DIASKEDASI.INFO

Η διασκέδαση On Line

Σαν σήμερα 26 Φεβρουαρίου ας θυμηθούμε τι έγινε

01-Tsarouxis-Mines-Flevaris

Σαν σήμερα 26 Φεβρουαρίου
ας θυμηθούμε τι έγινε
από τον Mr George Almanac

Εορτάζουν
Αγίας Ανατολής της Μάρτυρος, (Ανατολή)
Οσίου Πορφυρίου, (Πορφύριος, Πορφυρός, Πορφύρης, Πορφυρή, Πορφυρία, Πορφύρα, Πορφυρώ, Πορφυρούλα *)
Αγίου Σεβαστιανού δουκός, (Σεβαστιανός, Σεβαστίνος, Σεβαστός, Σέβος, Σέβης *)
Αγίου Φωτεινού του Μάρτυρος, (Φώτιος, Φώτης, Φωτεινός, Φώτις, Φωτεινή, Φανή, Φένια, Φώτω, Φώφη, Φωτούλα, Φαίη, Φωφώ *)

26 Φεβρουαρίου

Γεγονότα σαν σήμερα

1531: Σε σεισμό στη Λισσαβόνα χάνουν τη ζωή τους 20-30 χιλιάδες άτομα.

1797: Η Τράπεζα της Αγγλίας εκδίδει την πρώτη λίρα.

1815: Ο Ναπολέων με 1.200 οπαδούς του ξεκινά από το νησί Έλβα, όπου ήταν εξόριστος, με προορισμό το Παρίσι για να ξαναπάρει την εξουσία.

1822: Τούρκοι επιτίθενται, λεηλατούν και καίνε την Χαλανδρίτσα Αχαΐας.

1872: Η κυβέρνηση Βούλγαρη διενεργεί εκλογές, στις οποίες κυριαρχούν η βία και η νοθεία και κερδίζει τη σχετική πλειοψηφία.

1909: Ο Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως διαμαρτύρεται προς την Πύλη για τη συγκρότηση στην Πόλη βουλγαρικής εξαρχίας, καθώς και λαϊκού συμβουλίου.

1910: Ιδρύεται το Εργατικό Κέντρο Αθήνας από τέσσερα σωματεία: των ραφτάδων, των μαρμαρογλυπτών, των λατόμων και των τυπογράφων.

1911: Έξαψη δημιουργεί το γλωσσικό ζήτημα, καθώς συζητάτε στην Αναθεωρητική Βουλή, η γλώσσα, στην οποία θα γραφεί το νέο Σύνταγμα. Ακολουθούν φοιτητικές διαμαρτυρίες εναντίον των απόψεων του Κωστή Παλαμά, που δηλώνει κοροϊδευτικά: "Είμαι στρογγυλά και χτυπητά μαλλιαρός απολύτως".

1912: Κατεβαίνουν σε απεργία οι ανθρακωρύχοι στη Βρετανία.

1913: Έπειτα από τη νικηφόρα έκβαση των επιχειρήσεων στα Ιωάννινα, ολόκληρη η Ήπειρος, νότια και βόρεια, βρίσκεται πλέον υπό τον έλεγχο του ελληνικού στρατού.

1914: Καθελκύεται ο «Βρεταννικός», ένα από τα μεγαλύτερα υπερωκεάνια της γραμμής του Βορείου Ατλαντικού στις αρχές του 20ου αιώνα και αδελφό πλοίο του θρυλικού Τιτανικού, το οποίο βρίσκεται βυθισμένο στις ακτές της Κέας.

1914: Στις ΗΠΑ, πραγματοποιείται η πρώτη μακρινή τηλεφωνική κλήση, με υπόγεια καλώδια μεταξύ της Βοστόνης και της Ουάσινγκτον.

1915: Ορκίζεται πρωθυπουργός ο Δημήτριος Γούναρης, μετά την παραίτηση Βενιζέλου, η οποία ακολούθησε την άρνηση του βασιλιά Κωνσταντίνου να συμφωνήσει με την εισχώρηση της Ελλάδας στην Αντάντ. Η νέα Κυβέρνηση ανακοινώνει ότι, εφόσον απειληθούν τα συμφέροντα της χώρας, η Ελλάδα δεν θα διστάσει να βγει από την ουδετερότητα.

1916: Αρχίζει η θρυλική και αιματοβαμμένη μάχη του Βερντέν, στο πλαίσιο του Α Παγκοσμίου Πολέμου.

1918: Περισσότερα από 600 άτομα χάνουν τη ζωή τους, όταν καταρρέει η κερκίδα στο Χονγκ Κονγκ Jockey Club.

1919: Το Αμερικανικό Κογκρέσο ανακηρύσσει το Γκραντ Κάνιον εθνικό πάρκο.

1920: Βεβαιώνεται ότι, η Διάσκεψη του Λονδίνου θα αποφασίσει την κατακύρωση της Θράκης στην Ελλάδα, η ίδια δε διάσκεψη πρόκειται να ασχοληθεί και με τον καθορισμό των τελικών ορίων στη Μικρά Ασία, επί των ελληνικών διεκδικήσεων.

1921: Οι γερμανικές Αρχές ξεκινούν δίκη κατά του Χίτλερ και του Λούντεντορφ για το "πραξικόπημα της μπυραρίας" στο Μόναχο.

1922: Οι Πρωθυπουργοί της Βρετανίας και της Γαλλίας συμφωνούν να παρατείνουν τη συμφωνία συμμαχίας για 20 ακόμα χρόνια.

1925: Με 400 συνεχόμενες μπαλιές ο άσος του μπιλιάρδου Joe Schaefer νικά 400-0 την Erica Hagenlacher, που δεν πρόλαβε να πιάσει τη στέκα της.

1929: Η Εταιρεία Λαυρίου διακόπτει τις εργασίες της, προκαλώντας απόγνωση στους κατοίκους της πόλης.

1930: Εγκαθίσταται στο Μανχάταν της Νέας Υόρκης ο πρώτος φωτεινός σηματοδότης.

1933: Παναθηναϊκός και ΑΕΚ αναδεικνύονται ισόπαλλοι 4-4 για το πρωτάθλημα Ελλάδος. Οι «πράσινοι» προηγήθηκαν 1-0, 2-1 και 4-2, αλλά οι «Ενωσίτες» κατάφεραν να ισοφαρίσουν στα τελευταία λεπτά του αγώνα.

1935: Ο Αδόλφος Χίτλερ οργανώνει τη Λουφτβάφε, την πολεμική αεροπορία του ναζιστικού Γ Ράιχ.

1936: Περίπου 1500 στρατιώτες του ιαπωνικού στρατού προχωρούν σε πραξικόπημα κατά της κυβέρνησης σκοτώνοντας πολιτικούς και καταλαμβάνοντας το κέντρο του Τόκιο.

1936: Ο Φερδινάρδος Πόρσε παρουσιάζει για πρώτη φορά το πρότζεκτ Volkswagen (το μετέπειτα γνωστό ως Σκαραβαίο).

1940: Βρετανοί ναύτες από το αντιτορπιλικό "Κόσακ" επιτίθενται σε παλιό γερμανικό τάνκερ, που πλέει σε νορβηγικά ύδατα, και απελευθερώνουν περισσότερους από 300 Βρετανούς αιχμαλώτους.

1941: Στην Ανατολική Αφρική, οι Βρετανοί καταλαμβάνουν την πρωτεύουσα της Σομαλίας, Μογκαντίσου, εκδιώκοντας τους Ιταλούς.

1942: Κερδίζει το Όσκαρ Α γυναικείου ρόλου η Τζόαν Φοντέιν για την ταινία "Suspicion", του Άλφρεντ Χίτσκοκ.

1943: Στη Γερμανία, αμερικανικά πολεμικά αεροπλάνα σφυροκοπούν τα ντοκ των Γερμανών στο Βιλχελμσχάφεν.

1944: Η εξόριστη κυβέρνηση της Πολωνίας αρνείται τη Γραμμή Κέρζον ως μελλοντικό σύνορο με την ΕΣΣΔ.

1946: Το αεροπλάνο «Lucky Lady II», Β-50, ξεκινά από το Τέξας των ΗΠΑ τον πρώτο γύρο του κόσμου χωρίς σταθμό. Με κυβερνήτη τον Τζέιμς Γκάλαχερ και πλήρωμα 14 άντρες επιστρέφει στις ΗΠΑ, στις 2 Μαρτίου μετά από 94 ώρες στον αέρα.

1951: Σύμφωνα με τροποποίηση των διατάξεων του αμερικανικού Συντάγματος, αποφασίζεται η μη παράταση της θητείας των Προέδρων των ΗΠΑ, πέραν και μιας δεύτερης -το πολύ- τετραετίας.

1952: Ο Γουίνστον Τσόρτσιλ ανακοινώνει ότι, η Βρετανία διαθέτει ατομική βόμβα.

1955: Ο GF Smith γίνεται ο πρώτος πιλότος, που σπάει το φράγμα του ήχου.

1959: Στις ΗΠΑ, η Φιλαρμονική της Νέας Υόρκης πρόκειται να ταξιδέψει στην ΕΣΣΔ.

1961: Στο Μαρόκο, πεθαίνει ο βασιλιάς Μοχάμεντ Ε. Τη θέση του παίρνει ο γιος του και διάδοχος, Μουλά Χασάν, 31 ετών.

1962: Ο Γεώργιος Παπανδρέου συνεχίζει τον Ανένδοτο Αγώνα κατά της Κυβέρνησης Καραμανλή για τη βία και τη νοθεία των βουλευτικών εκλογών του 1961.

1966: Απίστευτη σφαγή στο χωριό Γκό Ντάι στο Βιετνάμ. Η μόνάδα «Τίγρης» του στρατού της Νοτίου Κορέας σκοτώνει μέσα σε μια ώρα 380 άτομα.

1968: Ιδρύεται το ΠΑΚ από τον Ανδρέα Παπανδρέου (κίνημα αντίστασης στη χούντα), με κεντρική έδρα τη Στοκχόλμη της Σουηδίας.

1969: Κάνει πρεμιέρα στους κινηματογράφους η ταινία Ζήτα του σκηνοθέτη Κώστα Γαβρά, με θέμα τη δολοφονία του Γρηγόρη Λαμπράκη και την αναζήτηση των ενόχων από τον τότε ανακριτή Χρήστο Σαρτζετάκη, βασισμένη στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Βασίλη Βασιλικού.

1974: Στην Αιθιοπία, αντικυβερνητικά στρατεύματα καταλαμβάνουν την Ασμάρα, δεύτερη σε μέγεθος πόλη.

1977: Πραγματοποιείται η πρώτη πτήση διαστημικού λεωφορείου.

1979: Οι Ερυθροί Χμερ εξαπολύουν επιθέσεις εναντίον βιετναμέζικων στρατευμάτων σε εννέα διαφορετικές περιοχές της Καμπότζης.

1980:  Αίγυπτος και Ισραήλ αποκαθιστούν τις διπλωματικές τους σχέσεις, δίνοντας τέλος στη μεταξύ τους τριακονταετή εμπόλεμη διαμάχη.

