DIASKEDASI.INFO

Μάνος Τριανταφυλλάκης, δημιουργός πειρατικού ραδιοφωνικού σταθμού, αμέτρητες ραδιοφωνικές εκπομπές, Dj στην Ελλάδα και το εξωτερικό, ηθοποιός, ρόλοι στο θέατρο, στην τηλεόραση, στον κινηματογράφο σε μικρού και μεγάλου μήκους ταινίες. Τώρα τον βλέπουμε σαν ηθοποιό και σκηνοθέτη στο θεατρικό έργο Τσετσέ του σπουδαίου Ιταλού δραματουργού Luigi Pirandello που παρουσιάζεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα.
Μια συνέντευξη του Μάνου Τριανταφυλλάκη στο Δευκαλίωνα για το Diaskedasi.info.

Οι ήρωες του Πιραντέλλο έχουν κοινό θέμα τους μία ιλαροτραγική αιώρηση ανάμεσα στην πραγματικότητα και την φαντασία.
«Θα μπορούσες να πεις πως τα έργα του είναι μεγαλειώδεις φάρσες», έγραψε ο Μάριος Πλωρίτης, που μετέφρασε τους διαλόγους στο «Έτσι είναι αν έτσι νομίζετε» το 1966 »και το γελοίο ζευγαρώνει με το σπαρακτικό. Και τα δύο μαζί ενωμένα και αχώριστα, κραυγάζουν την αγωνία του ανθρώπου ανάμεσα στη θλιβερή εσωτερική του πραγματικότητα και στο εύθραυστο απατηλό προσωπείο του».

Πως προέκυψε η επιλογή του Luigi Pirandello και ειδικά το έργο Τσετσέ. Πόσο ξεχωριστό ήταν για σένα.
Θα έλεγα ότι ήταν καρμική. 8 /4 / 2012 : ¨Με την ευχή να συνεχίσεις να δημιουργείς  και να αποτελέσουν πηγή έμπνευσής σου”.
Αυτή ήταν η αφιέρωση της -τότε φίλης, τώρα συζύγου μου- Ελίνας Νταρακλίτσα στο βιβλίο των τεσσάρων μονόπρακτων του Λουίτζι Πιραντέλλο που μου χάρισε από τις εκδόσεις “Αιγόκερως”  σε μετάφρασή της. Διαβάζοντας το βιβλίο, μπήκα από τότε στη διαδικασία να σκέφτομαι πως ο Τσετσέ  πρέπει να ανέβει και στην χώρα μας. Έτσι την προηγούμενη χρονιά παίζοντας στο θεατρικό έργο του Ευγένιου Ιονέσκο “Ιάκωβος ή Υποταγή από την ομάδα ΘΕ.Α.ΜΑ. (Θέατρο Ατόμων με Αναπηρία) σε σκηνοθεσία του Βασίλη Οικονόμου, έκανα πρόταση στον Βασίλη και τον Πάνο Ζουρνατζίδη (βοηθός σκηνοθέτη και ηθοποιός της παράστασης) να ανεβάσουμε το έργο του Πιραντέλλο. Ξεκινήσαμε σχεδόν αμέσως τις πρόβες (από τον Οκτώβρη του 2015), φτάνοντας και φτιάχνοντας μια πολύ δυνατή ομάδα με εξαίρετους συντελεστές. Ξεχωριστή για εμάς ήταν και είναι και η πορεία και όχι μόνο η επιλογή.

Ποιά κατά την άποψή σου η διαχρονικότητα του έργου αυτού, που σε έκανε φυσικά και να το επιλέξεις.
Η επιλογή του έργου έγινε για τη μοναδικότητα της γραφής και του ύφους του, για τον μικρό αριθμό των προσώπων του αλλά και για το ότι δεν είχε ανέβει ποτέ στην Ελλάδα ένα τόσο αξιόλογο έργο του διάσημου Ιταλού δραματουργού. Το κείμενο πατάει στα ίχνη της Γαλλικής Vaudeville και της κωμωδίας των παρεξηγήσεων. Στην πορεία φαίνεται και η διαχρονικότητα του. Το κείμενο προβάλλει τη δύναμη του χρήματος “…που άλλους τους ανεβάζει κι άλλους τους κατεβάζει στα Τάρταρα…” Και για να παραμείνεις σε εκείνους που τους ανεβάζει, πρέπει να είσαι ευφυής, να σκαρφίζεσαι ανά πάσα ώρα και στιγμή μια ιδέα, που όχι μόνο σε βγάζει από την δύσκολη θέση, αλλά σε βοηθάει να εξασφαλίσεις τα υλικά και όποια άλλα οφέλη η αγαθά επιθυμείς δίνοντας σκληρή μάχη με την αριστοκρατία, τις αρχές και τα πλούτη της. Αυτά και πολλά περισσότερα χρησιμοποιεί ο πρωταγωνιστής του έργου για να παραμένει στην καλή κοινωνία.

Ποιές οι δυσκολίες της παράστασης από την στιγμή που αποφάσισες να το ανεβάσεις.
Ευτυχώς δεν υπήρξαν δυσκολίες αφού τα πάντα ήταν με το μέρος μας. Ο Πάνος και ο Βασίλης βοήθησαν στον μέγιστο βαθμό ώστε να δώσουν σάρκα και οστά στις ιδέες μου. Πολύτιμη εκτός από τη μετάφραση ήταν και η δραματουργική συμβολή της Ελίνας Νταρακλίτσα που μας βοήθησε στο να προσδιορίσουμε καλύτερα την γραφή του Πιραντέλλο και τις σκέψεις του. Το θέατρο έχει συνεχώς δυσκολίες. Το μυστικό είναι να βρίσκεις λύσεις σε κάθε δυσκολία και εμπόδιο που συναντάς. Άμεσα και γρήγορα για να πας παρακάτω.

