Άρθρα
Άγιος Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης, ήταν Έλληνας ιερομόναχος και έγινε ευρέως γνωστός για το βίο και το έργο του, από νεαρή ηλικία
Άγιος Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης
Ο Άγιος Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης, ήταν Έλληνας ιερομόναχος που έζησε κατά τη διάρκεια του 20ού αιώνα (1906-1991) και έγινε ευρέως γνωστός για το βίο και το έργο του, από νεαρή ηλικία.
Ανακηρύχθηκε άγιος της Ορθόδοξης Εκκλησίας από το Οικουμενικό Πατριαρχείο στις 27 Νοεμβρίου 2013. (κατά κόσμον Ευάγγελος Μπαϊρακτάρης, 7 Φεβρουαρίου 1906 - 2 Δεκεμβρίου 1991)
Ο Όσιος Πορφύριος γεννήθηκε στις 7 Φεβρουαρίου 1906 στο χωριό Άγιος Ιωάννης του σημερινού Δήμου Ταμιναίων της Εύβοιας. Το κοσμικό όνομά του ήταν Ευάγγελος Μπαϊρακτάρης και από πολύ νωρίς έδειξε έφεση προς το μοναχισμό.
Έτσι, σε ηλικία 13 χρόνων και έχοντας τελειώσει μόνο την Β' Δημοτικού, μετέβη στη σκήτη της Αγίας Τριάδος, τα γνωστά "Καυσοκαλύβια" του Αγίου Όρους, όπου έζησε τα επόμενα 6 περίπου χρόνια, ως υποτακτικός σε δύο γέροντες μοναχούς, λαμβάνοντας το όνομα Νικήτας.
Κατόπιν, λόγω σοβαρής ασθένειας, αναγκάστηκε να επιστρέψει στην Εύβοια, όπου και εγκαταστάθηκε στην Ιερά Μονή Αγίου Χαραλάμπους Λευκών Ευβοίας, στο Αυλωνάρι της Εύβοιας.
Σε ηλικία 20 ετών συναντήθηκε με τον Αρχιεπίσκοπο του Σινά Πορφύριο, ο οποίος αναγνωρίζοντας σε αυτόν πνευματικά χαρίσματα, τον χειροτόνησε πρεσβύτερο, δίνοντάς του και το όνομα με το οποίο έμελλε να γίνει γνωστός.
Τα επόμενα χρόνια, επειδή το μοναστήρι του Αγίου Χαραλάμπους Λευκών έγινε γυναικείο, ο π. Πορφύριος εγκαταστάθηκε στη Μονή Αγίου Νικολάου, στην Άνω Βάθεια του σημερινού Δήμου Αμαρυνθίων, επίσης στην Εύβοια.
Το 1940, σε ηλικία 34 ετών, μετέβη στην Αθήνα, όπου στις 12 Οκτωβρίου διορίστηκε ως Εφημέριος στην εκκλησία του Αγίου Γερασίμου, στην Πολυκλινική Αθηνών στην Ομόνοια.
Στις 16 Μαρτίου 1970, έχοντας συμπληρώσει 35ετία, έλαβε μικρή σύνταξη από το Ταμείο Ασφαλίσεως Κληρικών Ελλάδος και αποχώρησε από τη θέση του εφημερίου του Αγίου Γερασίμου, όπου όμως συνέχισε να προσφέρει τις υπηρεσίες του ως το 1973.
Τη χρονιά εκείνη έφυγε από την Αθήνα για να εγκατασταθεί αρχικά στον Άγιο Νικόλαο, στα Καλλίσια (σημερινή Καλλιθέα) της Πεντέλης και μετά από μερικά χρόνια στο Μήλεσι της Μαλακάσας, όπου και οικοδόμησε το Ιερό Ησυχαστήριο της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος. Απέκτησε σημαντική φήμη και πολλοί πιστοί τον επισκέπτονταν στον τόπο διαμονής του.
Το Νοέμβριο του 1991 μετέβη στο παλαιό κελί του, στα Καυσοκαλύβια του Αγίου Όρους, όπου και κοιμήθηκε στις 2 Δεκεμβρίου του ίδιου έτους.
Κατατάχθηκε στο Αγιολόγιο της Ορθοδόξου Εκκλησίας, από την Ιερά Σύνοδο του Οικουμενικού Πατριαρχείου, στη συνεδρίασή της που διεξήχθη στις 27 Νοεμβρίου 2013.
Λόγοι
...Αυτός είναι ο τρόπος με τον οποίο πρέπει να δούμε τον Χριστό. Αυτός είναι ο φίλος μας, ο αδελφός μας. Είναι ό,τι πιο καλό και όμορφο. Αυτός είναι το παν. ...Ωστόσο, εξακολουθεί να είναι φίλος και θέλει να μας φωνάζει "Είστε φίλοι μου, δεν το καταλαβαίνετε αυτό; Είμαστε αδέλφια. Δεν σας απειλώ. Σας αγαπώ. Θέλω να απολαμβάνετε τη ζωή μαζί μου."
...Δεν πρέπει να θέσουμε τίποτα πάνω από την αγάπη του Χριστού. Είναι η χαρά. Αυτός είναι η ζωή, το φως. Ο Χριστός είναι το παν. Αυτός είναι η απώτερη επιθυμία. Τα πάντα είναι όμορφα στον Χριστό.
...Κάποιος που είναι με τον Χριστό πρέπει να αγαπά τον Χριστό, και όταν αγαπάει τον Χριστό έχει ξεφύγει από τον Διάβολο, από την κόλαση και από το θάνατο.
...Η ζωή των γονέων είναι το μόνο πράγμα που κάνει καλά παιδιά. Οι γονείς θα πρέπει να είναι πολύ υπομονετικοί και «άγιοι» στα παιδιά τους. Θα πρέπει να αγαπούν πραγματικά τα παιδιά τους. Και τα παιδιά θα μοιραστούν αυτήν την αγάπη! Για την κακή συμπεριφορά των παιδιών, αυτοί που είναι συνήθως υπεύθυνοι γι 'αυτό είναι οι γονείς τους.
Οι γονείς δεν βοηθούν τα παιδιά τους από τα κηρύγματά τους και τις συνεχόμενες συμβουλές ή κάνοντάς τα να υπακούουν σε αυστηρούς κανόνες για την επιβολή πειθαρχίας. Εάν οι γονείς δεν γίνουν «άγιοι» (ενάρετοι) ώστε πραγματικά να αγαπήσουν τα παιδιά τους και αν δεν αγωνίζονται για αυτό, τότε κάνουν ένα τεράστιο λάθος. Με την αρνητική τους στάση οι γονείς μεταφέρουν στα παιδιά τους αρνητικά συναισθήματα. Στη συνέχεια, τα παιδιά τους γίνονται αντιδραστικά και με ανασφάλεια, όχι μόνο στο σπίτι τους, αλλά και στην κοινωνία.
