DIASKEDASI.INFO

Χρήστος Ευθυμίου
"o πιο διάσημος «βλάκας" του ελληνικού κινηματογράφου
με μετάλλιο ανδρείας και σπουδές στη Νομική

Ο Χρήστος Ευθυμίου ήταν Έλληνας κωμικός ηθοποιός του θεάτρου και του κινηματογράφου. (Κωσταλέξι της Φθιώτιδας (Λαμία) 3 Αυγούστου 1900 - 4 Μαΐου 1971)

Πρόκειται για τον πιο διάσημο και συνάμα γλυκό "βλάκα", που πέρασε από την ιστορία του κινηματογράφου. Ένας ρόλος που εκτόξευσε την καριέρα του, αλλά και του έδωσε μία ξεχωριστή θέση στην καρδιά του κοινού.

Ο κόσμος λάτρεψε τον κινηματογραφικό χαρακτήρα του αφελή, που με τόσο πειστικότητα υποδύθηκε στο πανί ο Χρήστος Ευθυμίου. Και ήταν τόσο μέσα στο πετσί του ρόλου, που θαρρείς ότι και στην πραγματική του ζωή ο ηθοποιός ήταν τόσο γλυκά… αφελής.

Ο πατέρας του διατηρούσε στο χωριό ένα καφεζυθοπωλείο, όμως, ήταν κι ερασιτέχνης ηθοποιός. Εκείνο, λοιπόν, το μικρό καφενεδάκι, τα βράδια μετατρεπόταν σε θέατρο, φιλοξενώντας διάφορους αθηναϊκούς θιάσους αλλά και ερασιτεχνικές παραστάσεις με ντόπιους συντελεστές. Και κάπως έτσι και με αυτές τις εικόνες μεγάλωσε ο ηθοποιός. Αλλά η Υποκριτική θα αργούσε να μπει στη ζωή του.

Όταν τελείωσε το Γυμνάσιο στη Λαμία, πήρε μέρος στη Μικρασιατική Εκστρατεία κάνοντας τη στρατιωτική του θητεία. Ήταν σε μάχιμη μονάδα του Ελληνικού στρατού και αποβιβάστηκε από τους πρώτους στη Σμύρνη, τον Μάιο του 1919. Μάλιστα, αργότερα, τα ανδραγαθήματα τιμήθηκαν με το μετάλλιο ανδρείας. Ένας λεοντόκαρδος, λοιπόν, άνδρας με καρδιά μικρού παιδιού.

Μετά τον στρατό, μπήκε στη Νομική Αθηνών, όμως, στα χρόνια της φοίτησης του, μπήκε στο μυαλό του και η Υποκριτική. Ήταν ένας ανομολόγητος έρωτας που πήρε σάρκα και οστά, όταν πέρασε θριαμβευτικά στη νεοϊδρυθείσα Επαγγελματική Σχολή Θεάτρου, του Σωματείου Ελλήνων Ηθοποιών. Το ανυπέρβλητο ταλέντο του Χρήστου Ευθυμίου έγινε αντιληπτό από τους καθηγητές της Σχολής, οι οποίοι εντυπωσιάστηκαν τόσο από το παρουσιαστικό του, όσο και από τις γκριμάτσες του. Όπλα που αργότερα αποδείχτηκαν… άσος στο μανίκι του. Όσο για τη δικηγορία; Τελείωσε τη Σχολή, ενώ προηγουμένως για να βγάζει τα προς τα ζην, δούλεψε στο υπουργείο Δικαιοσύνης. Όμως, ήξερε ότι αυτή η σχέση είχε ημερομηνία λήξης. Τα μυαλά του 25χρονου, τότε Χρήστου τα είχε πάρει ήδη η Υποκριτική.

Η οικογένειά του ήταν πάντα στο πλευρό του. Οι εποχές, όμως, ήταν δύσκολες και τα χρόνια φτωχικά. Έτσι, για να μπορέσει να επιβιώσει, αναγκαζόταν να δουλεύει, όσο σπούδαζε. Εκτός από το υπουργείο Δικαιοσύνης, δούλεψε και ως υποβολέας σε θεατρικές σκηνές. Εκεί, λέγεται ότι συνέβη ένα περιστατικό, που τον πείσμωσε για την μετέπειτα καλλιτεχνική του πορεία.