Υπάρχει κάποιος συγκεκριμένος λόγος που έκανες την επιλογή του ρόλου του υπηρέτη; Πίστεψες ότι σε εκφράζει σαν χαρακτήρας ή ότι θα μπορούσες να πεις περισσότερα πράγματα μέσω αυτού του ρόλου.
Το να σκηνοθετείς και να παίζεις είναι πολύ δύσκολο. Έτσι επέλεξα τον ρόλο του υπηρέτη που δεν μιλάει, υπηρέτης φάντασμα που γράφει και ο Πιραντέλλο. Μάλιστα λειτουργεί σε δεύτερο επίπεδο και ως συγγραφέας,  δίνοντας έτσι στους αγαπητούς συνάδελφους, να έχουν ο καθένας από έναν διπλό ρόλο,  εκείνον της Νάντας. Η Νάντα θα μπορούσε να πει κανείς ότι είναι η θηλυκή πλευρά του Τσετσέ αλλά και του Σκουατρίλια.

Υπάρχει κάτι που θα ήθελες να τονίσεις στους θεατές που θα έρθουν να δουν το έργο Τσετσέ, έτσι ώστε να γίνει πιο κατανοητό;
Δεν υπάρχει κάποιος που θα φύγει από την παράσταση και δεν θα έχει καταλάβει τι είδε. Αυτός ήταν και ο αρχικός μου στόχος. Μονάχα κάποιες μικρές, θα έλεγα, συνθήκες που δεν φανερώνονται, αλλά υπονοούνται, αφήνοντας στον θεατή την ευκαιρία να δώσει και την προσωπική του ερμηνεία. Άλλωστε το θέατρο πρέπει να είναι κατανοητό σε όλους.

Το έργο είναι προγραμματισμένο για 8 παραστάσεις. Η επόμενη μέρα μετά τις 8 παραστάσεις είναι η παράτασή του, η περιοδεία σε Ελλάδα ή εξωτερικό;
Μετά την μεγάλη επιτυχία της πρεμιέρας στο Ιταλικό Μορφωτικό Ινστιτούτο -υπό την αιγίδα του οποίου είναι η παράσταση-, και μια επιτυχημένη ημερίδα, στον ίδιο πάλι χώρο, αφιερωμένη στην παράσταση Τσετσέ με τίτλο: “Λουίτζι Πιραντέλλο. Μια διαδρομή από τη φιλοσοφία στο θέατρο”, όπου είχαμε επίτιμο καλεσμένο τον Πάολο Μποζίζιο από την Ιταλία, αλλά και την πρεμιέρα μας στον Χώρο Τέχνης Art 63 (3ης Σεπτεμβρίου 63), ακολούθησαν τέσσερις sold out παραστάσεις. Μόλις τώρα πληροφορήθηκα ότι και για τις επόμενες δύο εβδομάδες, η παράσταση είναι sold out,  μέχρι Κυριακή των Βαΐων. Το επόμενο βήμα μας είναι να πραγματοποιηθεί μια μικρή περιοδεία στην Ελλάδα αλλά και την Ιταλία.

Η επόμενη μέρα για σένα; Υπάρχει κάτι που ήδη έχεις ξεκινήσει να το δουλεύεις, ή θα το ξεκινήσεις μόλις ολοκληρωθούν οι υποχρεώσεις του έργου Τσετσέ;
Αυτό το διάστημα είμαι δοσμένος αποκλειστικά στον Πιραντέλλο και τις μουσικές παραγωγές μου. Πάντα υπάρχει μια σκέψη στο πίσω μέρος του μυαλού για την επόμενη δουλειά, αλλά δεν είναι ακόμα ανακοινώσιμη διότι ο Τσετσέ έχει ακόμα δρόμο μπροστά του.

Τι σε έκανε να ασχοληθείς με την υποκριτική.
Από μικρός έλεγα πως ήθελα να γίνω ηθοποιός. Η αγάπη για τη μουσική και το ραδιόφωνο με οδήγησαν με μια χρόνοκαθυστέρηση το 1999 στη δραματική σχολή του Γιώργου Θεοδοσιάδη. Νιώθω τυχερός που είχα σημαντικούς δασκάλους στην σχολή όπου φοίτησα, το ίδιο νιώθω και  για τις δυο συνεργασίες μας στο θέατρο.

Έχεις κάνει ραδιόφωνο, θέατρο, τηλεόραση και κινηματογράφο. Υπάρχει κάποια προτίμηση και γιατί;
Με τη μουσική και το ραδιόφωνο μεγάλωσα. Το θέατρο ήρθε αργότερα μαζί με τον κινηματογράφο και την τηλεόραση. Δεν μπορώ να ξεχωρίσω κάτι, είναι όλα μέρος της δουλειάς μου εδώ και πολλά χρόνια και μακάρι να έχω μπροστά μου άλλα τόσα και ακόμη περισσότερα. Το μόνο που μπορώ να πω είναι πως μου λείπει το ραδιόφωνο. Όλα όμως έρχονται στον καιρό τους. Άλλωστε πάντα συμπλήρωνε το ένα το άλλο.

