DIASKEDASI.INFO

Χένρυ Κίσινγκερ

Ο Χένρυ Άλφρεντ Κίσινγκερ είναι Αμερικανός ακαδημαϊκός (καθηγητής πολιτικής επιστήμης και διεθνών σχέσεων), συγγραφέας και διπλωμάτης. (αγγλ. Henry Alfred Kissinger, γεννήθηκε στις 27 Μαΐου 1923)

Κυριάρχησε στο σχεδιασμό και την εκτέλεση της εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ από το 1969 ως το 1977, επί προεδρίας Ρίτσαρντ Νίξον (1969-1974) και Τζέραλντ Φορντ (1974-1977), ως σύμβουλος εθνικής ασφάλειας (National Security Advisor) και υπουργός Εξωτερικών.

Βιογραφία
Ο Κίσινγκερ γεννήθηκε στη Γερμανία ως Χάιντς Άλφρεντ Κίσινγκερ (Heinz Alfred Kissinger) από Γερμανοεβραίους γονείς. Ο πατέρας του Λούις Κίσσινγκερ (αγγλ. Louis Kissinger, 1887-1982) ήταν δάσκαλος και η μητέρα του Πάουλα (Στερν) Κίσσινγκερ (1901-1998) νοικοκυρά. Σε νεαρή ηλικία, αγαπημένη του ασχολία ήταν το ποδόσφαιρο και μάλιστα υπήρξε παίκτης του νεανικού τμήματος της ποδοσφαιρικής ομάδας “Γκρόιτερ Φιρτ”, μίας απ' τις καλύτερες τότε ομάδες της Γερμανίας. Μαζί με τους γονείς του, το 1938 διέφυγαν ΗΠΑ, στην Νέα Υόρκη υπό την απειλή του ναζιστικού καθεστώτος. Εκεί φοίτησε στο Λύκειο Τζωρτζ Ουάσινγκτον, όπου μετά τον πρώτο χρόνο παρακολουθούσε νυκτερινά μαθήματα, ενώ την ημέρα εργαζόταν σε εργοστάσιο. Κατόπιν, σπούδασε λογιστικά στο Σίτυ Κόλλετζ Νέας Υόρκης, συνεχίζοντας παράλληλα να εργάζεται.

Το 1943 οι σπουδές του διακόπηκαν, όταν κλήθηκε να υπηρετήσει στον Αμερικανικό Στρατό. Κατά την ακόλουθη περίοδο συμμετείχε σε επιχειρήσεις του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, μεταξύ των οποίων σε αποστολή στο Κρέφελντ και Ανόβερο της Γερμανίας. Μετά τον πόλεμο, αρχικά ακολούθησε ακαδημαϊκή καριέρα στο Χάρβαρντ, αλλά παράλληλα συμμετείχε σε διάφορες κυβερνητικές υπηρεσίες και επιτροπές που αφορούσαν την εξωτερική πολιτική και ασφάλεια των Ηνωμένων Πολιτειών.

Εξωτερική Πολιτική
Ως υπουργός εξωτερικών των HΠΑ, επί κυβερνήσεως Νίξον, η τακτική του ήταν γενικά υπέρ της real politic και της διεθνούς συνεννόησης, προσπαθώντας ταυτόχρονα και να διασφαλίσει τα Αμερικανικά συμφέροντα ανά τον κόσμο και την υπεροχή των ΗΠΑ κατά της Σοβιετικής Ένωσης στα πλαίσια του παγκόσμιου ψυχροπολεμικού κλίματος.

Η μεγαλύτερη ίσως επιτυχία της θητείας του ήταν ο το «άνοιγμα» των διπλωματικών σχέσεων των ΗΠΑ με την κομμουνιστική Κίνα του Μάο Τσε Τουνγκ που, σε συνδυασμό με την αντισοβιετική ρητορική και πολιτική του ίδιου του Μάο, θεωρήθηκε πως επέφερε τότε σημαντικό γεωπολιτικό πλήγμα στη Σοβιετικη΄Ένωση.

Μάλιστα ως αποτέλεσμα από τις επαφές με τον Κινέζο πρωθυπουργό Τσου Ενλάι, προέκυψε και μία κοινή σινο-αμεριακανική, αντισοβιετική στρατηγική. Αρκετά καλές ήταν επί θητείας του και οι σχέσεις των ΗΠΑ με τη σοσιαλιστική Γιουγκοσλαβία του Τίτο. Ταυτόχρονα πέτυχε και μια ύφεση (detente) της ψυχροπολεμικής ρητορικής και έντασης με τη Σοβιετική Ένωση του Λεονίντ Μπρέζνιεφ.

