DIASKEDASI.INFO

Στανισλάβ Γεβγκράφοβιτς Πετρόφ

Ο Στανισλάβ Γεβγκράφοβιτς Πετρόφ, ήταν Ρώσος στρατιωτικός και αντισμήναρχος της Σοβιετικής πολεμικής αεροπορίας, ο οποίος έγινε γνωστός ως "ο άνθρωπος που έσωσε τον κόσμο από πυρηνικό πόλεμο". 

Απέτρεψε πυρηνική σύγκρουση μεταξύ της Σοβιετικής Ένωσης και των ΗΠΑ το 1983, μετά από λανθασμένο συναγερμό του συστήματος ειδοποίησης πυρηνικής επίθεσης.

Το περιστατικό έγινε γνωστό αρκετά χρόνια αργότερα, κατά τη δεκαετία του 1990, μετά τη δημοσίευση των απομνημονευμάτων του στρατηγού που διηύθυνε το κέντρο ειδοποίησης την εποχή εκείνη. (7 Σεπτεμβρίου 1939 - 19 Μαΐου 2017)

Το περιστατικό
Στις 26 Σεπτεμβρίου του 1983 ο Πετρόφ ασκώντας χρέη παρατηρητή στο κέντρο διοίκησης για την έγκαιρη προειδοποίηση πυρηνικής επίθεσης, είδε το σύστημα να του αναφέρει πως συνολικά 7 πύραυλοι εκτοξεύθηκαν από τις ΗΠΑ και κατευθύνονταν προς τη Σοβιετική Ένωση. Ο Πετρόφ παρέμεινε ψύχραιμος και αξιολογώντας την κατάσταση, αποφάσισε προς επρόκειτο για σφάλμα του συστήματος και δεν μεταβίβασε τον συναγερμό στους προϊσταμένους του.

Η απόφαση του αυτή θεωρείται πως εμπόδισε μια πιθανή ανταποδοτική αντίδραση από την Σοβιετική Ένωση με την εκτόξευση πυρηνικών πυραύλων προς τις ΗΠΑ και τις υπόλοιπες χώρες του NATO, κάτι που θα οδηγούσε σε γενικευμένο πυρηνικό πόλεμο.

Ο Πετρόφ αποφάσισε πως το σύστημα πρέπει να έκανε λάθος. Αργότερα αποδείχθηκε πως είχε δίκιο, καθώς δεν υπήρχε κανένας πύραυλος που πλησίαζε και το σύστημα δυσλειτουργούσε.

Η εξέταση που έγινε στα συστήματα προειδοποίησης από το τεχνικό προσωπικό, έδειξε πως πράγματι το σύστημα είχε υποστεί βλάβη και τα αποτελέσματα που έδωσε δεν ήταν σωστά.

Το σφάλμα δημιουργήθηκε μετά από μια σπάνια ευθυγράμμιση του φωτός στα σύννεφα σε μεγάλο υψόμετρο και των τροχιών των σοβιετικών δορυφόρων, κάτι που διορθώθηκε εκ των υστέρων με την διαδικασία της επαλήθευσης των δεδομένων μέσω γεωστατικών δορυφόρων.

Ο Πετρόφ ανέφερε πως οι παράγοντες που συντέλεσαν στην απόφαση του ήταν πως:
• είχε πληροφορηθεί κατά την εκπαίδευση του πως ένα πυρηνικό χτύπημα από τις ΗΠΑ θα ήταν πολύ πιθανώς μια και έξω, με ένα μεγάλο αριθμό πυραύλων να εκτοξεύονται παρά μόνο 7 πυραύλους.
• γνώριζε πως το σύστημα έγκαιρης ειδοποίησης ήταν νέο, και κατά την άποψη του, όχι απόλυτα αξιόπιστο
• τα επίγεια ραντάρ δεν ανέφεραν στοιχεία που να στηρίζουν την υπόθεση της επίθεσης, ακόμα μετά από αναμονή μερικών λεπτών.