Πως βλέπεις την κατάσταση της κοινωνίας μας σήμερα.
Η κοινωνία μας δεν είναι καθόλου στα καλά της. Ποτέ της δεν ήταν. Για αυτό κάνουμε θέατρο. Γιατί με το θέατρο μαθαίνουμε καλύτερα τον εαυτό μας. Παιδία δεν έχουμε. Δεν θέλουν να έχουμε. Βασικά τίποτα δεν θέλουν να κατέχουμε με μια πορεία χωρίς επιστροφή στο δυνατό χαρτί της παγκοσμιοποίησης. Ελπίζω σε μια κοινωνία που, μετά τον όλεθρο που μας δρομολογούν, θα την αναζητήσω με μεγάλη χαρά. Όπου κι αν δημιουργηθεί πρώτη.

Συμβάλει σήμερα επαρκώς το θέατρο στην κοινωνία;
Από τον 5ο αιώνα συμβάλει σε αυτήν. Απλά δεν γίνεται πάντα αντιληπτό. Είναι σαν το ποδόσφαιρο. Δεν αρέσει σε όλους. Καμιά φορά όμως τυχαίνει να δουν και κάποιους αγώνες. Η φανατικοί στο γήπεδο, οι άλλοι από την τηλεόραση…

Πως βλέπεις ή πως θα ήθελες να δεις το Μάνο μετά από 15-20 χρόνια. Σε επαγγελματικό επίπεδο αλλά και σε προσωπικό.
Υγεία, έρωτας και αγάπη υπάρχει στο έπακρον. Θέλω να μείνω δημιουργικός και αισιόδοξος όπως σήμερα, τίποτα παραπάνω.

Ο Γιώργος Λιβανός είναι ένας άνθρωπος της τέχνης, ένας θεατράνθρωπος που αγαπάει την τέχνη, πάνω απ΄όλα επειδή έχω την τύχη να τον γνωρίζω, πέρα από το σπουδαίο βιογραφικό του, είναι ένας πολύ καλός και αξιόλογος άνθρωπος (εκτός από ηθοποιός-σκηνοθέτης). Διατηρεί έναν χώρο το Studio Κυψέλης που έχει κάνει και συνεχίζει να κάνει πολλές επιτυχίες. Ένα απόγευμα μέσα στον πανικό και στην τρέλα των παραστάσεων κατάφερα να καθήσουμε να μιλήσουμε και να του πάρω μία μικρή και πολύ ενδιαφέρουσα συνέντευξη.Απολαύστε την μόνο στο site Diaskedasi.info.

Από τον Σπύρο Καλαματιανό

Studio Κυψέλης ένας χώρος με πολύ πετυχημένες παραγωγές. Πως προέκυψε αυτή η ανάγκη σας να κάνετε αυτό τον χώρο;
Εγώ προτίστως είμαι Ηθοποιός αλλά έχοντας περάσει από όλους τους κύκλους του θεάματος (Μιούζικαλ, Τραγωδία, κ.α) κάποια στιγμή είχα σπουδάσει σκηνοθεσία στην Σουηδία και πιέστικα από τον Δημήτρη Ποταμίτη (γιατί έλεγαν ότι δεν γίνεται ένα παιδί να σκηνοθετήσει μία παράσταση) να κάνω το όραμα μου πράξη και να κάνω με τον καλύτερο δυνατό τρόπο αυτό που είχα στο μυαλό μου. Έτσι λοιπόν ξεκίνησα κάνοντας μία θεατρική ομάδα και ανεβάζοντας τα έργα που δεν ανέβαιναν τόσο εύκολα στην Ελλάδα (έργα με μία ιδιαίτερη μορφή, ιδιαίτερη διασκευή) έργα που δύσκολα θα ανέβαζε ένας παραγωγός έτσι έγινα κατά ανάγκη σκηνοθέτης-παραγωγός στην ομάδα των "Αθηνών Θεατές". Είχα την τύχη να έχω μεγάλη ενίσχυση από το Υπ.Πολιτισμού (διότι τότε υπήρχαν επιχορηγήσεις), επίσης έκανα διάφορα φεστιβάλ κ.α ενέργεις πολύ σημαντικές από άλλους φορείς. Κάποια στιγμή επείδη(το ξέρεις και εσύ)ήταν πάρα πολύ δύσκολο να έχεις με νοίκι έναν χώρο (διότι το νοίκιαζα με την χρονιά το κάθε θέατρο). Έτσι είπα να φτιάξω έναν χώρο, όσο καλύτερα μπορούσα, μαζί με συνεργάτες και φίλους όπως είναι η Δέσποινα Γοδίδη η Ιοβάνα Πρασίνου που είναι σκηνογράφοι-δημιουργοί του χώρου, φτιάξαμε αυτόν τον χώρο, το Studio Κυψέλης, όχι μόνο για να εκφράζομαι εγώ μέσα από ρόλους και έργα, αλλά και να δώσουμε βήμα σε ομάδες και σε ανθρώπους που εκτιμώ. Έχουν περάσει πάρα πολλοί αξιόλογοι συνάδελφοι, τραγουδιστές, μουσικοί, πετυχημένα έργα(θα τελειώσουμε αύριο έτσι και αρχίσουμε να απαρυθμούμε). Φέτος είναι μια πετυχημένη χρονιά με πολλές παραστάσεις, πάνε ικανοποιητικά(διότι στην Ελλάδα δεν πάει τίποτα άριστα)αλλά προσπαθούμε για το καλύτερο. Η ιδιαιτερότητα φέτος για εμένα, είναι ότι την φετινή χρονιά, έχω κάνει τις πιο πολλές σκηνοθεσίες που έχω κάνει στην καριέρα μου. Όπως επίσης παίζω(εκτός από την σκηνοθεσία-παραγωγή)στην παράσταση Παζολίνι, επίσης κάνω σκηνοθεσία (εκτός από την παραγωγή) τα Μαύρα Τακούνια μία εξαιρετική παράσταση και μου ανέθεσαν να κάνω άλλες δύο σκηνοθεσίες (ενώ οι παραγωγές ανοίκουν σε άλλους) το Delete μία κωμωδία που λατρεύω πάρα πολύ και τις 7 Ζωές που είναι μία ιδιαίτερη μεταφυσική παράσταση που επίσης λατρεύω. Αυτά όσον αφορά την φετινή χρονιά. Θέλω αυτός ο χώρος να συνεχίσει να είναι χώρος επικοινωνίας και έκφρασης.

