DIASKEDASI.INFO

Νίκος Σταυρίδης

Ο Νίκος Σταυρίδης, ήταν από τους σπουδαιότερους Έλληνες κωμικούς ηθοποιούς του κινηματογράφου και του θεάτρου. (Βαθύ Σάμου 1910 - Σάμος 12 Δεκεμβρίου 1987)

Ο Νίκος Σταυρίδης ήταν μοναδικός ηθοποιός με πηγαίο χιούμορ και αφάνταστη αυτοσχεδιαστική ικανότητα. Ανήκε στην πρώτη φουρνιά των μεγάλων Ελλήνων κωμικών, που σηματοδότησαν την θρυλική εποχή του Ελληνικού Κινηματογράφου, αφήνοντας παρακαταθήκη αθάνατες ταινίες και θρυλικές ατάκες.

Γεννήθηκε στο Βαθύ Σάμου το 1910 σε φτωχή οικογένεια και πέρασε τα παιδικά του χρόνια δουλεύοντας στο μπακάλικο του πατέρα του. Αργότερα, έγινε βοηθός καραγκιοζοπαίχτη και μηχανικού προβολής. Στα τέλη της δεκαετίας του ’20 ήρθε στην Αθήνα και εργάστηκε σε μια αποθήκη πολεμικού υλικού στον Πειραιά, στην οποία ταίριαζε τις αρβύλες κατά μέγεθος, κερδίζοντας ίσα-ίσα το ψωμί του.

Γνωρίζοντας όμως την αξία της φωνής του, τόλμησε μια μέρα που περνούσε έξω από ένα μουσικό θέατρο στο οποίο πρωταγωνιστούσε ο Αυλωνίτης, να μπει μέσα την ώρα της πρόβας και να ζητήσει από τον μαέστρο να δοκιμαστεί στο τραγούδι. Το αποτέλεσμα ήταν να του ανατεθεί άμεσα ο ρόλος του λούστρου που γυάλιζε τα παπούτσια του Αυλωνίτη στο έργο "Λοβιτούρα". Μόλις τελείωνε το βάψιμο, έβγαζε από το κασελάκι του ένα χαρτονόμισμα των 30 λεπτών. Αφού το σάλιωνε, το κόλλαγε στο παπούτσι του Αυλωνίτη και τραγουδούσε: "Μια το βάψιμο, τριάντα το χαρτόσημο, μία και τριάντα», σατιρίζοντας τη φορολογική πολιτική της κυβέρνησης μέσω του χαρτοσήμου".

Την επόμενη σαιζόν προσελήφθη σε μια θεατρική επιχείρηση του Μακέδου, σε έναν πάλι μικρό ρόλο, εκεί όμως ανακάλυψε το ταλέντο του η Άννα Καλουτά και του ζήτησε να κάνουν ένα νούμερο μαζί. Από τότε ο Νίκος Σταυρίδης αγαπήθηκε από το κοινό και δεν άργησε να γίνει καταξιωμένος πρωταγωνιστής του μουσικού θεάτρου, της οπερέτας και των βαριετέ.

Το 1939 ασχολήθηκε με την οπερέτα, αλλά από το 1942 και μετά, σχημάτισε θιάσους επιθεώρησης σε συνεργασία με γνωστούς ηθοποιούς, όπως οι αδερφές Καλουτά, η Μαρίκα Νέζερ, ο Τάκης Μηλιάδης, ο Διονύσης Παπαγιαννόπουλος, η Καίτη Ντιριντάουα, η Ρένα Βλαχοπούλου, η Σοφία Βέμπο, ο Κώστας Χατζηχρήστος κ.α., παίζοντας σε περισσότερα από 100 έργα που απογείωσαν την επιθεώρηση.

Ντεμπούτο στη μεγάλη οθόνη έκανε σχετικά αργά, με την κωμωδία του Νίκου Τσιφόρου «Έλα στο Θείο» (1950), παραγωγή Φίνος Φιλμ, και συνέχισε να πρωταγωνιστεί σε ταινίες κυρίως του Τσιφόρου, του Λάσκου και του Σακελλάριου, αλλά και του Γλυκοφρύδη, του Γρηγορίου, του Ανδρίτσου και άλλων.

