Άρθρα
Μήτσος Αλεξανδρόπουλος, ήταν βραβευμένος Έλληνας συγγραφέας
| 
| Εμφανίσεις: 611
Μήτσος Αλεξανδρόπουλος
Ο Μήτσος Αλεξανδρόπουλος βραβευμένος Έλληνας συγγραφέας. (26 Μαΐου 1924 – 19 Μαΐου 2008)
γεννήθηκε στις 26 Μαΐου το 1924 στην Αμαλιάδα Ηλείας. Το 1942 εντάχθηκε στο ΕΑΜ Νέων, μετά στην ΕΠΟΝ και αργότερα στο ΚΚΕ. Παρακολούθησε μαθήματα στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και εγκατέλειψε τις σπουδές του τις οποίες συνέχισε μετά την απελευθέρωση.
Το 1947 στρατεύεται αλλά λιποτακτεί. Το 1948 περνά ως μαχητής στο Αρχηγείο Ηπείρου, στου οποίου την εφημερίδα «Καθημερινά Νέα», έστελνε χρονογραφήματα για τις μάχες με το ψευδώνυμο «Σφυρής». Σε κάποια μάχη τραυματίστηκε βαριά και στάλθηκε σε νοσοκομείο στην Αλβανία.
Επιστρέφει στο Αρχηγείο Ηπείρου αλλά λόγω αναπηρίας ασχολείται αποκλειστικά με τα «Καθημερινά Νέα» σαν πολεμικός ανταποκριτής. Παράλληλα δημοσιεύει αγωνιστικού περιεχομένου πεζογραφικά κείμενα και ποιήματα σε έντυπα όπως η «Εξόρμηση» κ.α.
Κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής πήρε μέρος στην Εθνική Αντίσταση και τα χρόνια του εμφυλίου έφυγε ως πολιτικός πρόσφυγας στο Βουκουρέστι όπου ασχολήθηκε με το εκδοτικό του ΚΚΕ «Πολιτικές και Λογοτεχνικές Εκδόσεις».
Το 1953 καταδικάστηκε από το στρατοδικείο Ιωαννίνων τρις εις θάνατον.
Το 1956 μετακινήθηκε στη Μόσχα. Στο χώρο της λογοτεχνίας πρωτοεμφανίστηκε από την Ρουμανία, δημοσιεύοντας κείμενα στα ελληνικά και στα ρώσικα και με αυτόν τον τρόπο έγινε γνωστός στον ελλαδικό χώρο.
Στη Σοβιετική Ένωση ο Αλεξανδρόπουλος σπούδασε στο Λογοτεχνικό Ινστιτούτο Μόσχας και για αρκετό διάστημα στράφηκε στη συντήρηση αγιογραφιών και στη μελέτη της ρωσικής λογοτεχνίας και λαϊκής παράδοσης.
Το 1959 παντρεύτηκε την μελετήτρια της ελληνικής λογοτεχνίας και μεταφράστρια του Καβάφη στα ρώσικα, Σόνια Ιλίνσκαγια. Στην Ελλάδα γύρισε το 1975 και εγκαταστάθηκε στην Αθήνα.
Το 1963 τιμήθηκε με το πρώτο βραβείο σε διαγωνισμό αντιστασιακού διηγήματος της "Επιθεώρησης Τέχνης" για το διήγημα ''Κορυσχάδες" και με τα διεθνή λογοτεχνικά βραβεία Τολστόι (1978) και Γκόρκι (1979) για τις μελέτες και μεταφράσεις του από τη ρωσική λογοτεχνία και το 1981 με το πρώτο βραβείο μυθιστορηματικής βιογραφίας για "Το ψωμί και το βιβλίο: ο Γκόρκι").
Το 1985 με το βραβείο Τουμανιάν για το "Οι Αρμένηδες: ταξίδι στη χώρα τους και την ιστορία τους", (Αρμενία, Ερεβάν) που μεταφράστηκε και κυκλοφόρησε στα αρμενικά το 1984.
Το 2007 του απονεμήθηκε το μετάλλιο Πούσκιν και το Μεγάλο Κρατικό Βραβείο Λογοτεχνίας για το σύνολο του έργου του το 2001.
Ο Μήτσος Αλεξανδρόπουλος τοποθετείται στους Έλληνες συγγραφείς της (Ιστορία της νεότερης Ελλάδας, μεταπολεμικής περιόδου). Σημαντικό μέρος του έργου του αποτελούν επίσης οι λογοτεχνικές μεταφράσεις και οι βιογραφίες του για Ρώσους συγγραφείς όπως οι Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι, Άντον Τσέχωφ, Μαξίμ Γκόρκι, Νικολάι Γκόγκολ, Βλαντίμιρ Μαγιακόφσκι, Όσιπ Μάντελσταμ κ.ά.
Με αφορμή τον θάνατό του, η Εταιρεία Συγγραφέων εξέδωσε ανακοίνωση η οποία αναφέρει για τον Αλεξανδρόπουλο: ''στον ακαταπόνητο άνθρωπο των γραμμάτων που εισέφερε σημαντικά σε όλα τα επιμέρους είδη της πεζογραφίας με διηγήματα, μυθιστορήματα, βιογραφίες, και για μισό περίπου αιώνα αποτέλεσε έναν μοναδικό κόμβο μεταξύ της σύγχρονης ελληνικής και της ρωσικής λογοτεχνίας..." Διηγήματά του έχουν μεταφραστεί στα γερμανικά, ιταλικά, βουλγαρικά.
Πέθανε στην Αθήνα στις 19 Μαΐου 2008, μετά από μάχη με τον καρκίνο.
Βραβεία
(1963) Πρώτο βραβείο σε διαγωνισμό αντιστασιακού διηγήματος της "Επιθεώρησης Τέχνης" για το διήγημα ''Κορυσχάδες"
(1978) Διεθνές λογοτεχνικό βραβείο Τολστόι
(1979) Διεθνές λογοτεχνικό βραβείο Γκόρκι (Μόσχα)
(1981) Πρώτο Κρατικό βραβείο μυθιστορηματικής βιογραφίας για "Το ψωμί και το βιβλίο: ο Γκόρκι").