Πόσο δύσκολο-εύκολο είναι στην Ελλάδα του σήμερα να κρατηθεί αυτός ο χώρος;
Ολέθρια είναι. Δεν σου κρύβω ότι χάνω τον ύπνο μου, από το αγχος αν θα μπορέσω να πληρώσω τους συνεργάτες μου. Ευτυχώς δεν χρωστάω πουθενά. Είμαι πολύ τυπικός με όλους και με όλα. Αλλά έχει τεράστια έξοδα αυτός ο χώρος. Προσπαθώ να επιβιώσουμε με αξιοπρέπεια. Δεν κάνω και απλά πράγματα εδώ, γίνεται τεράστιος αγώνας με τα σκηνικά, τις παραγωγές κ.α που αντιμετωπίζει ένα θέατρο. Αγαπώ πολύ αυτό που κάνω και ευτυχώς υπάρχουν άνθρωποι που πιστεύουν στο όραμα μου, οι συνάδελφοι μου και οι συνεργάτες μου βοηθάνε σε όλο αυτό εδώ, επίσης όλες αγαπώ το ίδιο όλες τις παραγωγές που ανεβαίνουν εδώ, συμμετέχω δεν συμμετέχω εγώ και κάπως έτσι προσπαθούμε σε πολύ ικανοποιητικό βαθμό να κρατάμε ζωντανό αυτόν τον χώρο, καταφέρνοντας καθημερινά, όλα αυτά τα χρόνια, μικρά θαύματα και μεγάλες επιτυχίες.

Καλά εδώ έχουν γίνει πολλά και πετυχημένα πράγματα υπάρχει κάτι το οποίο το θυμάστε και γελάτε;
Leonardo 's ring, είχαμε αγωνία εάν αυτό το εγχείρημα που γινόταν για πρώτη φορά στην Ελλάδα (και φαντάσουν το διεκδικούσαν 6 θέατρα στην Ελλάδα και το πήραμε εμείς εδώ) φοβόμασταν για το πώς θα πάει, αλλά ευτυχώς πήγε πολύ καλά, επίσης θυμάμαι την πρώτη παράσταση που ανέβηκε εδώ, την αγωνία και το άγχος που είχε. Αλλά ευτυχώς έχουν γίνει μεγάλες επιτυχίες εδώ, τα έχει αγκαλιάσει το κοινό και δεν έχω να θυμάμαι κάτι το τραγικό ή το τρομέρό από κάποια παραγωγή.

Τώρα πάμε λίγο σε εσάς. Πως πήρατε την απόφαση να ασχοληθείτε με τον χώρο της υποκριτικής τέχνης;
Από πολύ μικρός με πήγαιναν οι γονεις μου σε πολλές παραστάσεις και παρακολουθόντας(και δύσκολες παραστάσεις, όχι μόνο παιδικό)μου γεννήθηκε το μεράκι να ασχοληθώ με το θέατρο (παρόλο τις υπόλοιπες σπουδές που έκανα) πέρασα πρώτος δίνοντας στην δραματική σχολή, δύσκολα αλλά και όμορφα χρόνια. Αλλά για μία τριετία (Σπύρο αυτό που θα σου πω είναι πάρα πολύ αστείο) έλεγα το κάνω για την κουλτούρα. Αλλά εν τέλει δεν το έκανα γι΄αυτό, έπερνα σαν κουλτούρα κάποια πράγματα από την δραματική σχολή, από τα θέλω μου, την ιδιοσυγκρασία μου σαν άνθρωπος, ήθελα λοιπόν να το κάνω και σε σκηνική θέληση. Δεν μετανιώνω για τίποτα, θεωρώ δεν μπορώ να κάνω τίποτα άλλο. Βρίσκομαι 10 με 15 ώρες της ημέρας στο χώρο αυτό, εκτός από το να παίζω να σκηνοθετώ, εγώ φροντίζω για την υγιηνή του, πολλές φορές κάνω φώτα, μπαρ και δεν το κάνω μόνο για λόγους οικονομίας, το κάνω γιατί το αγαπώ πολύ αυτό που κάνω.

