DIASKEDASI.INFO

Συνέντευξη στον Γιώργο Βουλτζάτη
Από τον Νεκτάριο – Γεώργιο Κωνσταντινίδη

Είναι πολλά χρόνια στο χώρο και έχει διακριθεί για τις κινηματογραφικές και θεατρικές του εμφανίσεις. Η σεμνότητα και το ήθος κάνουν ξεχωριστό τον χαρισματικό αυτό ρολίστα, που είναι αφοσιωμένος στη δουλειά του και αδιάφορος για την προσωπική προβολή του. Ο Γιώργος Βουλτζάτης, ο Γιακουμής από το Κάτω Παρτάλι, δίνει την πρώτη του συνέντευξη αποκλειστικά στον Νεκτάριο-Γεώργιο Κωνσταντινίδη.

Πώς ξεκίνησε η συνεργασία σας με τον Λευτέρη Παπαπέτρου;
Ο Λευτέρης με είχε δει πρώτα στο θέατρο, στις παραστάσεις «Βότκα Μολότοφ» με την Ελένη Ράντου, πριν πολλά χρόνια και μετά στα Κίτρινα γάντια. Το ρόλο μου στη σειρά, Είσαι το ταίρι μου, τον είχε γράψει κυριολεκτικά επάνω μου. Ούτε κόμμα δεν χρειαζόταν να προσθέσω.

Πώς ξαναβρεθήκατε για το Κάτω Παρτάλι;
Τον πήρα τηλέφωνο σε έναν παλιό αριθμό που είχα κρατήσει από χρόνια. Είχα κάνει μια σοβαρή εγχείρηση τον Δεκέμβριο που μας πέρασε και παραλίγο να χάσω το μάτι μου. Δεν τον είχα καλέσει ποτέ τα τελευταία χρόνια. Μόλις το σήκωσε, μου είπε: «κι εγώ σε ψάχνω». Με έψαχνε κι αυτός και δεν το ήξερα. Έχω σκεφτεί κάτι, μου λέει.

Όταν σας μίλησε για τον ρόλο, τι ήταν αυτό που σας άρεσε πιο πολύ;
Δεν μου είπε για τον ρόλο. Εγώ επειδή του έχω αμέριστη εμπιστοσύνη, τυφλή που λένε, του απάντησα αμέσως ότι για να έχεις εσύ κάτι στο μυαλό σου για μένα, ούτε καν θα ρωτήσω τι είναι, είμαι μέσα.

Τι σας αρέσει περισσότερο στον Γιακουμή;
Αυτό που κρύβεται διαρκώς από κάτω. Αυτό που φαίνεται ίσως δεν είναι τόσο σημαντικό. Πρόκειται για έναν απρόβλεπτο χαρακτήρα. Αυτό με γοητεύει κυρίως. Το ότι όλα είναι υπό ανατροπή σε κάθε δευτερόλεπτο. Δηλαδή και η ίδια η οικογένεια μπορεί να μην υπάρχει, από τη μια στιγμή στην άλλη.

Ο Γιακουμής δεν είναι παλαιών αρχών και παρωχημένων πεποιθήσεων;
Δεν νομίζω. Δέχεται με άνεση τη διαφορετικότητα. Δέχεται για γαμπρό του τον Μανώλη.

Έχει συνειδητοποιήσει ότι είναι ομοφυλόφιλος;
Βέβαια. Το μόνο όμως που τον αφορά είναι να μη μείνει η ρετσινιά στην κόρη. Η ρετσινιά στα χωριά είναι σοβαρή υπόθεση. Αν πάει κάποιος με μια κοπέλα και την παρατήσει, πάει, τη «χάλασε» λένε. Οπότε πρέπει να την παντρευτεί. Πάντως δεν έχει σημασία αν έχει συνειδητοποιήσει ότι είναι ομοφυλόφιλος. Εγώ πιστεύω ότι όλα αυτά που συμβαίνουν είναι όπως μέσα σε ένα όνειρο. Όταν βλέπουμε κάτι στον ύπνο μας, πολλές φορές δεν υπάρχει μέσα σε αυτό λογική εξήγηση. Μπορεί για παράδειγμα να δούμε ένα φίλο μας να έχει κεφάλι ζώου, όταν όμως βρισκόμαστε στο όνειρο, το δεχόμαστε αδιαμαρτύρητα. Μόλις ξυπνήσουμε, λέμε μα τι είδα. Αν ψάχνουμε το πώς και το γιατί, ποιος είναι ποιος κι αν ο ήρωας κατάλαβε το ένα ή το άλλο, δεν θα βρούμε την ουσία. Στη μυθοπλασία πολλές φορές συναντάμε όλα τα χαρακτηριστικά ενός ονείρου.