(1985) Λογοτεχνικό βραβείο Τουμανιάν για το "Οι Αρμένηδες: ταξίδι στη χώρα τους και την ιστορία τους" (Αρμενία, Ερεβάν)
(2001) Μεγάλο Κρατικό Βραβείο Λογοτεχνίας για το σύνολο του έργου του
(2002) Βραβείο της Ελληνικής Εταιρείας Μεταφραστών Λογοτεχνίας για την απόδοση από τα ρωσικά του έργου ΑΦΗΓΗΣΗ ΤΗΣ EKΣTPATEIAΣ TOY IΓKOP.
(2007) Μετάλλιο Πούσκιν
Εργογραφία
Πεζογραφία
(1954) Αρματωμένα χρόνια, Αθήνα
(1956) Μια πρόσφατη ιστορία, Αθήνα
(1961) Νύχτες και αυγές - Η πολιτεία, εκδ. Θεμέλιο
(1963) Νύχτες και αυγές - Τα βουνά, Αθήνα
(1966) Λευκή ακτή, Αθήνα
(1976) Σκηνές από το βίο του Μάξιμου του Γραικού, εκδ. Δίφρος, 1982 εκδ. Σύγχρονη Εποχή, 2002 εκδ. Ελλ. Γράμματα, 2008 εκδ. Δημοσιογραφικός Οργανισμός Λαμπράκη
(1977) Τα θαύματα έρχονται στην ώρα τους, εκδ. Καρανάσης και 1988 εκδ. Σύγχρονη Εποχή
(1977) Φύλλα-φτερά· Διηγήματα, εκδ. Διογένης
(1980) Μικρό όργανο για τον επαναπατρισμό, εκδ. Κέδρος
(1986) Η ένατη πληγή· Διηγήματα, εκδ. Κέδρος, 1986.
(1999) Επιστροφές, εκδ. Ελληνικά Γράμματα
(2000) Το κόκκινο σπίτι, εκδ. Ελληνικά Γράμματα
(2000) Τα βουνά, εκδ. Ελληνικά Γράμματα
(2000) Η πολιτεία, εκδ. Ελληνικά Γράμματα
(2000) Η γραμμή της ζωής, εκδ. Ελληνικά Γράμματα
(2003) Στο όριο, εκδ. Ελληνικά Γράμματα
Βιογραφίες
(1980) Το ψωμί και το βιβλίο: Ο Γκόρκι 1-2, εκδ. Σύγχρονη Εποχή και 2004 εκδ. Ελληνικά Γράμματα
(1981) Περισσότερη ελευθερία:Ο Τσέχωφ, εκδ. Σύγχρονη Εποχή
(1984) Ο μεγάλος αμαρτωλός: Ο Ντοστογιέφσκι και τα ιερά του τέρατα., εκδ. Κέδρος
(1989) Ένας άνθρωπος, μια εποχή· Ο Αλέξανδρος Γκέρτσεν, Αθήνα
(2000) O MAΓIAKOΦΣKI: TA EYKOΛA KAI TA ΔYΣKOΛA, εκδ. Ελληνικά Γράμματα και 2011 εκδ. Γκοβόστη
(2007) Ο Τολστόι, εκδ. Ελληνικά Γράμματα
(2008) Όσιπ Μαντελστάμ, εκδ. Ελληνικά Γράμματα
Ταξιδιωτική λογοτεχνία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
(1971) Από τη Μόσχα στη Μόσχα · Ταξίδι στο Βόλγα, Αθήνα
(1982) Οι Αρμένηδες: Ταξίδι στη χώρα τους και την ιστορία τους, εκδ. Κέδρος
Μελέτες - Άρθρα
(1975) Αντίσταση - δημοκρατία, εκδ. Κέδρος
(1975) Πέντε Ρώσοι κλασικοί εκδ. Σύγχρονη Εποχή και 2006 εκδ. Ελληνικά Γράμματα
(1977) Η ρωσική λογοτεχνία τόμος Α', εκδ. Κέδρος
(1978) Η ρωσική λογοτεχνία τόμος Β', εκδ. Κέδρος
(1979) Η ρωσική λογοτεχνία τόμος Γ', εκδ. Κέδρος
(1983) Μια συνάντηση: Σεφέρης - Μακρυγιάννης, Αθήνα
(1990) Ο βασιλιάς που πέθανε, εκδ. Πολύτυπο
(1996) Ο Τολστόι, ο Σαίξπηρ και οι τρελοί, εκδ. Δελφίνι
(1996) Δαίμονες και δαιμονισμένοι: Επιστροφές στο Ντοστογέφσκι εκδ. Δελφίνι
Αυτοβιογραφία
(1994) Αυτά που μένουν Α΄- Β΄, Οι άλλοι πόλεμοι, Ο αδελφός μου ο Βάσια με λουλούδια, εκδ. Δελφίνι
Συμμετοχή σε συλλογικά έργα
(2009) Ανθολογία ελληνικού διηγήματος του 20ού αιώνα, εκδ. Καστανιώτη
Μεταφράσεις
(1965) Εμ. Καζακιέβιτς, Το μπλε τετράδιο, Αθήνα
(1976) Η εκστρατεία του Ίγκορ, Αθήνα
(1978) Ισκεντέρη Ν., Η πολιορκία και η Άλωση της Πόλης από τους Τούρκους, Αθήνα
(1978) Πέτροβιτς Αββακούμ, Ο βίος του Πρωτόπαππα Αββακούμ, Αθήνα
(1978) Γιούρι Ολέσα, Οι τρεις χοντροί, Αθήνα
(1981) Η βασίλισσα και ο στρατιώτης· Ρωσικό παραμύθι, (Εικονογράφηση Όλγα Αλεξανδροπούλου), εκδ. Κέδρος
(1990) Ilinskaya, Sonia, 1938-, Η μοίρα μιας γενιάς, εκδ. Κέδρος
(1990) Γκριμπογιέντοφ Αλέξανδρος, Συμφορά από το πολύ μυαλό, εκδ. Δωδώνη Εκδοτική ΕΠΕ
(1991) Πούσκιν Αλέξανδρος, Η Ντάμα Πίκα, εκδ. Σύγχρονη Εποχή
(1991) Πούσκιν Αλέξανδρος, Μικρές τραγωδίες, εκδ. Σύγχρονη Εποχή
(1994) Γκόγκολ Νικολάι, Η μύτη, εκδ. Κέδρος