Κάρολος Ντίκενς, υπήρξε ένας από τους πιο διάσημους Άγγλους μυθιστοριογράφους και θεωρείται ένας πό τους καλύτερους συγγραφείς της Βικτωριανής Εποχής
Κάρολος Ντίκενς
Ο Κάρολος Ντίκενς υπήρξε ένας από τους πιο διάσημους Άγγλους μυθιστοριογράφους και θεωρείται ένας από τους καλύτερους συγγραφείς της Βικτωριανής Εποχής (19ος αιώνας). Η δημοτικότητά του ποτέ δεν μειώθηκε στη διάρκεια της ζωής του και σήμερα ακόμη η εκτίμηση για το έργο του είναι πολύ υψηλή. (ορθότερα Τσαρλς Ντίκενς, Charles Dickens, 7 Φεβρουαρίου 1812 - 9 Ιουνίου 1870)
Πολλά από τα μυθιστορήματά του, με το έντονο ενδιαφέρον που παρουσίαζαν για την κοινωνική μεταρρύθμιση, εμφανίστηκαν αρχικά στα περιοδικά σε συνέχειες, κάτι που εκείνη την εποχή ήταν πολύ διαδεδομένο.
Σε αντίθεση με άλλους συγγραφείς, οι οποίοι ολοκλήρωναν τα μυθιστορήματά τους πριν τα εκδώσουν σε συνέχειες, ο Κάρολος Ντίκενς έγραφε το μυθιστόρημά του και το εξέδιδε συγχρόνως σε συνέχειες. Η πρακτική αυτή προσέδωσε στις ιστορίες του ένα συγκεκριμένο ρυθμό, ο οποίος τονιζόταν από δραματικές στιγμές με αποτέλεσμα το κοινό να περιμένει με ανυπομονησία τη συνέχεια του μυθιστορήματος.
Η συνεχής δημοτικότητα των μυθιστορημάτων και των μικρών ιστοριών του είναι τέτοια που δε σταμάτησαν ποτέ να εκδίδονται.
Η δουλειά του έχει επαινεθεί, για την καλλιέργεια της πεζογραφίας και τις μοναδικές μορφές που δημιούργησε, από συγγραφείς όπως ο Τζορτζ Γκίσινγκ, ο Λέων Τολστόι και ο Γκίλμπερτ Κηθ Τσέστερτον, αν και άλλοι, όπως ο Χένρι Τζέιμς και η Βιρτζίνια Γουλφ, την επέκριναν για τη συναισθηματικότητα και την αληθοφάνειά της.
Ο Κάρολος Ντίκενς ήταν γιος του Τζον Ντίκενς, δημοσίου υπαλλήλου με μικρό μισθό, που ποτέ δεν μπόρεσε να ανταποκριθεί στα έξοδά του. Όταν τέλος οι δανειστές του τον κυνήγησαν και τον έριξαν στη φυλακή για τα χρέη του, ο νεαρός Κάρολος πληγώθηκε τόσο βαθιά, ώστε πήρε την απόφαση να αγωνιστεί για να γλυτώσει από τη φτώχεια και τα χρέη.
Σε ηλικία δεκαπέντε ετών αναγκάστηκε να διακόψει το σχολείο και να εργαστεί σε εργοστάσιο βερνικιών για να συντηρήσει την οικογένειά του. Από την περιπέτεια αυτή άντλησε πολύτιμες εμπειρίες για το κατοπινό του έργο.
Μια απροσδόκητη κληρονομιά ήρθε να βγάλει τον Τζον Ντίκενς από την φυλακή και να απαλλάξει τον Κάρολο από τη δουλειά που μισούσε. Αφού πήγε άλλον ένα χρόνο στο σχολείο, έπιασε δουλειά στο γραφείο ενός δικηγόρου. Κι αυτή η δουλειά δεν του άρεσε, γι' αυτό έμαθε στενογραφία και έγινε ανταποκριτής εφημερίδος. Κανείς άλλος ανταποκριτής στο Λονδίνο δεν μπορούσε να συγκριθεί με τον Κάρολο Ντίκενς στην ακρίβεια και στην ταχύτητα των ειδήσεων.
Στις διαθέσιμες ώρες του έγραφε διηγήματα, βάζοντας μέσα τα πρόσωπα που γνώριζε, τους ανθρώπους που συναντούσε στο δρόμο και τους τύπους που δημιουργούσε με τη γόνιμη φαντασία του, εμφυσώντας στον καθένα τη γνώριμη πνοή του Ντίκενς. Το πρώτο του έργο, με τίτλο "Σκιαγραφήματα του Μποζ", τυπώθηκε το 1836.
Την ίδια χρονιά, ένα άλλο από τα διηγήματά του δημοσιεύθηκε και αποτέλεσε την εκκίνηση της σταδιοδρομίας που επρόκειτο να δικαιώσει τη βαθιά πεποίθηση που είχε από τα πρώτα του παιδικά χρόνια ότι επρόκειτο να γίνει μεγάλος.
Το Μάρτιο του 1836 κυκλοφόρησαν τα "Χαρτιά του Πίκγουικ", που έγιναν ανάρπαστα από το αναγνωστικό κοινό. Μετά εκδόθηκε ο "Όλιβερ Τουίστ", εμπνευσμένος από όσα είχε δει και γνωρίσει ο Ντίκενς στις περιοδείες του ως ανταποκριτής εφημερίδος.
Κατά τη διάρκεια των πρώτων αυτών επιτυχιών του, ο Ντίκενς είχε παντρευτεί την Αικατερίνη Χόγκαρθ και η οικογένειά του μεγάλωσε με γοργό ρυθμό καθώς απέκτησε εννέα παιδιά. Τα οικονομικά του επίσης βελτιώθηκαν πολύ και συνεχώς άλλαζε σπίτι, το ένα πιο μεγάλο από το άλλο.
Η δημοτικότητα του Ντίκενς μεγάλωνε κι αυτή.Έγινε γνωστός στην Αμερική όσο ήταν και στην Αγγλία.
Το 1842 διέσχισε τον Ατλαντικό και οι Αμερικανοί τον υποδέχθηκαν με τον χαρακτηριστικό ενθουσιασμό τους. Κι όμως, του νεαρού Ντίκενς οι Αμερικανοί τού φάνηκαν ακαλλιέργητοι και θορυβώδεις, μασούσαν καπνό, είχαν δούλους και δεν σέβονταν την ξένη πνευματική ιδιοκτησία.