1983: Ο Michael Jackson και άλμπουμ "Thriller" βρίσκονται στην πρώτη θέση του Billboard 200. Το άλμπουμ θα παραμείνει στην κορυφή για συνολικά 37 εβδομάδες. Μέχρι και σήμερα είναι το πρώτο σε πωλήσεις άλμπουμ όλων των εποχών. Την παραγωγή του άλμπουμ έκανε ο Quincy Jones. Το 1984 κέρδισε οκτώ βραβεία Grammy. Δημοφιλή τραγούδια του άλμπουμ: "Thriller", "Beat It", "Billie Jean" κ.α.

1984: Αποχωρούν από το Λίβανο οι τελευταίοι Αμερικανοί πεζοναύτες μέλη της ειρηνευτικής δύναμης για τον τερματισμό του εμφυλίου πολέμου.

1985: Η Τίνα Τέρνερ κερδίζει δύο βραβεία Γκράμι για το τραγούδι της "Whats Love Got to Do With It?".

1990: Οι Σαντινίστας χάνουν στις πρώτες ελεύθερες εκλογές μετά την κατάληψη της εξουσίας στη Νικαράγουα. Το αριστερό κίνημα των Σαντινίστας είχε έρθει στην εξουσία μετά την εκδίωξη του δικτάτορα Αναστάσιο Σομόζα.

1991: Η Timothy John Berners-Lee παρουσιάζει τον πρώτο Web browser με την ονομασία World Wide Web.

1991: Με ραδιοφωνικό διάγγελμα ο Σαντάμ Χουσεΐν ανακοινώνει την απόσυρση του Ιρακινού στρατού από το Κουβέιτ και ουσιαστικά παραδέχεται την ήττα του στον πρώτο πόλεμο του Κόλπου.

1991: Παροπλίζεται το «Βέλος», το πολεμικό πλοίο που είχε πρωταγωνιστικό ρόλο στο Κίνημα του Ναυτικού κατά τη διάρκεια της δικτατορίας.

1992: Στις ΗΠΑ, έξι βραβεία Γκράμι αποσπά η Νάταλι Κόουλ, με τη διασκευή του τραγουδιού «Unforgetable», που είχε ερμηνεύσει πριν από 41 χρόνια ο πατέρας της Νατ Κινγκ Κόουλ.

1993: Έξι άνθρωποι σκοτώνονται και περισσότεροι από χίλιοι τραυματίζονται από έκρηξη εκρηκτικού μηχανισμού στο Παγκόσμιο Κέντρο Εμπορίου της Νέας Υόρκης, σε έναν από τους δίδυμους ουρανοξύστες. Πρόκειται για τη μεγαλύτερη μέχρι εκείνη τη στιγμή τρομοκρατική επίθεση επί αμερικανικού εδάφους.

1994: Στη Βρετανία, οκτώ άνθρωποι σκοτώνονται σε πυρκαγιά σε κινηματογράφο-πορνό του Λονδίνου.

1995: Για να αποφύγουν τον «εμπορικό πόλεμο», η Κίνα και οι ΗΠΑ καταλήγουν σε συμφωνία για την προστασία των πνευματικών δικαιωμάτων.

1995: Η παλαιότερη επενδυτική τράπεζα της Βρετανίας Barings Bank καταρρέει, όταν ένας υπάλληλός της χάνει στην αγορά παραγώγων κεφάλαια ύψους 1,4 δισεκατομμυρίων δολαρίων. Θα αγορασθεί για 1 λίρα από την ING.

1997: Η Ρώσικη Ομοσπονδία ποδοσφαίρου επιτρέπει με απόφασή της την εισαγωγή ξένων παικτών στην πρώτη κατηγορία με σκοπό να ευθυγραμμιστεί με την υπόλοιπη Ευρώπη.

2003: Πεθαίνει ο Δημήτρης Ποταμίτης, πρωτοποριακός σκηνοθέτης, ηθοποιός και συγγραφέας θεατρικών έργων και βιβλίων για μικρούς και μεγάλους, σε ηλικία 58 ετών χτυπημένος από ανίατη ασθένεια.

2003: Οι ΗΠΑ άρουν μετά από 23 χρόνια την απαγόρευση για ταξίδια στη Λιβύη.

2004: Σκοτώνεται σε αεροπορικό δυστύχημα ο πρόεδρος των Σκοπίων Μπόρις Τραϊκόφσκι.

2014: Ιδρύθηκε το νέο κόμμα Το Ποτάμι του Σταύρου Θεοδωράκη.

 

Γεννήσεις σαν σήμερα

1619 - Φραντσέσκο Μοροζίνι, ήταν δόγης της Γαληνοτάτης Δημοκρατίας της Βενετίας.
Ήταν γόνος της περίφημης ενετικής μεσαιωνικής οικογένειας ευγενών Μοροζίνι, από την οποία και προήλθαν πολλοί Δόγηδες, λόγιοι, στρατηγοί και ναυμάχοι.

1622 - Λουδοβίκος Μαρία Σινιστράρι, Ιταλός ιερέας και συγγραφέας
Ο Λουδοβίκος Μαρία Σινιστράρι (Ludovico Maria Sinistrari, 26 Φεβρουαρίου 1622 - 6 Μαρτίου 1701) ήταν Ιταλός ιερέας και συγγραφέας. Γεννήθηκε στο Αμένο, ένα μικρό χωριό επάνω στην ανατολική όχθη της λίμνης Όρτα της Ιταλίας. Σε ηλικία μόλις δεκαπέντε ετών ενδύεται το ράσο των Ελασσόνων Αδελφών στην Παβία. Αυτοδίδακτος, κατόρθωσε να γίνει επιφανής ιεροκήρυκας και κατόπιν καθηγητής Θεολογίας, Γεωμετρίας, Αρχιτεκτονικής, Αστρολογίας και Μαθηματικών. Από το 1667 διδάσκει στο Πανεπιστήμιο.
Εκ παραλλήλου, γίνεται μέλος της Ακαδημίας των Affidatti στην Παβία—μία από τις αρχαιότερες και λαμπρότερες Ακαδημίες της Ιταλίας. Διακρίνεται ως εμπειρογνώμων ενώπιον της Αγίας Έδρας αποκαλύπτοντας τον αιρετικό Girolamo Rivarola και συμβάλλοντας στην καταδίκη του επί της πυράς.

Το 1683, στην Ρώμη, ο Σινιστράρι επιδίδεται στην μελέτη του δικαίου και ονομάζεται βοηθός του προκαθημένου των Φραγκισκανών. Το 1686 ταξιδεύει στην Αβινιόν με σκοπό να καταπολεμήσει τους εκεί Γιανσενιστές, επιστρέφει δε στην Ρώμη δύο χρόνια αργότερα.
Το 1694 τον βρίσκει εκ νέου στο Αμένο, κατόπιν στην Παβία και στο Μιλάνο, θεολόγο δίπλα στον Καρδινάλιο Caccia. Εκεί συγγράφει το πιο σημαντικό του έργο που αφορά στην εγκληματολογία.
Είχε την ευκαιρία να εκφωνήσει εξορκισμούς και να παρέμβει στο Casale Monferrato σε μία δίκη εναντίον ενός δαίμονα, ο οποίος αντιστεκόταν σε κάθε είδους παρέμβαση. Από εκείνη την περίσταση, διετείνετο ότι είχε λάβει επιστολή από τον διάβολο, την οποίαν έφερε πάντοτε επάνω του!
Ο Λουδοβίκος Μαρία Σινιστράρι απεβίωσε στις 6 Μαρτίου 1701 (79 ετών)στην οικία του, στο Μιλάνο.

1725 - Νικολά-Ζοζέφ Κυνιό, ήταν Γάλλος αξιωματικός του πυροβολικού και εφευρέτης του πρώτου ατμοκίνητου οχήματος. (γαλλικά: Nicolas-Joseph Cugnot, 26 Φεβρουαρίου 1725 – 2 Οκτωβρίου 1804)
Πειραματιζόμενος στην εφαρμογή του ατμού για τη μετακίνηση των βαρέων πυροβόλων, αρχικά με τη βοήθεια ενός δραπάνου που επεξεργαζόταν με ακρίβεια τα διάφορα μέρη του πυροβόλου εφεύρε το εξάρτημα εκείνο που θα μπορούσε να μεταφέρει την κίνηση σε τροχό, δηλαδή το έμβολο.

Έτσι το 1770 ο Κυνιό κατάφερε και δημιούργησε ουσιαστικά το πρώτο μηχανικό αυτοκίνητο (για τον ίδιον, «αυτοκινούμενο ελκυστήρα πυροβολικού»), που έλαβε και το όνομά του. Το όχημα Κυνιό ήταν ένα βαρύ τρίτροχο όχημα, βάρους 2,5 τόνων, που στο πρόσθιο μέρος του έφερε ατμολέβητα, από τον οποίο ο ατμός διοχετευόμενος με μια απλή διάταξη σε κάθετο έμβολο μετέδιδε με στρόφαλο κίνηση στον πρόσθιο τροχό. Ο ελκυστήρας αυτός κινήθηκε με ταχύτητα 3,6 χιλιόμετρα την ώρα, επί 20 λεπτά της ώρας, μεταφέροντας 4 επιβάτες. Στη συνέχεια μετά από 20 λεπτά στάση, μέχρι να επανακτήσει αρκετή πίεση μπορούσε να επαναλάβει το εγχείρημα.
Το δεύτερο σε παραγωγή όμοιο όχημα το 1771 δημιούργησε και το πρώτο αυτοκινητικό ατύχημα λόγω της μεγάλης δυσκολίας που παρουσίαζε, λόγω βάρους, στην αλλαγή πορείας.
Μετά από αυτή την επιτυχή εφεύρεση ο Βασιλιάς της Γαλλίας Λουδοβίκος ΙΕ΄ απένειμε στον Κυνιό ιδιαίτερη τιμητική σύνταξη. Το πρωτότυπο αυτό όχημα εκτίθεται σήμερα στο Εθνικό Μουσείο Τεχνών στο Παρίσι.

1786 - Φρανσουά Αραγκό, Γάλλος μαθηματικός, φυσικός, αστρονόμος και πολιτικός. (François Jean Dominique Arago, 26 Φεβρουαρίου 1786 – 2 Οκτωβρίου 1853)
Ο Αραγκό γεννήθηκε στο Εσταζέλ (Estagel), ένα μικρό χωριό κοντά στο Περπινιάν, στο διοικητικό διαμέρισμα των Ανατολικών Πυρηναίων (Pyrénées-Orientales), στη Γαλλία. Είχε τρία μικρότερα αδέλφια: Ο Jean (1788 - 1836) μετανάστευσε στην Αμερική και έγινε στρατηγός του Μεξικανικού στρατού. Ο Jacques Arago (1799 - 1855) έλαβε μέρος στο εξερευνητικό ταξίδι του Λουί ντε Φρεσινέ με το πλοίο «Ουρανία» από το 1817 ως το 1821 και, επιστρέφοντας στη Γαλλία, αφοσιώθηκε στη δημοσιογραφία και το θέατρο. Ο τέταρτος αδελφός, ο Étienne Vincent (1802 - 1892), λέγεται ότι συνεργάσθηκε με τον Μπαλζάκ στο έργο «Η κληρονόμος του Birague» και από το 1822 ως το 1847 έγραψε πολλά ελαφρά θεατρικά κομμάτια, κυρίως σε συνεργασία με άλλους.