(1994) Τσέχωφ Α., Εχθροί, εκδ. Κέδρος
(1995) Ντοστογιέφσκι Φ., Μπομπόκ, εκδ. Κέδρος
(1995) Πούσκιν Αλέξανδρος, Ο χάλκινος καβαλάρης, εκδ. Δελφίνι
(1996) Αββακούμ, Μοναχός Αγιορείτης, Ο βίος του Πρωτόπαπα Αββακούμ, εκδ. Κέδρος
(1996) Άγνωστος, Αφήγηση της εκστρατείας του Ίγκορ, εκδ. Κέδρος
(1999) Ισκεντέρης, Νέστορας, Η πολιορκία και η άλωση της Πόλης από τους Τούρκους το 1453, εκδ. Κέδρος
(2004) Puskin, Aleksandr Sergeevic, 1799-1837, Άλλη, καλύτερη, ζητώ ελευθερία..., εκδ. Ποταμός
(2005) Chekhov, Anton Pavlovich, 1860-1904, Ανιαρή ιστορία, εκδ. Ελληνικά Γράμματα
(2009) Chekhov, Anton Pavlovich, 1860-1904, Πόσο αργεί να ξημερώσει..., εκδ. Ελληνικά Γράμματα
(2012) Kazakevitš, Emmanuil, 1913-1962, Το γαλάζιο τετράδιο. Εχθροί, εκδ. Σύγχρονη Εποχή
Μεταφράσεις έργων του σε ξένες γλώσσες[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
(1962) ΝΥΧΤΕΣ ΚΑΙ ΑΥΓΕΣ. Τόμος Α' Η Πολιτεία, Μτφρ. Σ. Ιλίνσκαγια, Εκδ. Μολοντάγια Γκβάρντιγια, Μόσχα
(1967) ΝΥΧΤΕΣ ΚΑΙ ΑΥΓΕΣ. Τόμος Β' Τα βουνά, Μτφρ. Σ. Ιλίνσκαγια, Εκδ. Μολοντάγια Γκβάρντιγια, Μόσχα και 1978, 1985 σε συγκεντρωτική έκδοση: Εκδ. "Σοβιέτσκι πισάτελ", Μόσχα
(1961) Ο ΠΑΡΘΕΝΩΝΑΣ ΦΩΤΑΓΩΓΕΊΤΑΙ, Διηγήματα, (Μτφρ. Σ. Ιλίνσκαγια, Τ. Κοκούρινα), Εκδ. Πράβντα, Μόσχα
(1965) Η ΔΙΚΗ Διηγήματα, (Μτφρ. Σ. Ιλίνσκαγια, Τ. Κοκούρινα), Εκδ. Πράβντα, Μόσχα
(1973) ΕΥΤΥΧΕΊΤΕ... Διηγήματα, (Μτφρ. Σ. Ιλίνσκαγια), Εκδ. Πράβντα, Μόσχα
(1970) ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΑΣΤΕΡΕΣ Διηγήματα, (Μτφρ. Σ. Ιλίνσκαγια, Τ. Κοκούρινα, Ι. Πανόβα), Εκδ. Προγκρές, Μόσχα
(1970) ΤΑ ΘΑΥΜΑΤΑ ΕΡΧΟΝΤΑΙ ΣΤΗΝ ΩΡΑ ΤΟΥΣ, (Τρεις νουβέλες), (Μτφρ. Σ. Ιλίνσκαγια), Εκδ. Προγκρές, Μόσχα
(1981) ΤΑ ΘΑΥΜΑΤΑ ΕΡΧΟΝΤΑΙ ΣΤΗΝ ΩΡΑ ΤΟΥΣ, (Νουβέλες και διηγήματα). Μτφρ. Σ. Ιλίνσκαγια, Τ. Κοκούρινα, Ι. Πανόβα. Εκδ. "Σοβιέτσκι πισάτελ", Μόσχα, 1981 και 1988.
ΣΚΗΝΕΣ ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΟ ΤΟΥ ΜΑΞΙΜΟΥ ΤΟΥ ΓΡΑΙΚΟΥ:
Στα ρωσικά: Μτφρ. Σ. Ιλίνσκαγια, Ν. Ποντζέμσκαγια.
α) Εκδ. "Χουντοζεστβενναγια λιτερατούρα", Μόσχα, 1980,
β) Εκδ. "Σοβιέτσκι πισάτελ", Μόσχα, 1983.
Στα πολωνικά: μτφρ. Α. Μπογκντάνσκι, Εκδ. "Panstwowy Instytut Wydawniczy", Warsawa, 1985.
ΟΙ ΑΡΜΕΝΗΔΕΣ:
Στα αρμενικά: μτφρ. Σιμών Κιρκιασαριάν. Εκδ. "Σοβετακάν Γκροχ", Ερεβάν, 1984. Στα ρωσικά: μτφρ. Ν. Ποντζέμσκαγια.
α) Εκδ. "Προγκρές", Μόσχα, 1985,
β) Εκδ. "Σοβιέτσκι πισάτελ", Μόσχα, 1990.
Αλλά οι άνθρωποι που διοίκησαν τη χώρα, δε σκέφτηκαν να δημιουργήσουν δικούς τους μηχανισμούς αυτοεκτόνωσης στην κοινωνία τους, ώστε τα φαρμάκια της να διοχετεύονται και να φεύγουν. Αποτελεσματικό σύστημα απορροής δεν κατάφεραν να φτιάξουν.
Να μην βράζουν τα φαρμάκια μες στη ζωή τους και να την πικραίνουν όλη ως κάτω – οι άλλοι, οι πανούργοι καπιταλιστές και οι πολιτικοί τους, τι κάνουν, πώς τα καταφέρνουν να ζουν, να διαιωνίζονται;
Κώστας Καρράς, ήταν Έλληνας ηθοποιός του θεάτρου, κινηματογράφου και τηλεόρασης και πολιτικός
| | Εμφανίσεις: 792
Κώστας Καρράς
Ο Κώστας Καρράς, ήταν Έλληνας ηθοποιός του θεάτρου, κινηματογράφου και τηλεόρασης και πολιτικός.(Αθήνα, 21 Ιουνίου 1936 - Αθήνα, 6 Μαΐου 2012)
Σπούδασε Πολιτικές Επιστήμες στο Λονδίνο και υποκριτική στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου. Ήταν απόφοιτος της Royal Academy of Arts του Λονδίνου. Το 1963 αποφοίτησε από τη Δραματική Σχολή του Πέλου Κατσέλη και την ίδια χρονιά έκανε το ντεμπούτο του στην «Ποντικοπαγίδα» της Αγκάθα Κρίστι.