Δεν δίστασε καθόλου να εκφράσει τις απόψεις του και γυρίζοντας στην Αγγλία έγραψε τις όχι και τόσο κολακευτικές εντυπώσεις από την Αμερική στα "Αμερικάνικα Σημειώματα" (1842) και στο "Μάρτιν Τσάζλγουϊτ" (1843-1844). Το 1843 είχε εκδώσει τα "Χριστουγεννιάτικα Κάλαντα" που γνώρισε πολύ μεγάλη επιτυχία, ενώ αργότερα ακολούθησε ο "Δαβίδ Κόπερφιλντ".
Ο "Δαβίδ Κόπερφιλντ" (1849-1850) είναι σχεδόν η αυτοβιογραφία του Ντίκενς. Στο έργο αυτό απαθανατίζει τον πατέρα του στο πρόσωπο του κ. Μικόμπερ, και τον εαυτό του στο πρόσωπο του Δαβίδ. Το 1859 εξέδωσε την "Ιστορία δύο πόλεων" και το 1860-1861 εξέδωσε σε σειρές τις "Μεγάλες Προσδοκίες".
Το 1867 μια πολύ δελεαστική προσφορά από την Αμερική τον έκανε να διασχίσει πάλι τον Ατλαντικό. Οι Αμερικανοί τον υποδέχθηκαν μ' ένα ενθουσιασμό άνευ προηγουμένου. Ξέχασαν τα όσα είχε γράψει κάποτε γι' αυτούς, αλλά κι αυτός αναίρεσε εκείνα τα λόγια του. Σ' ένα συμπόσιο που έκανε προς τιμήν του το Τυπογραφείο Ντελμόνικο της Νέας Υόρκης, έκανε μια πολύ εύγλωττη έκκληση για τη φιλία των δύο αγγλόφωνων λαών.
Το 1868 ο Ντίκενς επέστρεψε στην Αγγλία και δύο χρόνια αργότερα, το 1870, πέθανε στο Ρότσεστερ. Η σορός του τάφηκε στο Αββαείο του Γουεστμίνστερ.
Ηγουμένη Ευγενία Κλειδαρά, ήταν Ελληνίδα μοναχή και λογοτέχνιδα, Ηγουμένη της Ιεράς Μονής του Αγίου Ραφαήλ στη Θερμή Λέσβου
Ηγουμένη Ευγενία Κλειδαρά, ήταν Ελληνίδα μοναχή και λογοτέχνιδα, Ηγουμένη της Ιεράς Μονής του Αγίου Ραφαήλ στη Θερμή Λέσβου. (Πλωμάρι Λέσβου, 25 Απριλίου 1929 – Μονή Αγίου Ραφαήλ, Λέσβος, 4 Ιουλίου 2013)
Είναι περισσότερο γνωστή για το πνευματικό της έργο, που είχε ως αποτέλεσμα να προβληθεί η Μονή διεθνώς.
Καταγόταν από τη Χίο αλλά γεννήθηκε στο Πλωμάρι της Λέσβου και ήταν κόρη του Φίλιππου και της Ασπασίας. Έγινε μοναχή σε πολύ μικρή ηλικία. Μόνασε στη Χίο, στα μοναστήρια της Αγίας Σκέπης και της Αγίας Μονής, προτού αφοσιωθεί στην Ιερά Μονή του Αγίου Ραφαήλ στη Θερμή.
Ανάδειξη της Μονής
Η Ευγενία ήρθε στη Μονή τον Απρίλιο του 1964 μαζί με την Παρθενία Κιρλαγκίτση και με απόφαση του Μητροπολίτη Μυτιλήνης Ιακώβου ανέλαβε Ηγουμένη στην Ιερά Μονή του Αγίου Ραφαήλ. Χρηματοδότησε το κτίσιμο 2 νηπιαγωγείων (Θερμή, Πλωμάρι) στη Λέσβο και τη βιβλιοθήκη του Ιστορικού Γυμνασίου Μυτιλήνης.
Η Ηγουμένη αντιμετώπισε προβλήματα υγείας κατά τα τελευταία χρόνια της ζωής της. Τα ξημερώματα της 4ης Ιουλίου 2013 απεβίωσε.
Η σορός της εκτέθηκε σε προσκύνημα και αποφασίστηκε να ταφεί σε χώρο μπροστά από τον ναό του Αγίου Ραφαήλ.
Έργα της
Η Ηγουμένη Ευγενία έγραψε περισσότερα από 150 βιβλία. Τα 70 από αυτά αναφέρονται σε θαύματα του Αγίου Ραφαήλ. Πολλά από τα βιβλία της έχουν μεταφραστεί σε ξένες γλώσσες, ενώ 3 έργα της εγκρίθηκαν από το Υπουργείο Παιδείας για την Ανώτατη Εκπαίδευση.
Το Ιστορικό της Ιεράς Μονής Αγίου Ραφαήλ, μεταφράστηκε σε αγγλικά, αραβικά, γαλλικά, γερμανικά, βουλγαρικά, ιταλικά, ρουμανικά και ρωσικά.