Ο Φρανσουά Αραγκό έδειχνε προφανή στρατιωτική κλίση και στάλθηκε στο δημοτικό κολέγιο του Περπινιάν, όπου άρχισε να μελετά Μαθηματικά ως προετοιμασία για τις εισαγωγικές εξετάσεις της πολυτεχνικής σχολής. Μέσα σε δυόμισυ χρόνια είχε κάνει κτήμα του όλη την εξεταστέα ύλη και ακόμα περισσότερα, και εξεταζόμενος στην Τουλούζη εξέπληξε τον εξεταστή του με τις γνώσεις του για τον Λαγκράνζ.

Ο Αραγκό είχε κατορθώσει να διαφυλάξει τα αποτελέσματα των μετρήσεών του, και η πρώτη του δουλειά μετά την επιστροφή του σπίτι του ήταν να τα καταθέσει στο Bureau des Longitudes στο Παρίσι. Ως ανταμοιβή για τις περιπέτειές του στο όνομα της Επιστήμης, εξελέγη μέλος της Γαλλικής Ακαδημίας Επιστημών, στην ασυνήθιστα μικρή ηλικία των 23 ετών. Πριν κλείσει το 1809, είχε επιλεγεί από το συμβούλιο της Πολυτεχνικής Σχολής να διαδεχθεί τον Γκασπάρ Μονζ στην έδρα της Αναλυτικής Γεωμετρίας. Τον ίδιο καιρό ορίσθηκε από τον αυτοκράτορα ως ένας από τους αστρονόμους του «Βασιλικού Αστεροσκοπείου», το οποίο έγινε η κατοικία του μέχρι τον θάνατό του, και με αυτή του την ιδιότητα έδωσε την πολύ επιτυχημένη σειρά εκλαϊκευμένων διαλέξεων Αστρονομίας για το ευρύ κοινό, που κράτησε από το 1812 ως το 1845.

Το 1830 ο Αραγκό, που πάντα είχε φιλελεύθερες απόψεις, εκλέχθηκε μέλος της ομάδας των αντιπροσώπων του διαμερίσματος των Ανατολικών Πυρηναίων και χρησιμοποίησε την ευγλωττία του και τις επιστημονικές του γνώσεις σε όλα τα ζητήματα τα σχετικά με τη δημόσια εκπαίδευση, τις ανταμοιβές των εφευρετών και την ενθάρρυνση των μηχανικών και πρακτικών επιστημών. Πολλές από τις θετικότερες ενέργειες σε εθνικό επίπεδο, αυτής της εποχής, οφείλονται στη δική του υποστήριξη — όπως η επιβράβευση του Λουί-Ζακ Νταγκέρ για την εφεύρεση της Φωτογραφίας, η χρηματοδότηση της εκδόσεως των έργων του Φερμά και του Λαπλάς, η απόκτηση του μουσείου του Κλινί, η ανάπτυξη των σιδηροδρόμων και του ηλεκτρικού τηλεγράφου.
Ο Αραγκό παρέμεινε συνεπής στα δημοκρατικά του ιδεώδη μέχρι το τέλος της ζωής του. Μετά το πραξικόπημα του 1852, παρότι υπέφερε πρώτα από διαβήτη και μετά από τη Νόσο του Μπράιτ με επιπλοκή υδρωπικίας, παραιτήθηκε από τη θέση του αστρονόμου στο Bureau des Longitudes στις αρχές Μαΐου για να μην υποχρεωθεί να δώσει τον όρκο υποταγής που απαίτησε η νέα κυβέρνηση. Ο Ναπολέων Γ' έδωσε οδηγίες να μην παρενοχληθεί κατά κανένα τρόπο ο ηλικιωμένος πια Αραγκό και να είναι ελεύθερος να λέει και να κάνει ό,τι ήθελε. Ο ηγέτης αρνήθηκε να κάνει αποδεκτή την παραίτηση του Αραγκό, κάνοντας «μιαν εξαίρεση για χάρη ενός σοφού, τα έργα του οποίου είχαν προσθέσει αίγλη στη Γαλλία και του οποίου την ύπαρξη η κυβέρνηση θα λυπόταν να πικράνει.»

Το θέρος του 1853 ο Αραγκό δέχθηκε τη συμβουλή των γιατρών του να δοκιμάσει την επίδραση του αέρα της γενέτειράς του και ξεκίνησε για τα Ανατολικά Πυρηναία, αλλά αυτό αποδείχθηκε αναποτελεσματικό και πέθανε στο Παρίσι. Ο τάφος του βρίσκεται στο περίφημο κοιμητήριο Περ Λασέζ στο Παρίσι.

Ο κρατήρας Αραγκό στον πλανήτη Άρη και ο κρατήρας Αραγκό στη Σελήνη, καθώς και ένας από τους Δακτυλίους του Ποσειδώνα, ονομάσθηκαν έτσι προς τιμή του. (el.wikipedia.org)

1802 - Βικτόρ Ουγκώ,  ήταν Γάλλος μυθιστοριογράφος, ποιητής και δραματουργός, ο πλέον σημαντικός και προβεβλημένος εκπρόσωπος του κινήματος του γαλλικού ρομαντισμού.

1808 - Ονορέ Ντωμιέ, Γάλλος ζωγράφος, εικονογράφος και γλύπτης. (Honoré Daumier, 26 Φεβρουαρίου 1808 - 10 Φεβρουαρίου 1879)
Ο Ονορέ Ντωμιέ γεννήθηκε στο Παρίσι και ήταν γιος άπορου λογοτέχνη. Από την παιδική του ηλικία ήταν πολύ συναισθηματικός, ευσυγκίνητος καθώς και είχε αρκετά συναισθήματα αλληλεγγύης για του αδικημένους της κοινωνίας του, για αυτόν το λόγο τα περισσότερα έργα του έχουν να κάνουν με αυτό το θέμα.

Ο Ντωμιέ παρουσιάζει στα έργα του τόπους και στιγμές τις καθημερινής ζωής ενός ταπεινού και φτωχού κόσμου όμως με ζωτική φλόγα. Ζωγραφίζει “κοντόχοντρες” φιγούρες με έντονα τα σημάδια της κούρασης στο πρόσωπο τους και ρούχα με ξεθωριασμένα χρώματα. Αναφέρεται στους εργάτες του Παρισιού αλλά και ολόκληρης της Γαλλίας. Μέσα από τα έργα του διακρίνεται μια αλληλεγγύη και βαθιά ανθρώπινα συναισθήματα για όσους υπέφεραν από κοινωνική αδικία και δυστυχία. Η κοινωνική του ευαισθησία είναι έντονη στου πίνακες του είτε σαν ζωγράφος του πονεμένου λάου, είτε σαν σκληρός γελοιογράφος τις κυρίαρχης αστικής τάξης. Επιπλέον, ήταν παρατηρητικός, διεισδυτικός με έντονη κριτική ματιά στην υπάρχουσα κοινωνική πραγματικότητα. Αξίζει να αναφερθεί ότι ήταν από του πρώτους γελοιογράφους τις εποχής του. Στις γελοιογραφίες του χλευάζει με άγριο τρόπο τα αξιώματα και την έπαρση δίνοντας ξεκάθαρο μήνυμα υποστήριξης των ανθρώπινων δικαιωμάτων και ηθικών αξιών.

1829 - Λίβαϊ Στρως, ήταν Αμερικανός επιχειρηματίας που ίδρυσε την πρώτη εταιρεία παραγωγής μπλου τζιν. Η εταιρεία του, η Levi Strauss & Co., ιδρύθηκε το 1853 στο Σαν Φρανσίσκο.

1842 - Καμίγ Φλαμμαριόν, Γάλλος αστρονόμος, συγγραφέας και μεγάλος εκλαϊκευτής της επιστήμης του. (Camille Flammarion, 26 Φεβρουαρίου 1842 – 3 Ιουνίου 1925)
Ο Φλαμμαριόν γεννήθηκε στο χωριό Μοντινύ λε-Ρουά (Montigny le-Roi), κοντά στη Λανγκρ (Langres) της Γαλλίας (περιοχή Ω-Μαρν (Haute-Marne)), ο πρωτότοκος γιος μιας οικογένειας με 4 παιδιά. «Είμαι γιος αγροτών, αληθινό παιδί της Φύσης», γράφει στην αυτοβιογραφία του, πράγμα που δικαιολογεί την αγάπη του για τη Φύση και κατ' επέκταση και για τις φυσικές επιστήμες.

Την πρώτη επαφή με αστρονομικό φαινόμενο την είχε στην έκλειψη Ηλίου της 9ης Οκτωβρίου 1847. Αργότερα, παρατήρησε μία άλλη μερική έκλειψη Ηλίου (28 Ιουλίου 1851) με μαυρισμένο από καπνό γυαλί. Ενθουσιάστηκε, κι όταν ο δάσκαλός του στο σχολείο του εξήγησε το φαινόμενο ο ενθουσιασμός μετατράπηκε σε βαθύ θαυμασμό. Από τότε άρχισε να ασχολείται με την Αστρονομία. Το 1853 παρατήρησε έναν κομήτη και σχεδίασε την ουρά του.
Από το 1867 ως τον θάνατό του, ο Φλαμμαριόν παρουσίασε 60 ανακοινώσεις στη Γαλλική Ακαδημία, καλύπτοντας πολλούς κλάδους της Αστρονομίας. Μεγάλο μέρος των μελετών του παρουσιάσθηκε στο εννεάτομο έργο του Αστρονομικές μελέτες. Το 1880 κυκλοφόρησε η «Λαϊκή Αστρονομία» (Astronomie Populaire), που επισκίασε με την τεράστια επιτυχία της όλα τα άλλα έργα του. Η έκδοση ήταν πραγματικά «λαϊκή», αφού ήταν πολύ φθηνή (10 λεπτά του φράγκου), και πούλησε ένα εκατομμύριο αντίτυπα. Το επόμενο έτος (1881) το βιβλίο του Τα άστρα και τα αξιοπερίεργα του ουρανού απευθυνόταν σε όσους ήθελαν να μάθουν περισσότερα για τον ουρανό και την αστρονομική παρατήρηση. Για τους αρχάριους κυκλοφόρησε μια σύνοψη, τη Μικρή Περιγραφική Αστρονομία.