Ωστόσο σε μια συνέντευξη το 2013, ανέφερε πως δεν ήταν ποτέ βέβαιος ότι ο συναγερμός ήταν λανθασμένος. Αντίθετα ένιωσε πως η πολιτική κυρίως εκπαίδευση του ήταν αυτή που τον βοήθησε να πάρει τη σωστή απόφαση.

Εάν δεν βρίσκονταν ο ίδιος στο πόστο του παρατηρητή, αλλά κάποιος από τους υπόλοιπους συναδέλφους του οι οποίοι ήταν επαγγελματίες στρατιωτικοί με καθαρά στρατιωτική εκπαίδευση και πειθαρχία, είναι πολύ πιθανό πως θα είχαν αναφέρει τον συναγερμό πυρηνικής επίθεσης στους προϊσταμένους τους, κάτι που πιθανώς θα οδηγούσε στη διαδικασία της πυρηνικής ανταπόδοσης με τη Σοβιετική εκτόξευση -πραγματικών- πυραύλων εναντίον των ΗΠΑ και την αλυσιδωτή αντίδραση της παρόμοιας ανταπόδοσης από τις ΗΠΑ αυτή τη φορά στα αλήθεια.

Αντίδραση
Μετά τη γνωστοποίηση του περιστατικού στους ανωτέρους του ο Πετρόφ ανακρίθηκε εντατικά από τους προϊσταμένους του σχετικά με την απόφαση του. Στην αρχή του δόθηκαν συγχαρητήρια για την απόφαση του, και πως η σωστή κρίση του αξιολογήθηκε αναλυτικά, ενώ του τάχθηκε πως θα λάβει και ανταμοιβή.

Ωστόσο θυμάται επίσης πως επιπλήχθηκε αυστηρά για την μη σωστή συμπλήρωση της αναφοράς του στο ημερολόγιο συμβάντων, κάτι που πιθανώς αποτελούσε ένα απλό πρόσχημα για επίπληξη και την τήρηση των τύπων.

Τελικά δεν έλαβε κάποια ανταμοιβή ή βράβευση καθώς το περιστατικό με το σφάλμα στο σύστημα έγκαιρης προειδοποίησης μαζί με κάποια άλλα σφάλματα που ανακαλύφθηκαν μετέπειτα, εξέθεταν τους προϊσταμένους του καθώς και το σημαίνων επιστημονικό προσωπικό οι οποίοι ήταν υπεύθυνοι για το σύστημα.

Έτσι αν ο Πετρόφ ανταμοιβόταν επισήμως, οι προϊστάμενοι και οι επιστήμονες θα έπρεπε να τιμωρηθούν κάτι που κρίθηκε πως θα έκανε περισσότερο κακό παρά καλό.

Ο Πετρόφ μετακινήθηκε σε ένα λιγότερο ευαίσθητο ρόλο και συνταξιοδοτήθηκε πρόωρα αν και ο ίδιος τόνισε πως ποτέ δεν εκδιώχθηκε από τη θέση του ή πως έπαθε νευρικό κλονισμό όπως κάποιες δυτικές ενημερωτικές πηγές ανέφεραν.

Μετέπειτα πληροφορίες
Αρκετά χρόνια μετά και κατά τη διάρκεια μιας συνέντευξης, αφότου το γεγονός πλέον είχε γνωστοποιηθεί στον Τύπο την δεκαετία του 1990, ο Πετρόφ ανέφερε πως δεν υπήρχε ποτέ ένα κόκκινο κουμπί για την ειδοποίηση πυρηνικής επίθεσης καθώς οι ψυχολόγοι του στρατού θεώρησαν πως θα ήταν λάθος να δοθεί η δυνατότητα αυτή σε ένα μόνο άτομο.