Η οσιακή ζωή του πατρός Αμβροσίου Λεβέντη (βιογραφία)
Πάσα πνοή
Σε ένα βιβλίο βρήκε το Θεό η Βαλεντίνη
Σκοτεινοί δρόμοι (διήγημα)
Λαμπροτρίτη
Δροσοσταλίδες (ομιλίες)
Ηλιαχτίδες (ποιήματα)
Φωτεινές ελπίδες (ποιήματα)
Η Πνευματική Λέσβος (μελέτη)
Λίγη δροσιά στο λιοπύρι της ζωής (ομιλίες)
Θείες ακτινοβολίες (ποιήματα)
Οι καιροί μας βοούν (διήγημα)
Στις κουρασμένες ψυχές (μεταφράστηκε και στα αγγλικά)
Ο Άγιος Γέροντας Σάββας Σταυροβουνιώτης
Χριστέ, μου, στείλε το Φως Σου στη Γη, διώξε τον πόνο
Ψυχικές αναγεννήσεις (3 τόμοι) (μετάφραση και στα αγγλικά)
Ποιήματα πόνου και αγάπης
Η εποχή μας (θεατρικό έργο)
Ο σύγχρονος άνθρωπος (διασκευή σε θεατρικό έργο)
Αιωνιότητα (ποιήματα)
Σώσε Κύριε τον κόσμο σου (ποιήματα)
Επίπονη πνευματική πορεία
Η Αγία Μαγδαληνή
Κλίμακα των αρετών (μεταφράστηκε και στα ρουμανικά)
Έχεις αθάνατη ψυχή (μεταφράστηκε και στα αγγλικά)
Φτερουγίσματα σε όμορφους κόσμους (μεταφρασμένα και στην αγγλική) (ποιήματα)
Βραβεύσεις
Η Ηγουμένη Ευγενία είχε τιμηθεί με πολλά μετάλλια, παράσημα και διακρίσεις. Μεταξύ άλλων, τιμήθηκε με:
Μετάλλιο Πνευματικής Αξίας Α΄ Τάξεως μετά Διπλώματος της Ενώσεως Ελλήνων Λογοτεχνών
Διδακτορικό δίπλωμα της Ακαδημίας Φελγκέιρας της Πορτογαλίας
Αριστείο Ορφικής Λύρας
Έμβλημα Ανωτάτης Σχολής Πολέμου (1987)
Χρυσό Μετάλλιο και Δίπλωμα του Δήμου Πλωμαρίου Λέσβου
Δίπλωμα Τιμής Συνδέσμου Πλωμαριτών Αττικής «Βενιαμίν ο Λέσβιος»
Μεγαλόσταυρος Ιεράς Μητροπόλεως Λεμεσού
Χρυσή Πλάκα της Παγκύπριας Ένωσης Ελλήνων Θεολόγων
Διεθνές Βραβείο Λογοτεχνίας του 20ού αιώνα, Πανεπιστήμιο Κέμπριτζ
Βραβείο Διεθνής Γυναίκα της Χρονιάς (1993), Αμερικανικό Βιογραφικό Ινστιτούτο
Δίπλωμα Τιμής Εκπολιτιστικού Συλλόγου Ηρακλείου Κρήτης
Μετάλλιο Αξίας και Τιμής από τον Υπουργό Εθνικής Άμυνας
Μετάλλιο της Σχολής Ευελπίδων
Ανακηρύχθηκε διδάκτωρ του Πανεπιστημίου της Ρουμανίας
Φρίντα Κάλο, η Μεξικανή ζωγράφος που με το έργο και τη ζωή της συνεχίζει να εμπνέει εκατομμύρια γυναίκες σε όλο τον κόσμο, καλλιτέχνες και μη
Φρίντα Κάλο
Η Φρίντα Κάλο ήταν Μεξικανή ζωγράφος, μία γυναίκα που με το έργο και τη ζωή της συνεχίζει να εμπνέει εκατομμύρια γυναίκες σε όλο τον κόσμο, καλλιτέχνες και μη. (Magdalena Carmen Frida Kahlo Calderón, η ορθή προφορά είναι Φρίδα Κάλο: ισπανική προφορά, 6 Ιουλίου 1907 – 13 Ιουλίου 1954)
Μία από τις πιο σημαντικές ζωγράφους του 20ου αιώνα και σίγουρα μία από τις διάσημες φυσιογνωμίες στον κόσμο.
Με τη ζωή της αμφισβήτησε τα στερεότυπα και τα "πρέπει" της εποχής και έζησε ελεύθερη, χωρίς συμβιβασμούς, μέχρι και την τελευταία στιγμή της ζωής της. Κάπνιζε, έπαιζε μποξ, έπινε, διεκδικούσε τα δικαιώματά της.
Άλλωστε ήταν και ανοιχτά αμφιφυλόφιλη και περήφανη για αυτό, χωρίς να το κρύβει, μία εποχή που αυτό θα μπορούσε να αποδειχτεί μέχρι και επικίνδυνο για τη ζωή της.
Στη ζωγραφική της κυριαρχούν τα έντονα χρώματα. Το στυλ που χρησιμοποιεί φαίνεται επηρεασμένο από τους πολιτισμούς που αναπτύχθηκαν στο Μεξικό αλλά φαίνεται να έχει δεχτεί και επίδραση Ευρωπαϊκών ρευμάτων στα οποία συμπεριλαμβάνονται ο Ρεαλισμός, ο Συμβολισμός και ο Υπερρεαλισμός.
Αρκετά έργα της είναι αυτοπροσωπογραφίες, μέσα από τις οποίες εκφράζεται ο προσωπικός πόνος και η σεξουαλικότητά της. Είχε κομμουνιστικές πολιτικές πεποιθήσεις.
Το 1929 η Φρίντα Κάλο παντρεύτηκε το Μεξικάνο τοιχογράφο Ντιέγκο Ριβέρα, με τον οποίο μοιράζονταν τις ίδιες πολιτικές απόψεις. Ο Ντιέγκο Ριβέρα δώρισε το 1957 το "Γαλάζιο Σπίτι" της στο Κογιοακάν (Coyoacán), στην Πόλη του Μεξικού, και λειτουργεί πλέον ως μουσείο.
Γεννήθηκε από γερμανοεβραίο πατέρα και ισπανομεξικάνα μητέρα στο (Κογιοακάν) στην Πόλη του Μεξικού. Ο πατέρας της ήταν μορφωμένος, άθεος και είχε έρθει σε νεαρή ηλικία στο Μεξικό όπου είχε γίνει φωτογράφος. Η μητέρα της ήταν Καθολική.
Στην ηλικία των έξι αρρώστησε από πολιομυελίτιδα, με αποτέλεσμα το ένα της πόδι να είναι μικρότερο από το άλλο και ημιπαράλυτο. Παρακολούθησε την Escola Preparatoria μία από τα 35 κορίτσια ανάμεσα σε 2000 άτομα όπου και είδε για πρώτη φορά τον μετέπειτα σύζυγό της, τοιχογράφο Ντιέγκο Ριβέρα, ο οποίος ζωγράφιζε τους τοίχους της σχολής.
To 1925, στα 18 της ένα τραμ συγκρούστηκε με το λεωφορείο στο οποίο επέβαινε. Αυτό το ατύχημα σημάδεψε τη ζωή της Φρίντα, που ήδη ταλαιπωρημένη πολλά χρόνια από την πολιομυελίτιδα, αναγκάστηκε να υποβληθεί σε δεκάδες επεμβάσεις, να εγκαταλείψει το όνειρό της να γίνει γιατρός και να κάνει παιδιά και να καθηλωθεί στο κρεβάτι.
Τότε ήταν που ανακάλυψε την αγάπη της για τη ζωγραφική, αφού καθηλωμένη για μήνες η τέχνη ήταν η μόνη της παρηγοριά. Μάλιστα, η ίδια είχε δηλώσει: "Το ατύχημα και η μοναχική περίοδος της ανάρρωσης με έκανε να θέλω να ξεκινήσω ξανά από την αρχή, να ζωγραφίσω πράγματα ακριβώς όπως τα βλέπω με τα δικά μου μάτια και τίποτα περισσότερο".
