Άρθρα
Εντουάρ Μανέ, ήταν Γάλλος ζωγράφος, θεωρείται ένας από τους θεμελιωτές της μοντέρνας τέχνης ενώ συνδέθηκε έντονα και με το κίνημα του ιμπρεσιονισμού
Εντουάρ Μανέ
Ο Εντουάρ Μανέ, ήταν Γάλλος ζωγράφος. Θεωρείται ένας από τους θεμελιωτές της μοντέρνας τέχνης ενώ συνδέθηκε έντονα και με το κίνημα του ιμπρεσιονισμού. Αποτέλεσε επιπλέον έναν από τους πλέον αμφιλεγόμενους καλλιτέχνες του 19ου αιώνα. (Édouard Manet, 23 Ιανουαρίου 1832 – 30 Απριλίου 1883)
Νεανικά χρόνια
Ο Εντουάρ Μανέ γεννήθηκε το 1832 στο Παρίσι και μεγάλωσε μέσα σε ένα μεγαλοαστικό οικογενειακό περιβάλλον.
Ο πατέρας του, Ωγκύστ Μανέ (Auguste Manet), ήταν δικαστής, ενώ η μητέρα του, Εζενί-Ντεζιρέ Φουρνιέ (Eugénie-Desirée Fournier) ήταν κόρη διπλωμάτη.
Από νωρίς ο Μανέ ήρθε σε επαφή με τον χώρο της τέχνης χάρη στη συμβολή του θείου του, Σαρλ Φουρνιέ (Charles Fournier), ο οποίος επιπλέον τον ενθάρρυνε να ακολουθήσει το επάγγελμα του ζωγράφου. Αντιθέτως, ο πατέρας του τον προορίζει για μία καριέρα στη νομική.
Σε ηλικία 12 ετών ο Μανέ φοιτά στο κολέγιο Rollin και οι μαθητικές του επιδόσεις καταγράφονται ως απογοητευτικές, γεγονός που αναγκάζει τους γονείς του να αποδεχτούν την επιθυμία του να δώσει εξετάσεις ώστε να γίνει δεκτός στη Ναυτική Ακαδημία.
Ο Μανέ αποτυγχάνει στις εξετάσεις αλλά το Δεκέμβριο του 1848 μπαρκάρει με το πλοίο Havre et Guadeloupe με προορισμό το Ρίο ντε Τζανέιρο της Βραζιλίας. Οι εμπειρίες που αποκομίζει κατά τη διάρκεια αυτού του ταξιδιού καταγράφονται σε αρκετά από τα μεταγενέστερα έργα του.
Ο Μανέ επιστρέφει από τη Λατινική Αμερική τον Ιούνιο του 1849 και αφού αποτυγχάνει για δεύτερη φορά να γίνει δεκτός στη Ναυτική Ακαδημία αποφασίζει να ασχοληθεί με τη ζωγραφική. Μετά από σχετική έγκριση των γονέων του, το διάστημα 1850 - 1856 σπουδάζει στο ατελιέ του ακαδημαϊκού ζωγράφου Τομά Κουτύρ (Thomas Couture).
Την περίοδο της εξαετούς εκπαίδευσής του, αφοσιώνεται στις διαφορετικές τεχνικές και συνηθίζει να αντιγράφει έργα κλασικών δημιουργών, τα οποία εκτίθενται στο Μουσείο του Λούβρου. Την ίδια περίοδο, πραγματοποιεί διάφορα ταξίδια σε όλη την Ευρώπη όπου έρχεται σε επαφή με έργα άλλων καλλιτεχνών επισκεπτόμενος πολλά μουσεία.
Μεταξύ άλλων επισκέπτεται την Ιταλία, τη Γερμανία και την Ολλανδία. Μετά από διαφωνία με τον δάσκαλό του, εγκαταλείπει τελικά το ατελιέ του το 1856.
Δημόσιες εκθέσεις
Μετά από μερικά χρόνια κατά τα οποία ο Μανέ εξακολουθεί να αντιγράφει κλασικά έργα, αποφασίζει να εκθέσει για πρώτη φορά δημόσια έργο του, συμμετέχοντας στο Σαλόν του 1859 με τον πίνακα Πότης Αψεντιού ( Le Buveur d'absinthe). Το συγκεκριμένο έργο ακολουθεί τα πρότυπα του ρεαλισμού αν και θεωρείται πως αποτελεί ένα είδος φόρου τιμής στον Ισπανό Ντιέγκο Βελάσκεθ, τον οποίο ο ίδιος ο Μανέ θεωρούσε ως τον σημαντικότερο ζωγράφο.
