Άρθρα
Ανατόλι Κάρποφ, Ρώσος συγγραφέας, πολιτικός και γκρανμαίτρ στο σκάκι, που έγινε ο δωδέκατος Παγκόσμιος Πρωταθλητής Σκακιού
Ανατόλι Κάρποφ
Ο Ανατόλι Γεβγκένιεβιτς Κάρποφ, είναι Ρώσος συγγραφέας, πολιτικός και γκρανμαίτρ στο σκάκι, που έγινε ο δωδέκατος Παγκόσμιος Πρωταθλητής Σκακιού. (Ζλατοούστ, 23 Μαΐου 1951)
Σκακιστική καριέρα
Είναι ο πιο επιτυχής σκακιστής όλων των εποχών σε επιδόσεις σε τουρνουά κατακτώντας πάνω από 140 πρώτες θέσεις.
Από το 1978 έως το 1998 έπαιξε σε όλα τα ματς για τον τίτλο του παγκοσμίου πρωταθλητή της FIDE.
Το τρέχον ρεκόρ του σε επαγγελματικό επίπεδο είναι 1.118 νίκες, 287 ήττες και 1.480 ισοπαλίες σε 3.163 παρτίδες. Η μέγιστη βαθμολογία ΕΛΟ την οποία είχε ποτέ είναι 2780.
Πολιτική καριέρα
Από το 2005 ο Κάρποφ διατελεί μέλος του Δημόσιου Επιμελητηρίου της Ρωσίας, ενώ πρόσφατα έχει συμμετάσχει σε διάφορες ανθρωπιστικές κινήσεις, όπως η υποστήριξη της χρήσης του ιωδιούχου άλατος. Στις 17 Δεκεμβρίου 2012, ο Κάρποφ υποστήριξε στο ρωσικό κοινοβούλιο τον νόμο για την απαγόρευση της υιοθέτησης των ορφανών της Ρωσίας από πολίτες των ΗΠΑ.
Συγγραφικό έργο
Ο Κάρποφ έγραψε αρκετά βιβλία, πολλά από τα οποία έχουν μεταφραστεί σε αρκετές γλώσσες.
Κάρποφ, Ανάτολι (1988). The Open Game in Action. Batsford. ISBN 978-0713460964.
Κάρποφ, Ανάτολι (1988). The Semi-Open Game in Action. Collier. ISBN 978-0020218012.
Κάρποφ, Ανάτολι (1990). The Closed Openings in Action. Collier/MacMillan. ISBN 978-0020339854.
Κάρποφ, Ανάτολι (1990). The Semi-Closed Openings in Action. Collier/MacMillan. ISBN 978-0020218050.
Κάρποφ, Ανάτολι (1990). Karpov on Karpov: Memoirs of a chess world champion. Liberty Publishing. ISBN 0-689-12060-5. (επίσης το 1992 σε εκδόσεις Simon & Schuster)
Κάρποφ, Ανάτολι (1992). Beating the Grünfeld. Batsford. ISBN 978-0-7134-6468-9.
Κάρποφ, Ανάτολι (2006). Caro-Kann Defence: Advance Variation and Gambit System. Batsford. ISBN 0-7134-9010-1.
Κάρποφ, Ανάτολι; Χένλεϊ, Ρον (2007). Elista Diaries: Karpov–Kamsky, Karpov–Anand, Anand Mexico City 2007 World Chess Championship Matches. Batsford. ISBN 0-923891-97-8.
Βραβεύσεις
Παγκόσμιος πρωταθλητής στο σκάκι, Τάγμα του Λένιν, Σκακιστικό Όσκαρ (1973)
Σκακιστικό Όσκαρ (1974)
Σκακιστικό Όσκαρ (1975)
Σκακιστικό Όσκαρ (1976)
Σκακιστικό Όσκαρ (1977)
Σκακιστικό Όσκαρ (1979)
Σκακιστικό Όσκαρ (1980)
Σκακιστικό Όσκαρ (1981)
Σκακιστικό Όσκαρ (1984)
Tάγμα της Αξίας (Ουκρανία) (11 Νοεμβρίου 2006), Βραβείο 3ου βαθμού για τις υπηρεσίες στην πατρική γη, Τάξη του Κόκκινου Λαβάρου της Εργασίας και Βραβείο της Φιλίας.
Γουίλιαμ Γκλάντστοουν, ήταν διαπρεπής Άγγλος πολιτικός του Φιλελεύθερου Κόμματος που διετέλεσε πρωθυπουργός του Ηνωμένου Βασιλείου
Γουίλιαμ Γκλάντστον
Ο Γουίλιαμ Γκλάντστοουν, ήταν διαπρεπής Άγγλος πολιτικός του Φιλελεύθερου Κόμματος που διετέλεσε πρωθυπουργός του Ηνωμένου Βασιλείου. (William Ewart Gladstone, 29 Δεκεμβρίου 1809 – 19 Μαΐου 1898, στην παλαιά ελληνική βιβλιογραφία ως Ουίλιαμ Γλάδστων)
Διακρίθηκε για τη ρητορική του δεινότητα και το φιλελληνισμό του. Ήταν επίσης εταίρος της Βασιλικής Εταιρείας και μέλος της Βασιλικής Στατιστικής Εταιρείας.
Το 1834 έγινε δεύτερος λόρδος θησαυροφύλακας και το 1835 υφυπουργός Αποικιών, οπότε τάχθηκε επανειλημμένα υπέρ της κατάργησης της δουλείας στις αποικίες.
Το 1862, ως Υπουργός Οικονομικών στην Κυβέρνηση Πάλμερστον, ψήφισε υπέρ της ενώσεως των Ιονίων Νήσων με την Ελλάδα.