Ο ίδιος δεν είχε φανταστεί ποτέ πως θα αντιμετώπιζε μια τέτοια κατάσταση στα αλήθεια και εκτός του προγράμματος εκπαίδευσης.

Δεν είναι ακριβώς ξεκάθαρο το ποιος ήταν ο στρατιωτικός ρόλος του Πετρόφ στο περιστατικό αυτό πέρα από το ότι ο ρόλος του ήταν κρίσιμος ως προς την γνωστοποίηση του συναγερμού προς το Σοβιετικό στρατιωτικό επιτελείο, το οποίο θα αξιολογούσε την κατάσταση και θα έπαιρνε την τελική απόφαση μαζί με την ανώτατη πολιτική ηγεσία.

Εξακολουθεί να θεωρείται πιθανό πως η απόφαση του επιτελείου, δεδομένου του πολύ μικρού χρόνου που θα είχαν για την αξιολόγηση του συμβάντος, θα ήταν να προχωρήσουν σε ανταποδοτικό χτύπημα.

Μετέπειτα αναγνώριση και βραβεύσεις
Ο Πετρόφ παραλαμβάνοντας το βραβείο της Δρέσδης το 2013.
Στις 21 Μαΐου 2004, δόθηκε στον Πετρόφ το χρηματικό βραβείο των $1000 δολαρίων από φιλανθρωπικό οργανισμό στο Σαν Φρανσίσκο των ΗΠΑ για τον ρόλο που διαδραμάτισε στην αποφυγή μιας παγκόσμιας καταστροφής.

Τον Ιανουάριο του 2006, ο Πετρόφ ταξίδεψε στη Νέα Υόρκη όπου τιμήθηκε από τον οργανισμό Ηνωμένων Εθνών καθώς και από έναν άλλο φιλανθρωπικό οργανισμό της πόλης. Σύμφωνα με δήλωση της μόνιμης αποστολής της Ρωσίας στα Ηνωμένα Έθνη, για να αποφασιστεί ανταπόδοση με πυρηνικά όπλα απαιτείται πολλαπλή επαλήθευση της εκτόξευσης των εχθρικών πυραύλων από διαφορετικές και διαφορετικού τύπου πηγές.

Οι συνεντεύξεις και δραστηριότητες του Πετρόφ κατά την παραμονή του στην πόλη ενσωματώθηκαν στο ντοκιμαντέρ The Man Who Saved the World.

Για την αντίδρασή του στο συμβάν του 1983 τιμήθηκε επίσης το 2012 στο Μπάντεν-Μπάντεν της Γερμανίας και το επόμενο έτος με το Βραβείο της Δρέσδης (Dresden Preis) στη Δρέσδη, λαμβάνοντας παράλληλα και το χρηματικό ποσό των €25.000 του βραβείου.

Καίτη Πάνου

Η Καίτη Πάνου ήταν Ελληνίδα ηθοποιός του θεάτρου, του κινηματογράφου και της τηλεόρασης.

Στον κινηματογράφο έγινε γνωστή περισσότερο ως παρτενέρ του Λάμπρου Κωνσταντάρα.

Γεννήθηκε στον Πύργο Βουλγαρίας το 1927.
Σε μικρή ηλικία ήρθε στην Αθήνα.
Σπούδασε κλασικό μπαλέτο και υποκριτική στην σχολή ηθοποιών κινηματογράφου του Γιώργου Θεοδοσιάδη, ενώ πριν όταν ήταν μικρή ασχολήθηκε με το θέατρο ως παιδί θαύμα.

Το 1962 εμφανίστηκε για πρώτη φορά στο θέατρο με τον θίασο του Μίμη Φωτόπουλου.

Σε νεαρή ηλικία έκανε την πρώτη της εμφάνιση στην ταινία «Η φωνή της καρδιάς». Εμφανίστηκε μετέπειτα σε πολλές ταινίες της χρυσής εποχής του παλιού ελληνικού κινηματογράφου.