Το 1882 ο Φλαμμαριόν ίδρυσε το περιοδικό L'Astronomie, που εκδίδεται μέχρι σήμερα και ήταν, μετά τη «Λαϊκή Αστρονομία», ο μεγαλύτερος σταθμός για την εκλαΐκευση της επιστήμης αυτής στο ευρύ κοινό που πραγματικά ενδιαφερόταν για αυτή. Στη συνέχεια ίδρυσε τη Γαλλική Αστρονομική Εταιρεία (Société Astronomique de France, SAF), της οποίας υπήρξε ο πρώτος πρόεδρος.
Συνολικά συνέγραψε πάνω από 50 βιβλία, τόσο εκλαϊκευτικά επιστημονικά όσο και φιλοσοφικά δοκίμια, ακόμα και μυθιστορήματα επιστημονικής φαντασίας, όπως Το τέλος του κόσμου, όπου εξιστορεί την πορεία και τον θάνατο της ανθρωπότητας μετά από 10 εκατομμύρια χρόνια, προβλέπει την τηλεόραση, την ηλιακή ενέργεια, την Ευρωπαϊκή Ένωση, κ.ά.. Υπήρξε ο πρώτος που πρότεινε τα ονόματα Τρίτων και Αμάλθεια για τους δορυφόρους αυτούς του Ποσειδώνα και του Δία.
Σήμερα η μνήμη του Φλαμμαριόν ζει κυρίως μέσα από τα εκλαϊκευτικά του έργα. Αλλά υπήρξε και ένας παραγωγικότατος ερευνητής επιστήμονας. Ο Roger des Varennes έγραψε:
«Από όλους τους αστρονόμους του 19ου αιώνα ο Φλαμμαριόν είχε τις πιο πρωτότυπες ιδέες. Και φυσικά δεν αναφέρομαι στα βιβλία του, αλλά στις επιστημονικές εργασίες του και τις ανακοινώσεις στην Ακαδημία των Επιστημών. Δημοσίευε 11 εργασίες κάθε χρόνο κατά μέσο όρο κι έτσι ο Αραγκό, ο Λεβεριέ, κ.ά. έρχονται μετά απ' αυτόν.»

Ο Φλαμμαριόν, στην προσπάθειά του να ανιχνεύσει το μυστήριο του θανάτου, ασχολήθηκε και με τον πνευματισμό και γενικότερα με το πρόβλημα της μεταθανάτιας ζωής. Διαβάζοντας τυχαία ήδη το 1861 το Βιβλίο των πνευμάτων του πατέρα του πνευματισμού Αλλάν Καρντέκ εντυπωσιάστηκε και επικοινώνησε με τον συγγραφέα. Παρακολούθησε πολλά πειράματα του Καρντέκ με τραπέζια που μετακινούνταν από μόνα τους, κλπ.. Αντέδρασε όμως στην ερμηνεία του ότι ήταν έργο πνευμάτων των νεκρών, και ήταν βέβαιος ότι επρόκειτο για «μια διάχυτη φυσική δύναμη, που είναι ακόμα άγνωστη και ο άνθρωπος διαθέτει μέσα του, ως έκφραση της ασυνείδητης θέλησής του», όπως αναφέρει στην ογκώδη (600 σελίδων) εργασία που έγραψε για τα πνευματιστικά φαινόμενα, το Οι άγνωστες φυσικές δυνάμεις (1906). Επεχείρησε να εξηγήσει έτσι και τις εμφανίσεις φαντασμάτων.

Στα πλαίσια των σχετικών ερευνών του, ο Φλαμμαριόν με αγγελίες στις εφημερίδες ζήτησε από καθένα που είχε κάποια «μεταφυσική εμπειρία» να του γράψει γι' αυτή. Υπομονετικά, διάβασε τις χιλιάδες επιστολές που έλαβε και ξεχώρισε όσες μαρτυρίες πίστευε πως ήταν αξιόπιστες, τις οποίες έλεγξε εξονυχιστικά. Στο βιβλίο του Το άγνωστο και οι ψυχικές δυνάμεις παραθέτει δεκάδες επιστολές με εμπειρίες υπνωτισμού, τηλεπάθειας, και άλλων παραψυχολογικών φαινομένων. Ωστόσο, διατήρησε μέσα του και τη φλόγα της αμφιβολίας: όταν έκανε αυτές τις έρευνες έχασε έναν αγαπητό φίλο που του είχε υποσχεθεί ότι θα ερχόταν σε μεταθανάτια επικοινωνία μαζί του, «αλλά δεν έλαβα από αυτόν την παραμικρή εκδήλωση» γράφει ο Φλαμμαριόν στην αυτοβιογραφία του.
Στα νιάτα του ο Φλαμμαριόν απέρριπτε οποιαδήποτε υπερφυσική ύπαρξη. Στη συνέχεια πίστεψε στην ύπαρξη της ανθρώπινης ψυχής. Ο Θεός, κατά τη γνώμη του, κυβερνά τη Φύση, δρα ως ευεργετική βούληση αδιάφορη για τις ανθρώπινες περιπέτειες και ενδιαφέρεται για τη διαιώνιση της ζωής. Η ψυχή επιβιώνει μετά τον θάνατο του σώματος. Στο προαναφερθέν μυθιστόρημα του Φλαμμαριόν Το τέλος του κόσμου περιέχεται και η φιλοσοφική του θεώρηση για τον κόσμο, μια «αστρονομική φιλοσοφία».

1884 - Κώστας Βάρναλης,  ήταν Έλληνας λογοτέχνης, ποιητής και δημοσιογράφος. Έγραψε ποιήματα, αφηγηματικά έργα, κριτική και μεταφράσεις. Τιμήθηκε το 1959 με το Βραβείο Ειρήνης Λένιν.

1906 - Νίκος Χατζηκυριάκος - Γκίκας, ήταν σημαντικός Έλληνας ζωγράφος, γλύπτης, χαράκτης, εικονογράφος, συγγραφέας και ακαδημαϊκός. Διετέλεσε καθηγητής στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο.

1920 - Μίνως Αργυράκης, ήταν Έλληνας ζωγράφος, σκιτσογράφος και σκηνογράφος του θεάτρου.
Έλαβε μαθήματα ζωγραφικής από τον Γιάννη Τσαρούχη, που ήταν προσωπικός του φίλος. Ο ίδιος επίσης ισχυρίζονταν πως υπήρξε μαθητής του Κόντογλου, του Θεόφιλου και του Παρθένη. Έκανε παρέα με άλλους πολύ γνωστούς συνομήλικούς του, όπως ο Γιάννης Μόραλης, ο Νίκος Χατζηκυριάκος-Γκίκας, ο Μάνος Χατζιδάκις και ο Νίκος Γκάτσος.

1920 - Ζιζέλ Πράσινος, ήταν Γαλλίδα συγγραφέας και ποιήτρια ελληνικής καταγωγής που συνδέθηκε με το σουρεαλιστικό κίνημα. (γαλλικά: Gisèle Prassinos, 26 Φεβρουαρίου 1920 - 15 Νοεμβρίου 2015)
Γεννήθηκε το 1920 στην Κωνσταντινούπολη και μετανάστευσε με την οικογένειά της στην Γαλλία στην ηλικία των δύο χρόνων. Υπάρχουν ελάχιστες πληροφορίες σχετικά με τη ζωή της. Ο αδερφός της, Μάριο Πράσινος ήταν Γάλλος καλλιτέχνης και εικονογράφος. Ο πατέρας της διηύθυνε το περιοδικό «Λόγος» στην Κωνσταντινούπολη. Ο άντρας της, Πέτρος Φρυδάς μετέφρασε στα γαλλικά Καζαντζάκη.
Το 1934, ο αδερφός της Μάριο Πράσινος, παρουσίασε την δεκατετράχρονη αδερφή του στους σουρεαλιστές. Οι σουρεαλιστές ενθουσιάστηκαν μαζί της και εκτίμησαν τα γραπτά της ως πρόσθετα αποδεικτικά στοιχεία για ότι η αυτόματη γραφή εισπράττει από το ασυνείδητο. Ο Αντρέ Μπρετόν μάλιστα την σύγκρινε με το σουρεαλιστικό ιδεώδες της «γυναίκας-παιδί» (femme-enfant). Την ίδια χρονιά έγιναν και οι πρώτες της δημοσιεύσεις. Στο γαλλικό σουρεαλιστικό περιοδικό «Μινώταυρος» και στο Βελγικό «Έγγραφα 34». Το πρώτο της βιβλίο «Η Αρθριτική Ακρίδα» δημοσιεύτηκε ένα χρόνο αργότερα, το 1935, με πρόλογο του Πωλ Ελυάρ και φωτογραφία του Μαν Ρέυ. Ήταν μία από τις γυναίκες που ο Αντρέ Μπρετόν συμπεριέλαβε στο βιβλίο του «Η ανθολογία του μαύρου Χιούμορ».
Η Ζιζέλ Πράσινος συνέχισε να γράφει ιστορίες, ποιήματα και μυθιστορήματα και μετά την απομάκρυνσή της από τον σουρεαλισμό.

1926 - Γκύντερ Άσσερ, Γερμανός καθηγητής της Λογικής και των Μαθηματικών στο Πανεπιστήμιο του Γκράιφσβαλντ.  (Günter Asser, Βερολίνο, 26 Φεβρουαρίου 1926 – 23 Μαρτίου 2015)
Συνέγραψε πολυάριθμα έργα για φιλοσόφους και μαθηματικούς ενώ ο ίδιος εργάσθηκε πάνω στην Θεωρία υπολογισιμότητας.
Το 1954 ξεκίνησε μαζί με τον Καρλ Σρέτερ (Karl Schröter) το περιοδικό Zeitschrift für Mathematische Logik und Grundlagen der Mathematik το οποίο αργότερα έγινε το Mathematical Logic Quarterly.

1926 - Νίκος Καχτίτσης, ήταν Έλληνας πεζογράφος της μεταπολεμικής γενιάς, ο οποίος έζησε για μεγάλο διάστημα και δημιούργησε στο Μόντρεαλ του Καναδά. (Γαστούνη Ηλείας, 26 Φεβρουαρίου 1926 - Πάτρα, 25 Μαΐου 1970)
Ο Νίκος Καχτίτσης γεννήθηκε στις 26 Φεβρουαρίου 1926 στη Γαστούνη του νομού Ηλείας, δευτερότοκος και πέμπτο από τα έξι παιδιά του Θωμά και της Μελπομένης Καχτίτση (το γένος Λογοθέτη, με καταγωγή από τη Ζάκυνθο). Ο πατέρας του, με καταγωγή από την Ήπειρο (Κόνιτσα), ήταν σιδηροδρομικός των ΣΠΑΠ (Σιδηρόδρομοι Πειραιώς—Αθηνών—Πελοποννήσου) και την περίοδο εκείνη υπηρετούσε στη Γαστούνη. Πέρασε τα παιδικά του χρόνια στη Μανωλάδα, το Ναύπλιο και την Πάτρα.
Από το 1931 μέχρι το 1935 φοίτησε στο Δημοτικό Σχολείο Βάρδας (κωμόπολης και σιδηροδρομικού κόμβου κοντά στη Μανωλάδα Ηλείας). Τον Σεπτέμβριο του 1935 ο πατέρας του μετατέθηκε στο Ναύπλιο, τόπο διαμονής της οικογένειας μέχρι το καλοκαίρι του 1940, οπότε και μετακόμισε πάλι στη Βάρδα, διατηρώντας ωστόσο δεύτερη κατοικία στην Πάτρα στην οποία εγκαταστάθηκε ο Καχτίτσης. Τον Σεπτέμβριο 1940 γράφτηκε στην Δ΄ τάξη του Α΄ Γυμνασίου Αρρένων Πατρών. Το 1942 γνωρίστηκε και κατόπιν ανέπτυξε στενή φιλία με τον κατά ένα χρόνο μεγαλύτερό του Ντίνο Ηλιόπουλο, γιο του τότε Γυμνασιάρχη.