Το 1867 διαδέχθηκε τον Λόρδο Ρώσσελ στην αρχηγία του κόμματος των Φιλελευθέρων και το 1868 σχημάτισε την πρώτη υπό την προεδρία του κυβέρνηση, οπότε και κατάφερε να ψηφιστεί νόμος για τον χωρισμό της εκκλησίας από το κράτος.
Παραιτήθηκε το 1873 κατόπιν απορρίψεως ενός νομοσχεδίου του και δεν έπαψε να παρακολουθεί τα πολιτικά γεγονότα, επιτιθέμενος με δριμύτητα κατά της φιλοτουρκικής πολιτικής του Μπέντζαμιν Ντισραέλι.
Κατά τη διάρκεια των εκλογών του 1880, με πλειοψηφία κέρδισε τις εκλογές και έγινε για δεύτερη φορά πρωθυπουργός. Έτσι πέτυχε να σταλεί στο Βερολίνο για τη συνδιάσκεψη, η οποία τελικά θα έδινε τη Θεσσαλία στην Ελλάδα, το 1881.
Το 1886 σχημάτισε την τρίτη του κυβέρνηση με πρόγραμμα τη χορήγηση πλήρους αυτονομίας στην Ιρλανδία. Επειδή η Βουλή καταψήφισε το σχετικό νομοσχέδιο, έγιναν εκλογές το 1892, οι οποίες τον έφεραν για τέταρτη φορά στη θέση του πρωθυπουργού.
Το νομοσχέδιο του ψηφίστηκε από την Βουλή, αλλά απορρίφθηκε από την Βουλή των Λόρδων. Τελικά, ο Γκλάντστοουν παραιτήθηκε οριστικά από την πολιτική το 1893, οπότε και ασχολήθηκε με τη μετάφραση των Ωδών του Ορατίου και άλλων συγγραφέων.
Γλάδστων και Ελλάδα
Στην νεότερη ελληνική ιστορία ο Γουίλιαμ Γλάδστων συνέδεσε το όνομά του τόσο με την ένωση των Ιονίων νήσων με την Ελλάδα όσο και με το Κυπριακό ζήτημα. Ειδικότερα επί του τελευταίου ένα χρόνο πριν πεθάνει (1897) έκανε την ακόλουθη εξομολόγηση:
"Αναλογίζομαι - έγραφε - τι ικανοποίηση θα αισθανόμουν αν είχα την τύχη πριν από το τέρμα της μικρής μου ζωής να δω τον πληθυσμό αυτής της Ελληνικής Νήσου (της Κύπρου) να ενσωματωθεί ύστερα από φιλικό διακανονισμό με τους αδελφούς του, του Βασιλείου της Ελλάδος".
Σημαντική είναι η απόφασή του να συνεχίσουν τα Ελληνικά σχολεία της Κύπρου να διδάσκουν στην Ελληνική γλώσσα, σε αντίθεση με εισήγηση που του έκαναν όταν υπουργός αποικιών, λέγοντας ότι δεν αξίζει να κάνουμε στους Έλληνες ό,τι κάναμε σε άλλους λαούς, δηλαδή να τους επιβάλουμε τη γλώσσα μας.
Σε ένδειξη ευγνωμοσύνης προς τον μεγάλο φιλέλληνα, στήθηκε, από πανελλήνιο έρανο, ο ανδριάντας του στην είσοδο του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών.
Κατάλογος Πολιτικών Αξιωμάτων
Βουλευτής 1832-1845, 1847-1895
Υφυπουργός Πολέμου και Αποικιών 1835
Υφυπουργός Εμπορείου 1841-1843
Υπουργός Εμπορείου 1843-1845
Υπουργός Πολέμου και Αποικιών 1845-1846
Μέγας Θησαυροφύλακας 1852-1855
Κυβερνήτης των Ιονίων Νήσων 1859
Μέγας Θησαυροφύλακας 1859-1866
Ηγέτης της Συμπολίτευσης στη Βουλή των Κοινοτήτων 1865-1866
Πρωθυπουργός του Ηνωμένου Βασιλείου 1868-1874
Μέγας Θησαυροφύλακας 1873-1874
Μέγας Θησαυροφύλακας 1880-1881
Πρωθυπουργός του Ηνωμένου Βασιλείου 1880-1885
Ηγέτης της Συμπολίτευσης στη Βουλή των Κοινοτήτων 1880-1885
Πρωθυπουργός του Ηνωμένου Βασιλείου 1886
Ηγέτης της Συμπολίτευσης στη Βουλή των Κοινοτήτων 1886
Μέγας Σφραγιδοφύλακας 1886
Πρωθυπουργός του Ηνωμένου Βασιλείου 1892-1894
Ηγέτης της Συμπολίτευσης στη Βουλή των Κοινοτήτων 1892-1894
Μέγας Σφραγιδοφύλακας 1892-1894
Κώστας Καρράς, ήταν Έλληνας ηθοποιός του θεάτρου, κινηματογράφου και τηλεόρασης και πολιτικός
Κώστας Καρράς
Ο Κώστας Καρράς, ήταν Έλληνας ηθοποιός του θεάτρου, κινηματογράφου και τηλεόρασης και πολιτικός.(Αθήνα, 21 Ιουνίου 1936 - Αθήνα, 6 Μαΐου 2012)
Σπούδασε Πολιτικές Επιστήμες στο Λονδίνο και υποκριτική στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου. Ήταν απόφοιτος της Royal Academy of Arts του Λονδίνου. Το 1963 αποφοίτησε από τη Δραματική Σχολή του Πέλου Κατσέλη και την ίδια χρονιά έκανε το ντεμπούτο του στην «Ποντικοπαγίδα» της Αγκάθα Κρίστι.