Πρώτα Έργα
Το 1926, ενώ ανάρρωνε από το ατύχημα η Φρίντα Κάλο ξεκίνησε μαθήματα ζωγραφικής. Η οικογένειά της δε μπορούσε να υποστηρίξει την καλλιτεχνική της δραστηριότητα οικονομικά, για αυτό και την προέτρεψαν να εικονογραφεί βιβλία ιατρικής.
Το 1929 έδειξε τη δουλειά της στον Ντιέγκο Ριβέρα, τον οποίο είχε γνωρίσει στους καλλιτεχνικούς κύκλους του Μεξικού που σύχναζε. Την ίδια χρονιά παντρεύτηκαν.
Οι πίνακές της είναι αντιδιαμετρικοί από τους πίνακες του Ριβέρα. Ενώ ο Ριβέρα αντλούσε τα θέματά του από το Μεξικό της προκολομβιανής εποχής, η Φρίντα παρέμεινε πιστή στην τάση της mexicanidad, τη μεξικανική κουλτούρα που ανθούσε εκείνη την περίοδο.
Συχνά οι πίνακές της επηρεάζονται από τα δημοφιλή λαϊκά χριστιανικά τάματα (retablos) και αποτελούν ευχαριστία στην Παρθένο Μαρία για την πραγματοποίηση μιας ευχής.
Τον Ιανουάριο του 1937, η Φρίντα Κάλο είναι 30 ετών και η σχέση με τον σύντροφό της ζωγράφο Ντιέγκο Ριβέρα έχει διαταραχθεί.
Εχουν γυρίσει από ένα δύσκολο ταξίδι στη Νέα Υόρκη και βρίσκονται και οι δύο στο κενό, ώσπου ένα απρόσμενο γεγονός έρχεται να αναστατώσει τη ζωή τους: φτάνει στο Μεξικό ο σοβιετικός Λέον Τρότσκι, εξόριστος και κυνηγημένος από τον Στάλιν.
Ανάμεσά τους προκύπτει ένας τρελός, θυελλώδης έρωτας. Ένα πάθος που τους καταβροχθίζει. Ο Τρότσκι τις δίνει μυστικά ραντεβού, κρύβεται μαζί της πίσω από ένα θάμνο, τις βάζει ραβασάκια στις σελίδες ενός βιβλίου.
Καταλήγουν στο Γαλάζιο Σπίτι του Ριβέρα και της Φρίντα Κάλο στο Μεξικό.
Εκεί πλέκεται η θυελλώδης ερωτική τους σχέση, γνωστή ως "οι εραστές του Κογιοακάν".
Η ερωτική τους ιστορία διήρκησε έξι μήνες. Σε αυτό το διάστημα η Φρίντα Κάλο ζωγράφισε πολλούς πίνακες. Είναι μια περίοδος γόνιμη και σημαντική για εκείνη.
Η Φρίντα Κάλο θα είναι ο τελευταίος έρωτάς του: ο Τρότσκι δολοφονείται στο Μεξικό, ένα χρόνο αργότερα, με διαταγή του Στάλιν, από έναν πράκτορα της NKVD.
Ο Ριβέρα ήταν ήδη αναγνωρισμένος ζωγράφος και οι τοιχογραφίες του είχαν μεγάλη ζήτηση στις Η.Π.Α.. Το ζευγάρι μετακόμισε στο Σαν Φρανσίσκο και αργότερα στο Ντητρόιτ. Εκεί η Φρίδα απέβαλλε, η θλίψη της για τις αποβολές της αποτυπώνεται στους πίνακες "Αποβολή στο Ντητρόιτ" και "Νοσοκομείο Χένρι Φόρντ".
Αναγνώριση
Κατά τη διάρκεια της ζωής της η Φρίντα Κάλο ήταν κυρίως γνωστή ως γυναίκα του Ριβέρα και όχι ως ξεχωριστή καλλιτέχνης.
Το 1938 ο Αντρέ Μπρετόν γνώρισε την Κάλο και τον Ριβέρα κατά το ταξίδι του στο Μεξικό. Εκείνος εντυπωσιάστηκε από τη δουλειά της, την κάλεσε να πάρει μέρος στην έκθεση μαζί με άλλους σουρρεαλιστές ζωγράφους και οργάνωσε μια έκθεση της προσωπικής της δουλειάς στο Παρίσι.
Εκείνη ωστόσο τόνισε πως οι πίνακές της δεν ήταν όνειρα, αλλά η δική της πραγματικότητα. Στη διάρκεια της ζωής της πραγματοποίησε τρεις μόνο εκθέσεις: στο Παρίσι, στη Νέα Υόρκη και στο Μεξικό.
Το 1939 χώρισε προσωρινά από τον Ριβέρα και αποσύρθηκε στο Μεξικό, στο "Γαλάζιο Σπίτι". Εκεί ζωγράφισε τον πίνακα "Οι δύο Φρίδες", στον οποίο απεικονίζει το δίλημμά της για το διαζύγιο. Σε όλη τη διάρκεια του 1939 διατηρούσε εξωσυζυγική σχέση με τον Νίκολας Μάρεϊ, τον οποίο είχε γνωρίσει μαζί με τον Ριβέρα στη Νέα Υόρκη. Σύντομα μετά το διαζύγιο, το 1940 χώρισε με τον Μάρεϊ και ξαναπαντρεύτηκε με τον Ριβέρα.
Το 2010, η κυβέρνηση του Μεξικού, σε αναγνώριση της συνεισφοράς της Φρίντα Κάλο αλλά και του Ντιέγκο Ριβέρα απεικόνισε τα πρόσωπά τους στις δύο όψεις του χαρτονομίσματος των 500 πέσος, στην έκδοση για τον εορτασμό της 200ής επετείου της ανεξαρτητοποίησης της χώρας και της 100ής επετείου της Μεξικανικής Επανάστασης.
La Casa Azul
Το Γαλάζιο Σπίτι της Φρίντα Κάλο (ισπανικά:La Casa Azul) όπου έζησε και δούλεψε στην Πόλη του Μεξικού είναι πλέον μουσείο, στο οποίο εκτίθενται προσωπικά της αντικείμενα. Η λήψη φωτογραφιών επιτρέπεται μόνο στο εξωτερικό του σπιτιού και στην αυλή του.