Τότε ξεκίνησε την επιτυχημένη του συνεργασία με την Έλλη Λαμπέτη με την οποία διατηρούσε σχέση και εμφανίστηκε μεταξύ άλλων και σε έργα όπως «Γυμνοί στο Πάρκο» του Νιλ Σάιμον (Neil Simon's "Barefoot in the Park") (στο ρόλο του Paul Parker) και στο "Λεωφορείον ο Πόθος" του Τένεσι Ουίλιαμς (στο ρόλο του Κοβάλσκι). Από τότε δημιούργησε δικά του θεατρικά σχήματα και σημείωσε προσωπική επιτυχία στο «Ημερολόγιο ενός τρελού» του Γκόγκολ και στο «Blithe Spirit» του Νόελ Κάουαρντ (ως Charles).
Σημαντική είναι η συνεισφορά του ως ηθοποιού στον ελληνικό κινηματογράφο, όπου εμφανίστηκε για πρώτη φορά το 1961.
Η καλύτερή του ωστόσο κινηματογραφική εμφάνιση θεωρείται ο ρόλος του Μενέλαου στην "Ιφιγένεια" του Μιχάλη Κακογιάννη (1977).
Η τελευταία φορά που έπαιξε στον κινηματογράφο ήταν το 1981 στα Καμάκια, σε σκηνοθεσία Όμηρου Ευστρατιάδη και σενάριο Γιάννη Σκλάβου.
Συνεργάστηκε, επίσης, με τον θίασο της Τζένης Καρέζη και την Ελληνική Λαϊκή Σκηνή, ενώ διετέλεσε συνθιασάρχης με άλλους ομοτέχνους του (Άγγελο Αντωνόπουλο, Γιώργο Μιχαλακόπουλο, Ανδρέα Μπάρκουλη, Θύμιο Καρακατσάνη, Μαίρη Χρονοπούλου, Σωτήρη Μουστάκα, Σμαρούλα Γιούλη κ.ά.).
Κατά τη δεκαετία του 1980 συμμετείχε σε αρκετές βιντεοταινίες, ενώ στην ελληνική τηλεόραση πρωταγωνίστησε με μεγάλη επιτυχία σε πολλά σίριαλ.
Από το 2000 μέχρι το 2007 ήταν βουλευτής του Ελληνικού Κοινοβουλίου με το κόμμα της Νέας Δημοκρατίας. Ήταν παντρεμένος με την Αγγελική Μπαρούτσου και είχε έναν γιο, τον Βασίλη.
Υπήρξε επίτιμος πρόεδρος στο «Χαμόγελο του παιδιού» από το 1994.
Διοργάνωσε τον πρώτο διεθνή έρανο για τα θύματα του πολέμου της Βοσνίας. Επανειλημμένως έδωσε παραστάσεις για την ενίσχυση ευαίσθητων κοινωνικών ομάδων. Βραβεύθηκε από πολλές οργανώσεις και συλλόγους για την κοινωνική και ανθρωπιστική του δράση (Λάιονς, Χαμόγελο του Παιδιού, Δήμοι και Κοινότητες).
Από τον Ιούλιο του 2000 ήταν υπεύθυνος του κλάδου Πολιτιστικής κίνησης της Ν.Δ. πολιτιστικών σωματείων και οικονομικών του Πολιτισμού. Σύμφωνα με αναφορά που διέρρευσε μέσω της Wikileaks συμμετείχε στην ετήσια συνάντηση της λέσχης Μπίλντερμπεργκ το 1980.
Πέθανε από καρκίνο στις 6 Μαΐου 2012.
Κόμπι Μπιν Μπράιαντ, ήταν Αμερικανός διεθνής καλαθοσφαιριστής και θεωρείται από τους κορυφαίους στην ιστορία του αθλήματος
| | Εμφανίσεις: 711
Κόμπι Μπράιαντ
Ο Κόμπι Μπιν Μπράιαντ, ήταν Αμερικανός διεθνής καλαθοσφαιριστής. (Kobe Bean Bryant), (Φιλαδέλφεια 23 Αυγούστου 1978 - 26 Ιανουαρίου 2020, Καλαμπάσας)
Αγωνιζόταν στη θέση του σούτινγκ γκαρντ για την ομάδα των Λος Άντζελες Λέικερς του ΝΒΑ και θεωρείται από τους κορυφαίους στην ιστορία του αθλήματος.
Είχε ύψος 1,98 μέτρα και βάρος 98 κιλά. Αγωνίστηκε όλα τα χρόνια της καριέρας του (20) στους Λος Άντζελες Λέικερς και φορούσε τους αριθμούς 8 και 24 (και οι 2 αποσύρθηκαν προς τιμήν του το 2017 από την ομάδα των Λέικερς).
Είχε ρεκόρ καριέρας 81 πόντους (το δεύτερο καλύτερο στην ιστορία του NBA) που σημείωσε τον Ιανουάριο του 2006 κόντρα στους Τορόντο Ράπτορς, ενώ το 2016 στο τελευταίο του παιχνίδι σε ηλικία 38 ετών και 234 ημερών σημείωσε 60 πόντους, απόδοση που αποτελεί ρεκόρ πόντων σε τελευταίο αγώνα καριέρας στο ΝΒΑ. Με αυτό επίσης έγινε ο μεγαλύτερος σε ηλικία παίκτης που κατάφερε να πετύχει 60 πόντους.
Ο Μπράιαντ είναι 4ος σκόρερ στην ιστορία του NBA με 33.643 πόντους συνολικά έχοντας ακόμα 7.047 ριμπάουντ και 6.306 ασίστ.
Κατέκτησε 5 πρωταθλήματα, ένα βραβείο MVP της κανονικής περιόδου (2008), 2 βραβεία MVP των τελικών του NBA (το 2009 και το 2010) και 4 βραβεία MVP σε All-Star Game (2002, 2007, 2009, 2011).
Γεννήθηκε στη Φιλαδέλφεια της Πενσυλβάνια. Εισήλθε στο ΝΒΑ απευθείας από το Λύκειο (ονόματι Lower Merion High School), και επιλέχθηκε στο νούμερο 13 του NBA Draft του 1996 από τους Σάρλοτ Χόρνετς.
Έπαιξε για τους Λέικερς σε ολόκληρη την καριέρα του, κερδίζοντας πέντε πρωταθλήματα ΝΒΑ. Ο Μπράιαντ έχει επιλεχθεί 16 φορές All-Time Game και 12 φορές στην καλύτερη αμυντική πεντάδα.
