DIASKEDASI.INFO

Σωτηρία Μπέλλου

Η Σωτηρία Μπέλλου, ήταν μια από τις κορυφαίες τραγουδίστριες του λαϊκού και ρεμπέτικου ελληνικού τραγουδιού. (Δροσιά Ευβοίας 29 Αυγούστου 1921 - Πειραιάς 27 Αυγούστου 1997) 

Κατάγεται από το χωριό Οκτωνιά αλλά γεννήθηκε στο χωριό Δροσιά (παλ. ονομασία Χάλια) κοντά στη Χαλκίδα στις 29 Αυγούστου 1921.

Ήταν μέλος εύπορης οικογένειας και η μεγαλύτερη από τα τέσσερα αδέλφια της. Είχε το όνομα του αγαπημένου της παππού, Σωτήρη Παπασωτηρίου, που ήταν παπάς στο Σχηματάρι. Στο πλευρό του, «ζυμώθηκε» από μικρή με τους εκκλησιαστικούς ήχους και τη βυζαντινή μουσική.

Τραγουδίστρια αποφάσισε να γίνει όταν είδε στον κινηματογράφο την ταινία «Η Προσφυγοπούλα» με τη Σοφία Βέμπο.

Οι γονείς της, όμως, είχαν αντιρρήσεις κι έτσι σε ηλικία 17 ετών αποφάσισε να κατεβεί μόνη στην Αθήνα. Εκεί παντρεύτηκε τον Βαγγέλη Τριμούρα, ελεγκτή στα λεωφορεία, με τον οποίο είχε γνωριστεί όσο ήταν ακόμη στη Χαλκίδα.

Ο γάμος τους κράτησε μόνο έξι μήνες, γιατί ο άντρας της ήταν μέθυσος, ενώ κατά τη διάρκεια ενός από τους ξυλοδαρμούς η Σωτηρία έριξε βιτριόλι στο πρόσωπό του και βρέθηκε στη φυλακή«Αβέρωφ».

Για αυτό το γεγονός καταδικάστηκε σε τρία χρόνια στη φυλακή, από τα οποία εξέτισε μόνο τέσσερις μήνες. Μετά την αποφυλάκισή της επιστρέφει στην οικογένειά της, όπου δεχόμενη την ίδια κακομεταχείριση και από την οικογένειά της, αποφάσισε να διακόψει τους δεσμούς και να μετακομίσει μόνιμα στην Αθήνα τον Οκτώβριο του 1940, ακριβώς με την έναρξη του ελληνοϊταλικού πολέμου.

Αυτά τα χρόνια δεν δίνει μόνο αγώνα για την επιβίωση, (ανάμεσα στα άλλα τραγουδούσε για ένα χαρτζιλίκι σε διάφορα ταβερνάκια, με μια κιθάρα που είχε αγοράσει στο μεταξύ), αλλά και για την αντίσταση. Συνελήφθη, βασανίστηκε και κλείστηκε στη φυλακή.

Μετά την απελευθέρωση και αφού γνώρισε από κοντά την αγριότητα και τις διώξεις του Εμφυλίου, όντας ενεργό μέλος του αντάρτικου, την ανακάλυψε σε μια ταβέρνα των Εξαρχείων ο θεατρικός συγγραφέας Κίμων Καπετανάκης και τη σύστησε στο φίλο του Βασίλη Τσιτσάνη. Ο βάρδος του ρεμπέτικου ενθουσιάστηκε από τη φωνή της και της πρότεινε να μπουν μαζί στο στούντιο.

Το 1948 μια ομάδα κακοποιών εισήλθαν στο χώρο που τραγουδούσε και την ξυλοκόπησαν με το χαρακτηρισμό «Βουλγάρα» (κομμουνίστρια), χωρίς οι μουσικοί της να τολμήσουν να σηκωθούν από τις καρέκλες τους.

Ορισμένες από τις μεγαλύτερες επιτυχίες της όπως «Τα Καβουράκια» και το «Κάνε λιγάκι υπομονή» και με αποκορύφωμα το «Συννεφιασμένη Κυριακή», ένα τραγούδι που η Σωτηρία με την ερμηνεία της κατάφερε να κάνει αθάνατο. Στο πλευρό του Βασίλη Τσιτσάνη, η εκκολαπτόμενη καριέρα της Μπέλλου εκτοξεύθηκε στα ύψη. Τραγουδώντας μαζί του γέμιζαν καθημερινά το στέκι του «Τζίμη του Χοντρού» και αργότερα –μέχρι το θάνατο του- το «Χάραμα».  

Πέραν του Τσιτσάνη συνεργάστηκε και με πολλούς άλλους κορυφαίους συνθέτες, όπως με τον Γιάννη Παπαϊωάννου ("Άνοιξε, άνοιξε"), Γιώργος Μητσάκης "Ο Ναύτης", και τον Απόστολο Καλδάρα ("Είπα να σβήσω τα παλιά").

Η καριέρα της γνώρισε μία καμπή κατά τη δεκαετία του ΄60, όταν το ρεμπέτικο τραγούδι προσωρινά παραμερίστηκε από άλλα μουσικά είδη που έκαναν την εμφάνισή τους. Με τον ερχομό της Χούντας, όμως, η νεολαία αναζήτησε τις μουσικές της ρίζες με αποτέλεσμα η Μπέλλου να αγαπηθεί από την αρχή και να επιστρέψει στα λαϊκά κέντρα και τις μπουάτ της Πλάκας. Προχώρησε σε πρωτοποριακές συνεργασίες με πιο σύγχρονους συνθέτες, όπως ο Διονύσης Σαββόπουλος ("Ζεϊμπέκικο"), ο Ηλίας Ανδριόπουλος ("Μην κλαις") και ο Δήμος Μούτσης («Δε λες κουβέντα»).