Κωνσταντίνος Αγγελόπουλος, ήταν Έλληνας επιχειρηματίας και ο τελευταίος ισχυρός άνδρας της Χαλυβουργικής
Κωνσταντίνος Αγγελόπουλος
Κωνσταντίνος Αγγελόπουλος, ήταν Έλληνας επιχειρηματίας και ο τελευταίος ισχυρός άνδρας της Χαλυβουργικής. (11 Νοεμβρίου του 1945 - Αθήνα 24 Μαΐου 2021)
Την τελευταία του πνοή άφησε ο επιχειρηματίας Κωνσταντίνος Π. Αγγελόπουλος σε ηλικία 77 ετών μετά από χρόνια προβλήματα υγείας. Νοσηλευόταν σε ιδιωτικό θεραπευτήριο.
Η οικογένεια Αγγελόπουλου είναι μια από τις μεγαλύτερες επιχειρηματικές οικογένειες της Ελλάδας. Η καταγωγή της είναι από το Βλαχόρραπτη Αρκαδίας.
Ήταν ο πατέρας των Γιώργου και Παναγιώτη Αγγελόπουλου και αδερφός του Θεόδωρου Αγγελόπουλου.
Η οικογένεια συνέδεσε το όνομά της με τη Χαλυβουργική. Η Χαλυβουργική στις ημέρες δόξας της είχε φτάσει να απασχολεί έως και 2.500 τεχνεργάτες και οι Αγγελόπουλοι να φέρονται ότι είναι οι μεγαλύτεροι ιδιώτες παραγωγοί χάλυβα στον πλανήτη.
Ο Κωνσταντίνος Αγγελόπουλος έπασχε από νεαρή ηλικία από μία σπάνια μορφής αρθρίτιδας η οποία με τα χρόνια που δυσκόλευε την κινητικότητα του.
Σε μία από τις σπάνιες φορές που μίλησε για αυτή, σε συνέντευξη στην Καθημερινή και τον Ηλία Μπέλλο είχε αναφέρει "Από την πρώτη στιγμή δεν το έβαλα κάτω. Πέρασα μια ολόκληρη ζωή παλεύοντας για να βγω από την ασθένεια. Επισκέφθηκα τους πιο εξειδικευμένους γιατρούς σε όλο τον κόσμο. Δοκίμασα φάρμακα που την εποχή εκείνη ήταν απαγορευμένα γιατί δεν είχαν ακόμη δοκιμασθεί. Ταξίδεψα κρυφά από όλους μόνος μου με έναν σκαραβαίο στην Ελβετία και έκανα εγχείρηση για να μου βάλουν βίδες τιτανίου, την εποχή που ήταν ακόμη απαγορευμένες στην Αμερική. Γενικά ήμουν άφοβος απέναντι στην ασθένεια και αυτό με αντάμειψε. Οι εγχειρήσεις αυτές και τα φάρμακα με ανακούφισαν σημαντικά και διευκόλυναν τη ζωή μου".
Μια πλούσια διαδρομή
Ο Κωνσταντίνος Αγγελόπουλος υπήρξε ο τελευταίος ισχυρός άνδρας της Χαλυβουργικής, της εταιρείας που έμελλε να ταυτιστεί με τη νεώτερη βιομηχανική ιστορία της χώρας. Υπήρξε επίσης ένας από τους βασικούς πρωτεργάτες - μετόχους και οικονομικούς υποστηρικτές στην ιδιωτικοποίηση και γιγάντωση της Τράπεζας Πειραιώς στην οποία κατέχει για χρόνια την θέση του αντιπροέδρου.
Τελείωσε το Κολλέγιο Αθηνών, σπούδασε στην ΑΣΟΕΕ, μετέβη για μεταπτυχιακές σπουδές στην Ελβετία, ωστόσο, επέστρεψε στη χώρα ώστε να διοικήσει τη μεγαλύτερη τότε ελληνική βιομηχανία μετάλλου.
Αν και η επιχείρηση ξεκίνησε με εμπορικό χαρακτήρα από τον παππού της οικογένειας Θ. Αγγελόπουλο και τους γιους του Δημήτρη, Παναγιώτη και Γιάννη, ήταν πριν 70 χρόνια περίπου που ιδρύθηκε η Χαλυβουργική ως βιομηχανία, ενώ πριν από 60 χρόνια θεμελιώθηκε η πρώτη υψικάμινος στη χώρα, που σηματοδότησε την μεγάλη ανάπτυξη της.
Στην πορεία των χρόνων, ο Κωνσταντίνος Αγγελόπουλος (γιος του Παναγιώτη) αναδείχθηκε σε βασικό μέτοχο της εταιρείας (μετά το διαμοιρασμό των περιουσιών και την αποχώρηση του αδελφού του Θεόδωρου Αγγελόπουλου), αλλά η άνθηση άρχισε να ανακόπτεται από τη στιγμή της ένταξης της χώρας στην τότε ΕΟΚ, καθώς οι δασμοί καταργούνται δημιουργώντας πλέον ανταγωνισμό από τρίτες χώρες. Η Χαλυβουργική συνέχισε να αναπτύσσεται για τα επόμενα χρόνια και η οικογένεια Αγγελόπουλου να επενδύει σε χαλυβουργίες σε Ευρώπη και ΗΠΑ, ωστόσο, η κρίση της δεκαετίας του 2010 άρχισε να κλονίζει σοβαρά τα θεμέλια.
Ο Κ. Αγγελόπουλος ασχολήθηκε με σημαντική επιτυχία και με τη ναυτιλία εδραιώνοντας την ναυτιλιακή Arcadia Ship Management στην αγορά των δεξαμενοπλοίων, ωστόσο, η χαλυβουργία αποτελούσε το πιο εμβληματικό πετράδι στο στέμμα της επιχειρηματικής του πορείας.
Το τέλος της Χαλυβουργικής
Η κρίση οδήγησε σε μαρασμό την εταιρεία και το 2019 πλέον ο Κωνσταντίνος Αγγελόπουλος προχώρησε στην απόφαση απόλυσης και των 200 τελευταίων εργαζομένων της βιομηχανίας, χαρακτηρίζοντας την κίνηση απαραίτητη επιχειρηματική επιλογή, καθώς ήδη από το 2015 η εταιρεία δεν είχε κανένα αντικείμενο παραγωγής. Κατά τον ίδιο, η κατάρρευση της χαλυβουργίας στην Ελλάδα ήταν αποτέλεσμα της οικονομικής κρίσεως, αφού η εσωτερική ζήτηση χαλυβουργικών προϊόντων κατακρημνίστηκε. Στο μεταξύ η εταιρεία είχε δημιουργήσει ένα τεράστιο όγκο μη εξυπηρετούμενου δανεισμού.
