DIASKEDASI.INFO

Συνεντευξη στον Φώτη Τσοτουλίδη
Από τον  Νεκτάριο – Γεώργιο Κωνσταντινίδη

Ο Φώτης Τσοτουλίδης μιλάει για την παράσταση, Σε φιλώ, Χέρμπερτ, που παρουσιάζεται στο θέατρο Κινητήρας, για την απόφασή του να γίνει ηθοποιός, αλλά και για τα όνειρά του.

Ξεκινώντας θα θέλαμε να μας μιλήσετε για τη νέα σας θεατρική δουλειά, την παράσταση «Σε φιλώ, Χέρμπερτ».
Η παράσταση, Σε φιλώ, Χέρμπερτ, που ανεβάζουμε στο Θέατρο Κινητήρας, είναι  μία διασκευή από διάφορα αποσπάσματα αυτοβιογραφικών κειμένων του Γερμανού συγγραφέα, ζωγράφου, κινηματογραφιστή Χέρμπερτ Άχτερνμπους. Θα παίζεται στον Κινητήρα, μέχρι τις 30 Μαρτίου, κάθε Παρασκευή και Σάββατο στις 21.00 και κάθε Κυριακή στις 18.00.

Ποιες ιδιαιτερότητες παρουσιάζει ο ρόλος σας και τι σας δυσκόλεψε στην απόδοσή του;
Το κείμενο είναι άκρως αυτοβιογραφικό, μιλάει για ένα παιδί, το οποίο έχει εγκαταλειφθεί από τη μητέρα του, τον Χέρμπερτ Άχτερνμπους, ο οποίος γεννήθηκε το 1938 στο Μόναχο λίγο πριν την έξαρση του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.
Είναι ένα νόθο παιδί, δεν παντρεύεται ποτέ ο πατέρας τη μητέρα του και έτσι δεν αποκτά και όνομα.
Η μητέρα του είναι μία μεγαλομανής αθλήτρια της εποχής, η οποία τον εγκαταλείπει μαζί με τη γιαγιά του πολύ νωρίς, στα 5 του χρόνια και πάει να ζήσει σε ένα χωριό, που λέγεται Μπράιτενμπαχ, έξω από το Μόναχο και η μόνη επικοινωνία που έχει με τη μητέρα του είναι κάποια γράμματα, που της γράφει κατά καιρούς.
Αυτό από μόνο του είχε μία δυσκολία, γιατί μιλάμε για μια ιδιάζουσα σχέση γονιού με παιδί, η οποία τον οδήγησε σε διαφόρων ειδών συμπεριφορές, όπως αλκοολικές, ψυχοπαθολογικές.
Είχε αρκετές εκρήξεις θυμού και οργής. Πάλευε με την κατάθλιψη κατά καιρούς. Αυτό φαίνεται και από τα κείμενα του. Η γραφή του είναι αρκετά ωμή  και σκληρή σε όλα τα κείμενά του.
Ακόμα και στις ταινίες, που έχει κάνει. Αυτό υπήρξε πολύ ενδιαφέρον για μένα στο να προσεγγίσω τέτοιες καταστάσεις. Ήταν λίγο δύσκολο, η εποχή μας όμως βρίθει τέτοιων συμπεριφορών αυτή τη στιγμή και δυστυχώς μπορείς να πάρεις ιδέες από πάρα πολλά πράγματα ακόμα και περπατώντας στον δρόμο κάνοντας μια απλή βόλτα.

Τι αγαπάτε και τι μισείτε στο πρόσωπο που υποδύεστε;
Αγάπησα περισσότερο το γεγονός ότι πάλεψε με όλα αυτά και κατάφερε κατά κάποιο τρόπο να βγει νικητής, να βρει ένα φως προς το οποίο θα κινηθεί, γιατί η ζωή του ήταν κυρίως ως μία ηλικία, τα 18 του χρόνια, ένα βαθύ σκοτάδι. Αυτό ήταν και ένα ζητούμενο δικό μου για να μπορέσω να στηρίξω αυτόν τον ρόλο. Τι μισώ; Δεν μπορώ να πω ότι μίσησα κάτι. Θα μπορούσα να πω ότι με έβαλε σε κάποιες σκέψεις για το πόσο τελικά μια άρρωστη οικογενειακή σχέση γονέα – παιδιού μπορεί να αποτελέσει κίνητρο για πάρα πολύ μεγάλα πράγματα. Μπορείς να το δεις από αυτή την οπτική γωνία. Έτσι το είδα και εγώ. Άρα η αιτία, που ήταν η μητέρα και η απουσία της, οδήγησε σε πάρα πολύ ωραία αποτελέσματα μέσα από επίπονες διαδικασίες.