Ντυμένη πάντοτε αυστηρά, η Σωτηρία Μπέλλου ήταν πρώτη γυναίκα που «έπιασε» καρέκλα στο λαϊκό πάλκο, κάτι που μέχρι τότε ήταν κατοχυρωμένο μόνο για άνδρες. Παρέμεινε μέχρι το τέλος καθισμένη ανάμεσα στους μουσικούς με ένα τσιγάρο στο χέρι καθώς τραγουδούσε. Υπήρξε μία προσωπικότητα που σημάδεψε το λαϊκό τραγούδι όχι μόνο με τη φωνή της αλλά και με τη γνησιότητα και την ειλικρίνειά της.

Το Μάρτιο του 1993 ήρθε αντιμέτωπη με τα πρώτα σοβαρά προβλήματα υγείας, όταν εισήχθη επειγόντως στο νοσοκομείο «Σωτηρία» με βαριά αναπνευστική ανεπάρκεια και πνευμονικό εμφύσημα. Λίγο αργότερα, διαγνώστηκε ότι έπασχε από καρκίνο του φάρυγγα.
Έχοντας ήδη χάσει τη φωνή της και δύο ημέρες πριν τα 76 γενέθλιά της, στις 27 Αυγούστου 1997, άφησε την τελευταία της πνοή στο νοσοκομείο «Μεταξά» του Πειραιά.

Ήταν ανοιχτά λεσβία σε μία εποχή που αυτό ήταν αδιανόητο.
Υπέστη κατά καιρούς διάφορες κρίσεις με προβλήματα αλκοολισμού και κατάθλιψης, ενώ ήταν εθισμένη και στον τζόγο.

Παράπονο για το χαμένο παιδί της, (Απόσπασμα από συνέντευξη της Ζωρζέτ Παναγιώτη-φίλη και μάνατζερ για πολλά χρόνια- στο Πρώτο Θέμα)
"Το πιο συγκλονιστικό απ' όσα θυμάται η Ζωρζέτ Πανγιώτη είναι οι τελευταίες κουβέντες της ρεμπέτισσας λίγο πριν η φωνή της σιγήσει για πάντα: Η Σωτηρία έφυγε από τη ζωή με ένα καημό και αυτός δεν ήταν άλλος από το παιδί της που όσο κι αν προσπάθησε δεν κατάφερε ποτέ να το βρει.

Όπως μου είχε πει είχε μείνει έγκυος και όταν γέννησε, της είπαν ότι το μωρό της είχε πεθάνει. Όμως ανακάλυψε την αλήθεια, που ήταν, ότι οι δικοί της άνθρωποι είχαν αποφασίσει να το δώσουν για υιοθεσία! Αυτό την πονούσε και την πλήγωνε. Ως το τέλος αναζητούσε συνεχώς το παιδί αυτό".

Σωτηρία Μπέλλου (Ερμηνεύτρια): http://www.stixoi.info/stixoi.php?info=Lyrics&act=index&sort=alpha&singer_id=26

Δισκογραφία
1974 - Η Σωτηρία Μπέλλου τραγουδά Τσιτσάνη
1974 - Τα Παλιά του Καπλάνη
1976 - Σεργιάνι στον κόσμο
1976 - Σωτηρία Μπέλλου Νο 7: H ΑΡΧΟΝΤΙΣΣΑ ΤΟΥ ΡΕΜΠΕΤΙΚΟΥ
1977 - Σωτηρία Μπέλλου 8 : ΧΑΛΑΛΙ ΣΟΥ
1977 - ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΗΝ ΣΩΤΗΡΙΑ ΜΠΕΛΛΟΥ Νο 2
1979 - ΤΑ ΡΕΜΠΕΤΙΚΑ ΤΗΣ ΣΩΤΗΡΙΑΣ Νο 9
1980 - ΤΑ ΡΕΜΠΕΤΙΚΑ ΤΗΣ ΣΩΤΗΡΙΑΣ Νο 10
1980 - ΛΑΪΚΑ ΠΡΟΑΣΤΙΑ
1981 - ΦΡΑΓΜΑ
1983 - Ο Αι Λαός
1984 - Σωτηρία Μπέλλου Νο 11 ΠΡΙΝ ΤΟ ΧΑΡΑΜΑ
1985 - Σωτηρία Μπέλλου –Στέλιος Βαμβακάρης ΑΝΟΙΞΑ ΠΟΡΤΑ ΣΤΗΝ ΖΩΗ
1985 - ΞΕΝΕΣ ΠΟΡΤΕΣ
1986 - Το ποτάμι
1985 - ΑΥΘΕΝΤΙΚΕΣ ΗΧΟΓΡΑΦΗΣΕΙΣ Η ΧΡΥΣΗ ΕΠΟΧΗ Νο 10
1987 - Σωτηρία Μπέλλου ΡΕΣΤΟΙ ΚΑΙ ΜΠΑΤΙΡΗΔΕΣ 10
1987 - 40 Χρόνια Σωτηρία Μπέλλου-
1989 - Σωτηρία Μπέλλου : H ΡΕΜΠΕΤΙΣΑ ΜΑΣ
1991 - ΤΑ ΛΑΙΚΑ ΤΗΣ ΣΩΤΗΡΙΑΣ ΜΠΕΛΛΟΥ
1993 - ΤΑ ΠΟΡΤΡΕΤΑ ΤΗΣ ΜΙΝΟΣ
1994 - ΜΕΓΑΛΕΣ ΕΠΙΤΥΧΙΕΣ