Έχει βγει πρώτος σκόρερ της αγωνιστικής περιόδου δύο φορές (το 2005-06 και 2006-07) και είναι τρίτος σκόρερ της στην ιστορία του NBA προσπερνώντας τον Μάικλ Τζόρνταν τον Δεκέμβριο του 2014, αφήνοντας τον Τζόρνταν στην τέταρτη θέση.
Μετά την έναρξη της 20ής σεζόν του με τους Λέικερς το 2015-16, το οποίο αποτελεί το δεύτερο μεγαλύτερο ρεκόρ NBA για τις περισσότερες σεζόν με την ίδια ομάδα (καταρρίφθηκε αργότερα από τον Ντιρκ Νοβίτσκι με 21 σεζόν στους Ντάλας Μάβερικς ), ο Μπράιαντ ανακοίνωσε ότι θα αποσυρθεί στο τέλος της.
Το 1996, μαζί με τον Κόμπι Μπράιαντ, στους Λέικερς υπέγραψε και ο Σακίλ Ο'Νιλ. Ο Μπράιαντ και ο τότε συμπαίκτης του Σακίλ Ο'Νιλ οδήγησαν τους Λέικερς σε τρία συνεχόμενα πρωταθλήματα ΝΒΑ από το 2000 έως το 2002.
Μετά την αναχώρηση του Ο' Νιλ, την περίοδο 2003-04, ο Μπράιαντ έγινε ο ακρογωνιαίος λίθος της ομάδας.
Αποτέλεσε τον παίκτη που σημείωσε τους περισσότερους πόντους στο πρωτάθλημα κατά της περιόδους 2005–06 και 2006–07. Στις 22/1/2006 έκανε προσωπικό ρεκόρ πόντων, σκοράροντας 81 κατά των Τορόντο Ράπτορς, τη δεύτερη μεγαλύτερη επίδοση στο σκοράρισμα στην ιστορία του ΝΒΑ, μετά τους 100 πόντους που σημείωσε ο Ουίλτ Τσάμπερλεϊν στις 2 Μαρτίου του 1962 με τους Φιλαδέλφεια Γουόριορς ενάντια στους Νιου Γιορκ Νικς.
Τη σεζόν 2008-09 κατέκτησε για τέταρτη φορά το πρωτάθλημα νικώντας στους Τελικούς τους Ορλάντο Μάτζικ, του Ντουάιτ Χάουαρντ, παίρνοντας μάλιστα για πρώτη φορά και το βραβείο του πολυτιμότερου παίκτη των Τελικών.
Τη σεζόν 2009-2010 οδήγησε ξανά τους Λέικερς στην κατάκτηση του τίτλου κερδίζοντας το βραβείο του πολυτιμότερου παίκτη των Τελικών για δεύτερη φορά στην καριέρα του απέναντι στην τριάδα Γκαρνέτ, Πιρς, Άλλεν, από τους οποίους είχε ηττηθεί στους Τελικούς πριν δύο χρόνια στην σεζόν 2007-2008.
Ο Μπράιαντ έλαβε το Βραβείο Πολυτιμότερου Παίκτη (MVP) κατά την αγωνιστική περίοδο ΝΒΑ 2007–2008, αφού οδήγησε την ομάδα του στους τελικούς της διοργάνωσης.
Είναι ο πρώτος σκόρερ στην ιστορία των Λος Άντζελες Λέικερς και ο πρώτος παίκτης στο NBA που έχει 30.000+ πόντους και 6.000+ ασίστ.
Το 1997 κατέκτησε τον Διαγωνισμό Καρφωμάτων στο NBA (Slam Dunk Contest).
Επίσης έχει 4 βραβεία MVP (πολυτιμότερου παίκτη) του All-Star Game, ισοφαρίζοντας έτσι το ρεκόρ με τα περισσότερα στην ιστορία του NBA. Δύο μεγάλα αθλητικά κανάλια στην Αμερική, το Sporting News και το TNT ονόμασαν τον Μπράιαντ τον καλύτερο παίκτη της δεκαετίας του 2000.
Το 2008 και το 2012 κατέκτησε χρυσό μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Πεκίνου και του Λονδίνου αντίστοιχα ως μέλος της Εθνικής Ομάδας των Η.Π.Α.
Στατιστικά Καριέρας
Κανονική Διάρκεια
Πλέι-οφ
Η απόσυρση
Στις 29 Νοεμβρίου 2015 ανακοίνωσε ότι θα αποσυρθεί από την ενεργό δράση στο τέλος της σεζόν με μία συγκινητική επιστολή στο theplayerstribune.com.
Συγκεκριμένα έγραφε: "Αγαπημένο μου μπάσκετ"
Από τη στιγμή που φόρεσα τις κάλτσες του πατέρα μου και ξεκίνησα νοητά να εκτελώ νικητήρια σουτ στο θρυλικό Western Forum, ήξερα πως ένα πράγμα ήταν αληθινό. Σε ερωτεύθηκα. Σε αγάπησα τόσο, που σου έδωσα τα πάντα. Το μυαλό και το κορμί μου, το πνεύμα και την ψυχή μου. Ήμουν ένα εξάχρονο παιδί που σε αγάπησε έντονα. Δεν είδα ποτέ το τέλος του τούνελ. Είδα μόνο τον εαυτό μου να βγαίνει τρέχοντας από αυτό. Έτρεξα πάνω κάτω σε κάθε παρκέ για να κυνηγήσω κάθε μπαλιά. Μου ζήτησες να παλέψω και σου έδωσα την καρδιά μου γιατί μου προσέφερες πολλά περισσότερα.
Έπαιξα με ιδρώτα και με πόνο, όχι μόνο επειδή η πρόκληση με καλούσε, αλλά κι επειδή ΕΣΥ με φώναζες. Εκανα τα πάντα για ΕΣΕΝΑ, γιατί έτσι πρέπει να κάνεις όταν κάποιος σε κάνει να αισθάνεσαι τόσο ζωντανός, όσο εσύ με άφησες να νιώσω. Έδωσες σε ένα εξάχρονο παιδί το Laker Dream και για πάντα θα σε αγαπώ. Όμως, δεν μπορώ να σε αγαπώ τόσο αρρωστημένα για πολύ ακόμα. Αυτή τη χρονιά, είναι ό,τι μου έχει απομείνει για να σου δώσω. Η καρδιά μου μπορεί να αντέξει το σφυροκόπημα, το μυαλό μου θα το διαχειριστεί, όμως το σώμα μου ξέρει πως ήρθε η στιγμή να πω αντίο.