Τότε ξεκίνησε την επιτυχημένη του συνεργασία με την Έλλη Λαμπέτη με την οποία διατηρούσε σχέση και εμφανίστηκε μεταξύ άλλων και σε έργα όπως «Γυμνοί στο Πάρκο» του Νιλ Σάιμον (Neil Simon's "Barefoot in the Park") (στο ρόλο του Paul Parker) και στο "Λεωφορείον ο Πόθος" του Τένεσι Ουίλιαμς (στο ρόλο του Κοβάλσκι). Από τότε δημιούργησε δικά του θεατρικά σχήματα και σημείωσε προσωπική επιτυχία στο «Ημερολόγιο ενός τρελού» του Γκόγκολ και στο «Blithe Spirit» του Νόελ Κάουαρντ (ως Charles).
Σημαντική είναι η συνεισφορά του ως ηθοποιού στον ελληνικό κινηματογράφο, όπου εμφανίστηκε για πρώτη φορά το 1961.
Η καλύτερή του ωστόσο κινηματογραφική εμφάνιση θεωρείται ο ρόλος του Μενέλαου στην "Ιφιγένεια" του Μιχάλη Κακογιάννη (1977).
Η τελευταία φορά που έπαιξε στον κινηματογράφο ήταν το 1981 στα Καμάκια, σε σκηνοθεσία Όμηρου Ευστρατιάδη και σενάριο Γιάννη Σκλάβου.
Συνεργάστηκε, επίσης, με τον θίασο της Τζένης Καρέζη και την Ελληνική Λαϊκή Σκηνή, ενώ διετέλεσε συνθιασάρχης με άλλους ομοτέχνους του (Άγγελο Αντωνόπουλο, Γιώργο Μιχαλακόπουλο, Ανδρέα Μπάρκουλη, Θύμιο Καρακατσάνη, Μαίρη Χρονοπούλου, Σωτήρη Μουστάκα, Σμαρούλα Γιούλη κ.ά.).
Κατά τη δεκαετία του 1980 συμμετείχε σε αρκετές βιντεοταινίες, ενώ στην ελληνική τηλεόραση πρωταγωνίστησε με μεγάλη επιτυχία σε πολλά σίριαλ.
Από το 2000 μέχρι το 2007 ήταν βουλευτής του Ελληνικού Κοινοβουλίου με το κόμμα της Νέας Δημοκρατίας. Ήταν παντρεμένος με την Αγγελική Μπαρούτσου και είχε έναν γιο, τον Βασίλη.
Υπήρξε επίτιμος πρόεδρος στο «Χαμόγελο του παιδιού» από το 1994.
Διοργάνωσε τον πρώτο διεθνή έρανο για τα θύματα του πολέμου της Βοσνίας. Επανειλημμένως έδωσε παραστάσεις για την ενίσχυση ευαίσθητων κοινωνικών ομάδων. Βραβεύθηκε από πολλές οργανώσεις και συλλόγους για την κοινωνική και ανθρωπιστική του δράση (Λάιονς, Χαμόγελο του Παιδιού, Δήμοι και Κοινότητες).
Από τον Ιούλιο του 2000 ήταν υπεύθυνος του κλάδου Πολιτιστικής κίνησης της Ν.Δ. πολιτιστικών σωματείων και οικονομικών του Πολιτισμού. Σύμφωνα με αναφορά που διέρρευσε μέσω της Wikileaks συμμετείχε στην ετήσια συνάντηση της λέσχης Μπίλντερμπεργκ το 1980.
Πέθανε από καρκίνο στις 6 Μαΐου 2012.
Μήτσος Αλεξανδρόπουλος, ήταν βραβευμένος Έλληνας συγγραφέας
Μήτσος Αλεξανδρόπουλος
Ο Μήτσος Αλεξανδρόπουλος βραβευμένος Έλληνας συγγραφέας. (26 Μαΐου 1924 – 19 Μαΐου 2008)
γεννήθηκε στις 26 Μαΐου το 1924 στην Αμαλιάδα Ηλείας. Το 1942 εντάχθηκε στο ΕΑΜ Νέων, μετά στην ΕΠΟΝ και αργότερα στο ΚΚΕ. Παρακολούθησε μαθήματα στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και εγκατέλειψε τις σπουδές του τις οποίες συνέχισε μετά την απελευθέρωση.
Το 1947 στρατεύεται αλλά λιποτακτεί. Το 1948 περνά ως μαχητής στο Αρχηγείο Ηπείρου, στου οποίου την εφημερίδα «Καθημερινά Νέα», έστελνε χρονογραφήματα για τις μάχες με το ψευδώνυμο «Σφυρής». Σε κάποια μάχη τραυματίστηκε βαριά και στάλθηκε σε νοσοκομείο στην Αλβανία.
Επιστρέφει στο Αρχηγείο Ηπείρου αλλά λόγω αναπηρίας ασχολείται αποκλειστικά με τα «Καθημερινά Νέα» σαν πολεμικός ανταποκριτής. Παράλληλα δημοσιεύει αγωνιστικού περιεχομένου πεζογραφικά κείμενα και ποιήματα σε έντυπα όπως η «Εξόρμηση» κ.α.
Κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής πήρε μέρος στην Εθνική Αντίσταση και τα χρόνια του εμφυλίου έφυγε ως πολιτικός πρόσφυγας στο Βουκουρέστι όπου ασχολήθηκε με το εκδοτικό του ΚΚΕ «Πολιτικές και Λογοτεχνικές Εκδόσεις».
Το 1953 καταδικάστηκε από το στρατοδικείο Ιωαννίνων τρις εις θάνατον.
Το 1956 μετακινήθηκε στη Μόσχα. Στο χώρο της λογοτεχνίας πρωτοεμφανίστηκε από την Ρουμανία, δημοσιεύοντας κείμενα στα ελληνικά και στα ρώσικα και με αυτόν τον τρόπο έγινε γνωστός στον ελλαδικό χώρο.