Απεβίωσε στις 17 Μαΐου του 2008 στο διαμέρισμά της ύστερα από ανακοπή καρδιάς. Κηδεύτηκε στις 20 Μαΐου του 2008 από το Πρώτο Νεκροταφείο Αθηνών.

Αντρέ ο Γίγαντας

Ο Αντρέ Ρενέ Ρουσιμόφ, περισσότερο γνωστός ως Αντρέ ο Γίγαντας, ήταν Γάλλος επαγγελματίας παλαιστής, αλλά και ηθοποιός.

Ο Αντρέ έπασχε από Μεγαλακρία και σε αυτό οφείλεται το μέγεθός του, για το οποίο πήρε τον χαρακτηρισμό από τους φιλάθλους της πάλης, ως το "Όγδοο θαύμα του κόσμου". (Andre Rene Roussimoff, 19 Μαΐου 1946 - 27 Ιανουαρίου 1993)

Γεννήθηκε στη Γκρενόμπλ της Γαλλίας, ενώ οι γονείς του είχαν καταγωγή από την Βουλγαρία και την Πολωνία. Το πρόβλημα με τον γιγαντισμό, το αντιλήφθηκε στα 12 του χρόνια, όταν είχε φτάσει 1,90 μέτρα ύψος με 110 κιλά.

Στο σχολείο τον πήγαινε ένας οικογενειακός φίλος, μιας και δεν χωρούσε στο σχολικό λεωφορείο.

Ήταν καλός μαθητής, αλλά δεν τελείωσε τις σπουδές του, αφού θεωρούσε πως για τη δουλειά του αγρότη που θα έκανε δεν χρειαζόταν να σπουδάσει. Η δουλειά αυτή όμως και στην συνέχεια σε εργοστάσιο, δεν τον ικανοποίησε ποτέ.

Ο Ρουσιμόφ είχε μια κόρη γεννημένη το 1979 με το όνομα Ρόμπιν Κρίστενσεν Ρουσιμόφ.

Έχουν υπολογίσει ότι σε μια μέρα κατέβασε 7000 θερμίδες μόνο από αλκοόλ, ξέχωρα δηλαδή από το τι έτρωγε.

Θεωρείται, μάλλον δικαίως (κατέχει το ρεκόρ Γκίνες), ο μεγαλύτερος πότης στην ιστορία της ανθρωπότητας αφού δεν μιλάμε για κάποιον που έπινε πολύ όταν διασκέδαζε αλλά για κάποιον που κατέβαζε αλκοόλ ασταμάτητα. Είχε πιει μέσα σε μόλις 6 ώρες 119 μπύρες, δηλαδή 1 μπύρα κάθε 3 λεπτά…για 6 σερί ώρες!

Μια άλλη φορά ανέβασε τον πήχη, αφού ήπιε 156 μισόλιτρες μπύρες σε μια καθισιά και αφού λιποθύμησε στο μπαρ του ξενοδοχείου, το προσωπικό δεν μπορούσε να τον σηκώσει οπότε τον σκέπασαν με ένα κάλυμμα από το μεγάλο πιάνο τους και τον άφησαν εκεί. Μέχρι που ξύπνησε την επόμενη μέρα δεν τον είχε ενοχλήσει κανείς, μπορεί να νόμιζαν ότι ήταν και έπιπλο. Σε μια άλλη ιστορία ήταν σε ένα μπαρ και όταν ο μπάρμαν ειδοποίησε τον κόσμο ότι θα κλείσει σε λίγο, ο Andre νευρίασε και αρνήθηκε να φύγει.

Ο μπάρμαν, προφανώς επειδή δεν ήθελε να τσακωθεί με το θηρίο απέναντί του, του είπε ότι θα συνεχίσει να τον σερβίρει όσο εκείνος πίνει ασταμάτητα. Σκέφτηκε ότι αργά ή γρήγορα δεν θα άντεχε άλλο και θα έφευγε… Ο Αντρέ παρήγγειλε 40 τζιν και τόνικ και έφυγε στις 4 το πρωί αφού τα ήπιε όλα χωρίς διακοπές.