Και είμαι εντάξει. Είμαι έτοιμος να σε αφήσω να φύγεις. Θέλω να το γνωρίζεις τώρα, ώστε και οι δυο να αδράξουμε κάθε στιγμή που μας απόμεινε. Τα καλά και τα άσχημα. Δώσαμε ο ένας στον άλλο όσα είχαμε.
Γνωρίζουμε και οι δυο, πως ό,τι κι αν κάνω μετά, θα είμαι πάντα αυτό το παιδί με τις γυρισμένες κάλτσες, τον κάδο με τα σκουπίδια στη γωνία και τα πέντε δευτερόλεπτα. Η μπάλα είναι στα χέρια μου. 5... 4... 3... 2... 1
Πάντα θα σε αγαπώ,
Kobe».
Στο τελευταίο του παιχνίδι ο Μπράιαντ πέτυχε 60 πόντους, στη νίκη των Λέικερς επί των Γιούτα Τζαζ.
Προσωπική ζωή
Ο Μπράιαντ ήταν παντρεμένος (από το 2001) με την Vanessa Laine με την οποία και είχαν αποκτήσει 4 παιδιά.
Το 2003 κατηγορήθηκε για σεξουαλική επίθεση από την υπάλληλο ενός ξενοδοχείου στο Κολοράντο. Αν και ο Μπράιαντ παραδέχτηκε πως συνευρέθηκε με την ενάγουσα αρνήθηκε πως επρόκειτο για επίθεση. Το Σεπτέμβριο του 2004 οι κατήγοροι απέσυραν την υπόθεση.
Το 2018 ο Μπράιαντ κέρδισε το Academy Award for Best Animated Short Film για την ταινία του Dear Basketball.
Μαρία Πολυδούρη, ήταν Ελληνίδα ποιήτρια της νεορομαντικής σχολής που καλλιέργησε το αίσθημα του ανικανοποίητου και της παρακμής
| | Εμφανίσεις: 632
Μαρία Πολυδούρη
Η Μαρία Πολυδούρη, ήταν Ελληνίδα ποιήτρια της νεορομαντικής σχολής. (Καλαμάτα, 1 Απριλίου 1902 - Αθήνα, 29 Απριλίου 1930)
Η Πολυδούρη άφησε δύο πεζά έργα, το Ημερολόγιό της και μία ατιτλοφόρητη νουβέλα με την οποία σαρκάζει ανελέητα το συντηρητισμό και την υποκρισία της εποχής της. Η φυματίωση όμως τελικά την κατέβαλε και τα ξημερώματα της 29ης Απριλίου 1930 άφησε την τελευταία της πνοή με ενέσεις μορφίνης που της πέρασε ένας φίλος της στην Κλινική Καραμάνη.
Ήταν κόρη του εξαίρετου φιλολόγου Ευγένιου Πολυδούρη από την Νέδουσα Μεσσηνίας και της Κυριακής Μαρκάτου, μιας γυναίκας με πρώιμες φεμινιστικές αντιλήψεις. Ολοκλήρωσε τις γυμνασιακές της σπουδές στην Καλαμάτα, ενώ είχε φοιτήσει σε σχολεία του Γυθείου και των Φιλιατρών, αλλά και στο Αρσάκειο της Αθήνας για δύο χρόνια.
Στα γράμματα εμφανίστηκε σε ηλικία 14 ετών με το πεζοτράγουδο Ο πόνος της μάνας, το οποίο αναφέρεται στο θάνατο ενός ναυτικού που ξέβρασαν τα κύματα στις ακτές των Φιλιατρών και είναι επηρεασμένο από τα μοιρολόγια που άκουγε στη Μάνη.
Στα δεκαέξι της διορίστηκε στη Νομαρχία Μεσσηνίας και παράλληλα εξέφρασε ζωηρό ενδιαφέρον για το γυναικείο ζήτημα. Το 1920, σε διάστημα σαράντα ημερών, έχασε και τους δύο γονείς της.
Το 1921 μετατέθηκε στη Νομαρχία Αθηνών και παράλληλα εγγράφηκε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Στην υπηρεσία της εργαζόταν και ο ομότεχνός της Κώστας Καρυωτάκης. Γνωρίστηκαν και μεταξύ τους αναπτύχθηκε ένας σφοδρός έρωτας, που μπορεί να κράτησε λίγο, αλλά επηρέασε καθοριστικά τη ζωή και το έργο της.
Συναντήθηκαν για πρώτη φορά τον Ιανουάριο του 1922. Η Μαρία ήταν τότε 20 ετών, ενώ ο Καρυωτάκης 26. Εκείνη είχε δημοσιεύσει κάποια πρωτόλεια ποιήματα, ενώ εκείνος είχε εκδόσει δύο ποιητικές συλλογές — τον Πόνο των ανθρώπων και των πραμάτων (1919) και τα Νηπενθή (1921) — και είχε ήδη κερδίσει την εκτίμηση κάποιων κριτικών και ομότεχνών του.
Το καλοκαίρι του 1922 ο Καρυωτάκης ανακάλυψε ότι έπασχε από σύφιλη, νόσο που τότε ήταν ανίατη και αποτελούσε κοινωνικό στίγμα. Ενημέρωσε αμέσως την αγαπημένη του Μαρία και της ζήτησε να χωρίσουν. Εκείνη του πρότεινε να παντρευτούν χωρίς να κάνουν παιδιά, όμως εκείνος ήταν πολύ περήφανος για να δεχτεί τη θυσία της. Η Μαρία αμφέβαλε για την ειλικρίνειά του και θεώρησε ότι η ασθένειά του ήταν πρόσχημα του εραστή της για να την εγκαταλείψει.
Το 1924 μπήκε στη ζωή της ο δικηγόρος Αριστοτέλης Γεωργίου, που μόλις είχε επιστρέψει από το Παρίσι. Ήταν νέος, ωραίος και πλούσιος και η Πολυδούρη τον αρραβωνιάστηκε στις αρχές του 1925. Η Μαρία όμως αγαπούσε πάντα τον Καρυωτάκη.