Στη Σοβιετική Ένωση ο Αλεξανδρόπουλος σπούδασε στο Λογοτεχνικό Ινστιτούτο Μόσχας και για αρκετό διάστημα στράφηκε στη συντήρηση αγιογραφιών και στη μελέτη της ρωσικής λογοτεχνίας και λαϊκής παράδοσης.
Το 1959 παντρεύτηκε την μελετήτρια της ελληνικής λογοτεχνίας και μεταφράστρια του Καβάφη στα ρώσικα, Σόνια Ιλίνσκαγια. Στην Ελλάδα γύρισε το 1975 και εγκαταστάθηκε στην Αθήνα.
Το 1963 τιμήθηκε με το πρώτο βραβείο σε διαγωνισμό αντιστασιακού διηγήματος της "Επιθεώρησης Τέχνης" για το διήγημα ''Κορυσχάδες" και με τα διεθνή λογοτεχνικά βραβεία Τολστόι (1978) και Γκόρκι (1979) για τις μελέτες και μεταφράσεις του από τη ρωσική λογοτεχνία και το 1981 με το πρώτο βραβείο μυθιστορηματικής βιογραφίας για "Το ψωμί και το βιβλίο: ο Γκόρκι").
Το 1985 με το βραβείο Τουμανιάν για το "Οι Αρμένηδες: ταξίδι στη χώρα τους και την ιστορία τους", (Αρμενία, Ερεβάν) που μεταφράστηκε και κυκλοφόρησε στα αρμενικά το 1984.
Το 2007 του απονεμήθηκε το μετάλλιο Πούσκιν και το Μεγάλο Κρατικό Βραβείο Λογοτεχνίας για το σύνολο του έργου του το 2001.
Ο Μήτσος Αλεξανδρόπουλος τοποθετείται στους Έλληνες συγγραφείς της (Ιστορία της νεότερης Ελλάδας, μεταπολεμικής περιόδου). Σημαντικό μέρος του έργου του αποτελούν επίσης οι λογοτεχνικές μεταφράσεις και οι βιογραφίες του για Ρώσους συγγραφείς όπως οι Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι, Άντον Τσέχωφ, Μαξίμ Γκόρκι, Νικολάι Γκόγκολ, Βλαντίμιρ Μαγιακόφσκι, Όσιπ Μάντελσταμ κ.ά.
Με αφορμή τον θάνατό του, η Εταιρεία Συγγραφέων εξέδωσε ανακοίνωση η οποία αναφέρει για τον Αλεξανδρόπουλο: ''στον ακαταπόνητο άνθρωπο των γραμμάτων που εισέφερε σημαντικά σε όλα τα επιμέρους είδη της πεζογραφίας με διηγήματα, μυθιστορήματα, βιογραφίες, και για μισό περίπου αιώνα αποτέλεσε έναν μοναδικό κόμβο μεταξύ της σύγχρονης ελληνικής και της ρωσικής λογοτεχνίας..." Διηγήματά του έχουν μεταφραστεί στα γερμανικά, ιταλικά, βουλγαρικά.
Πέθανε στην Αθήνα στις 19 Μαΐου 2008, μετά από μάχη με τον καρκίνο.
Βραβεία
(1963) Πρώτο βραβείο σε διαγωνισμό αντιστασιακού διηγήματος της "Επιθεώρησης Τέχνης" για το διήγημα ''Κορυσχάδες"
(1978) Διεθνές λογοτεχνικό βραβείο Τολστόι
(1979) Διεθνές λογοτεχνικό βραβείο Γκόρκι (Μόσχα)
(1981) Πρώτο Κρατικό βραβείο μυθιστορηματικής βιογραφίας για "Το ψωμί και το βιβλίο: ο Γκόρκι").
(1985) Λογοτεχνικό βραβείο Τουμανιάν για το "Οι Αρμένηδες: ταξίδι στη χώρα τους και την ιστορία τους" (Αρμενία, Ερεβάν)
(2001) Μεγάλο Κρατικό Βραβείο Λογοτεχνίας για το σύνολο του έργου του
(2002) Βραβείο της Ελληνικής Εταιρείας Μεταφραστών Λογοτεχνίας για την απόδοση από τα ρωσικά του έργου ΑΦΗΓΗΣΗ ΤΗΣ EKΣTPATEIAΣ TOY IΓKOP.
(2007) Μετάλλιο Πούσκιν
Εργογραφία
Πεζογραφία
(1954) Αρματωμένα χρόνια, Αθήνα
(1956) Μια πρόσφατη ιστορία, Αθήνα
(1961) Νύχτες και αυγές - Η πολιτεία, εκδ. Θεμέλιο
(1963) Νύχτες και αυγές - Τα βουνά, Αθήνα
(1966) Λευκή ακτή, Αθήνα
(1976) Σκηνές από το βίο του Μάξιμου του Γραικού, εκδ. Δίφρος, 1982 εκδ. Σύγχρονη Εποχή, 2002 εκδ. Ελλ. Γράμματα, 2008 εκδ. Δημοσιογραφικός Οργανισμός Λαμπράκη
(1977) Τα θαύματα έρχονται στην ώρα τους, εκδ. Καρανάσης και 1988 εκδ. Σύγχρονη Εποχή
(1977) Φύλλα-φτερά· Διηγήματα, εκδ. Διογένης
(1980) Μικρό όργανο για τον επαναπατρισμό, εκδ. Κέδρος
(1986) Η ένατη πληγή· Διηγήματα, εκδ. Κέδρος, 1986.