Παρόλα αυτά ο πίνακας δεν γίνεται δεκτός αλλά απορρίπτεται από την επιτροπή της Ακαδημίας. Την ίδια περίοδο, ο Μανέ εστιάζει το ενδιαφέρον του στη ζωγραφική της ιβηρικής χερσονήσου και αποστρέφεται ολοένα και περισσότερο τα καθιερωμένα ακαδημαϊκά πρότυπα που κυριαρχούν στην τέχνη της εποχής.
Το 1863 συμμετέχει για δεύτερη φορά στο Σαλόν του Παρισιού με το έργο του Πρόγευμα στη χλόη, το οποίο αν και επίσης απορρίπτεται, τελικά μετά από απόφαση του αυτοκράτορα Ναπολέοντος Γ΄ καθιερώνεται μία ειδική έκθεση για όλα τα απορριφθέντα έργα μεταξύ των οποίων και αυτό του Μανέ.
Η δημόσια έκθεση του έργου - που απεικονίζει μια γυμνή γυναικεία μορφή - προκαλεί έντονες αντιδράσεις και θεωρείται σήμερα ένα από τα αμιγώς ιμπρεσιονιστικά έργα του Μανέ. Δύο χρόνια αργότερα, ένας άλλος πίνακας του Μανέ, υπό τον τίτλο Ολυμπία θα προκαλέσει ακόμα μεγαλύτερο σκάνδαλο καθώς θεωρήθηκε ιδιαιτέρως προκλητικός.
Τα επόμενα χρόνια ο Μανέ συμμετέχει σε αρκετά σαλόν του Παρισιού και αρκετά έργα του απορρίπτονται. Παρά τις αρνητικές κριτικές και τις κατηγορίες για προσβολή της δημοσίας αιδούς που δέχτηκε ο Μανέ για τα έργα του, κατάφερε παράλληλα να αυξήσει σημαντικά την επιρροή του σε νέους και μοντέρνους καλλιτεχνικούς κύκλους.
Ιμπρεσιονιστές
Ο Μανέ συνδέθηκε με τους ιμπρεσιονιστές ζωγράφους μεταξύ των οποίων ο Εντγκάρ Ντεγκά, ο Κλωντ Μονέ, ο Πωλ Σεζάν, ο Πιερ Ωγκύστ Ρενουάρ και ο Καμίλ Πισαρό.
Στην πραγματικότητα, αν και διαπνέονταν από κοινές πεποιθήσεις και το έργο του Μανέ αποτέλεσε σημαντική επιρροή για τους ιμπρεσιονιστές, ο ίδιος ο Μανέ δεν συμμετείχε στις εκθέσεις τους ούτε και επιθυμούσε να εκλαμβάνεται ως εκπρόσωπος του κινήματος.
Είναι γεγονός πως και ο Μανέ δέχτηκε με τη σειρά του επιδράσεις από τους ιμπρεσιονιστές και ιδιαίτερα από τον Μονέ. Πολλά έργα του ακολούθησαν την ιμπρεσιονιστική τεχνοτροπία και τις τεχνικές που χρησιμοποιούσαν οι ιμπρεσιονιστές.
Εκτός από τους ιμπρεσιονιστές, το έργο του Μανέ υπερασπίστηκαν δημόσια και άλλες προσωπικότητες όπως οι λογοτέχνες Εμίλ Ζολά, Στεφάν Μαλαρμέ και Σαρλ Μπωντλαίρ. Ιδιαίτερα δημοφιλή είναι και τα πορτραίτα που φιλοτέχνησε ο Μανέ για τους Ζολά και Μαλαρμέ.
Τελευταία χρόνια
Το 1870 ο Μανέ υπηρέτησε ως ανθυπολοχαγός στο Γαλλο-Πρωσσικό πόλεμο και το 1881 παρασημοφορήθηκε με το Μετάλλιο της Τιμής.
Πέθανε το 1883 στο Παρίσι από σύφιλη, η οποία του προκάλεσε και μερική παράλυση στα τελευταία χρόνια της ζωής του. Έντεκα ημέρες πριν το θάνατό του αναγκάστηκε να υποστεί τον ακρωτηριασμό του αριστερού του ποδιού λόγω γάγγραινας.
Δόρα Στράτου, ήταν Ελληνίδα ηθοποιός, χορογράφος και θιασάρχης και ιδρύτρια του ομώνυμου συγκροτήματος Ελληνικών Χορών
Δόρα Στράτου
Η Δόρα Στράτου, ήταν Ελληνίδα ηθοποιός, χορογράφος και θιασάρχης. Ήταν η ιδρύτρια του ομωνύμου συγκροτήματος Ελληνικών Χορών, το οποίο στεγάζεται στην Πλάκα. (Δωροθέα Στράτου, 18 Νοεμβρίου 1903 - 19 Ιανουαρίου 1988)
Γεννήθηκε στην Αθήνα και ήταν κόρη του δικηγόρου, πολιτικού και πρωθυπουργού Νικόλαου Στράτου και της Μαρίας Κορομηλά (κόρης του θεατρικού συγγραφέα Δημητρίου Κορομηλά).