Εάν σας έλεγα να μου περιγράψετε τον εαυτό σας με λέξεις οι φράσεις ποιες θα ήταν αυτές;
Ριψοκίνδυνος, απρόβλεπτος, τολμηρός και συντιριτικός δυστυχώς. Παρόλο που τολμάω πολλά πράγματα είμαι πολύ συντιριτικός, έχω πάρα πολλά θέματα μέσα μου να λύσω καθώς κάνω ένα βήμα θεωρώ ότι κάνω μία επανάσταση.

Ποια είναι τα επόμενα βήματα οι επόμενες βλέψεις για τον χώρο;
Θέλω να έχω και τον χώρο και του χρόνου, κάθε χρόνος που μπαίνει υπάρχει αυτό το άγχος. Φέτος έχασα και τον τελευταίο συγγενή που είχα, είμαι μόνος μου και έχω και τα βάρη της προσωπικής μου ταυτότητας. Ονειρεύομαι να συνεχίσω να κρατήσω τον χώρο αυτό, να έχω πολλές ομάδες όπως και φέτος. Του χρόνου έχω εξασφαλίσει το African Gothic της Nevet ένα πολύ σημαντικό έργο που θα πάει, θα κάνουμε μία συνεργασία με τον Γιάννη Σολδάτο και ψάχνω ένα τρίτο έργο.

Η Βίκυ Μαραγκάκη μία πολύ αξιόλογη Ηθοποιός, με σπάνιο ταλέντο, αλλά και ένας εξαιρετικός άνθρωπος, με υποδέχτηκε με μεγάλη χαρά στο καμαρίνι της στο Θέατρο Βρετάνια και μου παραχώρησε μία πάρα πολύ ανθρώπινη αποκαλυπτική και σπάνια συνέντευξη. Η κουβέντα μας δεν ήθελα να τελειώσει, διότι θαύμαζα το ήθος και τις αξίες που έχει ένας τόσο όμορφος καλλιτέχνης (τόσο εξωτερικά, όσο και εσωτερικά). Μου απάντησε με άνεση και τρομερή ειλικρίνεια, δίχως σνομπισμούς σε ότι την ρώτησα. Απολαύστε την μόνο στο site Diaskedasi.info.

Από τον Σπύρο Καλαματιανό

Πείτε μου δυο λόγια για τον ρόλο σας στο έργο το "Καπλάνι της Βιτρίνας" στο Θέατρο Βρετάνια.
Το "Καπλάνι της Βιτρίνας" το λογοτεχνικό έργο της Άλκης Ζέη το πολυβραβευμένο και πολυμεταφρασμένο σε πάρα πολλές γλώσσες, εμβληματικό έργο, ενός αγαπημένου βιβλίου, ένα ανάγνωσμα που το έχουν αγαπήσει πολλές γενιές και είμαι στην ευτυχή θέση να έχω έναν πολύ ωραίο ρόλο και το ευχαριστιέμαι.

Πρόσφατα σας απολαύσαμε και στην "Ερωτική Μονομαχία" στο Θέατρο Άλφα.
Ναι μία πάρα πολύ ωραία δουλειά επίσης την "Ερωτική Μονομαχία" των  Ευγένιου Σκριμπ και Ερνέστ Λεγκουβέσε σκηνοθεσία Κερασίας Σαμαρά, πολύ ευτυχής συγκυρία για εμένα, γιατί ήταν κωμωδία και είχα χρόνια να παίξω κωμωδία και είναι ένα είδος που μου αρέσει πάρα πολύ και θα το επιδιώξω από εδώ και πέρα γιατί έχω καταλήξει ότι αυτή είναι η φυσική μου τάση. Ήταν μία ωραία συνεργασία με πολύ αγαπημένους συναδέλφους(με κάποιους δεν είχα συνεργαστεί και ελπίζω να ξανασυνεργαστούμε) και λυπάμαι που ολοκληρώθηκαν οι παραστάσεις, αλλά έτσι είναι στη δουλειά μας, κάθε φορά υπάρχει ένας μικρός "χωρισμός" ή ένας "θάνατος" αλλά πηγαίνουμε παρακάτω.

Όλα αυτά τα χρόνια κάνετε πολύ ωραίους ρόλους, ωραίες συνεργασίες. Γιατί δεν σας βλέπουμε να βγαίνετε συχνά στα media;
Κοίταξε υπάρχει ένας τρόπος για να διαφημίζονται οι δουλειές μας, μέσω του Γραφείου Δημοσίων Σχέσεων, οπότε όταν κλείνομαι να πάω κάπου ή από μόνοι τους κάποιοι δημοσιογράφοι(καληώρα όπως εσύ)έρχονται και μας ζητάνε κάποιες συνεντεύξεις, τότε πάω, δεν έχω κάποιο πρόβλημα με τα media, απλά πηγαίνω μόνο όταν υπάρχει κάποιος λόγος.