Κάποια στιγμή χρειάστηκε να κάνει μια έκτακτη επέμβαση στα πόδια του για να μπορέσει να αγωνιστεί αργότερα την ίδια χρονιά σε ένα μεγάλο event. Ο αναισθησιολόγος, δεν ήξερε πόσο αναισθητικό θα χρειαζόταν για να κοιμίσει έναν άνθρωπο αυτού του μεγέθους και καμία από τις επιστημονικές μεθόδους δεν τον βοηθούσε.

Όταν ρώτησε τον Αντρέ αν πίνει και πόσο πίνει πριν λιποθυμήσει, αυτός του είπε “Κοίτα, θέλω τουλάχιστον 2 μπουκάλια βότκα σερί για να αρχίσω να ζεσταίνομαι λίγο”.
Από αυτή και μόνο την πληροφορία, ο γιατρός βρήκε την δόση και έγινε η εγχείριση.
Ο Andre the Giant ζούσε την ζωή του ξέροντας ότι η ασθένεια του “ακρομεγαλία” είχες πολλές πιθανότητες να τον σκοτώσει πολύ νέο. Γι αυτό και δεν είχε όρια στην καθημερινότητα του.

Το πρόβλημα με τον γιγαντισμό προκάλεσε πολλά προβλήματα στον Αντρέ, κατά την διάρκεια της ζωής του. Ήδη από τα τέλη της δεκαετίας του 80', είχε αρχίσει η καταστροφή του σώματός του. Αρχικά είχε πόνους στα άκρα του και αργότερα η καρδιά του, δυσκολευόταν να μεταφέρει το αίμα σε όλα τα σημεία του σώματός του.

Πέθανε στον ύπνο του, από καρδιακή επιπλοκή στις 27 Ιανουαρίου του 1993.

Αναγνώριση
Την ίδια χρονιά του θανάτου του, δημιουργήθηκε μια λέσχη θρύλων επαγγελματικής πάλης από το WWE. Τον Απρίλιο του 1993, το πρώτο μέλος που εισήλθε και μοναδικός της πρώτης χρονιάς λειτουργίας, ήταν ο Αντρέ.

Καριέρα
Έμαθε την τέχνη της επαγγελματικής πάλης στα 18 του στο Παρίσι, το 1964, σύντομα έγινε διάσημος και ταξίδευε σε Ευρώπη, Αφρική και Νέα Ζηλανδία.

Πέντε χρόνια αργότερα, θα δεχτεί πρόταση να πάει στη Βόρεια Αμερική. Τότε είχε υπογράψει για εμφανίσεις στην Ιαπωνία, όμως θα τελικά θα πάει στον Καναδά, λίγους μήνες αργότερα.

Η φήμη του 23χρονου τότε δεν άργησε να φτάσει και στις Η.Π.Α. Μέχρι εκείνη τη στιγμή ο Αντρέ είχε καταφέρει να χαρακτηρίζεται ως το “8o θαύμα του κόσμου” με τις εμφανίσεις του στα κατάμεστα στάδια του Καναδά.

Η καριέρα του στο WWE
Οι εμφανίσεις του τράβηξαν τα βλέμματα του WWE και του προέδρου Βινς Μακμάν πάνω του και σύντομα υπέγραψε συμβόλαιο το 1972 και ονομάστηκε 'Αντρέ ο Γίγαντας'.

Σύντομα πήρε τον ρόλο του καλού γίγαντα και ο κόσμος τον λάτρεψε.

Έγινε ο κορυφαίος παλαιστής της εταιρείας και ο πιο ακριβοπληρωμένος παλαιστής της εποχής του. Συμμετείχε σε σπουδαίες και στις σημαντικότερες αντιπαλότητες της εποχής μέχρι και το 1986.