Σπούδασε πιάνο, τραγούδι, χορό και θέατρο. Μεγάλωσε σε μεγαλοαστικό περιβάλλον με πολλές επιρροές από κλασσικά θεατρικά έργα αλλά και από τους μεγάλους χορούς των Ανακτόρων, Πρεσβειών κλπ.
Η θανατική ποινή και εκτέλεση του πατέρα της στις 15 Νοεμβρίου 1922 τής δημιούργησε τη μεγαλύτερη τραυματική εμπειρία στη ζωή της.
Μετά τη δήμευση της περιουσίας των γονιών της και τον κοινωνικό υποβιβασμό, έφυγε με τη μητέρα της και τον αδελφό της Ανδρέα στο εξωτερικό (Βερολίνο, Παρίσι και Νέα Υόρκη) για 10 χρόνια, όπου συνέχισε τις σπουδές.
Το 1932 επέστρεψε στην Ελλάδα και βοήθησε τον Κάρολο Κουν στη δημιουργία του θεάτρου του. Στη διάρκεια της κατοχής συνεργάστηκε δραστήρια στο φιλανθρωπικό έργο της Αρχιεπισκοπής Αθηνών και συμμετείχε στον Εθνικό Οργανισμό Χριστιανικής Αλληλεγγύης.
Λαϊκή τέχνη
Η πρωτοπορία της στο τομέα της λαϊκής τέχνης άρχισε το 1951, όταν η Βασίλισσα Φρειδερίκη αναζήτησε άξιο λόγου χοροδιδασκαλείο των ελληνικών δημοτικών χορών στην Αθήνα, που όμως δεν υπήρχε. Συνέπεσε τότε να έρθει στη Ελλάδα ένα ξένο πολυμελές φολκλορικό συγκρότημα που αφενός μεν θεωρήθηκε πρωτοφανές και αφετέρου υπογράμμιζε την παντελή έλλειψη παρόμοιου ελληνικού. Ο τότε καθηγητής του Πανεπιστημίου Γ. Μέγας έριξε την ιδέα μιας τέτοιας δημιουργίας για την διάσωση και διάδοση των ελληνικών χορών. Η Δόρα Στράτου ανέλαβε την επιμέλεια και ο Σοφοκλής Βενιζέλος (αντιπρόεδρος της Κυβέρνησης Πλαστήρα) ανέλαβε να βοηθήσει.
Το 1952 δημιουργήθηκε το συγκρότημα Ελληνικών Λαϊκών Χορών και το 1953 άρχισαν για πρώτη φορά στην Ελλάδα τακτικές θεατρικές παραστάσεις ελληνικών λαϊκών χορών και τραγουδιών σε επίπεδο επαγγελματικών αξιώσεων. Τον ίδιο χρόνο η Δόρα Στράτου δημιούργησε κοινωφελές σωματείο με την επωνυμία «Εταιρία Ελληνικών Λαϊκών Χορών και Τραγουδιού» με περιοδείες του συγκροτήματος πλέον και στο εξωτερικό δίνοντας παραστάσεις σχεδόν σε όλες τις Ηπείρους.
Άλλα ιδρύματα
Το 1954 δημιουργήθηκε το υπαίθριο θέατρο Δόρας Στράτου στο αρχαίο θέατρο του Πειραιά, με καθημερινές παραστάσεις σε όλη τη θερινή περίοδο που κράτησε μέχρι το 1964, οπότε και δημιουργήθηκε το Θέατρο Κήπου του Θησείου για ένα όμως χρόνο. Τέλος το 1965 με τη βοήθεια και συνεργασία του σκηνογράφου Σπύρου Βασιλείου δημιουργείται το Θέατρο Δόρας Στράτου στο χώρο του Φιλοπάππου.
Επίσης η Δόρα Στράτου ήταν ιδρύτρια του κοινωφελούς σωματείου «Ελληνικοί Χοροί – Δόρα Στράτου», του σωματείου «Ζωντανό Μουσείο – Δόρα Στράτου» καθώς και ιδρυτικό μέλος του Θεάτρου Τέχνης και του Ελληνικού Κέντρου του Διεθνούς Ινστιτούτου Θεάτρου (Αντιπρόεδρος του κέντρου μέχρι το 1966) και μέλος του Διεθνούς Ινστιτούτου θεάτρου (1951-1966).