(1999) Επιστροφές, εκδ. Ελληνικά Γράμματα
(2000) Το κόκκινο σπίτι, εκδ. Ελληνικά Γράμματα
(2000) Τα βουνά, εκδ. Ελληνικά Γράμματα
(2000) Η πολιτεία, εκδ. Ελληνικά Γράμματα
(2000) Η γραμμή της ζωής, εκδ. Ελληνικά Γράμματα
(2003) Στο όριο, εκδ. Ελληνικά Γράμματα
Βιογραφίες
(1980) Το ψωμί και το βιβλίο: Ο Γκόρκι 1-2, εκδ. Σύγχρονη Εποχή και 2004 εκδ. Ελληνικά Γράμματα
(1981) Περισσότερη ελευθερία:Ο Τσέχωφ, εκδ. Σύγχρονη Εποχή
(1984) Ο μεγάλος αμαρτωλός: Ο Ντοστογιέφσκι και τα ιερά του τέρατα., εκδ. Κέδρος
(1989) Ένας άνθρωπος, μια εποχή· Ο Αλέξανδρος Γκέρτσεν, Αθήνα
(2000) O MAΓIAKOΦΣKI: TA EYKOΛA KAI TA ΔYΣKOΛA, εκδ. Ελληνικά Γράμματα και 2011 εκδ. Γκοβόστη
(2007) Ο Τολστόι, εκδ. Ελληνικά Γράμματα
(2008) Όσιπ Μαντελστάμ, εκδ. Ελληνικά Γράμματα
Ταξιδιωτική λογοτεχνία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
(1971) Από τη Μόσχα στη Μόσχα · Ταξίδι στο Βόλγα, Αθήνα
(1982) Οι Αρμένηδες: Ταξίδι στη χώρα τους και την ιστορία τους, εκδ. Κέδρος
Μελέτες - Άρθρα
(1975) Αντίσταση - δημοκρατία, εκδ. Κέδρος
(1975) Πέντε Ρώσοι κλασικοί εκδ. Σύγχρονη Εποχή και 2006 εκδ. Ελληνικά Γράμματα
(1977) Η ρωσική λογοτεχνία τόμος Α', εκδ. Κέδρος
(1978) Η ρωσική λογοτεχνία τόμος Β', εκδ. Κέδρος
(1979) Η ρωσική λογοτεχνία τόμος Γ', εκδ. Κέδρος
(1983) Μια συνάντηση: Σεφέρης - Μακρυγιάννης, Αθήνα
(1990) Ο βασιλιάς που πέθανε, εκδ. Πολύτυπο
(1996) Ο Τολστόι, ο Σαίξπηρ και οι τρελοί, εκδ. Δελφίνι
(1996) Δαίμονες και δαιμονισμένοι: Επιστροφές στο Ντοστογέφσκι εκδ. Δελφίνι
Αυτοβιογραφία
(1994) Αυτά που μένουν Α΄- Β΄, Οι άλλοι πόλεμοι, Ο αδελφός μου ο Βάσια με λουλούδια, εκδ. Δελφίνι
Συμμετοχή σε συλλογικά έργα
(2009) Ανθολογία ελληνικού διηγήματος του 20ού αιώνα, εκδ. Καστανιώτη
Μεταφράσεις
(1965) Εμ. Καζακιέβιτς, Το μπλε τετράδιο, Αθήνα
(1976) Η εκστρατεία του Ίγκορ, Αθήνα
(1978) Ισκεντέρη Ν., Η πολιορκία και η Άλωση της Πόλης από τους Τούρκους, Αθήνα
(1978) Πέτροβιτς Αββακούμ, Ο βίος του Πρωτόπαππα Αββακούμ, Αθήνα
(1978) Γιούρι Ολέσα, Οι τρεις χοντροί, Αθήνα
(1981) Η βασίλισσα και ο στρατιώτης· Ρωσικό παραμύθι, (Εικονογράφηση Όλγα Αλεξανδροπούλου), εκδ. Κέδρος
(1990) Ilinskaya, Sonia, 1938-, Η μοίρα μιας γενιάς, εκδ. Κέδρος
(1990) Γκριμπογιέντοφ Αλέξανδρος, Συμφορά από το πολύ μυαλό, εκδ. Δωδώνη Εκδοτική ΕΠΕ
(1991) Πούσκιν Αλέξανδρος, Η Ντάμα Πίκα, εκδ. Σύγχρονη Εποχή
(1991) Πούσκιν Αλέξανδρος, Μικρές τραγωδίες, εκδ. Σύγχρονη Εποχή
(1994) Γκόγκολ Νικολάι, Η μύτη, εκδ. Κέδρος
(1994) Τσέχωφ Α., Εχθροί, εκδ. Κέδρος
(1995) Ντοστογιέφσκι Φ., Μπομπόκ, εκδ. Κέδρος
(1995) Πούσκιν Αλέξανδρος, Ο χάλκινος καβαλάρης, εκδ. Δελφίνι
(1996) Αββακούμ, Μοναχός Αγιορείτης, Ο βίος του Πρωτόπαπα Αββακούμ, εκδ. Κέδρος
(1996) Άγνωστος, Αφήγηση της εκστρατείας του Ίγκορ, εκδ. Κέδρος
(1999) Ισκεντέρης, Νέστορας, Η πολιορκία και η άλωση της Πόλης από τους Τούρκους το 1453, εκδ. Κέδρος
(2004) Puskin, Aleksandr Sergeevic, 1799-1837, Άλλη, καλύτερη, ζητώ ελευθερία..., εκδ. Ποταμός
(2005) Chekhov, Anton Pavlovich, 1860-1904, Ανιαρή ιστορία, εκδ. Ελληνικά Γράμματα
(2009) Chekhov, Anton Pavlovich, 1860-1904, Πόσο αργεί να ξημερώσει..., εκδ. Ελληνικά Γράμματα