Η μεγαλύτερη προσωπική του επιτυχία ήταν το Βραβείο Νόμπελ Ειρήνης που του απονεμήθηκε το 1973 για την απόσυρση των ΗΠΑ από τον αδιέξοδο πόλεμο του Βιετνάμ επί θητείας του την ίδια χρονιά. Ταυτόχρονα επικρίθηκε αρκετά για την υφεσιακή πολιτική ή και τη στήριξή των ΗΠΑ σε αυταρχικά καθεστώτα, μεταξύ των οποίων η χούντα του στρατηγού Αουγούστο Πινοσέτ στη Χιλή και άλλες λατινοαμερικάνικες φιλοαμερικανικές δικτατορίες ή και-μέχρι ενός σημείου- και στην Ελληνική Χούντα των Συνταγματαρχών .

Πολυγραφότατος, ο Κίσινγκερ είναι από τους πιο γνωστούς υποστηρικτές της σχολής του ρεαλισμού στις διεθνείς σχέσεις (real politic), αλλά ταυτόχρονα και της πεποίθησης πως η εξωτερική πολιτική ενός κράτους πρέπει να χαράσσεται με αποκλειστικό γνώμονα το εθνικό συμφέρον, περνώντας σε δεύτερη μοίρα ή και αγνοώντας ηθικο-φιλοσοφικές πεποιθήσεις και διλήμματα όπως είναι ειδικότερα o αυταρχισμός ορισμένων φιλικών προς τη χώρα του καθεστώτων. Έτσι, έχει γίνει στόχος έντονης κριτικής- κυρίως από αριστερούς- λόγω της υποστήριξης που θεωρήθηκε ότι παρείχε προς δικτατορικά καθεστώτα ανά τον κόσμο, εφόσον αυτά εξυπηρετούσαν τα συμφέροντα των ΗΠΑ. Το ίδιο κριτικές ήταν και διάφορες τάσεις ή "σχολές" που υποστήριζαν ότι πρέσβευαν τα «ανθρώπινα δικαιώματα» και την «παγκόσμια εξάπλωση της δημοκρατίας» και τις οποίες ο Κίσινγκερ αντιμετώπιζε ως επικίνδυνες και αφελείς που φανερώνουν άγνοια για το πως λειτουργεί ο σύγχρονος κόσμος.

Έτσι πχ.έντονες επικρίσεις κατά της πολιτικής του Κίσσινγκερ έχει εκφράσει, μεταξύ άλλων, ο Αμερικανός δημοσιογράφος Κρίστοφερ Χίτσενς στο βιβλίο του «Η Δίκη του Χένρυ Κίσσινγκερ , όπου διατείνεται ότι θα έπρεπε να δικαστεί για «εγκλήματα πολέμου, εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας» και άλλα. Ο συγγραφέας τον κατηγορεί για την εγκληματική, κατά τον ίδιο, ανάμειξή του σε πολεμικά και δικτατορικά δρώμενα όπως στην Ινδονησία, το Μπανγκλαντές, τη Χιλή, την Κύπρο και το Ανατολικό Τιμόρ.

Στάση στο Κυπριακό
Επί υπουργίας Κίσινγκερ έλαβε χώρα το πραξικόπημα της ελληνικής Χούντας που ανέτρεψε τον Μακάριο και αμέσως μετά η τουρκική εισβολή στην Κύπρο τον Ιούλιο και Αύγουστο του 1974.

Έτσι από τότε ορισμένοι πολιτικοί και δημοσιογράφοι (κυρίως στην Ελλάδα) υποστηρίζουν πως ο Κίσινγκερ είτε γνώριζε για το επερχόμενο πραξικόπημα και την εισβολή και δεν αντέδρασε, είτε τα ενθάρρυνε κιόλας. Παρ'όλα αυτά δεν έχουν βρεθεί μέχρι σήμερα τέτοιου είδους αποδείξεις στα αρχεία της CIA, ενώ εκ των πραγμάτων οι συγκεκριμένες εξελίξεις δεν αποδείχθηκαν υπέρ των συμφερόντων των ΗΠΑ, καθώς δημιούργησαν ένα εσωτερικό ρήγμα (Ελλάδας και Τουρκίας) μέσα στο ΝΑΤΟ.

Από τους πρώτους που υποστήριξε ότι Κίσσινγκερ και Στέητ Ντηπάρτμεντ ήταν εκ των προτέρων ενήμεροι για το επικείμενο πραξικόπημα της χούντας ήταν ο πολιτικός ανταποκριτής των Νιου Γιορκ Τάιμς, σε φύλλο της εφημερίδας του Αυγούστου του 1974.