Οι τραγικές απώλειες
Έχασε τους γονείς και τον αδερφό του, ο οποίος πέθανε στην αγκαλιά της μητέρας τους. Όταν πληροφορήθηκε για τον θάνατο του πατέρα του ήταν σε περιοδεία και πρόλαβε οριακά να τον αποχαιρετήσει.
"Ο φοβερός νόμος του θεάτρου, σ’ αυτό το θέμα, δεν υπάρχει σε κανένα άλλο επάγγελμα", έλεγε. Μια ακόμα απώλεια σημάδεψε την ζωή του. Ο θάνατος της 27χρονης, πρώτης συζύγου του, Ντόρας Καριώτου, τον στιγμάτισε. Ήταν μια νέα ηθοποιός, με ταλέντο. Μόλις παντρεύτηκαν ανακάλυψαν ότι έχει όγκο στο κεφάλι. Πήγε στο εξωτερικό για θεραπείες, αλλά τελικά δεν τα κατάφερε.

Ο ίδιος θυμόταν τις στιγμές και την δύναμη που έπρεπε να δείξει πάνω στη σκηνή: «Πέθανε στην Αγγλία, μετά από μία εγχείρηση όγκου στο κεφάλι. Εγώ γύρισα στη Θεσσαλονίκη σωστό ράκος. Έπαιζα τότε στο Μετροπόλ. Βγήκα στη σκηνή. Το θέατρο ήταν κατάμεστο. Το γεγονός του θανάτου της γυναίκας μου είχε μαθευτεί.

Ξαφνικά την είδα σαν όραμα μπροστά μου. Έχασα τα λόγια μου. Στην πλατεία φάνηκαν τα πρώτα μαντίλια που σφούγγιζαν κλαμένα μάτια.
Έπαιζα κωμωδία και αντί να γελάει ο κόσμος, έκλαιγε, και μάλιστα με λυγμούς. Πλησίαζε στο τέλος το νούμερό μου, όταν άρχισε να φτάνει στην πλατεία ένα βουητό "Φτάνει, φτάνει, φτάνει…". Και μετά ένα ξέφρενο χειροκρότημα.

Ο Σταυρίδης παντρεύτηκε άλλες δυο φορές και απέκτησε μια κόρη που λάτρευε, την Δανάη. Γηροκομήθηκε τελικά από την Μαρίνα Παυλίδη, κόρη της τελευταίας του συντρόφου, στο σπίτι του στη Κάτω Κηφισιά έχοντας σαν εγγονάκια του τα 2 παιδιά της Μαρίνας.

Ο δεύτερος γάμος του Νίκου Σταυρίδη ήταν, για δύο χρόνια, με την ηθοποιό του μουσικού θεάτρου Ξένη Δράμαλη.

Κατά τη Στρατιωτική δικτατορία συμμετείχε στους χουντικούς εορτασμούς της επετείου της 21ης Απριλίου στο Παναθηναϊκό Στάδιο ανάμεσα σε άλλους ηθοποιούς και τραγουδιστές.

Απεβίωσε στη Σάμο στις 12 Δεκεμβρίου του 1987 επισκεπτόμενος την αδερφή του. Κηδεύτηκε δύο μέρες αργότερα στην Κηφισιά.

Θίασοι
Τη δεκαετία του 1940 άρχισε να συγκροτεί δικούς του θιάσους και να συνεργάζεται με σπουδαίους συναδέλφους του, όπως τη Ρένα Βλαχοπούλου, τις αδελφές Καλουτά, την Καίτη Ντιριντάουα και τη Μαρίκα Νέζερ και την Καίτη Μπελίντα (1958: Τεντυμπόυς των Γιαλαμά-Θίσβιου-Πρετεντέρη), τον Διονύση Παπαγιαννόπουλο και τη Σοφία Βέμπο (1959), τον Κώστα Χατζηχρήστο (1963) κ.ά. Μεσολάβησε ένα διάστημα (1954-55) κατά το οποίο ίδρυσε μαζί με τον Τάκη Μηλιάδη και τη Νανά Σκιαδά το θίασο «Ελληνική Μουσική Κωμωδία», στον οποίο ανέβασε επιθεωρήσεις αλλά και έργα πρόζας, όπως η κωμωδία "Δέκα μέρες στο Παρίσι" (με τον Διονύση Παπαγιαννόπουλο το 1960).