(2012) Kazakevitš, Emmanuil, 1913-1962, Το γαλάζιο τετράδιο. Εχθροί, εκδ. Σύγχρονη Εποχή
Μεταφράσεις έργων του σε ξένες γλώσσες[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
(1962) ΝΥΧΤΕΣ ΚΑΙ ΑΥΓΕΣ. Τόμος Α' Η Πολιτεία, Μτφρ. Σ. Ιλίνσκαγια, Εκδ. Μολοντάγια Γκβάρντιγια, Μόσχα
(1967) ΝΥΧΤΕΣ ΚΑΙ ΑΥΓΕΣ. Τόμος Β' Τα βουνά, Μτφρ. Σ. Ιλίνσκαγια, Εκδ. Μολοντάγια Γκβάρντιγια, Μόσχα και 1978, 1985 σε συγκεντρωτική έκδοση: Εκδ. "Σοβιέτσκι πισάτελ", Μόσχα
(1961) Ο ΠΑΡΘΕΝΩΝΑΣ ΦΩΤΑΓΩΓΕΊΤΑΙ, Διηγήματα, (Μτφρ. Σ. Ιλίνσκαγια, Τ. Κοκούρινα), Εκδ. Πράβντα, Μόσχα
(1965) Η ΔΙΚΗ Διηγήματα, (Μτφρ. Σ. Ιλίνσκαγια, Τ. Κοκούρινα), Εκδ. Πράβντα, Μόσχα
(1973) ΕΥΤΥΧΕΊΤΕ... Διηγήματα, (Μτφρ. Σ. Ιλίνσκαγια), Εκδ. Πράβντα, Μόσχα
(1970) ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΑΣΤΕΡΕΣ Διηγήματα, (Μτφρ. Σ. Ιλίνσκαγια, Τ. Κοκούρινα, Ι. Πανόβα), Εκδ. Προγκρές, Μόσχα
(1970) ΤΑ ΘΑΥΜΑΤΑ ΕΡΧΟΝΤΑΙ ΣΤΗΝ ΩΡΑ ΤΟΥΣ, (Τρεις νουβέλες), (Μτφρ. Σ. Ιλίνσκαγια), Εκδ. Προγκρές, Μόσχα
(1981) ΤΑ ΘΑΥΜΑΤΑ ΕΡΧΟΝΤΑΙ ΣΤΗΝ ΩΡΑ ΤΟΥΣ, (Νουβέλες και διηγήματα). Μτφρ. Σ. Ιλίνσκαγια, Τ. Κοκούρινα, Ι. Πανόβα. Εκδ. "Σοβιέτσκι πισάτελ", Μόσχα, 1981 και 1988.
ΣΚΗΝΕΣ ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΟ ΤΟΥ ΜΑΞΙΜΟΥ ΤΟΥ ΓΡΑΙΚΟΥ:
Στα ρωσικά: Μτφρ. Σ. Ιλίνσκαγια, Ν. Ποντζέμσκαγια.
α) Εκδ. "Χουντοζεστβενναγια λιτερατούρα", Μόσχα, 1980,
β) Εκδ. "Σοβιέτσκι πισάτελ", Μόσχα, 1983.
Στα πολωνικά: μτφρ. Α. Μπογκντάνσκι, Εκδ. "Panstwowy Instytut Wydawniczy", Warsawa, 1985.
ΟΙ ΑΡΜΕΝΗΔΕΣ:
Στα αρμενικά: μτφρ. Σιμών Κιρκιασαριάν. Εκδ. "Σοβετακάν Γκροχ", Ερεβάν, 1984. Στα ρωσικά: μτφρ. Ν. Ποντζέμσκαγια.
α) Εκδ. "Προγκρές", Μόσχα, 1985,
β) Εκδ. "Σοβιέτσκι πισάτελ", Μόσχα, 1990.
Αλλά οι άνθρωποι που διοίκησαν τη χώρα, δε σκέφτηκαν να δημιουργήσουν δικούς τους μηχανισμούς αυτοεκτόνωσης στην κοινωνία τους, ώστε τα φαρμάκια της να διοχετεύονται και να φεύγουν. Αποτελεσματικό σύστημα απορροής δεν κατάφεραν να φτιάξουν.
Να μην βράζουν τα φαρμάκια μες στη ζωή τους και να την πικραίνουν όλη ως κάτω – οι άλλοι, οι πανούργοι καπιταλιστές και οι πολιτικοί τους, τι κάνουν, πώς τα καταφέρνουν να ζουν, να διαιωνίζονται;
Μαρία Πολυδούρη, ήταν Ελληνίδα ποιήτρια της νεορομαντικής σχολής που καλλιέργησε το αίσθημα του ανικανοποίητου και της παρακμής
Μαρία Πολυδούρη
Η Μαρία Πολυδούρη, ήταν Ελληνίδα ποιήτρια της νεορομαντικής σχολής. (Καλαμάτα, 1 Απριλίου 1902 - Αθήνα, 29 Απριλίου 1930)
Η Πολυδούρη άφησε δύο πεζά έργα, το Ημερολόγιό της και μία ατιτλοφόρητη νουβέλα με την οποία σαρκάζει ανελέητα το συντηρητισμό και την υποκρισία της εποχής της. Η φυματίωση όμως τελικά την κατέβαλε και τα ξημερώματα της 29ης Απριλίου 1930 άφησε την τελευταία της πνοή με ενέσεις μορφίνης που της πέρασε ένας φίλος της στην Κλινική Καραμάνη.
Ήταν κόρη του εξαίρετου φιλολόγου Ευγένιου Πολυδούρη από την Νέδουσα Μεσσηνίας και της Κυριακής Μαρκάτου, μιας γυναίκας με πρώιμες φεμινιστικές αντιλήψεις. Ολοκλήρωσε τις γυμνασιακές της σπουδές στην Καλαμάτα, ενώ είχε φοιτήσει σε σχολεία του Γυθείου και των Φιλιατρών, αλλά και στο Αρσάκειο της Αθήνας για δύο χρόνια.