Τώρα θα σας πάω κάπου αλλού. Εσείς πότε και πως πήρατε την απόφαση να ασχοληθείτε με τον χώρο της υποκριτικής τέχνης;
Ετσι προέκυψε, δεν ήμουν απ΄τα παιδιά που έλεγαν θέλω να γίνω ηθοποιός. Εγώ έκανα Αθλητισμό και μάλιστα πρωταθλητισμό, πάρα πολλά χρόνια, μετά ξεκίνησα μπαλέτο και κάποια στιγμή όταν ολοκλήρωσα τις σπουδές μου στο μπαλέτο, παρακολούθησα ένα καλοκαιρινό σεμινάριο υποκριτικής και σκέφτηκα ότι είναι ωραία ευκαιρία να δουλέψω τα εκφραστικά μου μέσα ως χορεύτρια, γιατί ειδικά σε παραστάσεις του κλασσικού μπαλέτου, είναι σαν μία κανονική παράσταση, πχ "Ο Ρωμαίος και η Ιουλιέτα" η "Λίμνη των Κύκνων". Έτσι πήγα σε αυτό το σεμινάριο και ο δάσκαλος που δίδασκε μου λέει "γιατί δεν πας να δώσεις σε κάποια δραματική σχολή; Εγώ νομίζω ότι θα περάσεις και μάλιστα θα μπεις και σε καλή σχολή". Μ΄άρεσε και λίγο αυτή η διαδικασία, είπα μέσα μου "λες να το δοκιμάσω" και έτσι έδωσα και μπήκα 2η στο Εθνικό Θέατρο, οπότε όταν σου ανοίγεται μία τέτοια ωραία πόρτα γνώσης, δεν λες όχι εννοείται, πράγματι πήγα. Την πρώτη χρονιά με την απορία του τι συμβαίνει σε αυτό τον μαγικό κόσμο και από το δεύτερο έτος το αγάπησα όλο και περισσότερο και είπα ότι εδώ ναι μπορώ να δημιουργήσω και να κάνω πράγματα, συν τον χορό πάντα.

Οι γονείς σας στήριξαν σε αυτή σας την πρωτοβουλία;
Ναι. Έχω την τύχη να προέρχομαι από μία οικογένεια που παρόλο που δεν είχε σχέση με κανένα καλλιτεχνικό χώρο και τα τρία τους παιδιά έγιναν καλλιτέχνες. Μας υποστήριξαν χωρίς να είμαστε πλούσιοι, μας άφησαν να επιλέξουμε τον δρόμο μας και ήταν εκεί κοντά μας. Η αδερφή μου έγινε Ζωγράφος, σπούδασε στην Φλωρεντία για αρκετά χρόνια, ο αδερφός μου έγινε Σκηνογράφος και Special Effect με τον Κινηματογράφο κ.α, εγώ η μικρότερη έγινα Ηθοποιός. Μας είπαν ότι πολύ συχνά μπορεί και να μην έχετε δουλειά, ότι είναι ανασφαλή επαγγέλματα αυτά και κανείς δεν σας εγγυάται το αποτέλεσμα, αλλά εάν το θέλετε και νομίζετε ότι υπάρχει κάποιος χώρος για εσάς εκεί, πηγαίνετε και έτσι έγινε.

Ποια ήταν τα συναισθήματα που είχατε όταν ανεβήκατε για πρώτη φορά στην σκηνή;
Πολλά. Καταρχήν επικρατούσε η αγωνία να μην ξεχάσω λόγια, να αφεθώ, να ζήσω την μαγεία, ενθουσιασμό και συγκίνηση.

Πιστεύω ότι αυτά δεν φεύγουν ποτέ από έναν Ηθοποιό, έτσι δεν είναι;
Όχι, αυτό είναι και η ευχή. Μας έλεγε ο Μιχαλακόπουλος που τον είχα καθηγητή στο Εθνικό ότι ένας ηθοποιός νιώσει τόσο σίγουρος για τον εαυτό του που πάψει να έχει το άγχος, την αγωνία της σκηνής, την δημιουργική έξαρση, τότε αυτόν να τον φοβάσαι γιατί σημαίνει ότι έχει αφεθεί στην μανιέρα του και δεν είναι καλό σημάδι.

Υπάρχει κάποιος ρόλος που θέλετε να ερμηνεύσετε και δεν έχετε ερμηνεύσει ακόμα;
Όχι δεν υπάρχει κάποιος συγκεκριμένος ρόλος που θέλω ερμηνεύσω. Έχω πολλούς αγαπημένους ρόλους που κατά καιρούς έχω ερμηνεύσει, αλλά αυτό που στο μυαλό μου φωτίζει με φωτεινά γράμματα είναι ότι θέλω πια να κάνω κωμωδίες και μακάρι να μου συμβούν.

Αν είχαμε ένα παιδί εδώ απέναντί μας και σας έλεγε ότι θέλει να ασχοληθεί με την Υποκριτική. Ποιες θα ήταν οι συμβουλές που θα του δίνατε;
Θα του έλεγα καταρχήν να το πάρει στα σοβαρά, να μην θεωρήσει ότι τίποτα χαρίζεται, να σπουδάσει, να καλλιεργηθεί(όχι μόνο στην υποκριτική αλλά και με άλλα πράγματα)και να μην σταματήσει ποτέ με το παιχνίδι της γνώσης. Να υποστηρίζει την οποιαδήποτε δουλειά βρίσκεται και να είναι αξιοπρεπείς με την καλή έννοια του όρου, δηλαδή να δημιουργεί τις προϋποθέσεις έτσι ώστε να τον σέβονται, αυτό το λέω και στους μαθητές μου, γιατί διδάσκω στο Θέατρο Αλλαγών, επίσης να μην αφήνεις ποτέ και με κανέναν τρόπο να σε υποβιβάσουν.

Θεωρείται ότι υπάρχει κρίση στο Ελληνικό Θέατρο;
Κρίση υπάρχει σε όλα τα πράγματα στην χώρα μας δυστυχώς. Τώρα όσον αφορά τους καλλιτέχνες υπάρχει πάντα μία κρίση και ανασφάλεια. Το μεγάλο πρόβλημα σε όλους τους κλάδους είναι η ανεργία, στο Θέατρο ευτυχώς πάντα θα γίνονται παραγωγές αλλά η ανεργία και η ανασφάλεια, ειδικά σήμερα είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα, αυτό τίποτα άλλο.