Στα τέλη Φεβρουαρίου 2021, η Εθνική Τράπεζα κατέθεσε στο Μονομελές Πρωτοδικείο Αθηνών αίτηση για την υπαγωγή της Χαλυβουργικής, στο καθεστώς της Ειδικής διαχείρισης, ωστόσο η αίτηση της απορρίφθηκε από το Μονομελές Πρωτοδικείο Αθηνών πριν λίγες μέρες. Η τράπεζα, ως ο μεγαλύτερος πιστωτής της εταιρείας με απαιτήσεις 344 εκατ. ευρώ, κατέθεσε την αίτηση υπαγωγής με στόχο, εάν αυτή εγκρινόταν, τη διενέργεια πλειοδοτικών διαγωνισμών για την αξιοποίηση των περιουσιακών στοιχείων της βιομηχανίας.
Η Χαλυβουργική θα ήταν η τελευταία εταιρεία που θα υπαγόταν σε καθεστώς ειδικής διαχείρισης, αφού από 1ης Μαρτίου ο σχετικός νόμος έπαψε να ισχύει και πλέον αντίστοιχες περιπτώσεις θα οδηγούνται απευθείας σε πτώχευση και εκκαθάριση. Ωστόσο, δεδομένου ότι η αίτηση υπαγωγής σε καθεστώς ειδικής διαχείρισης κατατέθηκε στις 23 Φεβρουαρίου, δηλαδή όσο ίσχυαν οι προηγούμενες διατάξεις της νομοθεσίας, η αλλαγή του νομοθετικού πλαισίου δεν εμποδίζει την άσκηση έφεσης. Εναλλακτικά, εξετάζεται η πιθανότητα η Χαλυβουργική να οδηγηθεί σε εκκαθάριση εν λειτουργία ή να επισπευσθεί η αναγκαστική εκτέλεση μεμονωμένων περιουσιακών στοιχείων. Η περίπτωση της Χαλυβουργικής συνιστά τη μεγαλύτερη εκκαθάριση ελληνικής βιομηχανίας με βάση το ύψος των υποχρεώσεων, που διαμορφώνονται σε 562 εκατ. ευρώ.
Εκτός από την Εθνική, οι απαιτήσεις της Τράπεζας Πειραιώς στα τέλη του 2018 ανέρχονταν σε 132,8 εκατ., της Alpha Bank σε 10,4 εκατ. και της Eurobank σε 8,7 εκατ. Οι υποχρεώσεις προς νομικά πρόσωπα δημοσίου δικαίου και δημόσιες επιχειρήσεις ήταν 41,5 εκατ. (εκ των οποίων περίπου 30 εκατ. προς τη ΔΕΗ) και προς διάφορους προμηθευτές 6,5 εκατ. ευρώ.
Παράλληλα, καταγράφονται φορολογικές υποχρεώσεις 454.000 ευρώ το ίδιο έτος και υποχρέωση προς ασφαλιστικά ταμεία ύψους 1,3 εκατ. Επιπλέον 36,1 εκατομμύρια εμφανίζονται ως υποχρεώσεις προς διάφορους πιστωτές και έξοδα χρήσεως δεδουλευμένα, ενώ επίσης υπάρχουν αναβαλλόμενες φορολογικές υποχρεώσεις 26,4 εκατ.
Η ιστορία της Χαλυβουργικής
Η ιστορία της ΧΑΛΥΒΟΥΡΓΙΚΗΣ αρχίζει το 1925, όταν οι ιδρυτές της Θ. Αγγελόπουλος και τα παιδιά του Δημήτρης, Παναγιώτης και Γιάννης, ξεκίνησαν να ασκούν εμπόριο ειδών σιδήρου. Ο μεγαλύτερος αδελφός τους Άγγελος, ακολούθησε πανεπιστημιακή σταδιοδρομία ως καθηγητής των οικονομικών επιστημών στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και διετέλεσε μέλος της Ακαδημίας Αθηνών.
Το 1932 όμως, εγκαθιστούν ένα εργοστάσιο παραγωγής ειδών συρματουργίας, στην οδό Πειραιώς 197, με την επωνυμία Ελληνικά Συρματουργεία Θ.Α. Αγγελόπουλος & Υιοί και περνούν έτσι στον κλάδο της μεταποίησης. Τα παραγόμενα σύρματα αποτελούν και την πρώτη ύλη για να παραχθούν γαλβανισμένα συρματοπλέγματα, καρφιά και πεταλόκαρφα.
Η δραστηριότητα αυτή συνεχίζεται στην ίδια περιοχή μέχρι το 1938. Τότε εγκαθίστανται μικροί ηλεκτρικοί κλίβανοι των 6-8 τόννων οι οποίοι παράγουν χάλυβα, ο οποίος στη συνέχεια διαμορφώνεται στις τότε εγκαταστάσεις ελάστρων σε χάλυβα οπλισμού σκυροδέματος. Η προσπάθεια αυτή σταματά με τον πόλεμο και την κατοχή.
Μετά την απελευθέρωση αρχίζει νέα επιχειρηματική δραστηριοποίηση με την σύσταση Ανωνύμου Εταιρείας, η οποία είναι από τότε γνωστή ως ΧΑΛΥΒΟΥΡΓΙΚΗ A.E.. Το 1951 οι δραστηριότητες μεταφέρονται στην Ελευσίνα και το 1953 αρχίζει η λειτουργία ηλεκτρικών κλιβάνων των 20 τόννων.
Το 1958 εγκαθίσταται ένας κλίβανος Siemens Martin των 40 τόννων, ενώ διακόπτεται η λειτουργία των μικρών κλιβάνων της οδού Πειραιώς.
Προς το τέλος όμως της δεκαετίας του 50 οι απαιτήσεις της αγοράς σε χάλυβα αυξάνονται με την εντατική ανοικοδόμηση της χώρας και τότε αρχίζουν να παρουσιάζονται σοβαρά προβλήματα, γιατί δέκα χρόνια μετά τον εμφύλιο, τα παλιοσίδερα (κ. scrap), που αποτελούν την πρώτη ύλη για την παραγωγή του χάλυβα, αρχίζουν να σπανίζουν και δε φτάνουν να ικανοποιήσουν τα χαλυβουργεία μας. Για εισαγωγή παλαιοσιδερικών από το εξωτερικό δε γίνεται λόγος, γιατί το ίδιο φαινόμενο παρατηρείται και στην ευρωπαϊκή και τη διεθνή αγορά.