Πόσο αφορά το έργο το σημερινό θεατή;
Πόσο αφορά  μία σχέση γονέα – παιδιού το σημερινό θεατή; Νομίζω ότι είναι ένα θέμα, το οποίο αφορά τους πάντες ανά τους αιώνες.

Το έργο είναι δράμα. Υπάρχουν όμως και διάφορα σημεία του κωμικά.
Αυτό ήταν μία ανάγκη δική μας, εννοώ των συναδέλφων ηθοποιών, που παίζουν και του σκηνοθέτη, του Παναγιώτη Παναγόπουλου. Θέλαμε να αποφορτίσουμε όλο αυτό το βαρύ κλίμα της παράστασης με διάφορες κωμικές μικρές προσθήκες, οι οποίες νομίζω ότι λειτουργούν πάρα πολύ καλά και μέσα στην παράσταση ανοίγοντάς μας περισσότερους δρόμους για να προσεγγίσουμε όλο αυτό το ζόφο, που επικρατεί μέσα σε αυτό το έργο. Όλα τα δράματα πάντα μπορείς να τα ξεπεράσεις αυτοσαρκάζοντας ή σαρκάζοντας τις καταστάσεις. Το χιούμορ είναι βασική ανάγκη της ζωής.  

Εσείς προτιμάτε την κωμωδία ή το δράμα;
Προτιμώ και τα δύο. Είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος.

Πώς προέκυψε η συνεργασία με τον σκηνοθέτη, τον Παναγιώτη Παναγόπουλο;
Ο Παναγιώτης Παναγόπουλος είναι συνάδελφος ηθοποιός και σκηνοθέτης. Ήταν μία ευτυχής στιγμή να βρεθούμε σ’ αυτό το έργο. Νομίζω ότι δουλέψαμε πολύ όμορφα. Δουλέψαμε με μία μέθοδο, την οποία τη γνωρίζουμε και οι δύο, γιατί έχουμε δουλέψει και οι δύο με τους ίδιους σκηνοθέτες. Δουλέψαμε πάρα πολύ με  αυτοσχεδιασμούς. Κάναμε τη διασκευή των κειμένων μας όλοι οι ηθοποιοί με τον σκηνοθέτη. Είχαμε πάρα πολύ όμορφο κλίμα στις πρόβες, οι οποίες διήρκησαν 4 μήνες. Κουραστήκαμε πολύ γι’ αυτή την παράσταση και νομίζω πια ότι το αποτέλεσμα μας δικαιώνει.

Να μιλήσουμε όμως και για τις δύο γυναίκες της παράστασης.
Οι δύο γυναίκες είναι η Ιζαμπέλλα Κυριαζή, η οποία υποδύεται τη μητέρα μου, τη Λουίζε και η Παρασκευή Πατελάκη, η οποία υποδύεται τη θεία μου την Έλλα. Δύο πολύ καλές ηθοποιοί, με τις οποίες συνεργάστηκα εξαιρετικά. Είχαμε μία πολύ ωραία ανταλλαγή απόψεων. Δουλέψαμε και οι τρεις μαζί με τους ενθουσιασμούς μας και με κοινό στόχο αυτή την παράσταση. Σας ευχόμαστε να έρθετε να τη δείτε και να πάρετε μία ιδέα όλων αυτών, που σας λέω αυτή τη στιγμή.