Κεφάλαιο τηλεόραση. Η πρώτη σας δουλειά ως ηθοποιός ήταν στο σήριαλ "Κλειδί" με ένα πολύ πετυχημένο cast  και με ένα ρόλο που ήσασταν εξαιρετική. Θεωρείται ότι ο ρόλος σας  αυτός σας "στοίχειωσε";
Όχι δεν νομίζω, διότι πολύ κοντά έκανα κ.α πράγματα εξίσου επιτυχημένα, όπως το "Μαντολίνο του Λοχαγού Κορέλι" κ.α. Φυσικά έχει μείνει σαν αγαπημένο σήριαλ στο κοινό, ή ο ρόλος μου αυτός, αλλά δεν νομίζω ότι με έχει "στοιχειώσει".

Το κεφάλαιο οικογένεια…
Κοίταξε για να μην την έχω κάνει μέχρι σήμερα σημαίνει ότι δεν το ήθελα πολύ. Τώρα αυτά προκύπτουν. Είναι ανοικτό αυτό το ενδεχόμενο, να προκύψει, αλλά δεν το έχω σαν επιθυμία και διακαεί πόθο να κάνω οικογένεια…

Έχετε κάποιο όνειρο ανεκπλήρωτο που θέλετε να το κάνετε πραγματικότητα;
Θέλω να μου επιτρέψουν οι συνθήκες να ταξιδέψω περισσότερο, επίσης θα πω αυτά τα κλισέ, αλλά είναι τόσο αληθινά, θέλω να είμαι ευτυχισμένη, να έχω την υγεία μου και όλα αυτά να τα ζήσω με τους ανθρώπους που με αγαπάνε και τους αγαπώ.

Τώρα σε αυτό το σημείο θέλω να κλείσουμε ως εξής: Με μία εικόνα που σας έρχεται από τα παιδικά σας χρόνια…
Πέρασα ωραία παιδικά χρόνια γιατί το σπίτι μας ήταν σε ένα δάσος και είχαμε πολλές ευκαιρίες για παιχνίδι, σκανδαλιές κ.α. Τα νοσταλγώ με την έννοια της ανεμελιάς, της ξεγνοιασιάς και ότι δεν έχεις τις έννοιες και τα προβλήματα που έχεις μεγαλώνοντας.

Οι φωτογραφίες είναι από το προσωπικό αρχείο της Βίκυς Μαραγκάκη

Η Στεφανία Γκουρνέλου μία γλυκήτατη παρουσία, μία ταλαντούχα Ηθοποιός, μία πανέμορφη κοπέλα(τόσο εσωτερικά, όσο και εξωτερικά)με αφορμή το ρόλο που παίζει στην Παράσταση 7 Ζωές (που παρεπιπτόντως είναι πάρα πολύ καλή) στο Studio Κυψέλης, μου παραχώρησε μία πολύ συγκινητική και άκρως αποκαλυπτική συνέντευξη. Λίγο μετά την παράσταση αφού την συνεχάρη, κατάφερα να την απομονώσω από τα πολλά συγχαρητήρια που δεχόταν από το κατάμεστο θέατρο και σε πολύ όμορφο και συγκινητικό κλίμα (έτσι εξελίχθηκε η κουβέντα μας) μου είπε πολλά ενδιαφέροντα πράγματα για την καριέρα της και την ζωή της (διαβάστε τη συνέντευξη παρακάτω, μην τα περιμένετε όλα από τον πρόλογο).
Από τον Σπύρο Καλαματιανό

Πες μου δύο λόγια για τον ρόλο σου στο έργο 7 Ζωές…
Η Ζωή είναι ένα κορίτσι που δεν εκλάβει από τους δικούς της ανθρώπους τον σεβασμό που η ίδια ζητούσε και την αγάπη κατά βάση, που η ίδια ήθελε μέσα στην ζωή της. Προσπαθεί μέσα από τον θάνατο να τους κάνει να της δώσουν μεγαλύτερη προσοχή και αγάπη, όπου δεν τα καταφέρνει κα γι΄αυτό υπάρχουν και αυτές οι εξάρσεις μέσα στο έργο. Απλά πιστεύω ότι αυτός ο ρόλος έχει πολύ αγάπη μέσα του και γι΄αυτό καταλήγει εκεί.

Υπάρχει κάποιο κοινό σημείο του ρόλου σου, της Ζωής, με την Στεφανία;
Η λέξη αγάπη (εδώ μου δείχνει ένα από τα τατουάζ της, στον ώμο που λέει Σ΄αγαπώ”)για εμένα η αγάπη είναι το πιο σημαντικό πράγμα στον κόσμο. Δεν μπορώ να βάλω τίποτα πάνω απ΄αυτό. Εάν δεν έχεις την αγάπη στην ζωή σου δεν μπορείς να έχεις τίποτα.

Την έχεις εισπράξει την αγάπη μέχρι τώρα στην ζωή σου;
Ναι δόξα το θεό. Επίσης εχω δώσει πολύ αγάπη, αλλά έχω να δώσω ακόμα περισσότερο.