Το 1967 συνελήφθη με την κατηγορία ότι έκρυβε στην οικία της τον δημοσιογράφο Χρήστο Λαμπράκη. Την αποφυλάκισή της πέτυχε από το εξωτερικό η Μελίνα Μερκούρη.
Συγγραφή
Έγραψε τρία βιβλία «Μια παράδοσις, μια περιπέτεια» (1963), «Οι λαϊκοί χοροί – ένας ζωντανός δεσμός με το παρελθόν» (1966) και «Ελληνικοί παραδοσιακοί χοροί» (1970) που μεταφράσθηκαν σε πολλές γλώσσες. Επίσης είχε παρουσιάσει τέσσερις εκθέσεις συγκριτικής φωτογραφίας στην Ελλάδα και εξωτερικό και μια μεγάλη σειρά δημοτικών τραγουδιών.
Το έργο της αναγνωρίσθηκε διεθνώς και επιχορηγήθηκε από το Ίδρυμα Φορντ (1968-1972). Βραβεύθηκε από την Ένωση Αμερικανικού Εκπαιδευτικού Θεάτρου και από την Ακαδημία Αθηνών (1974), ενώ τιμήθηκε με Αργυρό Μετάλλιο από τον Όμιλο Ροταριανών (1975).
Θάνατος
Για λόγους υγείας αποσύρθηκε από την ενεργό δράση της το 1983. Ήταν μόνιμη κάτοικος Αθηνών (οδού Υπατίας) και μιλούσε Γαλλικά και Αγγλικά. Κηδεύτηκε στο Α΄ Νεκροταφείο Αθηνών.
Χρόνης Εξαρχάκος, ήταν Έλληνας κωμικός ηθοποιός του κινηματογράφου και του θεάτρου
Χρόνης Εξαρχάκος
Ο Χρόνης Εξαρχάκος, ήταν Έλληνας κωμικός ηθοποιός του κινηματογράφου και του θεάτρου. (Πραγματικό ονοματεπώνυμο: Πολυχρόνης Έξαρχος, Ερμούπολη Σύρου, 18 Ιανουαρίου 1932 - Αθήνα, 27 Σεπτεμβρίου 1984)
Είχε μπριόζικο στυλ, έδινε τέμπο στο ρόλο του και είχε την ικανότητα να μιλάει γρήγορα, αλλά πολύ καθαρά. Οι γκριμάτσες του και μόνο, αρκούσαν για να προκαλούν το γέλιο στους θεατές.
Γεννήθηκε το 1932 στην Ερμούπολη της Σύρου και μεγάλωσε στην Πλάκα.
Σπούδασε τη δραματική τέχνη στη σχολή του Πέλου Κατσέλη και πρωτοεμφανίστηκε στη σκηνή το 1963, στο έργο «Βίλα των οργίων» με το θίασο Αναλυτή - Ρηγόπουλου.
Από τότε συνεργάστηκε με τα μεγαλύτερα ονόματα του ελληνικού θεάτρου.
Έπαιξε με τον Μάνο Κατράκη, όταν το "Ελληνικό Λαϊκό Θέατρο" ήταν στις δόξες του, στο έργο του Σαίξπηρ "Ιούλιος Καίσαρ" (1964), με την Κατερίνα στα έργα "Χαρτοπαίχτρα", "Αντροτραγανίστρα" και "Ελάτε να γελάσουμε", με τον Κώστα Βουτσά, τη Μάρω Κοντού και τον Γιώργο Κωνσταντίνου στα έργα "Μην πατάτε τη χλόη" και "Ο Καραγκιόζης στη Βουλή".
Το υποκριτικό του ταλέντο και τα προσόντα του αναδείχτηκαν όταν έπαιξε στο "Γλάρο" του Τσέχωφ με τον Γιάννη Φέρτη και την Ξένια Καλογεροπούλου (1966), ενώ είχε ήδη γίνει ευρύτερα γνωστός με τη συμμετοχή του στο θεατρικό του Αλέκου Σακελλάριου "Η κόρη μου η σοσιαλίστρια", που παρουσιάστηκε από το θίασο Βουγιουκλάκη - Παπαμιχαήλ, προτού γυριστεί σε ταινία και γνωρίσει μεγαλύτερη επιτυχία.
Μαζί τους έπαιξε και στο έργο του Πολ Όσμπορν "Ο κόσμος της Σούζι Βογκ".
Ο Χρόνης Εξαρχάκος συμμετείχε και σε πολλές απ’ τις ταινίες που σφράγισαν τη χρυσή εποχή της Φίνος Φιλμ. Εμφανίστηκε σε 20 ταινίες και έπαιξε σε 60 επιθεωρήσεις.