Παρά την αφοσίωση του αρραβωνιαστικού της, η Πολυδούρη δεν μπορούσε να συγκεντρωθεί σοβαρά σε καμία δραστηριότητα. Έχασε τη δουλειά της στο δημόσιο μετά από αλλεπάλληλες απουσίες και εγκατέλειψε τη Νομική.
Φοίτησε στη Δραματική Σχολή Κουναλλάκη και την Επαγγελματική Σχολή Θεάτρου (σήμερα Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου) και μάλιστα πρόλαβε να εμφανιστεί ως ηθοποιός σε μία παράσταση, Το κουρελάκι, όπου είχε τον πρωταγωνιστικό ρόλο.
Το καλοκαίρι του 1926 διέλυσε τον αρραβώνα της και έφυγε για το Παρίσι. Σπούδασε ραπτική αλλά δεν πρόλαβε να εργαστεί γιατί προσβλήθηκε από φυματίωση. Επέστρεψε στην Αθήνα το 1928 και συνέχισε τη νοσηλεία της στο Νοσοκομείο Σωτηρία, όπου έμαθε για την αυτοκτονία του πρώην εραστή της, Κώστα Καρυωτάκη.
Τον ίδιο χρόνο κυκλοφόρησε την πρώτη της ποιητική συλλογή Οι τρίλλιες που σβήνουν και το 1929 τη δεύτερη, Ηχώ στο χάος. Η Πολυδούρη άφησε δύο πεζά έργα, το Ημερολόγιό της και μία ατιτλοφόρητη νουβέλα με την οποία σαρκάζει ανελέητα το συντηρητισμό και την υποκρισία της εποχής της. Η φυματίωση όμως τελικά την κατέβαλε και τα ξημερώματα της 29ης Απριλίου 1930 άφησε την τελευταία της πνοή με ενέσεις μορφίνης που της πέρασε ένας φίλος της στην Κλινική Καραμάνη.
Η Μαρία Πολυδούρη ανήκει στη γενιά του 1920 που καλλιέργησε το αίσθημα του ανικανοποίητου και της παρακμής. Ο έρωτας και ο θάνατος είναι οι δύο άξονες γύρω από τους οποίους περιστρέφεται η ποίησή της. Είναι μεστή από πηγαίο λυρισμό που ξεσπά σε βαθιά θλίψη και κάποτε σε σπαραγμό, με εμφανείς επιδράσεις από τον έρωτα της ζωής της, Κώστα Καρυωτάκη, αλλά και τα μανιάτικα μοιρολόγια. Οι συναισθηματικές και συγκινησιακές εξάρσεις της Πολυδούρη καλύπτουν συχνά κάποιες τεχνικές αδυναμίες και στιχουργικές ευκολίες του έργου της. Ο Κώστας Στεργιόπουλος έχει πει για την Πολυδούρη.
Η Μαρία Πολυδούρη έγραφε τα ποιήματά της όπως και το ατομικό της ημερολόγιο. Η μεταστοιχείωση γινόταν αυτόματα και πηγαία.
Γι' αυτήν η έκφραση εσήμαινε κατ' ευθείαν μεταγραφή των γεγονότων του εσωτερικού της κόσμου στην ποιητική γλώσσα με όλες τις γενικεύσεις και τις υπερβολές που της υπαγόρευε η ρομαντική της φύση.
Το 1928 κυκλοφορεί την πρώτη της ποιητική συλλογή με τίτλο «Οι τρίλλιες που σβήνουν» και το 1929 τη δεύτερη, με τίτλο «Ηχώ στο Χάος».
Το πρώτο άρθρο για την Μαρία Πολυδούρη που βασίζεται στο αρχείο της και το ημερολόγιό της ανήκει στη Βασιλική Μπόμπου-Σταμάτη και είναι δημοσιευμένο στην Ελληνική Δημιουργία 7(1954), σ. 617-624. Τα Άπαντα της Μαρίας Πολυδούρη κυκλοφόρησαν για πρώτη φορά την δεκαετία του 1960 από τις Εκδόσεις Εστία, με επιμέλεια της Λιλής Ζωγράφου.
Έκτοτε επανακυκλοφόρησαν από διάφορους εκδοτικούς οίκους. Ο συγγραφέας και ποιητής Κωστής Γκιμοσούλης έχει γράψει μία μυθιστορηματική βιογραφία της με τον τίτλο Βρέχει φως. Ποιήματά της έχουν μελοποιήσει Έλληνες συνθέτες, κλασικοί, έντεχνοι και ροκ — ανάμεσά τους οι Μενέλαος Παλλάντιος (Το ποίημα: "Στον τραγουδιστή", παρόλο που στον 45 στροφών δίσκο γράφει ποίηση Μαρία Π. Πολυδούρη (και ενώ το πατρώνυμο ήταν Ευγένιος), ανήκει στην Μαρίκα Πίπιζα Μαντζούνη. Έχει δημοσιευθεί στο ετήσιο ημερολόγιο "Ποικίλη Στοά" για το έτος 1912.
kosmopolis.lis.upatras.gr/index.php/poikili_stoa/article/viewFile/92067/90939. (Δεν υπάρχουν πληροφορίες για άλλη μελοποιήση από τον Μενέλαο Παλλάντιο), Κωστής Κριτσωτάκης, Νίκος Μαμαγκάκης, Γιάννης Σπανός, Νότης Μαυρουδής, Γιώργος Αρκομάνης, Δημήτρης Παπαδημητρίου, Ανδρέας Α. Αρτέμης, Μιχάλης Κουμπιός, Στέλιος Μποτωνάκης και τα συγκρότηματα «Πληνθέτες» και «Ηλιοδρόμιο» καθώς και ο μουσουργός Νίκος Φυλακτός σε έργα με φωνή και πιάνο[4]. Σε αυτούς να προσθέσουμε τον Θάνο Ανεστόπουλο, τραγουδιστή του συγκροτήματος "Διάφανα Κρίνα" που μελοποίησε τα ποιήματα "Κοντά σου" και "Σαν πεθάνω".