Κατά τη διάρκεια της Κατοχής, ο Καχτίτσης και ορισμένοι συμμαθητές και φίλοι του αποφάσισαν να εκδώσουν, σε χειρόγραφη μορφή, ένα λογοτεχνικό περιοδικό με πατριωτικό περιεχόμενο, τη Μέλισσα. Ο Καχτίτσης καλλιγράφησε ιδιοχείρως τα πρώτα τέσσερα αντίτυπα που κυκλοφόρησαν χέρι χέρι μεταξύ 15 και 20 Μαρτίου 1943. Η έκδοση αναστάλθηκε ύστερα από ανώνυμες απειλές. Παρότι ο Καχτίτσης δεν εντάχθηκε σε άλλη οργάνωση, εντούτοις λίγο πριν την απελευθέρωση της Πάτρας από τον ΕΛΑΣ, στις 4 Οκτωβρίου 1944, συνελήφθη και κρατήθηκε από τα Τάγματα Ασφαλείας, επειδή διατηρούσε αλληλογραφία με τον Λάκη Μπαζό, στενό του φίλο και μέλος της ΕΠΟΝ.
Τον Φεβρουάριο και Μάρτιο 1945, εξέδωσε στην Πάτρα με τον Λ. Μπαζό και φίλους από τη Μέλισσα, το περιοδικό Νέος Ρυθμός, όπου δημοσίευσε κείμενα με διάφορα ψευδώνυμα. Η έκδοση αναστάλθηκε ύστερα από δύο τεύχη και ενώ το τρίτο τεύχος ήταν έτοιμο, εξαιτίας των αντιδράσεων που προκάλεσε η δημοσίευση νεκρολογίας για τον Γληνό σε συντηρητικούς κύκλους της Πάτρας, στο κλίμα της εποχής μετά τη Συμφωνία της Βάρκιζας.

Μετά την απελευθέρωση εργάστηκε στη Γραμματεία της «Αγγλικής Υπηρεσίας Πληροφοριών» και κατόπιν δίδαξε στο Παράρτημα Πατρών της Βρετανικής Ακαδημίας. Κλήθηκε να υπηρετήσει τη θητεία του στις 24 Μαρτίου 1949, ενώ ο Εμφύλιος συνεχιζόταν. Τον Σεπτέμβριο 1949, μετά τη λήξη των στρατιωτικών επιχειρήσεων, μετατέθηκε στην Ήπειρο, στην περιοχή της Μουργκάνας, όπου έγραψε στα αγγλικά δεκατέσσερα ποιήματα υπό τον τίτλο Vulnerable Point. Απολύθηκε από τον Ελληνικό Στρατό στις 21 Ιουλίου 1952 με τον βαθμό του εφέδρου ανθυπολοχαγού.
Από τον Ιανουάριο του 1953 ως τον Απρίλιο του 1955, εργάστηκε ως λογιστής στη βρετανική εταιρεία Paterson, Zochonis & Co Ltd. στην Ντουάλα του Γαλλικού Καμερούν. Κατά την περίοδο αυτή έγραψε αφιλοκερδώς πολλές ανταποκρίσεις για την αθηναϊκή εφημερίδα Ελευθερία. Με την επιστροφή του στην Αθήνα, προσπάθησε να βρει δουλειά ως συντάκτης στην ίδια εφημερίδα, αλλά χωρίς επιτυχία.

Το 1956 έλαβε πρόσκληση από τη Θάλεια Τσαπουλάρη (ημερομηνία αποδημίας 12 Μαΐου 2014, Μόντρεαλ) να μεταβεί στον Καναδά ως επίσημος μνηστήρας της. Το καλοκαίρι του 1956, πήγε στην Αγγλία, από όπου αναχώρησε με υπερωκεάνιο για το Μόντρεαλ. Στις 27 Οκτωβρίου του ίδιου έτους νυμφεύτηκε τη Θάλεια στο Μόντρεαλ, με κουμπάρο τον νεανικό του φίλο Ντίνο Ηλιόπουλο.
Στο Μόντρεαλ βιοπορίστηκε με ποικίλες εργασίες: κατ' οίκον διδασκαλία αγγλικών και γαλλικών σε ομογενείς, υπάλληλος ταξιδιωτικού πρακτορείου και επίσημος δικαστικός διερμηνέας, εργασία που αποτέλεσε την κύρια πηγή εσόδων του. Το 1962 γεννήθηκε ο γιος του Θωμάς-Κωνσταντίνος.

Με την κήρυξη του στρατιωτικού καθεστώτος την 21η Απριλίου 1967, ακολουθώντας την στάση πολλών Ελλήνων συγγραφέων, ο Καχτίτσης έπαψε να τυπώνει κείμενα στην ελληνική γλώσσα. Εξαίρεση στον κανόνα η υπό τη διακριτική επωνυμία «Λωτοφάγος» έκδοση τον Δεκέμβριο του 1967 του Ήρωα της Γάνδης, η εκτύπωση του οποίου είχε ξεκινήσει στις αρχές του έτους στον Πύργο και διακόπηκε τέλη Απριλίου. Τον Μάιο του 1968 ως εκδότης πλέον τύπωσε τις Πρόκες του Γ. Δανιήλ και υπό την ίδια διακριτική επωνυμία.
Το καλοκαίρι του 1968 εγκατέστησε στο υπόγειο του σπιτιού του ένα χειροκίνητο πιεστήριο και τύπωσε υπό τη διακριτική επωνυμία «Anthelion Press» στην αγγλική γλώσσα κείμενα δικά του, του Ε. Χ. Γονατά και άλλων καθώς και τρία αντιδικτατορικά τομίδια. Άνθρωπος διηνεκώς κατεχόμενος από φοβίες και λόγω της ημιεπίσημης θέσης του ως δικαστικού διερμηνέως εξέδωσε τις ανωτέρω εκδόσεις ανωνύμως. Παράλληλα δημοσίευσε με ψευδώνυμο σειρά άρθρων στο Ελληνοκαναδικό Βήμα στα οποία λαμβάνει σαφή θέση κατά της Δικτατορίας.

Την άνοιξη του 1970 προσβλήθηκε από οξεία λευχαιμία. Στις 17 Μαΐου έφτασε στην Αθήνα και την επομένη στην Πάτρα. Δύο ημέρες πριν πεθάνει εισήχθη στο Νοσοκομείο της Πάτρας όπου και εξέπνευσε στις 25 Μαΐου 1970. Ενταφιάστηκε στις 26 Μαΐου το απόγευμα σε οικογενειακό τάφο στο Α΄ Νεκροταφείου Πατρών.

1928 - Αριέλ Σαρόν, ήταν Ισραηλινός πολιτικός και πρώην στρατηγός, που χρημάτισε 11ος Πρωθυπουργός του Ισραήλ. (γεννημένος ως Αριέλ Σάινερμαν, στις 26 Φεβρουαρίου 1928, πέθανε στις 11 Ιανουαρίου 2014).
Υπήρξε διοικητής στον ισραηλινό στρατό (Τζαχάλ) από τη σύστασή του το 1948. Συμμετείχε στον πόλεμο της Ανεξαρτησίας του 1948, τη σφαγή στην Κίμπια το 1953, στον πόλεμο του Σουέζ το 1956, τον πόλεμο των Έξι Ημερών το 1967 και τον πόλεμο του Γιομ Κιπούρ το 1973.
Μετά τη συνταξιοδότησή του από το στρατό, εντάχθηκε στο ακροδεξιό κόμμα Λικούντ, υπηρετώντας σε αρκετά υπουργικά πόστα στις κυβερνήσεις του κόμματος τις περιόδους 1977-1992 και 1996-1999. Κατά την περίοδο του Πολέμου του Λιβάνου του 1982, από την θέση του υπουργού Άμυνας της Κυβέρνησης Μπεγκίν, διέταξε την προώθηση του Ισραηλινού Στρατού μέχρι την Βηρυτό, ενώ κατηγορήθηκε επίσημα, με βάση την έκθεση της Επιτροπής Kahan, ως «προσωπικά υπεύθυνος» για τα γεγονότα της Σφαγής της Σάμπρα και της Σατίλα, καθώς δεν έλαβε υπόψιν την προοπτική αιματοχυσίας από τους φαλαγγίτες στα στρατόπεδα προσφύγων, ούτε παρεμπόδισε την εισβολή τους.
Το 2000, έγινε αρχηγός του Λικούντ, υπηρετώντας ως Πρωθυπουργός του Ισραήλ από το 2001 έως τις αρχές Ιανουαρίου του 2006, όταν και υπέστη εγκεφαλική αιμορραγία, η οποία τον άφησε σε κατάσταση φυτού μέχρι τον θάνατό του. Πέθανε στις 11 Ιανουαρίου 2014.

1932 - Τζόνι Κας, ήταν Αμερικανός τραγουδιστής, τραγουδοποιός, ηθοποιός και συγγραφέας.
Θεωρείται ένας από τους πιο επιδραστικούς μουσικούς του 20ού αιώνα. Έμεινε στην ιστορία σαν λαϊκός τραγουδιστής της κάντρι.

1938 - Ευαγόρας Παλληκαρίδης, ήταν Κύπριος αγωνιστής.
Σε ηλικία 17 χρόνων, ο Ευαγόρας Παλληκαρίδης εγκατέλειψε το σχολείο και εντάχθηκε στις αντάρτικες ομάδες της ΕΟΚΑ.

1945 - Γιάννης Ιωαννίδης, είναι Έλληνας πρώην καλαθοσφαιριστής, προπονητής και πολιτικός. Αναγνωρίζεται ως ένας από τους κορυφαίους προπονητές στην ιστορία του ελληνικού μπάσκετ: συνολικά κατέκτησε 12 πρωταθλήματα και 6 κύπελλα.
Γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη στις 26 Φεβρουαρίου 1945. Ο πατέρας του, Δημήτριος, και η μητέρα του, Ελένη (το γένος Τσορλίνη), κατάγονται από την ιστορική Γευγελή.
Μεγάλη του αγάπη είναι το μπάσκετ με το οποίο ασχολήθηκε από τα παιδικά του χρόνια με αποτέλεσμα στα 15 του να αγωνίζεται βασικός στην ομάδα του Άρη. Η θέση του ήταν πλέι μέικερ. Ο Γιάννης Ιωαννίδης είναι επίσης πτυχιούχος Γεωπονικής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης (ΑΠΘ) και έχει εργασθεί ως γεωπόνος στην Αγροτική Τράπεζα.
Γνώρισε μεγάλη επιτυχία στη θέση του προπονητή, έχοντας θητεύσει στους Άρη, Λάρισα, Ολυμπιακό, ΑΕΚ, αλλά και στην εθνική ομάδα. Κατέκτησε συνολικά 18 τίτλους, με τον Άρη και τον Ολυμπιακό. Αναλυτικά:
12 Πρωταθλήματα Ελλάδας: 8 με τον Άρη (1979, 1983, 1985, 1986, 1987, 1988, 1989, 1990) και 4 με τον Ολυμπιακό (1993, 1994, 1995, 1996).
6 Κύπελλα Ελλάδας: 5 με τον Άρη (1985, 1987, 1988, 1989, 1990) και 1 με τον Ολυμπιακό (1994).
Επίσης κατέκτησε 3 φορές τη δεύτερη θέση στο Πρωτάθλημα Ελλάδας (Άρης το 1984, Ολυμπιακός το 1992 και ΑΕΚ το 1997), ενώ υπήρξε 2 φορές φιναλίστ του Κυπέλλου Ελλάδας (Άρης το 1984 και ΑΕΚ το 1998).
Στην πολιτική, υπήρξε βουλευτής Α΄ Θεσσαλονίκης της Νέας Δημοκρατίας από το 2004 μέχρι το 2015 και διετέλεσε δύο φορές υφυπουργός Αθλητισμού: από το Σεπτέμβριο του 2007 ως τον Οκτώβριο του 2009 (αυτοδύναμη κυβέρνηση ΝΔ) και από τον Ιούνιο του 2012 ως τον Ιούνιο του 2013 (συγκυβέρνηση ΝΔ - ΠΑΣΟΚ - ΔΗΜΑΡ).