Μερικές από τις πιο γνωστές ταινίες του είναι: Η κόρη μου η σοσιαλίστρια (1966), Γοργόνες και μάγκες (1968), Η Παριζιάνα (1969), Μαριχουάνα στοπ (1971), Μια Ελληνίδα στο χαρέμι (1971), "Ένας ιππότης για τη Βασούλα", "Μια κυρία στα μπουζούκια", "Κάτι κουρασμένα παλικάρια" και πολλές άλλες.
Το 1965 συμμετείχε στην ανολοκλήρωτη ταινία του Θόδωρου Αγγελόπουλου "Forminx Story".
Στην τηλεόραση, πρωταγωνίστησε στη σειρά του Αλέξη Τριανταφύλλου "Ένας απίθανος ντετέκτιβ", που προβλήθηκε το 1973 από την ΥΕΝΕΔ. Ενσάρκωνε τον ιδιωτικό ντετέκτιβ Τίτο Χαρίτο, που έμπλεκε σε απίθανες καταστάσεις, στην προσπάθειά του να εξιχνιάσει διάφορες υποθέσεις.
Η τελευταία του εμφάνιση στο θέατρο ήταν στο "Ακροπόλ" στο έργο "Το παραμύθι πάει σύννεφο" (1982).
Οι φίλοι του τον περιγράφουν ως έναν ευχάριστο και πλακατζή άνθρωπο ο οποίος όμως, είχε έντονα ξεσπάσματα και εκρήξεις.
Ο Κώστας Βουτσάς με τον οποίο ήταν φίλοι, θυμάται τον κυκλοθυμικό του χαρακτήρα, αλλά και το γεγονός ότι ήταν πολύ αγαπητός στις παρέες του.
Πολλοί αποδίδουν τις απότομες αλλαγές στη συμπεριφορά του στην καταπίεση που δεχόταν από τη μητέρα του. Ο ηθοποιός έζησε μεγάλο μέρος της ζωής του μαζί της, καθώς η μάνα του ήταν άρρωστη και χρειαζόταν ιδιαίτερη φροντίδα. Λέγεται πως λόγω της μεγάλης αδυναμίας που του είχε, δεν τον ενθάρρυνε να παντρευτεί.
Έζησε διακριτικά, χωρίς σκάνδαλα και προκλήσεις, όπως οι περισσότεροι ηθοποιοί της γενιάς του.
Η ασθένεια
Ο Χρόνης Εξαρχάκος αντιμετώπισε τον καρκίνο με γενναιότητα, αλλά δεν κατάφερε να τον νικήσει. Ωστόσο, ακόμα και όταν αντιμετώπιζε το σοβαρό πρόβλημα με την υγεία του, δεν έχασε το χιούμορ του. Ο Κώστας Βουτσάς θυμάται τον αγαπημένο του φίλο στο νοσοκομείο, όταν η κατάσταση του είχε επιδεινωθεί, να πειράζει τις νοσοκόμες, να λέει αστεία και να κάνει πλάκες.
Ο Χρόνης Εξαρχάκος πέθανε σε ηλικία 52 ετών, στις 27 Σεπτεμβρίου 1984 στο νοσοκομείο "Άγιος Σάββας" της Αθήνας, νικημένος από την επάρατη νόσο. Έπασχε από καρκίνο των οστών.
Η κηδεία του έγινε την επομένη στο Α’ Νεκροταφείο της Αθήνας.
Η μητέρα του Άννα δεν άντεξε το χαμό του. Μαράζωσε και ένα χρόνο μετά τον θάνατό του, έφυγε και η ίδια από τη ζωή.