Η κόντρα με τον Χαλκ Χόγκαν
Τα προβλήματα υγείας είχαν αρχίσει την εμφάνισή τους και ήθελε να τα παρατήσει, αλλά πείστηκε από το αφεντικό να ξεκινήσει μια μεγάλη κόντρα το 1987 με το μεγάλο αστέρι της εταιρείας τον Χαλκ Χόγκαν, παίρνοντας μάλιστα για πρώτη φορά στην καριέρα του, τον ρόλο του κακού. Η κόντρα τους οδηγήθηκε στην 3η WrestleMania, όπου έδωσαν έναν αγώνα, ο οποίος έχει μείνει στην ιστορία, με νικητή τον Χόγκαν. Πρόλαβε και κατέκτησε και ένα Παγκόσμιο τίτλο, στην αντιπαλότητά τους, που με πολλές παραλλαγές συνεχίστηκε ως το καλοκαίρι του 1988.

Η τελευταία περίοδος της καριέρας του
Ο Αντρέ συνέχισε να αντιμετωπίζει τους πιο αξιόλογους παλαιστές και τους περισσότερο ανερχόμενους, έχοντας τον ρόλο του 'κακού' τις περισσότερες φορές. Κατέκτησε έναν Ομαδικό τίτλο με τον Χακού και έγινε και πάλι ο αγαπητός του κοινού. Εξαιτίας των προβλημάτων της υγείας του, άρχισε να μειώνει τις εμφανίσεις του από το 1990 και τον Σεπτέμβριο του 1992 έδωσε την τελευταία του παρουσία στους φιλάθλους της πάλης.

Ο Αντρέ ξεκίνησε την υποκριτική του καριέρα υποδυόμενος το Μεγαλοπόδη στη σειρά “Six Million Dollar Man”.

Ξεχώρισαν δύο ρόλοι που τον έκαναν παγκοσμίως αναγνωρίσιμο και πήραν πολύ καλές κριτικές.

Το 1984 ενσάρκωσε το θεό Dagoth στο “Conan the Destroyer” και το 1987 το γίγαντα Fezzik στο παραμύθι “The Princess Bride”.
Η τελευταία του κινηματογραφική παρουσία ήταν στην κωμωδία “Trading Mom” (1994) που κυκλοφόρησε μετά το θάνατό του.

Βίκυ Μοσχολιού
1943 – 2005

Η Βίκυ Μοσχολιού ήταν σπουδαία Ελληνίδα λαϊκή τραγουδίστρια.

Γεννήθηκε στις 17 Μαΐου του 1943 στο Μεταξουργείο και έζησε τα παιδικά της χρόνια στο Αιγάλεω. Χρόνια στερημένα, αλλά γεμάτα αγάπη και μουσική, καθώς ο πατέρας της δεν αποχωριζόταν το γραμμόφωνο και την πλούσια συλλογή του από λαϊκά δισκάκια της εποχής.

Για να βοηθήσει την οικογένεια της, δεκατριάχρονο κοριτσάκι ακόμα, πιάνει δουλειά σε εργοστάσιο ως κορδελιάστρα. Πάντα, όμως, είτε ανάμεσα στις κλωστές και τα καρούλια, είτε στις ανθισμένες μυγδαλιές της Αγίας Βαρβάρας, η Βίκυ έχει ένα τραγούδι στο στόμα.

Οι αυστηρών αρχών γονείς της, όμως, δεν της επιτρέπουν να δουλέψει νύχτα. Με την παρέμβαση της ξαδέρφης της, Έφης Λίντα, πείθονται τελικά και το 1962, Κυριακή του Πάσχα, η Βίκυ κάνει την πρεμιέρα της στο πάλκο, δίπλα στον Γρηγόρη Μπιθικώτση και τη Δούκισσα, στην Τριάνα του Χειλά.