1945 - Χριστιάνα Σουρβίνου-Ίνγουντ,  ήταν πανεπιστημιακός στον τομέα της αρχαιοελληνικής θρησκείας και μια από τις πιο σημαίνουσες Ελληνίστριες. (26 Φεβρουαρίου 1945 - 19 Μαΐου 2007)
Γεννήθηκε στο Βόλο, το 1945, αλλά μεγάλωσε στην Κέρκυρα. Σπούδασε στο Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών, και ξεκίνησε την έρευνα της στη Μυκηνολογία στη Ρώμη και αργότερα στην Αθήνα. Αποφοίτησε από την Οξφόρδη το 1973 με διδακτορικό δίπλωμα στο Μινωικό πολιτισμό και τη Μυκηναϊκή πίστη στη μετά θάνατον ζωή. Υπήρξε λέκτορας στο Πανεπιστήμιο του Λίβερπουλ (1976-78), και επιβλέπων συνεργάτις στο Πανεπιστημιακό Κολλέγιο της Οξφόρδης (1990-95). Ακόμη, εργάστηκε ως μελετήτρια Κλασικής Λογοτεχνίας στο Πανεπιστήμιο του Ρέντινγκ (1995-98).
Σύμφωνα με το Τμήμα Κλασικών Σπουδών του Πανεπιστημίου του Ρέντινγκ, η αναγνωρισμένη υπεροχή της Σουρβινού-Ίνγουντ στις σπουδές της Ελληνικής θρησκείας είχε μια διαρκή συμβολή στην έρευνα του Τμήματος, και το πεδίο αυτό παραμένει έως και σήμερα ένα από τα δυνατά του σημεία.

1946 - Μανώλης Μητσιάς, είναι Έλληνας τραγουδιστής με σημαντική καλλιτεχνική παρουσία στο λαϊκό, και έντεχνο τραγούδι. Γεννήθηκε στις 26 Φεβρουαρίου 1946 στα Δουμπιά Χαλκιδικής.
Από παιδί ασχολήθηκε με βυζαντινούς ύμνους και παραδοσιακή μουσική, ενώ διετέλεσε ψάλτης. Αργότερα βρέθηκε στη Θεσσαλονίκη για σπουδές κι εκεί έγινε μέλος της χορωδίας της Λέσχης Γραμμάτων και Τεχνών Βορείου Ελλάδος, ενώ παράλληλα δημιούργησε μία μπουάτ στην οποία και ξεκίνησε την πορεία του στο τραγούδι. Η πρώτη του δισκογραφική δουλειά έγινε το 1969, με πρώτη του επιτυχία το τραγούδι Στην Ελευσίνα μια φορά.

Συνεργασίες
Στη σαραντάχρονη καριέρα του έχει συνεργαστεί σχεδόν με όλους τους κορυφαίους Έλληνες συνθέτες Δήμο Μούτση, Λουκιανό Κηλαηδόνη, Μάνο Χατζιδάκι, Χρήστο Λεοντή, Άκη Πάνου, Λίνο Κόκοτο, Σταύρο Ξαρχάκο, Βασίλη Τσιτσάνη, Μάριο Τόκα, Θάνο Μικρούτσικο, Γιάννη Μαρκόπουλο, Χρήστο Νικολόπουλο, Ηλία Ανδριόπουλο, Γιώργο Χατζηνάσιο, Γιάννη Σπανό, Σταμάτη Κραουνάκη, Σταμάτη Σπανουδάκη κλπ.) Την δεκαετία του '90 και συγκεκριμένα το 1994 συνεργάστηκε για πρώτη φορά και με τον Μίκη Θεοδωράκη, έχει τραγουδήσει στίχους και ποίηση των Γιώργου Σεφέρη, Νίκου Γκάτσου, Μανώλη Αναγνωστάκη, Λευτέρη Παπαδόπουλου, Μάνου Ελευθερίου, Ευτυχίας Παπαγιαννοπούλου, Λίνας Νικολακοπούλου κλπ., ενώ ερμήνευσε και έργα του Ισπανού ποιητή Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα. Έχει συνεργαστεί ακόμα με κορυφαίους ερμηνευτές Μαρία Φαραντούρη, Δήμητρα Γαλάνη, Βίκυ Μοσχολιού, Μπάμπης Στόκας, Νένα Βενετσάνου, Κώστας Μακεδόνας κ.α.

Έχει εμφανιστεί για συναυλίες σε ολόκληρη την Ελλάδα και την Κύπρο, ενώ τραγούδησε και για τους Έλληνες του εξωτερικού (Νέα Υόρκη, Λονδίνο και αλλού). Το καλοκαίρι του 2009, γιόρτασε τα 40 χρόνια της παρουσίας του στο ελληνικό τραγούδι.
Δισκογραφικά έχει ηχογραφήσει περισσότερους από 35 προσωπικούς δίσκους, ενώ έχει συμμετάσχει και σε δισκογραφικές δουλειές άλλων καλλιτεχνών.
Προσωπική ιστοσελίδα: http://www.manolismitsias.gr/

1954 - Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, Τούρκος πολιτικός
Ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν (τουρκ. Recep Tayyip Erdoğan, Κωνσταντινούπολη, 26 Φεβρουαρίου 1954) είναι Τούρκος πολιτικός, πρόεδρος της Τουρκίας από τον Αύγουστο του 2014. Διετέλεσε επίσης πρωθυπουργός της χώρας από το 2003 έως το 2014, για τρεις συνεχόμενες θητείες, ενώ υπηρέτησε και ως δήμαρχος Κωνσταντινούπολης (1994 - 1998). Υπήρξε ο ιδρυτής και πρώτος αρχηγός του Κόμματος Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης. Με τη νίκη του στις προεδρικές εκλογές τον Αύγουστο του 2014 ο Ερντογάν έγινε ο πρώτος Τούρκος πρόεδρος που εκλέχθηκε από το λαό.
Ο Ερντογάν είναι γνωστός για τις συντηρητικές του θέσεις στο θέμα των σχέσεων Κράτους και Ισλαμικής θρησκείας, οι οποίες οδήγησαν στις αιματηρές διαδηλώσεις στην Τουρκία το 2013, την υιοθέτηση των θέσεων του Νέο-Οθωμανισμού στην εξωτερική πολιτική, τη σύγκρουσή του με τον Στρατό της χώρας και την αναπτυξιακή του οικονομική πολιτική, που τον βοήθησε να έχει μια άνετη πολιτική επικράτηση στις συνεχόμενες εκλογικές αναμετρήσεις. Επί των ημερών του η Τουρκία ξεκίνησε τις διαπραγματεύσεις για την ένταξή της στην Ευρωπαϊκή Ένωση, 45 χρόνια μετά το πρώτο αίτημα της για αυτό.

1956 - Μίλαν Μπάμπιτς, Σέρβος πολιτικός
Ο Μίλαν Μπάμπιτς (Милан Бабић, 26 Φεβρουαρίου 1956 - 5 Μαρτίου 2006) ήταν Σέρβος πολιτικός.
Γεννήθηκε στις 26 Φεβρουαρίου 1956. Ήταν οδοντίατρος στο επάγγελμα και είχε διατελέσει δήμαρχος του Κνιν (Knin). Κατά τη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου στη Γιουγκοσλαβία είχε ανακηρυχθεί πρόεδρος της δημοκρατίας της σερβικής Κράινα. Μετά το τέλος του πολέμου καταδικάστηκε από το διεθνές ποινικό δικαστήριο για την πρώην Γιουγκοσλαβία σε 13 χρόνια φυλάκιση, για εγκλήματα πολέμου στην Κροατία κατά τη διάρκεια των ετών 1991-1995. Αυτοκτόνησε στη φυλακή στις 5 Μαρτίου 2006.

1956 - Μισέλ Ουελμπέκ, ίναι σύγχρονος Γάλλος συγγραφέας, τιμημένος με το Βραβείο Γκονκούρ (2010). (Michel Houellebecq, 26 Φεβρουαρίου 1956)
Γεννήθηκε στην υπερπόντιο Γαλλία, και συγκεκριμένα στο νησί Ρεϊνιόν του Ινδικού Ωκεανού, στις 26 Φεβρουαρίου 1956. Γονείς του ήταν η Λυσί Σεκαλντί (Lucie Ceccaldi), Γαλλίδα γιατρίνα κορσικανικής καταγωγής γεννημένη στην Αλγερία, και ο δάσκαλος του σκι και οδηγός ορειβασίας Ρενέ Τομά (René Thomas). Ο Μισέλ ακολούθησε θετικές σπουδές και εργάστηκε στο Παρίσι στον τομέα της πληροφορικής. Το 1994 δημοσιεύθηκε το πρώτο του μυθιστόρημα, το Extension du domaine de la lutte (μεταφράστηκε στα ελληνικά από τον Αλέξη Εμμανουήλ υπό τον τίτλο Η επέκταση του πεδίου της πάλης). Το βιβλίο, που δεν είχαν δεχθεί να εκδώσουν μεγάλοι εκδοτικοί οίκοι, διαδόθηκε από στόμα σε στόμα και ο συγγραφέας του έγινε γνωστός.

Το δεύτερο μυθιστόρημά του Les Particules élementaires («Τα στοιχειώδη σωματίδια»), που εκδόθηκε το 1998, του έφερε διακρίσεις και αναγνώριση. Με το τρίτο του μυθιστόρημα Plateforme, που εκδόθηκε το 2001, κέρδισε πλατιά φήμη διεθνώς, αλλά κατηγορήθηκε για ρατσισμό και «εξύβριση» του Ισλάμ, χωρίς όμως να καταδικασθεί στη σχετική δίκη που ακολούθησε στο Παρίσι.
Έζησε για κάποιο διάστημα στην Ιρλανδία, μετά στην Ισπανία και σήμερα ζει στο Παρίσι.
Θεωρείται από τις αιρετικές φωνές στην σύγχρονη γαλλική λογοτεχνία και ανήκει στην «ανανεωτική» τάση του γαλλικού μυθιστορήματος. Η ματιά του και η στάση του απέναντι στον σύγχρονο κόσμο είναι οξυδερκής και διαπεραστική. Οι καταστάσεις που περιγράφει είναι καθημερινές, δοσμένες με χιούμορ, που φτάνει στα όρια του σαρκασμού.