Φιλμογραφία
Ο καταφερτζής (1964)... Γιώργος
Έκλεψα τη γυναίκα μου (1964)... Χαρίλαος
Διαζύγιο αλά ελληνικά (1964)
Μόνο για σένα (1965) ... Γιώργος
Ενώνει ο πόνος δυο καρδιές (1965)
Η κόρη μου η σοσιαλίστρια (1966)... Ενωματάρχης, σταθμού Πικερμίου
Σύντομο διάλειμμα (1966)
Διπλοπενιές (1966) .... Κανέλλος (σερβιτόρος)
Ο Λαμπίρης εναντίον παρανόμων (1967)... Σάββας
Κάτι κουρασμένα παλικάρια (1967) .... Βούλης Ζόλας - ‘φον Κουνέλας‘
Μια κυρία στα μπουζούκια (1968) .... Βανζέλ Παπαντόν
Γοργόνες και μάγκες (1968) .... Κωστάκης (Γρίπης)
Ένας ιππότης για τη Βασούλα (1968) ...Αριστείδης Ιωάννου Tουγκανάκης
Η Παριζιάνα (1969) .... Λεωνίδας
Η ωραία του κουρέα (1969)... Κίτσος
Γυμνοί στο δρόμο (1969) .... ένας τρελός
Ο γόης (1969) .... Αρίστος Καραζέρης
Αυτοί που μίλησαν με τον θάνατο (1970)... Γιαννάκης Αθανασίου
Μια Ελληνίδα στο χαρέμι (1971) .... Χρόνης
Μαριχουάνα στοπ (1971) .... Ιπποκράτης
Ο κατεργάρης (1971) .... Χρόνης Βαρνής
Το κοροϊδάκι της πριγκιπέσσας (1972) .... Χρόνης Μόρρος
Γκαρσονιέρα για 10 (1981) .... Χρόνης Μπαμπατσίκος
Είσαι στην ΕΟΚ... Μάθε για την ΕΟΚ (1981) .... Νώντας, κοινοτάρχης
Εδώ και τώρα αγγούρια! Πόσα φάγατε σήμερα (1982)
Θέατρο
Το παραμύθι πάει σύννεφο (1982)
Ευτχέστα κι άστα (1976)
Όλα τα μασάει ο Κουταλιανός (1973)
Αλάτι και πιπέρι (1971)
Ο κόσμος της Σούζυ Βογκ (1971)
Ο Καραγκιόζης στη Βουλή (1969)
Μην πατάτε τη χλόη (1968)
Ο γλάρος (1968)
Λουλουδισμένη Αθήνα (1967)
Ελάτε να γελάσουμε (1967)
Χαρτοπαίχτρα (1966)
Αντροτραγανίστρα (1966)
Η κόρη μου η σοσιαλίστρια (1965)
Ο κόσμος της Σούζυ Βογκ (1965)
Το κουρέλι - (Scampolo) (1965)
Διαζύγιο αλά ελληνικά (1964)
Ιούλιος Καίσαρ (1964)
Βίλα των οργίων (1963) 1963
Τηλεοπτικές σειρές
Ένας απίθανος ντετέκτιβ (1973) ΥΕΝΕΔ
Μάριος Πλωρίτης, ήταν Έλληνας δημοσιογράφος-επιφυλλιδογράφος, κριτικός, μεταφραστής, λογοτέχνης, και θεατρικός σκηνοθέτης
Μάριος Πλωρίτης
Ο Μάριος Πλωρίτης ήταν Έλληνας δημοσιογράφος-επιφυλλιδογράφος, κριτικός, μεταφραστής, λογοτέχνης, και θεατρικός σκηνοθέτης. (πραγματικό όνομα: Μάριος Παπαδόπουλος, 19 Ιανουαρίου 1919 – 29 Δεκεμβρίου 2006)
Ο Μάριος Πλωρίτης γεννήθηκε στον Πειραιά και ήταν πτυχιούχος της Νομικής, των οικονομικών και των Πολιτικών Επιστημών του Πανεπιστημίου Αθηνών.
Πραγματοποίησε θεατρικές σπουδές στην Αγγλία, Γαλλία και ΗΠΑ.
Διετέλεσε κριτικός του θεάτρου και του κινηματογράφου στην εφημερίδα Ελευθερία (1945-1965), διευθυντής του θεατρικού τμήματος του ΕΙΡ (1950-1952), καθηγητής της Ιστορίας Θεάτρου στη Δραματική Σχολή του Θεάτρου Τέχνης (1956-1967) και καθηγητής του πανεπιστημίου του Βενσέν στο Παρίσι. Υπήρξε από τους πρωτεργάτες του Θεάτρου Τέχνης μαζί με τον Κάρολο Κουν.
Συνολικά σκηνοθέτησε σε διάφορους αθηναϊκούς θιάσους περίπου 20 θεατρικά έργα, κυρίως την περίοδο 1952-1962.Από το 1971 διετέλεσε καθηγητής θεατρολογίας στο πανεπιστήμιο των Αθηνών.
Το μεταφραστικό και κριτικό έργο του Πλωρίτη είναι σημαντικό. Τα εβδομαδιαία άρθρα-επιφυλλίδες του στο Βήμα της Κυριακής και σε διάφορα περιοδικά «άφησαν εποχή».
Ήταν διευθυντής της εφημερίδας Η Νίκη (1965-1967) και 1974 και μετά. Υπήρξε μέλος της ΕΣΗΕΑ, της Εταιρίας Θεατρικών Συγγραφέων, της Ένωσης Θεατρικών Κριτικών,της Ένωσης Κριτικών Κινηματογράφου,του Ελληνικού Κέντρου Θεάτρου του Κέντρου Θεραπείας Εξαρτημένων Ατόμων και άλλων σωματείων και οργανισμών.
Επίσης ό Πλωρίτης υπήρξε συνιδρυτής μαζί με τους Αλέκο Πατσιφά και Νικόλαο Καρύδη των εκδόσεων Ίκαρος.