Εκεί, δύο χρόνια μετά, την ακούει τυχαία ο Σταύρος Ξαρχάκος που αναζητά εκείνη την περίοδο μια νέα φωνή για να ερμηνεύσει το θρυλικό πλέον τραγούδι Χάθηκε το φεγγάρι στην ταινία Λόλα, με το Νίκο Κούρκουλο και την Τζένη Καρέζη. Είναι η αρχή μιας λαμπρής καριέρας, καθώς ακολουθούν αμέτρητες συνεργασίες, σχεδόν με όλους τους κορυφαίους συνθέτες και στιχουργούς: τον Σταύρο Ξαρχάκο, τον Γιάννη Σπανό, τον Γιώργο Ζαμπέτα, τον Απόστολο Καλδάρα, τον Δήμο Μούτση, τον Άκη Πάνου, τον Μίκη Θεοδωράκη, τον Σταύρο Κουγιουμτζή, τον Βασίλη Τσιτσάνη, τον Μάρκο Βαμβακάρη.

Τα τρένα που φύγαν, Τα δειλινά, Οι μετανάστες, Τα αρχοντορεμπέτικα είναι μερικές μόνο επιτυχίες από το πλούσιο ρεπερτόριό της, που ξεκινά από το ρεμπέτικο και το λαϊκό για να καταλήξει στο ελαφρολαϊκό και το έντεχνο, γιατί η σπουδαία, ιδιαίτερη δωρική φωνή της με τη χαρακτηριστική βραχνάδα και τις απεριόριστες δυνατότητες δεν χώρεσε ποτέ ταμπέλες.

Στις αρχές της δεκαετίας του '60 η Βίκυ Μοσχολιού αρχίζει συναυλίες με το Σταύρο Ξαρχάκο και το Γρηγόρη Μπιθικώτση σ' όλη την Ελλάδα, ενώ το 1968 πραγματοποιεί με δικά της έξοδα την πρώτη μεγάλη συναυλία έλληνα καλλιτέχνη στην Κύπρο.

Το 1972 είναι η πρώτη λαϊκή τραγουδίστρια που εγκαταλείπει τα μεγάλα νυχτερινά κέντρα και τα υψηλά νυχτοκάματα για να κατέβει στην πλάκα, αρχικά στο Ζουμ και μετά στο Ζυγό, δημιουργώντας ένα εναλλακτικό τρόπο διασκέδασης, με άλλο ήθος και ύφος.

Έξι συνεχείς σεζόν η Μοσχολιού τραγουδά στις μπουάτ Μούτση, Μαρκόπουλο, Θεοδωράκη και Σπανό και παράλληλα δισκογραφεί μερικά από τα σημαντικότερα τραγούδια της, όπως το Έτσι είναι η ζωή, Μια βραδιά στη Λάρισα, Μεσόγειος, Η Ρόζα η ναζιάρα, Άνθρωποι Μονάχοι.

Ελάχιστοι γνωρίζουν ότι η Βίκυ Μοσχολιού εμφανίστηκε στο Κάρνεγκι Χολ της Νέας Υόρκης το Ρόαγιαλ Άλμπερτ Χολ του Λονδίνου και το θέατρο Ολυμπιά του Παρισιού. Γιατί με τη σεμνότητα και την απλότητα που την διακατείχε ελάχιστες φορές μιλούσε για τους θριάμβους της.

Την ίδια διακριτικότητα επέδειξε και στην προσωπική της ζωή, κρατώντας την πάντα μακριά από το φως της δημοσιότητας κι ας οργίαζε ο κοσμικός τύπος της εποχής για το φλογερό της ειδύλλιο με τον μετέπειτα σύζυγό της, για 18 ολόκληρα χρόνια, τον θρύλο των γηπέδων, Μίμη Δομάζο, με τον οποίο απέκτησε δύο κόρες.

Η Βίκυ Μοσχολιού πέθανε, χτυπημένη από την επάρατο νόσο, στις 16 Αυγούστου του 2005.