1959 - Αχμέτ Νταβούτογλου, Τούρκος πολιτικός
Ο Αχμέτ Νταβούτογλου (τούρκικα: Ahmet Davutoğlu, γεννημένος στις 26 Φεβρουαρίου 1959 στο Ικόνιο) είναι Τούρκος πολιτικός, ακαδημαϊκός και πρώην διπλωμάτης. Από τις 28 Αυγούστου 2014 ο Νταβούτογλου ανέλαβε το αξίωμα του Πρωθυπουργού της Τουρκίας (26ος), στη θέση του νέου Προέδρου της χώρας Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, τον οποίο διαδέχθηκε επίσης και στην ηγεσία του Κόμματος Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης. Τον Νοέμβριο του 2015 έλαβε εντολή για σχηματισμό κυβέρνησης έπειτα από τις γενικές εκλογές του Νοεμβρίου εκείνης της χρονιάς.
Ο Αχμέτ Νταβούτογλου σπούδασε Δημόσια Διοίκηση ενώ απέκτησε διδακτορικό δίπλωμα στην Πολιτική Επιστήμη από το πανεπιστήμιο Boğaziçi στην Κωνσταντινούπολη. Αργότερα εργάστηκε στο Πανεπιστήμιο Μαρμαρά και το 1999 απέκτησε τον τίτλο του καθηγητή.

Από την 1η Μαΐου του 2009 έως τον Αύγουστο του 2014 ο Νταβούτογλου υπηρέτησε ως Υπουργός Εξωτερικών της Τουρκίας, παρά το ότι δεν ήταν εκλεγμένο μέλος του Κοινοβουλίου της χώρας. Πριν γίνει Υπουργός Εξωτερικών ήταν ανώτατος σύμβουλος του Πρωθυπουργού της Τουρκίας. Κατά τη διάρκεια της θητείας του στο Υπουργείο Εξωτερικών προσπάθησε να αυξήσει την επιρροή της χώρας του στους ομόθρησκους πληθυσμούς των περιοχών της πρώην Οθωμανικής Αυτοκρατορίας ενώ προσπάθησε να αποκαταστήσει τις σχέσεις μεταξύ Τουρκίας και Ισραήλ μετά το περιστατικό της Ισραηλινής επίθεσης στη νηοπομπή του διεθνούς κινήματος Free Gaza.
Συμπεριελήφθη στη λίστα που εξέδωσε το περιοδικό Time για τα «Πρόσωπα με τη Μεγαλύτερη Επιρροή Παγκοσμίως» για το έτος 2012.

1974 - Σεμπαστιάν Λεμπ, είναι Γάλλος επαγγελματίας οδηγός και παγκόσμιος πρωταθλητής στο παγκόσμιο πρωτάθλημα ράλι (WRC) συνολικά 9 φορές (2004, 2005, 2006, 2007, 2008, 2009, 2010, 2011, 2012).
O Λέμπ γεννήθηκε στο Αζενώ (Ηaugenau) που βρίσκεται στα σύνορα μεταξύ της Γαλλίας και της Γερμανίας, μεγάλωσε όμως στο Ομπερχόφεν-σyρ-Μόντερ και η καριέρα του σαν ραλίστας, άρχισε στα ράλι της πατρίδας του Αλσατίας, όπου αναδείχθηκε 4-φορές πρωταθλητής. Αρχικά, το όνειρο του Λέμπ, ήταν να ασχοληθεί επαγγελματικά με την γυμναστική, αλλά το Ράλι τον κέρδισε. Το 1992 τελειώνει το σχολείο, ακολουθώντας κατεύθυνση του ηλεκτρικού μηχανικού. Στις 12 Σεπτεμβρίου του 1994, δούλευε σε μια εταιρία, την Σοκάλεκ, που βρισκόταν στο αεροδρόμιο του Αζενώ.

Το 1995 σε ηλικία 21 ετών, εγκατέλειψε τα πάντα, ακόμα και την δουλειά και με σιγουριά στράφηκε προς τον κόσμο του μηχανοκίνητου αθλητισμού. Πρώτο του αυτοκίνητο ήταν το Citroën Saxo και κέρδισε τον πρώτο του τίτλο το 1999. Ανήκε στην ομάδα της Guy Frenquelin Citroen Sport, η οποία τού έδωσε την ευκαιρία να αγωνιστεί στην κατηγορία Τζούνιορ, στο WRC. Και πάλι έγινε πρωταθλητής νικώντας από τους 6 τους 5 αγώνες. Έτσι την ίδια χρονιά κιόλας, αγωνίστηκε στην μεγάλη κατηγορία του WRC, και τερμάτισε 15ος με 6 βαθμούς. Χάρη όμως στις ικανότητες που έχει στην άσφαλτο, κατάφερε να ξεπεράσει ακόμα και τον Ζιλ Πανίζι.

1976 - Νίκος Συρανίδης, Έλληνας καταδύτης
Ο Νίκος Συρανίδης είναι προπονητής και Ολυμπιονίκης των συγχρονισμένων καταδύσεων. Μαζί με το Θωμά Μπίμη, κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο στη συγχρονισμένη κατάδυση από βατήρα 3 μ. το 2004 στους Ολυμπιακούς Αγώνες στην Αθήνα. Σύλλογός του ήταν ο Πανελλήνιος όσο ήταν αθλητής. Το 2006 αποσύρθηκε από το άθλημα και έγινε προπονητής της ομάδας «Ωκεανός».
Γεννήθηκε στην Αθήνα, στις 26 Φεβρουαρίου του 1976 και ξεκίνησε την ενασχόλησή του με το άθλημα των καταδύσεων το 1985. Έκανε σπουδές ΤΕΦΑΑ (Φυσικής Αγωγής) στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Ξεκίνησε να ασχολείται με το άθλημα το 1987. Προπονητής του ήταν ο Πέτρος Φυρίγος.
Παρουσία σε Ολυμπιακούς Αγώνες
Ο Συρανίδης σε όλη την καριέρα του έλαβε μέρος σε τρεις συνολικά Ολυμπιάδες (1996, 2000 και 2004). H παρουσία του Συρανίδη στις καταδύσεις συνδέθηκε το μεγαλύτερο μέρος της καριέρας του, με το συναθλητή του, Θωμά Μπίμη, με τον οποίο αποτελούσαν δίδυμο ως το 2006. Το δίδυμο ήδη από το 2000 είχε ικανοποιητικές εμφανίσεις, όπως στο Παγκόσμιο Κύπελλο του Σίδνεϊ. Για πρώτη φορά έλαβαν μαζί μέρος σε Ολυμπιακούς Αγώνες στο Σίδνεϊ το 2000, όπου στα 3μ, ήταν 36οι. Στους Ολυμπιακούς Αγώνες στην Αθήνα, το 2004 στις συγχρονισμένες καταδύσεις από βατήρα 3 μέτρων, συγκέντρωσαν 353,34 βαθμούς και κατέκτησαν το πρώτο χρυσό μετάλλιο για τα ελληνικά χρώματα στη διοργάνωση της Αθήνας. Το δίδυμο χώρισε οριστικά το 2006, όταν ο Συρανίδης αποφάσισε να σταματήσει τις καταδύσεις και να γίνει πλέον προπονητής.

1980 - Ζούλιο Σέζαρ ντα Σίλβα ε Σόουζα, είναι Βραζιλιάνος ποδοσφαιριστής. Αγωνίζεται κυρίως στη θέση του αριστερού χαφ-εξτρέμ.
Ο Ζούλιο Σέζαρ γεννήθηκε στο Ιταγκουαΐ της Βραζιλίας και ξεκίνησε την σταδιοδρομία του το 1999 από την βραζιλιάνικη Φλουμινένσε.
Ευρώπη
Το 2002 ξεκίνησε την καριέρα του στα γήπεδα της Ευρώπης παίρνοντας μεταγραφή για την ρώσικη Λοκομοτίβ Μόσχας όπου έμεινε μόλις μια σεζόν. Συνέχισε στην Πορτογαλία όπου αγωνίστηκε στις Εστρέλα Αμαδόρα και Ζιλ Βισέντε μέχρι τον Ιανουάριο του 2005 όταν και μεταπήδησε στην ΑΕΚ στην οποία αγωνίστηκε για 3 χρόνια.
Το 2008 συμφώνησε με τη ρουμανική Ραπίντ Βουκουρεστίου, μένοντας για μια σεζόν. Από το καλοκαίρι του 2009 έως τον Ιανουάριο του 2011, αγωνίστηκε στην τούρκικη Γκασιεντέπσπορ.
Επιστροφή στην Βραζιλία
Το δεύτερο μισό της σεζόν 2010-11, την σεζόν 2011-12 και το πρώτο μισό της σεζόν 2012-13, επέστρεψε στην Βραζιλία για χάρη της Φιγκεϊρένσε. Από τον Ιανουάριο του 2013 έως το 2014 έπαιξε στην Κοριτίμπα.

1985 - Φερνάντο Γιορέντε, είναι Ισπανός διεθνής ποδοσφαιριστής, με καταγωγή από τη βόρεια Ισπανία.

 

Θάνατοι σαν σήμερα

1770 - Τζουζέπε Ταρτίνι, ήταν Ιταλός συνθέτης και βιολονίστας της εποχής του μπαρόκ. (Giuseppe Tartini, 8 Απριλίου 1692 – 26 Φεβρουαρίου 1770)
Γεννήθηκε στην Πιράν της χερσονήσου της Ίστρια της Δημοκρατίας της Βενετίας.
Φαίνεται ότι οι γονείς του τον προόριζαν να γίνει Φραγκισκανός μοναχός και με αυτόν τον τρόπο έλαβε μουσική εκπαίδευση. Σπούδασε νομικά στο Πανεπιστήμιο της Πάντουα, όπου έγινε ικανός ξιφομάχος. Έπειτα από το θάνατο του πατέρα του το 1710, παντρεύτηκε την Ελιζαμπέτα Πρεμαζόρε, η οποία ήταν ευνοουμένη του καρδιναλίου Τζόρτζιο Κορνάρ, ο οποίος κατηγόρησε τον Ταρτίνι για απαγωγή (είχαν μεγάλη διαφορά ηλικίας). Ως αποτέλεσμα, ο Ταρτίνι κατέφυγε στο μοναστήρι του Αγίου Φραγκίσκου της Ασίζης, όπου . επιδόθηκε στο βιολί.
Το 1721 διορίστηκε διευθυντής ορχήστρας (Maestro di Cappella) στη βασιλική του Αγίου Αντωνίου στην Πάντουα. Κατά τη διάρκεια της εκεί παραμονής του, γνωρίστηκε και έγιναν φίλοι με τον επίσης συνθέτη Φραντσέσκο Βαλότι.
Ο Ταρτίνι ήταν ο πρώτος γνωστός ιδιοκτήτης ενός βιολιού που κατασκευάστηκε από τον Αντόνιο Στραντιβάρι το 1715. Το 1726 άνοιξε τη δική του σχολή βιολιού.

Σήμερα το γνωστότερο έργο του Ταρτίνι είναι η "σονάτα του διαβόλου". Έγραψε περί τα 135 κονσέρτα για βιολί και σονάτες για το ίδιο μουσικό όργανο. Έγραψε επίσης θρησκευτικά έργα, όπως τον 51ο ψαλμό (Miserere, 1739-41) και ένα Stabat Mater,που συνέθεσε το 1769. Συνέθεσε επίσης τρεις σονάτες και μία συμφωνία σε λα.
Η μουσική του παρουσιάζει προβλήματα στους λόγιους της μουσικής και στους ερευνητές, επειδή ο ίδιος δεν χρονολόγησε ποτέ τα χειρόγραφά του.
Συνολικά 62 χειρόγραφα με μουσική του Ταρτίνι βρίσκονται σήμερα στην κοινοτική βιβλιοθήκη Λουτσιάνο Μπενινκάζα, στην Ανκόνα.
Ο Ταρτίνι ήταν επίσης θεωρητικός της μουσικής.