Ο Μάριος Πλωρίτης είχε κάνει τρεις γάμους: Έναν με την ηθοποιό Έλλη Λαμπέτη το 1950 (χώρισαν το 1953), δεύτερο με τη Μαρίκα Ανεμογιάννη το 1964 και τρίτο το 1996 με την Κάτια Δανδουλάκη (με την οποία ήταν ήδη ζευγάρι για πολλά χρόνια, έζησαν μαζί συνολικά 35 χρόνια, σύμφωνα με τα λεγόμενά της σε κάποια συνέντευξη που παραχώρησε).
Σύντροφός του, επίσης, υπήρξε και η δημοφιλέστατη Ελληνίδα ηθοποιός, η Αλίκη Βουγιουκλάκη.
Ήταν μόνιμος κάτοικος Αθηνών και μιλούσε επίσης γαλλικά, αγγλικά, γερμανικά και ιταλικά.
Συγγραφικό έργο
Ο Μάριος Πλωρίτης έγραψε τα εξής βιβλία:
Πρόσωπα του νεώτερου δράματος (1965, δ΄ έκδοση 1978)
Τα λοφία και οι παγίδες (1966)
Τα προσωπεία (1967)
Μέγιστον μάθημα (1975)
Πολιτικά ΄Β και ΄Γ (1980)
Μπρέχτ και Xίτλερ (1984)
Τέχνη, Γλωσσα και εξουσία (1989)
Της σκηνής και της τέχνης (1990)
Νέα πολιτικά Ά και ΄Β (1990)
Μίμος και μίμος (1990)
Έρως ελευθερίας και δημοκρατίας (1992)
Μετέφρασε επίσης τα ακόλουθα έργα: Γράμματα σ΄ ένα νέο ποιητή του Ρίλκε (1943), Ποιήματα του Μπρεχτ (1978) και ένα πλήθος 120 περίπου θεατρικών έργων των: Τζορτζ Μπέρναρντ Σω, Ουάιλντ, Πιραντέλλο, Ο Νιλ, Μπρέχτ, Ανούιγ, Ουίλιαμς, Μωμ, Βάις κ.ά..
Αναγνώριση
Γραμματόσημο με τη μορφή του Πλωρίτη εκδόθηκε το 2015 στην αναμνηστική σειρά γραμματοσήμων των ΕΛΤΑ «100 χρόνια από την ίδρυση της ΕΣΗΕΑ».
Βασίλης Τσιβιλίκας, ήταν Έλληνας κωμικός ηθοποιός με σημαντική παρουσία στον ελληνικό κινηματογράφο, την τηλεόραση και ιδιαίτερα το θέατρο
Βασίλης Τσιβιλίκας
Ο Βασίλης Τσιβιλίκας, ήταν Έλληνας κωμικός ηθοποιός με σημαντική παρουσία στον ελληνικό κινηματογράφο, την τηλεόραση και ιδιαίτερα το θέατρο. (Θεσσαλονίκη, 17 Ιανουαρίου 1942 - Αθήνα, 29 Φεβρουαρίου 2012)
Είχε καταγωγή από τα Δομνίστα και Μεγάλο Χωριό Ευρυτανίας. Ήταν το πρώτο παιδί της οικογένειας και είχε δύο αδερφές. Η αδελφή του Ελένη Τσιβιλίκα είναι σημαντική αρχαιολόγος του Εθνικού Αρχαιολογικού Μουσείου Αθηνών, με ανασκαφικό έργο στην Κρήτη και τις Κυκλάδες. Ο πατέρας του ήταν καταστηματάρχης ο οποίος εξασφάλισε άνετη ζωή στην οικογένειά του και αγαπούσε το θέατρο.
Φοίτησε στο Αμερικάνικο Κολέγιο της Θεσσαλονίκης "Anatolia". Εκεί οι καθηγητές του τον παρότρυναν να ασχοληθεί με την υποκριτική, συμμετέχοντας αρχικά στη θεατρική ομάδα του σχολείου.
Μετά την ολοκλήρωση των εγκύκλιων σπουδών του πέρασε στην Αγγλική Φιλολογία, την οποία όμως εγκατέλειψε για να κατεβεί στην Αθήνα και να ασχοληθεί επαγγελματικά πλέον με την υποκριτική.
Μετά από μία αποτυχημένη προσπάθεια να εισαχθεί στο Θέατρο Τέχνης, σπούδασε τελικά στη Δραματική Σχολή του Πέλου Κατσέλη.
Πρώτη του εμφάνιση στο θέατρο ήταν το 1965 στη Νέα Ιωνία.
Δύο χρόνια αργότερα ο Κάρολος Κουν τον καλεί στο Θέατρο Τέχνης.