Ο ηθοποιός φέρεται να είχε δυσανασχετήσει που οι καθηγητές του τού έδιναν μόνο κωμικούς ρόλους. Και μία μέρα έπιασε τον διευθυντή της Σχολής και του εξέφρασε τη δυσαρέσκειά του.

Εκείνος, θυμωμένος με το νεαρό σπουδαστή, τον έπιασε από το γιακά, τον πήγε μπροστά από έναν καθρέφτη και φέρεται να του είπε: «Πιστεύεις στ’ αλήθεια ότι κάνεις εσύ για Οιδίποδας ή για Σέξπιρ; Κοίτα τη φάτσα σου και πες μου!».

Η αντίδραση του καθηγητή δεν στάθηκε ικανή να τον πάρει από κάτω και να γκρεμίσει το όνειρό του να παίξει στο θέατρο.

Ήταν ένα διακαής πόθος και το 1929 όταν πήρε το πτυχίο του, ήξερε πώς θα κυνηγήσει το όνειρό του.

Όπως και να είχε. Άλλωστε, αποφοίτησε από τη Σχολή ως ένα εξαιρετικό ταλέντο και αυτό ήταν ένα δυνατό «όπλο», για τη συνέχεια.

Το 1929 έκανε τη πρώτη του θεατρική παρουσία με το θίασο Κυβέλης και μετά διετία προσκλήθηκε ως ιδρυτικό μέλος του Βασιλικού Θεάτρου, όπου και υπηρέτησε ως βασικό στέλεχος και ως ένας των πρωταγωνιστών του. Από τη θέση αυτή διέπρεψε ως κωμικός ιδίως σε έργα του Μολιέρου, του Σαίξπηρ, αλλά και σε χαρακτηριστικούς ελληνικούς λαογραφικούς ρόλους ελληνικών έργων.

Στη ζωή του, πολύ νωρίς μπήκε το τότε νεοσύστατο Βασιλικό Θέατρο (το σημερινό Εθνικό) και παρέμεινε στην κεντρική του σκηνή, ως ιδρυτικό μέλος μέχρι το 1955.

Μέσα σε αυτά τα χρόνια, πρωταγωνίστησε σε πλείστες θεατρικές παραστάσεις, όπου το κωμικό του ταλέντο ξεχείλιζε στη σκηνή. Μάλιστα, το 1952 δίπλα στο παράσημο ανδρείας από τη Μικρασιατική εκστρατεία για τα ανδραγαθήματά του, ήρθε να προστεθεί ένα ακόμη παράσημο, αυτό από το Γαλλικό κράτος για την εξαιρετική ερμηνεία του στον Μολιέρο.

Χαρακτηρίστηκε ως μία «κωμική διάνοια», την αξία της οποίας είχε την τύχη να γνωρίσει το ευρύ κοινό και μέσα από τον κινηματογράφο. Και ας μην πρωταγωνίστησε σε πολλές ταινίες.

Η αλήθεια είναι ότι πολλοί ηθοποιοί έχουν χαρακτηριστεί από έναν ρόλο που έχουν υποδυθεί και με αυτόν έχουν περάσει στη συνείδηση του κοινού. Και σίγουρα αυτό ισχύει και με την περίπτωση του Χρήστου Ευθυμίου.

Το 1959, ο Γιάννης Δαλιανίδης μετέφερε στη μεγάλη οθόνη το θεατρικό έργο του Δημήτρη Ψαθά, «Ένας βλάκας και μισός». Στο ρόλο του καλοκάγαθου, μα αφελή Θωμά Κατσαρού επιλέχθηκε ο Χρήστος Ευθυμίου, ο οποίος είχε ήδη δώσει το στίγμα του στο ρόλο του ανόητου φουκαρά.