1883 - Αλέξανδρος Κουμουνδούρος, ήταν ένας από τους σημαντικότερους Έλληνες πολιτικούς του 19ου αιώνα, οπότε και διετέλεσε δέκα φορές πρωθυπουργός της Ελλάδας για συνολικό διάστημα 7,5 σχεδόν ετών.

1959 - Εμμανουήλ Μαρινάκης του Γεωργίου, ήταν Έλληνας δικηγόρος και πολιτικός. (1892 - 26 Φεβρουαρίου 1959)
Σπούδασε νομικά και άσκησε το λειτούργημα του δικηγόρου.
Εξελέγη βουλευτής Ροδόπης στις εκλογές του 1936 με το κόμμα των Φιλελευθέρων. Στις επόμενες εκλογές του 1946 επανεξελέγη με το Κόμμα Φιλελευθέρων με 3.751 ψήφους.
Για τελευταία φορά εξελέγη βουλευτής με τον Ελληνικό Συναγερμό το 1952.
Στις 27 Ιανουαρίου 1949 διορίστηκε υπουργός Εμπορικής Ναυτιλίας στην πρώτη κυβέρνηση Σοφούλη. Παρέμεινε στο ίδιο χαρτοφυλάκιο στην δεύτερη κυβέρνηση Σοφούλη και στην κυβέρνηση Διομήδη, ως τις 6 Ιανουαρίου 1950.
Για τελευταία φορά ανέλαβε υπουργός Εμπορικής Ναυτιλίας στην κυβέρνηση Παπάγου, από τις 23 Δεκεμβρίου 1953 ως τις 11 Απριλίου 1954, οπότε παραιτήθηκε.
Πέθανε στις 26 Φεβρουαρίου 1959 (στις 11 τη νύχτα) και κηδεύτηκε την επομένη στην Αλεξανδρούπολη.

1969 - Καρλ Γιάσπερς, ήταν Γερμανός υπαρξιστής φιλόσοφος και ψυχοπαθολόγος. (Karl Theodor Jaspers, 23 Φεβρουαρίου 1883 - 26 Φεβρουαρίου 1969)
Ο Καρλ Γιάσπερς γεννήθηκε στο Όλντενμπουργκ της Γερμανίας. Είναι ο μόνος από τις σημαντικές φυσιογνωμίες του προναζιστικού πνευματικού κόσμου που συμμετείχε ενεργά στις μεταπολεμικές συζητήσεις και είναι γνωστότερος για την ανεπανάληπτη συμβολή το με το δοκίμιό του: Τo ζήτημα της γερμανικής ενοχής, που εκδόθηκε το 1946.
Η επιλογή των Γερμανών διανοουμένων να αποφεύγουν επιμελώς τη συζήτηση ιδεολογικών πολιτικών ζητημάτων, σε μια εποχή όπου ο δημόσιος διάλογος στη δυτική Ευρώπη ήταν έντονα και διχαστικά πολιτικοποιημένος, ήταν ο κύριος λόγος της περιθωριοποίησής τους κατά την πρώτη μεταπολεμική δεκαετία.

είχε αναφέρει ότι μετά την πτώση της ναζιστικής Γερμανίας...
"αυτό που συνέβη είναι μια προειδοποίηση… το να ξεχάσουμε είναι χειρότερο από το να συμμετέχουμε… είναι δυνατόν να συμβεί και μπορεί να ξανά γίνει ανά πάσα στιγμή...".
Πέθανε το 1969 στη Βασιλεία (Ελβετία).

Βιβλία στα ελληνικά
(1959) Το πρόβλημα της γερμανικής ευθύνης
(1990) Η γλώσσα (Γιάσπερς και Μπένγιαμιν)
(1990) Περί του τραγικού
(2010) Μαθήματα φιλοσοφίας
(2011) Εισαγωγή στη φιλοσοφία

1986 - Αμαλία Φλέμινγκ, ήταν Ελληνίδα ιατρός και βουλευτής.
Στο Λονδίνο εργάστηκε δίπλα στον Νομπελίστα μικροβιολόγο Αλεξάντερ Φλέμινγκ μέχρι το 1949. Το 1953 παντρεύτηκε με τον Φλέμινγκ.

1987 - Μίχος Κάρης, Έλληνας συγγραφέας
Ο Μίχος Κάρης (1908 - 26 Φεβρουαρίου 1987) ήταν Έλληνας λογοτέχνης. Το πραγματικό του όνομα ήταν Μιχαήλ Κ. Καρυστινός. Ανήκε στη Γενιά του '30 και υπέστη κοινωνικό αποκλεισμό. Πήρε μέρος στον Πόλεμο του 1940 και ήταν ημιονοδηγός. Υπέστη αναπηρία εξαιτίας των κρυοπαγημάτων που έπαθε λόγω του πολέμου του 1940.
Πέθανε σε ηλικία 79 ετών το 1987 και κηδεύτηκε στις 27 Φεβρουαρίου 1987.
Έγραψε διηγήματα. Έργο του είναι και το: "10ος όρχος πυρομαχικών. Σελίδες ημερολογίου από το αλβανικό μέτωπο" («Τρία Φύλλα», Αθήνα 1984).

1989 - Ρόυ Έλντριτζ, ήταν Αμερικανός μουσικός, σημαντικός και πρωτοπόρος τρομπετίστας της τζαζ και ειδικότερα του σουίνγκ, επηρεάζοντας την επόμενη γενιά του μπίμποπ. (Roy Eldridge, 30 Ιανουαρίου 1911 — 26 Φεβρουαρίου 1989)

1994 - Μπιλ Χικς, Αμερικανός κωμικός
Ο Γουίλιαμ Μέλβιν («Μπιλ») Χικς (William Melvin Hicks, 16 Δεκεμβρίου 1961 - 26 Φεβρουαρίου 1994) ήταν Αμερικανός stand-up κωμικός. Μέσα από το χιούμορ του σατίριζε τις κυρίαρχες πεποιθήσεις και αντιλήψεις στις Η.Π.Α., ασκώντας έντονη κριτική στα μέσα μαζικής επικοινωνίας, στις πολυεθνικές εταιρίες και τη θρησκεία.
Τόσο στις παραστάσεις του, όσο και στις συνεντεύξεις του, ο Χικς επέκρινε την μετριότητα και την κοινοτοπία των μέσων μαζικής επικοινωνίας και της ποπ κουλτούρας, χαρακτηρίζοντας τα ως εργαλεία καταπίεσης και πνευματικής υποβάθμισης των ανθρώπων.
Πέθανε από καρκίνο του παγκρέατος στην ηλικία των 32 ετών, το 1994.

Πρώτα χρόνια
Ο Χικς γεννήθηκε στην πόλη Βαλντόστα της πολιτείας της Τζόρτζια. Ο πατέρας του, Τζιμ, ήταν στέλεχος στην Τζένεραλ Μότορς, ενώ η μητέρα του, Μαίρη, ήταν δασκάλα.

Ταινίες για τον Χικς
Σύμφωνα με τον ηθοποιό Ράσελ Κρόου, μια ταινία βασισμένη στη ζωή του Χικς βρίσκεται ήδη στο στάδιο της προπαραγωγής, ενώ τον ρόλο του Χικς αναμένεται να τον παίξει ο ίδιος ο Κρόου. Το 2009 γυρίστηκε ένα ντοκιμαντέρ του BBC για τη ζωή του Χικς με τίτλο American: The Bill Hicks Story, το οποίο προβλήθηκε σε Αμερική και Ευρώπη ένα χρόνο αργότερα.

2003 - Δημήτρης Ποταμίτης, Κύπριος ηθοποιός και συγγραφέας
Γεννήθηκε στη Λεμεσό Κύπρου τον Μάρτιο του 1945. Η μητέρα του, Αμαρυλλίς Παπαδοπούλου, ήταν φιλόλογος, γυμνασιάρχης, και είχε ανεβάσει με τους μαθητές της πολλές αρχαίες τραγωδίες. Ο Δ. Ποταμίτης αποφοίτησε από το γυμνάσιο της Αμμοχώστου και ήρθε στην Ελλάδα το 1962.

2014 - Λάκης Μαραμενίδης, Έλληνας ποδοσφαιριστής
Ο Θεόδωρος (Λάκης) Μαραμενίδης (Αιγάλεω, 30 Νοεμβρίου 1934-26 Φεβρουαρίου 2014) ήταν Έλληνας ποδοσφαιριστής του Αιγάλεω Α.Ο., δις πρωταθλητής της Β΄Εθνικής, αλλά και με πλούσια θητεία στην Α΄ Εθνική Κατηγορία -όπου αγωνίζονταν στη μεσαία γραμμή ως επιτελικός χαφ- και πρώην προπονητής ποδοσφαίρου. Επίσης, ήταν διεθνής με την ομάδα των Ενόπλων Δυνάμεων.
Ο Μαραμενίδης ξεκίνησε τον αθλητισμό από την εφηβική ομάδα ("τσικό") του Αιγάλεω Α.Ο. και το 1953 πραγματοποίησε το ντεμπούτο του στην α΄ομάδα, που μετείχε στο πρωτάθλημα της Α2 Αθηνών, κατακτώντας τον τίτλο της (1954). Την επόμενη πενταετία αγωνίσθηκε στην κορυφαία κατηγορία της Ε.Π.Σ. Αθηνών, έχοντας να αντιμετωπίσει τους καλύτερους μέσους των σπουδαίων αθηναϊκών συλλόγων (ΠΑΟ, ΑΕΚ, Απόλλων Αθηνών, Πανιώνιος, Αστέρας Αθηνών, Φωστήρας Ταύρου). Το 1961 αναδείχτηκε πρωταθλητής Β΄Εθνικής και τα επόμενα τρία χρόνια ήταν βασικός με το Αιγάλεω στην Α΄Εθνική, σημειώνοντας παράλληλα και 19 τέρματα. Το 1965 πήρε έναν ακόμη τίτλο πρωταθλητή στη Β΄Εθνική και το 1965-66 τερμάτισε τη σταδιοδρομία του. Ουδέποτε δέχθηκε να εγκαταλείψει την ομάδα που τον ανέδειξε, παρότι είχε δελεαστικές προτάσεις από μεγαλύτερους συλλόγους.

Προπονητικό έργο
Μετά το πέρας της αγωνιστικής του δράσης ο Μαραμενίδης ανέλαβε επί σειρά ετών το εφηβικό τμήμα του συλλόγου του Αιγάλεω, αναδεικνύοντας αρκετούς νέους ποδοσφαιριστές, ενώ κατά τη διάρκεια της περιόδου 1981-82 ήταν για ένα διάστημα προπονητής της ανδρικής ομάδας, μαζί με τον Τάκη Τσαλαμάγκα.
Ήταν παντρεμένος και έχει αποκτήσει δυο παιδιά.

2020 - Κώστας Βουτσάς, Έλληνας κωμικός του θεάτρου, κινηματογράφου και τηλεόρασης.