Κινηματογράφος
Ντεμπούτο στη μεγάλη οθόνη έκανε σχετικά αργά.
Από τις 120 ταινίες στις οποίες πρωταγωνίστησε, μόνο οι 3 ήταν της Φίνος Φιλμ, ταινίες ωστόσο ξεχωριστές που έγραψαν ιστορία στην ελληνική κινηματογραφική κωμωδία: Η πρώτη «Έλα στον Θείο» (1950) στο ρόλο του μεγαλομπακάλη της εποχής, μαζί με τη Σμαρούλα Γιούλη, τον Μίμη Φωτόπουλο και τη Σπεράντζα Βρανά, «Τα Κίτρινα Γάντια» (1954), στον αξέχαστο ρόλο του ζηλιάρη συζύγου της Μάρως Κοντού, και «Η Ωραία των Αθηνών» (1954), στο μοναδικό δίδυμο με την Γεωργία Βασιλειάδου. Μερικές άλλες ταινίες του είναι: «Οι παπατζήδες» (1954), «Γραφείο συνοικεσίων» (1956), «Μπαρμπαγιάννης ο Κανατάς» (1957), «Η Φτώχεια Θέλει Καλοπέραση» (1958), «Δουλειές με φούντες» (1958), «Η Χιονάτη και τα 7 γεροντοπαλίκαρα» (1960), «Διαβόλου κάλτσα» (1960), «Φτωχαδάκια και λεφτάδες» (1960), «Ευτυχώς τρελάθηκα» (1961), «Σταμάτης και Γρηγόρης» (1962), «Η Αθήνα την νύχτα» (1962) «Τρίτη και 13» (1963), «Ο αδελφός μου ο τροχονόμος» (1963), «Ο χαζομπαμπάς» (1967), «Ψυχραιμία Ναπολέων» (1968), «Ξύπνα καημένε Περικλή» (1969), «Ο άνθρωπος ρολόι».

Ειδική μνεία θα πρέπει να γίνει για τη συνεργασία του με την Ελένη Προκοπίου στις ταινίες Ο Παραγυιός μου ο ραλίστας και τα ομορφόπαιδα το έτος 1971, στις οποίες ο εν λόγω μεγάλος κωμικός έπαιζε ρόλους νευρικού ηλικιωμένου, που στο τέλος μαλάκωνε υπό την "πίεση" της όμορφης ηθοποιού και χορεύτριας.

Η αξιοπρεπής αποχώρηση και το παράπονο Σε συνέντευξη που είχε δώσει στα τέλη της δεκαετίας του 1970, στην εφημερίδα «Ακρόπολις» είχε αποκαλύψει ότι η αποχώρηση του από τη σκηνή θα σήμαινε και το τέλος της ζωής του.
Η κατώτερη σύνταξη που του αναλογούσε ήταν 7.000 δραχμές. «Δεν θέλω σύνταξη παρηγοριάς. Προτιμώ να πεθάνω, πριν αναγκαστώ να πάρω αυτά τα χρήματα. Θα είναι μια ζωή χωρίς αξιοπρέπεια. Δεν θα μπορέσω να ζήσω», έλεγε στη δημοσιογράφο, Μαίρη Παραπονιάρη.
Παραδέχτηκε με πικρία ότι παρά το έργο που προσέφερε, δεν ανήκε στους καλά αμειβόμενους ηθοποιούς.

Περιέγραψε την συνεχή ανταπόκριση του κόσμου που του έδινε κουράγιο να συνεχίσει. «Δεν με αφήνουν να πληρώσω εισιτήριο στο τρόλεϊ. Οι ταξιτζήδες δεν μου παίρνουν λεφτά. Συγκινούμαι με τον τρόπο που ο κόσμος μου δείχνει την αγάπη του». Ο Σταυρίδης θέλησε να φύγει από την σκηνή πριν ξεθωριάσει η εικόνα του. Όπως είπε πήρε την απόφαση της αποχώρησης για να μην ακούσει την έκφραση «ο καημένος».

Ο Νίκος Σταυρίδης ήταν απλός και προσιτός και σαν άνθρωπος και σαν καλλιτέχνης. Μεγάλοι ηθοποιοί, όπως ο Ντίνος Ηλιόπουλος, ο Γιάννης Γκιωνάκης, ο Σωτήρης Μουστάκας κ.α., τον θεωρούσαν σπουδαίο δάσκαλο τους.

Πέθανε σε ηλικία 77 ετών στη γενέτειρά του τη Σάμο, στις 14 Δεκεμβρίου 1987 και κηδεύτηκε δυο μέρες αργότερα στην Κηφισιά. Ο θάνατός του άφησε δυσαναπλήρωτο κενό, σφραγίζοντας το τέλος μιας εποχής στην ελληνική επιθεώρηση και στις κωμωδίες του ελληνικού μεταπολεμικού κινηματογράφου.

Πληροφορίες: el.wikipedia.org - mixanitouxronou.gr - finosfilm.com