Η ταινία γνώρισε τεράστια επιτυχία και το κοινό λάτρεψε τον αφελή αυτό χαρακτήρα, με τη χαρακτηριστική φωνή. Ο Χρήστος Ευθυμίου καθιερώθηκε στη συνείδηση όλων ως ο πιο «γλυκός βλάκας», που πέρασε ποτέ από το πανί. Και δεν έχουν άδικο.

Ένα χρόνο αργότερα, συμμετείχε σε ακόμη μία μεγάλη κινηματογραφική επιτυχία, του Ιάκωβου Καμπανέλλη στην ταινία «Η Χιονάτη και τα 7 γεροντοπαλίκαρα». Μία ταινία που ο κόσμος έκανε ουρές έξω από τις κινηματογραφικές αίθουσες και είχε ακόμη και εφτά προβολές μέσα στην ημέρα. Ο λόγος; Συμμετείχαν σε αυτήν, τα μεγαλύτερα αστέρια της εποχής. Από την Τζένη Καρέζη και τον Ανδρέα Μπάρκουλη, μέχρι τον Ορέστη Μακρή, τον Διονύση Παπαγιαννόπουλο, τον Μίμη φωτόπουλο, τον Βασίλη Αυλωνίτη, το Νίκο Σταυρίδη, τη Δέσπω Διαμαντίδου, τον Αλέκο Λειβαδίτη και τον Χρήστο Ευθυμίου, στο ρόλο του γλυκού κι ευγενικού γιατρού.

Μάλιστα, λέγεται ότι την ταινία την είχε απορρίψει ο Φίνος, επειδή φοβήθηκε πώς με τόσα αστέρια μαζεμένα, δεν θα έλειπαν οι γκρίνιες και τα προβλήματα. Κάτι βέβαια, που δεν ίσχυσε ποτέ.

Αυτή ήταν και η τελευταία του ταινία, αφού ο ηθοποιός αποφάσισε να κλείσει το σύντομο, αλλά «χρυσό» κύκλο στον κινηματογράφο. Αφοσιώθηκε στο θέατρο, όπου πήρε ακόμη ένα παράσημο για το τεράστιο ταλέντο του και την προσφορά του στο θέατρο, από τον Βασιλιά Παύλο.

Επίσης χαρακτηριστική υπήρξε η επί μακρόν συμμετοχή του σε καθημερινές απογευματινές ραδιοφωνικές πεντάλεπτες "παρλάτες" με την ατάκα "Αχ τι τραβάω!"

Διακρίσεις
Το 1952 τιμήθηκε ιδιαίτερα από τη Γαλλική Κυβέρνηση για την εξαίρετη ερμηνεία του των έργων του Μολιέρου με το παράσημο των Ακαδημαϊκών Δαφνών. Μετά τον θάνατο του Βασίλη Λογοθετίδη το 1960 τέθηκε επικεφαλής του θιάσου του εκλιπόντος δημοφιλούς κωμικού. Δύο χρόνια αργότερα τιμήθηκε με σχετικό παράσημο από τον Βασιλέα Παύλο.

Φιλμογραφία
Έτος Τίτλος
1933 Δεσποινίς δικηγόρος
1944 Το δρομάκι του Παραδείσου
1954 Η άγνωστος
1955 Ο αγαπητικός της βοσκοπούλας
1957 Ο γυναικάς
1959 Ένας βλάκας και μισός
1960 Η Χιονάτη και τα 7 γεροντοπαλίκαρα

Θέατρο
Έτος Τίτλος
1929 Δεσποινίς δικηγόρος
1932 Βαβυλωνία
1933 Ο αρχοντοχωριάτης
1936 Δον Κιχώτης & Ο επιθεωρητής
1940 Η νυχτερίδα
1946 Φον Δημητράκης
1950 Ο φαταούλας
1961 Φύλαγε τα ρούχα σου & Η νύχτα είναι του Λεωνίδα
1962 Δεσποινίς ετών 39
1967 Ταρτούφος & Ο επιθεωρητής

Ραδιοφωνικές εκπομπές
Η νύχτα είναι του Λεωνίδα
Αχ τι τραβάω