Στα γράμματα εμφανίστηκε σε ηλικία 14 ετών με το πεζοτράγουδο Ο πόνος της μάνας, το οποίο αναφέρεται στο θάνατο ενός ναυτικού που ξέβρασαν τα κύματα στις ακτές των Φιλιατρών και είναι επηρεασμένο από τα μοιρολόγια που άκουγε στη Μάνη.
Στα δεκαέξι της διορίστηκε στη Νομαρχία Μεσσηνίας και παράλληλα εξέφρασε ζωηρό ενδιαφέρον για το γυναικείο ζήτημα. Το 1920, σε διάστημα σαράντα ημερών, έχασε και τους δύο γονείς της.
Το 1921 μετατέθηκε στη Νομαρχία Αθηνών και παράλληλα εγγράφηκε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Στην υπηρεσία της εργαζόταν και ο ομότεχνός της Κώστας Καρυωτάκης. Γνωρίστηκαν και μεταξύ τους αναπτύχθηκε ένας σφοδρός έρωτας, που μπορεί να κράτησε λίγο, αλλά επηρέασε καθοριστικά τη ζωή και το έργο της.
Συναντήθηκαν για πρώτη φορά τον Ιανουάριο του 1922. Η Μαρία ήταν τότε 20 ετών, ενώ ο Καρυωτάκης 26. Εκείνη είχε δημοσιεύσει κάποια πρωτόλεια ποιήματα, ενώ εκείνος είχε εκδόσει δύο ποιητικές συλλογές — τον Πόνο των ανθρώπων και των πραμάτων (1919) και τα Νηπενθή (1921) — και είχε ήδη κερδίσει την εκτίμηση κάποιων κριτικών και ομότεχνών του.
Το καλοκαίρι του 1922 ο Καρυωτάκης ανακάλυψε ότι έπασχε από σύφιλη, νόσο που τότε ήταν ανίατη και αποτελούσε κοινωνικό στίγμα. Ενημέρωσε αμέσως την αγαπημένη του Μαρία και της ζήτησε να χωρίσουν. Εκείνη του πρότεινε να παντρευτούν χωρίς να κάνουν παιδιά, όμως εκείνος ήταν πολύ περήφανος για να δεχτεί τη θυσία της. Η Μαρία αμφέβαλε για την ειλικρίνειά του και θεώρησε ότι η ασθένειά του ήταν πρόσχημα του εραστή της για να την εγκαταλείψει.
Το 1924 μπήκε στη ζωή της ο δικηγόρος Αριστοτέλης Γεωργίου, που μόλις είχε επιστρέψει από το Παρίσι. Ήταν νέος, ωραίος και πλούσιος και η Πολυδούρη τον αρραβωνιάστηκε στις αρχές του 1925. Η Μαρία όμως αγαπούσε πάντα τον Καρυωτάκη.
Παρά την αφοσίωση του αρραβωνιαστικού της, η Πολυδούρη δεν μπορούσε να συγκεντρωθεί σοβαρά σε καμία δραστηριότητα. Έχασε τη δουλειά της στο δημόσιο μετά από αλλεπάλληλες απουσίες και εγκατέλειψε τη Νομική.
Φοίτησε στη Δραματική Σχολή Κουναλλάκη και την Επαγγελματική Σχολή Θεάτρου (σήμερα Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου) και μάλιστα πρόλαβε να εμφανιστεί ως ηθοποιός σε μία παράσταση, Το κουρελάκι, όπου είχε τον πρωταγωνιστικό ρόλο.
Το καλοκαίρι του 1926 διέλυσε τον αρραβώνα της και έφυγε για το Παρίσι. Σπούδασε ραπτική αλλά δεν πρόλαβε να εργαστεί γιατί προσβλήθηκε από φυματίωση. Επέστρεψε στην Αθήνα το 1928 και συνέχισε τη νοσηλεία της στο Νοσοκομείο Σωτηρία, όπου έμαθε για την αυτοκτονία του πρώην εραστή της, Κώστα Καρυωτάκη.
Τον ίδιο χρόνο κυκλοφόρησε την πρώτη της ποιητική συλλογή Οι τρίλλιες που σβήνουν και το 1929 τη δεύτερη, Ηχώ στο χάος. Η Πολυδούρη άφησε δύο πεζά έργα, το Ημερολόγιό της και μία ατιτλοφόρητη νουβέλα με την οποία σαρκάζει ανελέητα το συντηρητισμό και την υποκρισία της εποχής της. Η φυματίωση όμως τελικά την κατέβαλε και τα ξημερώματα της 29ης Απριλίου 1930 άφησε την τελευταία της πνοή με ενέσεις μορφίνης που της πέρασε ένας φίλος της στην Κλινική Καραμάνη.
Η Μαρία Πολυδούρη ανήκει στη γενιά του 1920 που καλλιέργησε το αίσθημα του ανικανοποίητου και της παρακμής. Ο έρωτας και ο θάνατος είναι οι δύο άξονες γύρω από τους οποίους περιστρέφεται η ποίησή της. Είναι μεστή από πηγαίο λυρισμό που ξεσπά σε βαθιά θλίψη και κάποτε σε σπαραγμό, με εμφανείς επιδράσεις από τον έρωτα της ζωής της, Κώστα Καρυωτάκη, αλλά και τα μανιάτικα μοιρολόγια. Οι συναισθηματικές και συγκινησιακές εξάρσεις της Πολυδούρη καλύπτουν συχνά κάποιες τεχνικές αδυναμίες και στιχουργικές ευκολίες του έργου της. Ο Κώστας Στεργιόπουλος έχει πει για την Πολυδούρη.
Η Μαρία Πολυδούρη έγραφε τα ποιήματά της όπως και το ατομικό της ημερολόγιο. Η μεταστοιχείωση γινόταν αυτόματα και πηγαία.