Να πάμε όμως και στην τηλεόραση. Έχετε εμφανιστεί σε κάποιες πολύ επιτυχημένες τηλεοπτικές σειρές, όπως το L.A.P.D., τα Κλεμμένα Όνειρα, το Αμάρτημα της Μητρός μου. Μιλήστε μας για τις συνεργασίες αυτές.
Η τηλεόραση είναι ένα άλλο μέσο, στο οποίο μπορούμε να απασχοληθούμε εμείς οι ηθοποιοί. Δεν γίνονται όμως δυστυχώς πολλές δουλειές.Το L.A.P.D., ήταν η πρώτη μου δουλειά, όταν ήρθα στην Αθήνα. Μετά συμμετείχα στα Κλεμμένα Όνειρα, όπου έκανα σε κάποια επεισόδια ένα ρόλο ντετέκτιβ. Πολύ ωραία συνεργασία. Και πέρυσι συμμετείχα στο Αμάρτημα της Μητρός μου, που δυστυχώς κατέληξε άδοξα λόγω των οικονομικών προβλημάτων. Αυτή η δουλειά και η συνεργασία ήταν πάρα πολύ όμορφη με όλους τους συνεργάτες και με τους σκηνοθέτες και με τους συναδέλφους ηθοποιούς και με τους τεχνικούς. Εύχομαι να ανοίξουν περισσότερες δουλειές, να παίζονται και να γυρίζονται περισσότερα ελληνικά σενάρια. Έχουμε πάρα πολύ καλούς ηθοποιούς και σκηνοθέτες, που θα μπορούσαν να απασχοληθούν και να κάνουν αριστουργήματα.

Εσείς ποια τηλεοπτικά προγράμματα βλέπετε;
Αυτή τη στιγμή το Κάτω Παρτάλι.

Ποια ήταν η πιο καλή συμβουλή, που σας έχει δώσει κάποιος απ’ όσους έχετε συνεργαστεί μέχρι σήμερα;
Δεν μπορώ να πω ότι κάποιος μου έδωσε κάποια συγκεκριμένη συμβουλή. Οι διδαχές τους ήταν τέτοιες που αποτελούσαν άνοιγμα πολλών μονοπατιών, τα οποία εμείς έπρεπε να τολμήσουμε να περπατήσουμε. Ήρωας είναι, όπως λέει και ο Σεφέρης, αυτός, που περπατάει στα σκοτεινά, και δεν ξέρει τι θα βρεθεί μπροστά του. Αυτό είναι μότο ζωής πια και ειδικά στην εποχή, που ζούμε, η οποία κατακλύζεται κυρίως από σκοτάδια. Οφείλει ο καθένας να βρει ένα φως για την ύπαρξή του.

Πώς αποφασίσατε να γίνετε ηθοποιός;
Αυτό ήταν το μεγάλο όνειρο της ζωής μου.

Ποιο ήταν το ερέθισμα;
Η καλλιτεχνική φλέβα στην οικογένεια υπήρχε κατά κάποιο τρόπο. Η μητέρα μου τραγουδούσε και ασχολιόταν και με το θέατρο. Από όταν θυμάμαι τον εαυτό μου, με εξίταρε πάρα πολύ η ιδέα του θεάτρου. Και επειδή στην επαρχία, όπου μεγάλωσα, δεν υπήρχε πάρα πολύ έντονο αυτό το στοιχείο, ούτε στο σχολείο ούτε γενικά στην κοινωνία, όταν βρισκόμουν σε ένα τέτοιο χώρο και σε μία παράσταση, ένιωθα κάτι πάρα πολύ δυνατό. Δεν μπορούσα όμως να το ορίσω, όταν ήμουν σε πάρα πολύ μικρή ηλικία. Το κατάλαβα μεγαλώνοντας ότι ήταν η μεγάλη αγάπη προς το θέατρο.

Ποιοι είναι οι ρόλοι, που ονειρεύεστε;
Κάποτε ονειρευόμουν ρόλους, τώρα ονειρεύομαι να παίζω στο θέατρο, να κάνω όμορφες συνεργασίες και να περνάω όμορφα.

Τον ελεύθερό σας χρόνο πώς τον περνάτε; Έχετε κάποιο χόμπι;
Τη γυμναστική. Ήμουν αθλητής του καράτε χρόνια και της κολύμβησης. Και λατρεύω τη λογοτεχνία και την ποίηση.

Ποιο ήταν το τελευταίο βιβλίο, που διαβάσατε;
Τώρα ξαναδιαβάζω τον «Οδυσσέα» του Τζέιμς Τζόις.

Τι δεν συγχωρείτε στους ανθρώπους;
Την αδικία, η οποία είναι για μένα ό,τι χειρότερο στη ζωή. Την υποκρισία και το ψέμα.

Αγαπημένος σας προορισμός;
Θα ήθελα το επόμενο ταξίδι μου να είναι στο Παρίσι.

Και το μεγαλύτερο όνειρό σας.
Κάθε μέρα είναι ένα όνειρο και πρέπει να το ζεις στην ολότητά του.