Στις αρχές της δεκαετίας του 70 ξεκινά να ασχολείται με την επιθεώρηση και στα μέσα της με την πρόζα.
Η δεκαετία του '70 ήταν η περίοδος που πρωτοεμφανίστηκε στον κινηματογράφο. Η πρώτη ταινία που συμμετείχε ήταν Η θεία μου η χίπισσα του Αλέκου Σακελλάριου.
Προσωπική ζωή
Ήταν παντρεμένος με την δικηγόρο και νομικό Αλίκη Τσιβιλίκα και πατέρας ενός γιου και μιας κόρης.
Απεβίωσε στις 29 Φεβρουαρίου 2012 σε ηλικία 70 ετών.
Εμφάνισε πρόβλημα στην καρδιά και εξέπνευσε κατά τη διακομιδή του στο Σισμανόγλειο Γενικό Νοσοκομείο. Μέχρι την τελευταία στιγμή έπαιζε στο θέατρο, στην παράσταση "Η Ζωή ποδήλατο".
Κινηματογράφος
1970
Η θεία μου η χίπισσα
1971
Ο κατεργάρης
Ζητείται επειγόντως γαμπρός
1972
Ο κύριος σταθμάρχης
Η Ρένα είναι οφ-σάιντ
Ο μάγκας με το τρίκυκλο
1974
Ψυχή και σάρκα
1980
Τώρα, θέλω τώρα
1985
Ένα τραγούδι θα σου πω
Παντρευτείτε γιατί χανόμαστε
1986
Το είδωλο
Η γκαρσονιέρα της τρέλας
Σου χαρίζω την γυναίκα μου
1987
Πονηρό τετ-α-τετ
1988
Ξαφνικός πειρασμός
Τηλεόραση
1970
Το θέατρο της Δευτέρας
1972
Αξιωματικός υπηρεσίας
1973
Το μωρό μου
Βίβα Κατερίνα
Εν τούτω Νίκα
Ένα ζευγάρι παπούτσια
1974
Ούτε γάτα ούτε ζημιά
Αλφρέδο ο κατακτητής
1975
Χριστουγεννιάτικη οπτασία
Από την κωμωδία στο δράμα
1976
Ατσίδες
Κρουαζιέρα
Μπράβο Κολλονέλο
Η συμμορία των πέντε
Ο καλύτερος του κόσμου
Λέσχη μυστηρίου:Έγκλημα σε ρυθμό ροκ
1977
1000 χρόνια πριν
Θωμάς επι Κολωνώ
Ιστορίες χωρίς δάκρυα
Ο δειλός και ο τολμηρός
Οι Γερμανοί ξανάρχονται
Ο επισκέπτης που δεν χτύπησε το κουδούνι
Χίλια χρόνια πριν-Βυζάντιο: Η γιορτή των Καλενδών
1978
Τρεις στο γύρο
Η αντιπεθερίνη
Θεοί στον Όλυμπο
Ελληνικό μουσικοχορευτικό πρόγραμμα
1979
Η μεγάλη παρέλαση
Της ζήλειας τα καμώματα
1980
Το παιδί της μαμάς
Το προξενιό της Βιολέττας
1981
Ο φίλος μου ο Λευτεράκης
1982
Πράματα και θάματα
1983
Νυχτερινή επίσκεψη
1984
Βραδυά επιθεώρησης
Παγωτό μες το χειμώνα
1985
Το ψάθινο καπέλο
Απόψε θα τη βρούμε
1986
Ο φίλος μας ο Κ.Ο.Κ.
Καλλιτεχνικό καφενείο
1989
Τηλεμπλόφες
1990
Ο κύριος συνήγορος
1992
Χάι Ροκ
1993
Πατέρα κάτσε φρόνιμα
1994
Πρωινή δροσιά
Ο τέταρτος γάμος
1999
Μπέϊμπι Στάϊλ
2000
Άρωμα γυναίκας
Θεατρικές παραστάσεις
Περισσότερα Άρθρα...
- Νεόφυτος Δούκας, Έλληνας κληρικός και λόγιος, με έντονη συγγραφική δραστηριότητα, από τις πιο σημαντικές μορφές του Νεολελληνικού Διαφωτισμού
- Ζωρζής Δρομοκαΐτης, ήταν Έλληνας έμπορος και εθνικός ευεργέτης
- Ζώης Καπλάνης, ήταν Έλληνας επιχειρηματίας και εθνικός ευεργέτης από την Ήπειρο
- Τασσώ Καββαδία, ήταν Ελληνίδα ηθοποιός του θεάτρου, του κινηματογράφου και της τηλεόρασης, ενώ εργάστηκε ως ραδιοφωνική παραγωγός, δημοσιογράφος και μεταφράστρια λογοτεχνικών και άλλων έργων