Έχεις κάνεις πολύ ωραίες συνεργασίες και με πολύ καλούς συντελεστές. Μπορείς να ξεχωρίσεις κάποια/ον;
Ο ένας είναι ο Σάκης Μπουλάς, δεν ήταν μόνο συνεργάτης μου, ήταν πάνω απ΄όλα φίλος μου, πατέρας μου, αδερφός μου, ήταν ότι μπορεί να φανταστεί μία γυναίκα για έναν άνδρα. Πάντα λέγαμε με τον Σάκη ότι είμαστε ο ένας για τον άλλον, ότι ήταν ο ένας το άλλο μισό του άλλου. Έμαθα πάρα πολλά από αυτόν τον άνθρωπο και από τον Γιάννη Ζουγανέλλη αλλά ο Σάκης ήταν άλλο πράγμα. Ήταν πάντα εκεί για εμένα, μου έκανε μαθήματα φωνητικής, μονολόγους… Ο άλλος ήταν ο Δημήτρης Αρβανίτης που μου εμπιστεύτηκε και μου έδωσε έναν πολύ σημαντικό ρόλο στο Σήριαλ “Δικαίωση” και τον ρόλο αυτό τον είχε γράψει για εμένα.

Τι είναι αυτό που σε έκανε να ασχοληθείς με τον χώρο της υποκριτικής τέχνης;
Θέλω να σου πω ότι πήγαινα κατηχητικό επειδή ανέβαζαν παραστάσεις, στο σχολείο ήμουν στις θεατρικές ομάδες…Οπότε έκανα από μικρή το οτιδήποτε για να είμαι σε αυτόν τον χώρο…Ο Μπουλάς μου έδωσε αυτή την ευκαιρία…Δηλαδή πρώτα έπαιξα και μετά πήγα στην σχολή…

Πως το πήρε το δικό σου περιβάλλον που ήθελες να ασχοληθείς με αυτόν τον χώρο;
Οι γονείς μου είναι λίγο παλαιών αρχών και θεωρούν απλά ότι ο Ηθοποιός ότι και να κάνει θα πεθάνει στην ψάθα…Παλεύω καθημερινά να αποδείξω πρώτα απ΄όλα σε εμένα και σε αυτούς ότι δεν είναι έτσι… Πιστεύω ότι τα καταφέρνω καλά, αν και έχω πολλά να κάνω ακόμα…

Φυσικά και τα καταφέρνεις καλά. Αναφέρεσαι συχνά στον Σάκη Μπουλά. Ποιο είναι το σημαντικότερο πράγμα που σου έχει πει και το κρατάς;
Μου έχει πει τόσα πολλά. Αυτό που θυμάμαι πιο έντονα τώρα αυτή την στιγμή, είναι να μην τα παρατάω ποτέ, ότι και αν συμβεί…

Είχες σκεφτεί ποτέ να τα παρατήσεις όλα;
Όταν αρρώστησε ο Σάκης ναι… Είναι ο λόγος που ξεκίνησα και ο λόγος που συνεχίζω…

Ποια είναι τα επόμενα σου βήματα, οι επόμενοι σου στόχοι;
Μ΄αρέσει πάρα πολύ το θέατρο, μακάρι να δουλεύω συνέχεια, όσο άγχος και αν έχει αυτό το πράγμα. Μ΄αρέσει πάρα πολύ ο κινηματογράφος που δεν έχει τύχει ακόμα…κάτι συζητάω αλλά ακόμα δεν έχει γίνει και δεν είναι ανακοινώσημω, αγαπώ πάρα πολύ το σινεμά, μακάρι να με αξιώσει ο θεός και να το ζήσω και έντονα…

Τι νομίζεις ότι λείπει αυτή την στιγμή από την ζωή σου;
Μου λείπουν οι άνθρωποι που θέλω να τους πάρω οποιαδήποτε ώρα της ημέρας και να ξέρω ότι είναι εκεί. Αυτό μου λείπει. Όχι ότι δεν υπάρχουν, αλλά παλαιότερα ήταν πολύ περισσότεροι αυτοί και είναι πολύ ξαφνικό το μόνη…

Παρόλαυτα σε βλέπω χαμογελαστή, σε μία πολύ δημιουργική φάση…
Είμαι χαρούμενη γιατί κάνω αυτό που αγαπάω, αυτό δεν μπορώ να το παραβλέψω, οπότε είμαι ευγνώμων γι΄όλα αυτά.

Αισθάνθηκες ποτέ αδικημένη;
Ναι έχω αισθανθεί…αλλά αυτό είναι ζωή, να τα έχει όλα και εάν δεν τα έχει όλα δεν μπορεί να είναι πλήρης.

Tώρα θα ήθελα να κλείσουμε ως εξής: Με μία εικόνα από τα παιδικά σου χρόνια.
Από τα παιδικά μου χρόνια θυμάμαι ελάχιστα πράγματα, ίσως να είχα κάποια τραυματική εμπειρία και να μην θυμάμαι πολλά. Όμως θυμάμαι την μητέρα μου, ότι εποχή και να ήταν να με έντυνε πολύ υπερβολικά, πχ ήταν ΜάΪος και φόραγα στο σχολείο γούνα, ή Σεπτέμβριος και φόραγα κάλτσα με πέδιλο και με κορόιδευαν τα παιδιά. Ξέρεις η Κλασσική μητέρα, "την ζακέτα σου μην κρυώσεις" "το κασκόλ σου". Πιστεύω ότι και στην παραλία εάν μπορούσε να με ντύσει με μπουφάν θα το έκανε (γέλια).