Μιλάτε κυρίως για τον ρόλο;
Για όλη τη σειρά. Εγώ άλλωστε δεν ψάχνω το ρόλο μέσα από τη λογική. Ενστικτωδώς μόνο αφήνομαι.

Έχετε κοινά στοιχεία με τον Γιακουμή;
Ίσως την αφέλεια και τους απότομους τρόπους, κάποιες φορές.

Εγώ σας βρίσκω πολύ ήρεμο και προσιτό. Στη σειρά σας φοβάται το μάτι μου.
Δεν ξέρεις παρακάτω. Μπορεί τελικά να είμαι άλλος από αυτό που δείχνω. Και όλοι οι ήρωες στο Κάτω Παρτάλι δεν είναι αυτό που δείχνουν.

Πώς περνάτε στα γυρίσματα;
Υπάρχει καλή χημεία και είναι πολύ σημαντικό. Ο Λευτέρης Παπαπέτρου είναι μεγάλος ενορχηστρωτής. Τα έχει όλα σχεδιάσει με τέτοιο τρόπο που να ταιριάζουν απόλυτα. Και τα ζώα και οι ηθοποιοί. Τίποτα δεν είναι στην τύχη. Είδες ένα γαϊδούρι που είχε φύγει από το πλάνο σαν να ήταν μιλημένο; Αναφέρομαι στη σκηνή που παρέπεμπε στη Βουγιουκλάκη με τον Παπαμιχαήλ. Με το που ξεπεζεύει η ηθοποιός, το γαϊδούρι έφυγε κατευθείαν από το πλάνο.

Διηγηθείτε μου ένα από το πιο αστεία περιστατικά.
Θα αναφερθώ στην πρώτη εμφάνιση του Γιακουμή που είναι σε ένα τραπέζι και του λέει η Μοσχούλα, ήρθαν κάτι Αθηναίοι να τους φιλοξενήσεις. Κι εγώ απαντάω, κοίτα να δεις εγώ έχω κόρη και δεν θα το ανεχτώ αυτό. Κι όπως βαράω το τραπέζι, σπάει η καρέκλα που καθόμουν και έφυγα κάτω…Ήταν αληθινό και δεν το κατάλαβε κανείς, δεν έγινε κάτι να το σταματήσουν, εγώ σηκώθηκα και συνεχίσαμε κανονικά. Μεγάλη ανατροπή η πρώτη μου εμφάνιση.

Θα μπορούσατε να ζήσετε σε ένα χωριό σαν το Κάτω Παρτάλι;
Μπα, όχι, είμαι παιδί του κέντρου, εδώ κινούμαι Ομόνοια, Πετράλωνα και στις γύρω περιοχές.

Πού γεννηθήκατε και μεγαλώσατε;
Στα Πετράλωνα. Αφού τελείωσα το λύκειο, σπούδασα στη δραματική σχολή του Εθνικού Θεάτρου, ξέρεις, εδώ στην Πειραιώς. Από δώδεκα χρονών, είμαι «ομονοιακός» τύπος, όπως λέω συχνά.

Πώς ήταν τα παιδικά σας χρόνια;
Ήμουν πολύ ζωηρός. Είμαι Κριός στο ζώδιο. Δεν τα λέει όλα; Φωτιά. Καίγεσαι, γίνεσαι καλά, καίγεσαι πάλι…

Πώς σας προέκυψε το θέατρο;
Από μικρός ήμουν το επίκεντρο της παρέας. Έκανα κάτι σαν το σημερινό stand up comedy. Μου άρεσε να διασκεδάζω τους φίλους. Έχω και ένα ρητό πάνω σε αυτό. Άκου το. Υπήρξα αντικείμενο χλευασμού και προϊόν ακρατήτου γέλωτος. Πάμπολλες δε φορές υπήρξα βορρά εις την εκάστοτε θυμηδία την οποία εγώ προεκάλεσα. Σαν από σύμπτωση, αυτοί που τους έκανα και γέλαγαν, στη συνέχεια καννιβάλιζαν, έβγαζαν κακία. Αυτό το συνάντησα πολλές φορές. Στο πολύ το γέλιο φαίνεται τελικά ο χαρακτήρας του ανθρώπου. Αν τον κάνεις και γελάει, απελευθερώνεται και φαίνεται το μορφωτικό του επίπεδο και πολλές άλλες πλευρές του.