Βραβείο Μαρία Πολυδούρη
Το Βραβείο Ποίησης «Μαρία Πολυδούρη» προκηρύσσει ετησίως ο Δήμος Καλαμάτας, η Κοινωφελής Επιχείρηση «Φάρις» και ο Σύνδεσμος Φιλολόγων Μεσσηνίας για έναν πρωτοεμφανιζόμενο ποιητή σε πανελλήνια κλίμακα. Με το βραβείο έχουν τιμηθεί οι εξής:
2017 Γεωργιάδου Χριστίνα, Σπορά, εκδ. Κυριακίδη
2017 Μουδόπουλος - Αθανασίου Φαίδων, Ιστορίες κρίσης, εκδ. Οσελότος
2016 Κορρυβάντη Κωνσταντίνα, Μυθογονία, εκδ. Μανδραγόρας
2016 Μιχαλακόπουλος Δημοσθένης, Αταξίδευτα, εκδ. poema
2015 Ζυγούρα Κατερίνα, Κάτι μας διαφεύγει..., εκδ. iWrite.gr
2015 Κασκάλη Δώρα, Ανταλλακτήριο ηδονών, εκδ. Σαιξπηρικόν
2014 Αγγέλου Δήμητρα, Στάζουν μεσάνυχτα, εκδ. Μελάνι
2014 Κοφτερού Ελένη, Γράμμα σε γενέθλια πόλη, εκδ. Σαιξπηρικόν
2013 Βλάχου Χρύσα, Τροπή, εκδ.Θερμαϊκός
2013 Πάσχος Θάνος, Έρως ονειρευόμενος, εκδ. Γαβριηλίδης
2012 Μαλαμάτου Κέλλυ, Αθέατες μεταβάσεις, εκδ.Γαβριηλίδης
2011 Καλλέργη Λένα, Κήποι στην άμμο, εκδ. Γαβριηλίδης
2011 Ψαρρέα Έλενα, Επεμβάσεις, εκδ. Αρμός
Μιχάλης Ροζάκης, ήταν Έλληνας βιρτουόζος πιανίστας, συνθέτης, μαέστρος, τραγουδιστής και καθηγητής μουσικής
| | Εμφανίσεις: 723
Μιχάλης Ροζάκης
Ο Μιχάλης (Μάικ) Ροζάκης ήταν Έλληνας βιρτουόζος πιανίστας, συνθέτης, μαέστρος, τραγουδιστής και καθηγητής μουσικής. (1946 - 23 Ιανουαρίου 2009)
Γεννήθηκε στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου το 1946. Ξεκίνησε τη μουσική του πορεία στην Ελβετία, σε ηλικία 17 χρονών, σε ένα συγκρότημα που ονομαζώταν Potflair. Στη συνέχεια, επέστρεψε στην Αθήνα και διετέλεσε τραγουδιστής και μπασίστας των Charms, των Juniors και των Playboys, δημιουργώντας ροκ επιτυχίες της εποχής.
Έπειτα αποφάσισε να ακολουθήσει σόλο καριέρα γνωρίζοντας μεγάλη επιτυχία με τους δίσκους του 45 στροφών: Έτσι είναι η ζωή»/Όταν έφυγες, Μίννι-σκερτ»/Είναι αργά,Μια μέρα θαρθείς»/Προσευχή, Σαν τραγουδώ/Γυάλινος πύργος, Εγωισμός/Δάκρυα στα μάτια, Προβλήματα/Ποιος μπορεί να ξέρει (1974) καθώς και τους LP δίσκους του: Μάικ Ροζάκης και οι Playboys» (1971) και «Μ. Ροζάκης» (1975, ανατυπώθηκε το ίδιο έτος).
Έχοντας σπουδάσει στο Εθνικό Ωδείο (πτυχίο φούγκας το 1977 από τον Μ. Βούρτση) και στην Ελβετία εξελίχθηκε σε σπουδαίο ενορχηστρωτή. Για 4 χρόνια υπήρξε διευθυντής μουσικών προγραμμάτων της ΕΡΤ και διευθυντής της Ορχήστρας Ποικίλης Μουσικής.
Επιπροσθέτως, υπήρξε καθηγητής θεωρητικών του Εθνικού Ωδείου (ωδικής και αρμονίας από το 1987, αντίστιξης από το 1985, φούγκας από το 1988 και σύνθεσης από το 1990).
Επίσης, από το 1995, ανέλαβε το τμήμα προετοιμασίας μουσικών σπουδών ΑΕΙ και από το 1996, την τάξη ενορχήστρωσης για τη θεατρική και την κινηματογραφική μουσική.
Το 1996 έγινε η πρώτη εκτέλεση του Κοντσέρτου του για πιάνο στο Εθνικό Ωδείο. Έχουν εκτελεστεί και άλλα έργα του όπως: Φαντασία για τούμπα και ξύλινα, Μεταμορφώσεις για 9 πνευστά, Ικεσία, 14 πικρές πραγματικότητες (καντάτα για 3 φωνές, χορωδία και ορχήστρα, που κυκλοφόρησε σε δίσκους και εκτελέστηκε στην Αθήνα: Φεστιβάλ Έκφραση, και στην Κύπρο, Λευκωσία και Λεμεσό), Forma E5.
Το 1979 σε συνεργασία με την Αλίκη Βουγιουκλάκη στην «Καμπίρια», ανέλαβε τη μουσική προσαρμογή των τραγουδιών σε στίχους του Παύλου Μάτεση.
Το 1992 ανέλαβε τη διδασκαλία ορχήστρας και την ενορχήστρωση της ροκ όπερας "Δαίμονες" σε συνεργασία με τον Νίκο Καρβέλα, τον Σταύρο Σιδερά και την Άννα Βίσση.
Συμμετείχε ως ενορχηστρωτής στο διαγωνισμό της Eurovision με την Ελλάδα και την Κύπρο, καθώς και στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης.
Πέθανε στην Αθήνα το 2009.
Περισσότερα Άρθρα...
- Χέλμουτ Νιούτον, ήταν Γερμανός φωτογράφος, που ασχολήθηκε κυρίως με τη φωτογραφία μόδας και τη γυμνή φωτογράφηση
- Ζαν Μορό, ήταν σημαντική Γαλλίδα ηθοποιός στο θέατρο και τον κινηματογράφο, σκηνοθέτρια και σεναριογράφος
- Αδαμάντιος Διαμαντής, ήταν Κύπριος ζωγράφος, από τους σημαντικότερους Κύπριους καλλιτέχνες, θεωρείται ο πατέρας της Κυπριακής τέχνης
- Εντουάρ Μανέ, ήταν Γάλλος ζωγράφος, θεωρείται ένας από τους θεμελιωτές της μοντέρνας τέχνης ενώ συνδέθηκε έντονα και με το κίνημα του ιμπρεσιονισμού