποίο είχαν ιδρύσει οι Άγγλοι το 1838 δια της μετατροπής ενός στρατώνος εις φρενοκομείο.

Πηγή: politischios.gr, Reporter.gr