Τότε λαμβάνεται μια μεγάλη και ριψοκίνδυνη απόφαση και μπαίνει σε εφαρμογή το σχέδιο καθετοποίησης της παραγωγής. Έτσι, το 1961 θεμελιώνεται η πρώτη υψικάμινος στη χώρα μας. Δύο χρόνια αργότερα αποπερατώνεται η εγκατάσταση της πρώτης και ταυτόχρονα ξεκινάει και η κατασκευή της δεύτερης υψικαμίνου.
Παράλληλα ετοιμάζεται το χαλυβουργείο, όπου ο παραγόμενος στις υψικαμίνους χυτοσίδηρος μετατρέπεται μέσα σε σύγχρονους μεταλλάκτες LD και με την εμφύσηση καθαρού οξυγόνου σε χάλυβα. Η ανάγκη χρήσης καθαρού οξυγόνου οδηγεί και στην εγκατάσταση 3 μονάδων παραγωγής του αερίου αυτού, παραγωγικής ικανότητας 7500 – 8000 κυβικών μέτρων την ώρα.
Στις 27 Ιουνίου του 1963 αρχίζει η παραγωγή χυτοσιδήρου και χάλυβα από σιδηρομετάλλευμα.
Στο διάστημα 1963-75 ακολουθεί και η δεύτερη υψικάμινος, η οποία ανεβάζει τη συνολική δυναμικότητα σε πάνω από 1 εκατομμύριο τόννους χυτοσιδήρου το χρόνο, ενώ ολοκληρώνεται η εγκατάσταση και μπαίνουν σε λειτουργική διαδικασία μία μονάδα παραγωγής κωκ για τις ανάγκες της υψικαμίνου και μία μονάδα ελασματουργείου για την παραγωγή θερμής και ψυχρής έλασης χαλυβδοφύλλων σε ρόλλους και φύλλα.
Από το 1977 αρχίζει και η παράλληλη λειτουργία της νέας μονάδας τριών ηλεκτρικών κλιβάνων των 100 τόννων.
Το 1981 – 82 ολοκληρώνεται η εγκατάσταση μιας νέας υπερσύγχρονης μονάδας παραγωγής χαλυβδοφύλλων ψυχρής έλασης σε ρόλλους και φύλλα.
Τα προϊόντα της ΧΑΛΥΒΟΥΡΓΙΚΗΣ εξυπηρετούν τις ανάγκες της Ελληνικής αγοράς χάλυβα, αλλά και αγορών του εξωτερικού, δεδομένου ότι ο εξαγωγικός προσανατολισμός της εταιρείας είναι ήδη σημαντικός. Τα προϊόντα της εταιρείας εξάγονται σε διάφορες χώρες (από τη γειτονική Ιταλία έως τη μακρινή Ιαπωνία) και συνοδεύουν την καλή φήμη που ακολουθεί την εταιρεία και τα προϊόντα της.
Το 1994 η ΧΑΛΥΒΟΥΡΓΙΚΗ είναι η πρώτη Ελληνική εταιρεία στην οποία απονέμεται ΠΙΣΤΟΠΟΙΗΤΙΚΟ ΣΥΜΜΟΡΦΩΣΗΣ από τον ΕΛΟΤ για τους παραγόμενους χάλυβες οπλισμού του σκυροδέματος.
Το 2001 η ΧΑΛΥΒΟΥΡΓΙΚΗ πιστοποιείται από τον ΕΛΟΤ για το εφαρμοζόμενο ΣΥΣΤΗΜΑ ΔΙΑΣΦΑΛΙΣΗΣ ΠΟΙΟΤΗΤΑΣ κατά ΕΛΟΤ EN ISO 9002. Παράλληλα, λαμβάνεται η απόφαση για ριζικό εκσυγχρονισμό των παραγωγικών μονάδων και εγκατάσταση εξοπλισμού βέλτιστης διαθέσιμης τεχνολογίας.
Το 2003, ολοκληρώνεται η πρώτη φάση της επένδυσης αξίας 150.000.000 € και ξεκινά η λειτουργία των νέων παραγωγικών εγκαταστάσεων πρωτοποριακής τεχνολογίας. Το Σύστημα Διαχείρισης Ποιότητας της ΧΑΛΥΒΟΥΡΓΙΚΗΣ, πιστοποιείται κατά το πρότυπο ΕΛΟΤ EN ISO 9001:2000.
Το 2006, το Σύστημα Περιβαλλοντικής Διαχείρισης της ΧΑΛΥΒΟΥΡΓΙΚΗΣ, πιστοποιείται κατά το πρότυπο ΕΛΟΤ EN ISO 14001:2004. Παράλληλα, ολοκληρώνεται η δεύτερη φάση της επένδυσης, ύψους 100.000.000 €, με την λειτουργία του δεύτερου υπερσύγχρονου ελασματουργείου καθώς και δύο νέων μονάδων παραγωγής πλεγμάτων στο εργοστάσιο Ελευσίνας, οι οποίες εξασφαλίζουν στην ΧΑΛΥΒΟΥΡΓΙΚΗ ετήσια παραγωγική ικανότητα ύψους 1.000.000 τόννων, ενώ επίσης, κατασκευάζονται και νέοι, υπερσύγχρονοι αποθηκευτικοί χώροι.
Το 2007, πραγματοποιείται μια νέα επένδυση σε μια μονάδα παραγωγής “Spooler” η οποία παρέχει τη δυνατότητα παραγωγής προϊόντων χάλυβα οπλισμού σκυροδέματος σε ειδικού τύπου κουλούρες, διεθνώς γνωστές ως “Compact Rebar Coils”. Αποτελεί την πρώτη μονάδα αυτού του τύπου που εγκαθίσταται στην Ελλάδα, γεγονός που καθιστά τη ΧΑΛΥΒΟΥΡΓΙΚΗ τον πρώτο και μοναδικό παραγωγό τέτοιου τύπου προϊόντων χάλυβα οπλισμού σκυροδέματος στη χώρα μας.
Πηγή: news247.gr, newsbeast.gr
Περισσότερα Άρθρα...
- Ανατόλι Κάρποφ, Ρώσος συγγραφέας, πολιτικός και γκρανμαίτρ στο σκάκι, που έγινε ο δωδέκατος Παγκόσμιος Πρωταθλητής Σκακιού
- Γουίλιαμ Γκλάντστοουν, ήταν διαπρεπής Άγγλος πολιτικός του Φιλελεύθερου Κόμματος που διετέλεσε πρωθυπουργός του Ηνωμένου Βασιλείου
- Μήτσος Αλεξανδρόπουλος, ήταν βραβευμένος Έλληνας συγγραφέας
- Κώστας Καρράς, ήταν Έλληνας ηθοποιός του θεάτρου, κινηματογράφου και τηλεόρασης και πολιτικός