Γι' αυτήν η έκφραση εσήμαινε κατ' ευθείαν μεταγραφή των γεγονότων του εσωτερικού της κόσμου στην ποιητική γλώσσα με όλες τις γενικεύσεις και τις υπερβολές που της υπαγόρευε η ρομαντική της φύση.
Το 1928 κυκλοφορεί την πρώτη της ποιητική συλλογή με τίτλο «Οι τρίλλιες που σβήνουν» και το 1929 τη δεύτερη, με τίτλο «Ηχώ στο Χάος».
Το πρώτο άρθρο για την Μαρία Πολυδούρη που βασίζεται στο αρχείο της και το ημερολόγιό της ανήκει στη Βασιλική Μπόμπου-Σταμάτη και είναι δημοσιευμένο στην Ελληνική Δημιουργία 7(1954), σ. 617-624. Τα Άπαντα της Μαρίας Πολυδούρη κυκλοφόρησαν για πρώτη φορά την δεκαετία του 1960 από τις Εκδόσεις Εστία, με επιμέλεια της Λιλής Ζωγράφου.
Έκτοτε επανακυκλοφόρησαν από διάφορους εκδοτικούς οίκους. Ο συγγραφέας και ποιητής Κωστής Γκιμοσούλης έχει γράψει μία μυθιστορηματική βιογραφία της με τον τίτλο Βρέχει φως. Ποιήματά της έχουν μελοποιήσει Έλληνες συνθέτες, κλασικοί, έντεχνοι και ροκ — ανάμεσά τους οι Μενέλαος Παλλάντιος (Το ποίημα: "Στον τραγουδιστή", παρόλο που στον 45 στροφών δίσκο γράφει ποίηση Μαρία Π. Πολυδούρη (και ενώ το πατρώνυμο ήταν Ευγένιος), ανήκει στην Μαρίκα Πίπιζα Μαντζούνη. Έχει δημοσιευθεί στο ετήσιο ημερολόγιο "Ποικίλη Στοά" για το έτος 1912.
kosmopolis.lis.upatras.gr/index.php/poikili_stoa/article/viewFile/92067/90939. (Δεν υπάρχουν πληροφορίες για άλλη μελοποιήση από τον Μενέλαο Παλλάντιο), Κωστής Κριτσωτάκης, Νίκος Μαμαγκάκης, Γιάννης Σπανός, Νότης Μαυρουδής, Γιώργος Αρκομάνης, Δημήτρης Παπαδημητρίου, Ανδρέας Α. Αρτέμης, Μιχάλης Κουμπιός, Στέλιος Μποτωνάκης και τα συγκρότηματα «Πληνθέτες» και «Ηλιοδρόμιο» καθώς και ο μουσουργός Νίκος Φυλακτός σε έργα με φωνή και πιάνο[4]. Σε αυτούς να προσθέσουμε τον Θάνο Ανεστόπουλο, τραγουδιστή του συγκροτήματος "Διάφανα Κρίνα" που μελοποίησε τα ποιήματα "Κοντά σου" και "Σαν πεθάνω".
Βραβείο Μαρία Πολυδούρη
Το Βραβείο Ποίησης «Μαρία Πολυδούρη» προκηρύσσει ετησίως ο Δήμος Καλαμάτας, η Κοινωφελής Επιχείρηση «Φάρις» και ο Σύνδεσμος Φιλολόγων Μεσσηνίας για έναν πρωτοεμφανιζόμενο ποιητή σε πανελλήνια κλίμακα. Με το βραβείο έχουν τιμηθεί οι εξής:
2017 Γεωργιάδου Χριστίνα, Σπορά, εκδ. Κυριακίδη
2017 Μουδόπουλος - Αθανασίου Φαίδων, Ιστορίες κρίσης, εκδ. Οσελότος
2016 Κορρυβάντη Κωνσταντίνα, Μυθογονία, εκδ. Μανδραγόρας
2016 Μιχαλακόπουλος Δημοσθένης, Αταξίδευτα, εκδ. poema
2015 Ζυγούρα Κατερίνα, Κάτι μας διαφεύγει..., εκδ. iWrite.gr
2015 Κασκάλη Δώρα, Ανταλλακτήριο ηδονών, εκδ. Σαιξπηρικόν
2014 Αγγέλου Δήμητρα, Στάζουν μεσάνυχτα, εκδ. Μελάνι
2014 Κοφτερού Ελένη, Γράμμα σε γενέθλια πόλη, εκδ. Σαιξπηρικόν
2013 Βλάχου Χρύσα, Τροπή, εκδ.Θερμαϊκός
2013 Πάσχος Θάνος, Έρως ονειρευόμενος, εκδ. Γαβριηλίδης
2012 Μαλαμάτου Κέλλυ, Αθέατες μεταβάσεις, εκδ.Γαβριηλίδης
2011 Καλλέργη Λένα, Κήποι στην άμμο, εκδ. Γαβριηλίδης
2011 Ψαρρέα Έλενα, Επεμβάσεις, εκδ. Αρμός
Περισσότερα Άρθρα...
- Κόμπι Μπιν Μπράιαντ, ήταν Αμερικανός διεθνής καλαθοσφαιριστής και θεωρείται από τους κορυφαίους στην ιστορία του αθλήματος
- Μιχάλης Ροζάκης, ήταν Έλληνας βιρτουόζος πιανίστας, συνθέτης, μαέστρος, τραγουδιστής και καθηγητής μουσικής
- Χέλμουτ Νιούτον, ήταν Γερμανός φωτογράφος, που ασχολήθηκε κυρίως με τη φωτογραφία μόδας και τη γυμνή φωτογράφηση
- Ζαν Μορό, ήταν σημαντική Γαλλίδα ηθοποιός στο θέατρο και τον κινηματογράφο, σκηνοθέτρια και σεναριογράφος