Σύμφωνα, μάλιστα, με τον Αμερικανό δημοσιογράφο, κατά την επίσημη εκδοχή του Στέητ Ντιπάρτμεντ, έκρινε ότι έπρεπε να προειδοποιήσει το στρατιωτικό καθεστώς να μη πραγματοποιήσει το πραξικόπημα, το οποίο και έγινε έως την 9η Ιουλίου, σύμφωνα με επαναλαμβανόμενες διαβεβαιώσεις από τις υπηρεσίες του στην Αθήνα, δηλαδή την Αμερικανική πρεσβεία και τον εκεί πρέσβη κ. Τάσκα. Προχωρώντας παραπέρα, ο τότε βουλευτής της Ένωσης Κέντρου, Ιωάννης Ζίγδης δηλώνει σε αθηναϊκή εφημερίδα της εποχής ότι ο Κίσσινγκερ «όχι μόνο εγνώριζε το πραξικόπημα για την ανατροπή του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου πριν από τις 15 Ιουλίου αλλά και το είχε ενθαρρύνει, αν όχι παρακινήσει».

Αξιοσημείωτο είναι ακόμα ότι, όπως δημοσίευσε τότε η ίδια εφημερίδα, έως και ανήμερα της έναρξης της εισβολής (20 Ιουλίου 1974) ο υφυπουργός του Κίσσινγκερ, Τζόσεφ Σίσκο βρισκόταν στην Άγκυρα σε επαφές με τον Τούρκο πρωθυπουργό Ετζεβίτ και Υπ. Εξ. Γκιουνές. Την ίδια ημέρα ο Σίσκο μετέβη, καθ’ υπόδειξιν του Κίσσινγκερ, στην Αθήνα, για να αναχωρήσει και πάλι για την Άγκυρα, το μεσημέρι της επομένης ημέρας.

Έτσι ο Αμερικανός Υπουργός Εξωτερικών δεν εξαιρούνταν από το αντι-αμερικανικό μένος που διακατείχε μεγάλο μέρος της τότε ελληνικής κοινής γνώμης, και ιδίως των νέων, το οποίο δεν αμφέβαλε για τον αρνητικό ρόλο των ΗΠΑ στα γεγονότα της εποχής. Σε αντιαμερικανική διαδήλωση φοιτητών στο Ηράκλειο, λίγο μετά τη β’ φάση της τουρκικής εισβολής , ακούγονταν συνθήματα όπως «Δολοφόνε Κίσσινγκερ», «Έξω οι Αμερικανοί» και «Όχι Διχοτόμηση».

Ύστερη πορεία
Ο Κίσινγκερ, μετά την εκλογή του Κάρτερ στην προεδρία, ίδρυσε εταιρεία παροχής συμβουλών και συνέχισε τη σταδιοδρομία του ως ειδικός σε θέματα εξωτερικής πολιτικής.    

Φημολογούμενες δηλώσεις
Το 1997, στο περιοδικο Νέμεσις της Λιάνας Κανέλλη δημοσιεύτηκε μια υποτιθέμενη δήλωση που ο Κίσινγκερ έκανε το 1994 σε μια συνάντηση υψηλά ισταμένων σε ένα ξενοδοχείο της Ουάσινγκτον. Η πηγή της ήταν άρθρο της Turkish Daily News.Η διαβόητη δήλωση ήταν: "Ο λαός των Ελλήνων είναι αναρχικός και δύσκολος να τιθασευθή.

Γι' αυτό πρέπει να τον χτυπήσουμε βαθιά στις πολιτιστικές του ρίζες. Τότε ίσως αναγκασθεί να συμμορφωθεί. Εννοώ να πλήξουμε τη γλώσσα του, την θρησκεία του, τα πνευματικά και ιστορικά του αποθέματα, ώστε να εξουδετερώσουμε την δυνατότητά του να αναπτυχθεί, να διακριθεί, να επικρατήσει, ώστε να μην μας παρενοχλεί στα Βαλκάνια, στην Ανατολική Μεσόγειο και στη Μέση Ανατολή, σε όλη αυτή την νευραλγική περιοχή στρατηγικής σημασίας για μας".

Το απόσπασμα αυτό παρότι δημοσιεύτηκε και στον Οικονομικό Ταχυδρόμο και στην Αυριανή, αμφισβητήθηκε. Ο Γιάννης Μαρίνος του Οικονομικού Ταχυδρόμου επικοινώνησε με τον Κίσσινγκερ, ο οποίος έστειλε επιστολή διάψευσης στο περιοδικό καθώς και στην Turkish Daily News. Η διάψευση δημοσιεύθηκε στα Πολιτικά Θέματα

Από τότε, η δήλωση έχει πάρει λίγο πολύ τη θέση αστικού μύθου] και εξακολουθεί να επαναδημοσιεύεται και να κυκλοφορεί, ειδικά στο διαδίκτυο, σε fora και ιστολόγια, προκειμένου να υποστηριχτούν διάφορες θέσεις ή θεωρίες συνωμοσίας . Στις αναδημοσιεύσεις ενίοτε αναφέρεται ότι η υποτιθέμενη δήλωση έγινε το 1974, και όχι το 1994.