Δεν είχατε άλλο προσανατολισμό πριν γίνετε ηθοποιός;
Μου άρεσαν τα αρχαία ελληνικά. Ήθελα να γίνω φιλόλογος. Δεν μου έφθασαν όμως τα μόρια στις πανελλήνιες για να περάσω στο Πανεπιστήμιο.

Οι γονείς σας είχαν κάποια σχέση με τα καλλιτεχνικά;
Καμία. Ο πατέρας μου ήταν αστυνομικός, δούλευε στην τροχαία. Η μητέρα μου, οικιακά.

Πώς βρήκαν τη δική σας απόφαση να γίνετε ηθοποιός; Σας στήριξαν;
Ναι, δεν είχαν πρόβλημα. Βέβαια δεν ήξεραν και πολλά από θέατρο, μόνο σινεμά. Ο Χατζηχρήστος τους άρεσε.

Σας ταιριάζει η κωμωδία. Βέβαια οι περισσότεροι ρόλοι που έχετε ερμηνεύσει είναι δισυπόστατοι. Έχει μεγάλο ενδιαφέρον η υποκριτική σας υφολογία. Έχετε διακριθεί για τους κινηματογραφικούς σας ρόλους.
Έχω κάνει τρεις ταινίες. Τον Ηνίοχο (1995), το No budget story (1997) και την Καρδιά του κτήνους (2005).

Από τις τηλεοπτικές σας συμμετοχές, ποιες ξεχωρίζετε;
Τη σειρά, Της αγάπης μαχαιριά. Ο ρόλος του Βαγγέλη ήταν πιστεύω ο πιο σύνθετος. Ένας πλανόδιος πωλητής εδώ στο Γκάζι μου είχε πει κάποτε ότι ήμουν «ανατινάξιμος». Ανά πάση στιγμή, λέει, ήσουν έτοιμος να αυτοπυρποληθείς, να καείς και να ξαναγεννηθείς από τις στάχτες σου.

Από τις θεατρικές;
Θα αναφέρω τους, Βατράχους του Αριστοφάνη με τον Καρακατσάνη, το Όνειρο καλοκαιρινής νύχτας του Σαίξπηρ, σε σκηνοθεσία Γιώργου Μιχαηλίδη και τα Κίτρινα γάντια, που έκανα τον ρόλο που είχε παίξει ο Γκιωνάκης.

Τι σας έχει ενοχλήσει στον χώρο;
Η έλλειψη επικοινωνίας. Και στη ζωή και στο θέατρο, η επικοινωνία είναι το άλφα και το ωμέγα. Άμα δεν υπάρξει επικοινωνία, δεν μπορώ να συνεχίσω. Θέλω να υπάρχει ανθρωπιά. Πολλές φορές, στο όνομα της δουλειάς, του επαγγελματισμού που λένε, αυτό μπορεί να χαθεί. Τότε οι άνθρωποι γίνονται μηχανές. Και εμένα κάτι τέτοιο με πληγώνει όταν το συναντήσω. Πιστεύω στις αληθινές ανθρώπινες σχέσεις. Μπορώ να πάω σε μια δουλειά μόνο και μόνο επειδή θα πιστέψω σε έναν άνθρωπο. Δεν θα ρωτήσω πρώτα τι ρόλο θα πάρω και πόσα λεφτά. Τα πρόσωπα με εμπνέουν.

Τι νοιώθετε πως σας οδηγεί στις επιλογές σας;
Το ένστικτο με χαρακτηρίζει. Όπως και με τους ρόλους. Ξέρω τον ρόλο από πριν. Έτσι και στη ζωή. Σαν κάτι να με πηγαίνει. Αυτό το λέμε ένστικτο. Στις σχολές το λένε ταλέντο. Στη δραματική σχολή για παράδειγμα λέγανε, ο Βουλτζάτης, τι ενστικτώδης, με την έννοια ότι έχει ταλέντο. Ένστικτο όμως στη ζωή είναι η προαιώνια γνώση που έχει κάποιος μέσα από το DNA του. Είναι ταυτόχρονα και οδυνηρό το ένστικτο.

Ας κλείσουμε με μια φράση που έχει χαραχτεί στη μνήμη σας.
Λέει ο Ελύτης, μάντεψε, κοπίασε, νοιώσε: από την άλλη μεριά είμαι ο ίδιος.